Een gure middag in de herfst. De wind waait onstuimig tussendoor de flatgebouwen aan de Blaak. Onder in één van deze flatgebouwen zit het Star Diagnostisch Centrum. Dat is een andere naam voor een bloedafnamecentrum. Daar worden mensen met naalden geprikt en op deze wijze buisjes bloed afgenomen. Aan de lopende band. In de sfeerloze wachtkamer zit een mix van bejaarden, onverzorgde, arme mensen en lieden met meer of minder terminale aandoeningen. Soms moet er ook een kind door die molen.
Plekken als het Star Diagnostisch Centrum zijn uit efficiencyoverwegingen tot stand gekomen. De redenering was als volgt: ‘Als je de hele dag mensen laat prikken, dan worden ze daar vanzelf goed in en kan steeds meer mensen per uur bloed afgenomen worden. Zo kost dit steeds minder, gezien er per uur steeds meer succesvolle bloedafnames gerealiseerd kunnen worden. Als we de bloedafnamelocatie dan ook nog onderbrengen in een goedkope huurkazerne, dan kost het afnemen van bloed bijna niets meer’. Nog meer voordelen zijn, dat de contacten anoniem zijn, dus zonder sentiment kunnen worden ‘afgehandeld’. Lastenverlichting voor de huisartsenpraktijken en meetbare resultaten aan de andere kant voor de zorgverzekeraars. Die huisartsen nemen ze hun bloed de volgende bezuinigingsronde wel weer af.
Bij mijn dochtertje moest laatst bloed afgenomen worden. Ze was bij de huisarts geweest en doorverwezen naar de ‘Prikprinses’. Dat klonk mij uitermate sympathiek en antroposofisch toe. Uiteraard was ze heel bang voor de naalden, maar het idee van ‘Prikprinses’, maakte het vooruitzicht draaglijk. Zelf had ik een aantal maal in een prikfabriek bloed laten afnemen, maar mijn dochtertje zou het beter af gaan.
In de avond vroeg ik hoe het prikken was gegaan. De blik die ik van mevrouw Solo terugkreeg, schonk weinig vreugde. Ze vertelde me dat de ‘Prikprinses’ niet veel meer was dan een vergeelde poster aan de muur in een stoffige ruimte onderin een grijs kantoorpand aan de Blaak. Ik zag de viezige tegelvloer voor me. De stofnesten in de hoeken. De uitgerangeerde verpleegkundigen, met hun onverstaanbare, onvriendelijke gemompel. Het ongemakkelijke gevoel als je de hand van je dochtertje vasthoudt terwijl je naast de rochelende, ongeschoren klaploper in de koude wachtkamer zonder daglicht zit. En ik begreep het.
Je kan boven de poort nog zulke mooie woorden schrijven.
Je gunt een kind zo jong die desillusies niet, die je, eenmaal als volwassene, in al hun onbeschaamde bedrieglijkheid veel pijn doen. Je wenst ze nog dat sprookjes bestaan en beloftes meer zijn dan loze woorden.
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
