VON SOLO, FEAR AND LOATHING IN POWEZIE LAND!!!
Openhartige openbaringen van de Jeff Koons van de vaderlandse powezie.
Nooit dacht ik meer aan haar. Echt nooit. Hoogstens als ik nog eens in Goes langs een bepaalde straat reed. Ze was werkelijk weg. In de tussentijd waren social media in opkomst. Daar opereerde ik met een dagboek onder een oude schuilnaam. Ik zocht toen nog geen ex-geliefden op. Anderen deden dat uiteraard al wel. En zo kreeg ik op een dag een berichtje. Van haar…Candy…
Werther deel 2
Dat gevoel dat je hart sneller gaat kloppen. Dat je zintuigen scherper waar gaan nemen. Een toestand van verhoogde alertheid. En dat zonder stimulerende middelen. Dat was het gevoel dat me trof toen ik haar mailtje opende. Wat er exact in stond zou ik niet meer kunnen reproduceren. Wel was het de aanzet dat we weer contact met elkaar begonnen te zoeken. Onschuldig en voorzichtig. Ik nam me in acht afwachtend te zijn. Er was dan ook geen enkel aangrijpingspunt als tot wie ik aan de andere kant van de digitale lijn had. Hoe ze er uit zag wist ik niet. We waren meer dan vijftien jaar verder in het leven.
Die jaren overbrugden we al snel met lange chatsessies. Zij was intussen getrouwd. Twee kinderen. Woonde in Drunen en zou later weer naar Goes verhuizen. Het geluk droop er niet vanaf. Waar dingen bij mij simpel leken, waren ze bij haar voorzien van lading. Wij hadden op onze beurt intussen ook al een paar kleine kinderen en een koophuis. Kortom beiden waren we wel gesetteld. Candy had haar man vanaf het begin ook ingelaten met haar contact dat ze met me had. Graag zou ze zien dat ik mijn vriendin hier ook in mee nam. Bij het eerste contact had ik mijn vriendin erover verteld. Daarna niet meer. Het had niet haar interesse gewekt en zij had er verder ook geen zaken in. Dat nut ontging me. Daar gaf ik dus verder geen gehoor aan. Langzamerhand werden de gesprekken diepgaander. We wisten nu waar we allebei stonden en hadden tot dusver gevoelens met rust gelaten.
Op een avond dat ik alleen thuis was en rustig een glas wijn dronk, werden we steeds openhartiger. Daarnaast werd ik langzamerhand ook wel nieuwsgierig naar degene aan de andere kant van de lijn. Digitale communicatie kan een tijdje boeien, maar een gesprek met een echt persoon prevaleert. We belden een keer met elkaar. Haar stem klonk net als toen. We mogen nu gerust rekenen dat we intussen anderhalf jaar verder waren. We praatten over toen. Over alles dat was geweest. Hoe het mis was gegaan. Hoe we veranderd waren. Hoe alles veranderd was. Hoe anders alles nu was. We begonnen een gezamenlijke virtuele reis langs de paden die we in ons hoofd samen bewandeld hadden. Over en weer analyseerden we elkanders gevoelens. En kwamen elke keer een beetje nader tot elkaar. We gingen terug in de tijd met de wetenschap van nu. En wat wisten we het allemaal goed. Ruim een half jaar lang hadden we af en aan contact en telkens vielen puzzelstukjes op hun plek. En wat waren we dom geweest. Als we alles nou maar begrepen hadden. De kous begon voor mij af te raken. We waren verwarde tieners geweest met pure gevoelens. En hadden wat ongelukkige keuzes gemaakt. Niet alleen ik, maar ook zij had zich na de breuk overgegeven aan een fatalistische levensstijl. En dat was geëindigd in de oase van rust die huwelijk en gezin vormde. Toch proefde ik iets onderhuids bij haar. Wat me gaandeweg duidelijker werd, was dat ik toen we jong waren niet de enige verwarde was geweest. Zij had ook bepaalde signalen niet afgegeven die mij misschien de weg hadden kunnen wijzen. En toen kwam de openbaring.
Ze was erg verliefd op mij geweest toen. Ze had graag gewild dat ik de eerste was geweest voor haar. Ze had dat alleen nooit duidelijk durven maken. Ze had zoveel spijt. Ze voelde nog steeds die liefde. Toen ik dat hoorde sloeg mijn hart over. Het gevoel dat je op het belangrijkste moment van je leven de doortastendheid had gemist om te doen wat moest gebeuren. Even twijfelde ik aan mezelf. Het gaf me stof tot nadenken. Wetend echter dat gedane, of in dit geval, niet gedane zaken, geen keer nemen. Openhartig ploegden we elkanders recentere verledens nogmaals om. Vaak neigden de gesprekken naar het ‘wat-als’. Voor mij waren we echter de cirkel wel rond. Langzaam verloor ik wat interesse in de gesprekken. Dat nam ze me zeer kwalijk. Ik nam dat mezelf minder kwalijk. We waren elkaar niets meer verschuldigd. Op een gegeven moment ontvriendde ze me zonder aanwijsbare reden dan maar op (intussen) Facebook. Even ging er een steekje door me heen. Net als toen. Maar ik liet het lopen. En nam me voor ze wel weer een keertje terug te vrienden. Toen ik dat een aantal maanden later deed duurde het geen dag voor het eerste berichtje binnen was. Verontschuldigingen voor het ontvrienden en of we de draad weer op konden pikken waar we globaal gebleven waren. Ze begreep dat ik het druk had en wilde me de ruimte wel gunnen. We pikten de draad gewoon weer op. Daarbij gaf ik wel aan dat als we de communicatie naar een ander level wilde tillen we toch echt een keer moesten afspreken. Zo vaak had ze geopperd wat er zou kunnen gebeuren als we elkaar weer zouden zien. Daarop had ik dan telkens aangegeven dat we dat wel zouden zien. Afspreken in een publieke gelegenheid van haar keuze was mijn voorstel. Veel veiliger dan bij een bak koffie kan een mens zich niet voelen, was mijn redenering. Zij stelde zich allerlei scenario’s voor. Van afschuw die ik zou hebben voor haar uitgedijde lichaam tot vreemdgaan aan toe. Ik stelde me daarentegen geen scenario’s voor. Ik kende haar niet meer in het echt. Ze was digitaal en van vroeger. En we leefden geen vijfentwintig jaar eerder meer. Daarenbij, als alles kan, hebben scenario’s ook weinig zin. Dan moet je kunnen dealen met wat op je pad komt. Ik had aangegeven dat zij het maar moest zeggen. Alles leek op een ontmoeting af te stevenen. Niet de minste zorgen van mijn kant. En toen gebeurde het weer. De ‘buitenwereld’. Net als vroeger. Ze had alles met haar vriend besproken. En vond dat ik dat ook met mijn vriendin moest doen. Daarop gaf ik duidelijk te kennen dat ik daar niets voor voelde. Dit was iets tussen haar en mij, Hoe zij daar privé mee om ging was haar zaak. Dat leverde weer een aantal fraaie gesprekken op. Verder niets. Alle onzekerheid had ik door de jaren heen los kunnen laten. Geen enkele twijfel aan mijn oordelend vermogen. Daarbij de kracht om vergissingen toe te geven. Geen overleg nodig om beslissingen te kunnen nemen. Zo niet aan haar kant.
Uiteindelijk is er niets gebeurd. Die afspraak is er nooit gekomen. Op een goed moment was ik het dralen zat. Iemand moest het heft in handen nemen en ik gaf aan dat ik af zou komen. Dat kwam waarschijnlijk te dichtbij. Een realiteit die verder niets meer was dan een bak koffie en een gesprek. Iemand in de ogen kijken om te zien dat alles wel goed is zo. Toen bleef het stil. Kort daarop moet ze me weer stiekem ontvriend hebben en geblokkeerd. Dat viel me later ineens op. Waarschijnlijk om ‘zichzelf te beschermen’. Het was klaar voor mij. Ronder zou de cirkel niet meer worden. En dat was in orde zo. Ik had haar definitief in haar verleden achter gelaten. Ze weet zich perfect op haar plek daar. Bij stilstand houdt alles op. Mijn heden en toekomst hebben daar liever niets meer mee te maken. Het leven vereist vliegwielen en een zekere onbalans.
En de les uit dit alles? Je weet nooit waarom de loutering plaatsvindt. Maar plaatsvinden doet ze altijd. Ik heb me in deze historie vast vergist in veel dingen. Ook in mezelf. Maar nooit zoveel als ik al die jaren had gedacht.
NB: Elkste overheenkomst met bovennatuurlijke persoonlijkheden wordt gesust door klautertoeval
Out on the wiley, windy moors
We’d roll and fall in green.
You had a temper like my jealousy:
Too hot, too greedy.
How could you leave me,
When I needed to possess you?
I hated you. I loved you, too.
Bad dreams in the night.
They told me I was going to lose the fight,
Leave behind my wuthering, wuthering
Wuthering Heights.
Ooh, it gets dark! It gets lonely,
On the other side from you.
I pine a lot. I find the lot
Falls through without you.
I’m coming back, love.
Cruel Heathcliff, my one dream,
My only master.
Too long I roam in the night.
I’m coming back to his side, to put it right.
I’m coming home to wuthering, wuthering,
Wuthering Heights,
Ooh! Let me have it.
Let me grab your soul away.
Ooh! Let me have it.
Let me grab your soul away.
You know it’s me Cathy!
Heathcliff, it’s me Cathyy.
Come home. I’m so cold!
(‘Wuthering Heights’, Kate Bush, 1978)
