lees ook de commentaren onder de gedichten –
‘oma drijft al in de zee’ zingen gentl en de boer hieronder het einde tegemoet. pomgedichten punt nl mocht een prachtig poëtisch NO WAR protest van de dichters ontvangen – bij de putsch die momenteel in het kremlin wordt gepleegd door één mannetje die zo nodig zijn minderwaardigheidscomplex moet overcompenseren – door die ‘dictator uit Vodka’. er drijven al heel veel oma’s in de zee en de komende dagen zullen er nog veel meer – kinderen ook – moeders, vaders. dank aan alle dichters voor het insturen van de werken van protest. er moet heel wat gebeuren tot half elf vandaag wil de voorkeur hieronder gegeven wijzigen. we schreven al hieronder in een commentaar dat aan deze warcrime geen moedertje maria lief helpt – dus geraldine zal niet worden opgenomen in de erelijst van de gedichten van de week. op de titel na een prachtig gedicht. ook de herinneringen van frans en anke aan vroeger tijden – hoe zeer ook gewaardeerd krijgen niet de voorkeur deze week. de inmiddels klassieke juweeltjes van Ien en Max hebben eerder al genoeg woorden van eer gekregen. de kwinkslag van ton huizer met heel veel glimlach aanvaard maar kent toch teveel afstand tot het gevraagde thema NO WAR. Rik van Boeckel stuurde twee gedichten in – het gedicht buiten mededinging ingezonden veel sterker dan het eerdere ingezonden gedicht. Jako Fennek belicht hoe een oorlog je leven insluipt – uit ervaring de waarschuwing. een waarschuwing ook in de woorden van Anna Eikelboom: barsten in het plafond als de bom valt – ook die heerlijke gedrevenheid in de gedichten van Peter en Gerben zeer en zeer gewaardeerd maar kiezen we uiteindelijk toch voor de TWEE ingezonden uitersten – pracht werken – en nemen we deze straks op in de eregalerij van het gedicht van de week – zie rechtsboven op de site en klik op het rondje. Cartouche / gerard vromen en Merik van de Torren van harte gefeliciteerd – ik wil/kan niet kiezen – dank aan alle dichters – zij die altijd al voor het vrije woord staan en stonden.
deze week geen zondagochtendwedstrijd op pomgedichten punt nl – wél kiezen we zondag HET GEDICHT VAN DE WEEK uit de ingezonden NO WAR! – gedichten – en plaatsen we het gedicht in de eregalerij – voor alle gedichten van de week klik op het bolletje met 3 puntjes rechts boven op de frontpage. dat het snel geen oorlog meer hoeft te zijn – dat – citeren we fotograaf lonneke – dat ‘die dictator uit Vodka’ zijn OORLOG stopt. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Achter geloken ogen
Als ik mijn ogen sluit zie ik jou, jullie
zo onbevangen nog als zonen vaders omarmen
en moeders ten afscheid zoenen, harten breken
bepakt en bezakt de treeplank opgaan om
te belanden op terrein zo anders dan
het vertrouwde veld zonder palen waar
alleen voet en bal het doel bepaalden
een vlakte die een trap nageeft
alles wegvaagt – de warmte van vrouwen
oud en jong gelijk zoals een omhelzing kan zijn
er geen vree vinden, maar neerliggen
als handenvol aarde samen een heel
hemeldeel van een bijeengeraapte divisie
in het licht van een kille voorjaarszon
zonder schaduw op het kruis dat jullie droeg
waarop – in zwart op wit – alleen een paar
woorden van waarde, een naam een tijdspan
om de vrijheid op de nek te nemen
uit dankbaarheid en als dure plicht
– jazeker – tot samenleven
als ware broeders en zusters van liefde
als brothers in arms en sisters of mercy
onder de vlag van ‘de nood van de een
is de opdracht voor de ander’
05-03-2022 / Cartouche
het gedicht als een waar heldenepos beschreven – Cartouche pakt weer eens even uit in zijn verhalende maar zeer poëtische paraplutaal – als een paraplu de woorden gebogen over de scenes en situaties heen die we als lezer hier meemaken – en toch ook in een soort abstractie van het geheel waarbij de bedreigingen voelbaar zijn, het mededogen invoelend weergegeven en uiteindelijk neergelegd in een conclusie – bijna een opdracht in de laatste strofe.
zo ziet een dichter die voor even zijn ogen heeft gesloten.
soms zweef je bij de woorden van een gedicht even weg. Cartouche heeft er een handje van in zijn gedichten om dit zweven te bewerkstelligen
Hierbij mijn bijdrage voor “het paneel”, groet, Merik
Drama
Deze dag in de lentezon
op mijn terras in Tuinpark Buitenzorg
Rozenknoppen zwellen,
koolwitjes wervelen rond appelbloesem,
Bettty danst op tonen van Ravels de Wals,
boort een geluid in mijn hoofd:
Dommbass, Kiev,
Marionopoel,
Putler.
Laat ik nog een olijfje nemen,
een stukje stokbrood met Brie,
Betty aaien,
met jou klinken op vrede.
Merik van der Torren
1 maart 2022
zo heel anders deze poëzie dan die van Cartouche hierboven. waar Cartouche als het ware een droomwereld creëert beschrijft Merik heel nauwgezet de plaatsen , de dingen , de geluiden, het hondje en het olijfje. natuurlijk is het een selectie – zijn selectie der dingen. je kunt over 1000 dingen schrijven maar Merik kiest deze en voegt ze samen tot een gedicht. aandoenlijk ook.
Wanneer de tijd dat het nog kon
als klagen niet meer helpt
sommigen nog kans zien
om te vluchten, te vluchten
door as en sintels
in vervlogen illusies
over vergane grenzen
langs stuk geschoten muren
waar het druipt
van bloed en bodem
waar de poorten van verlangen
liefde, lust en luister
veranderde in tunnels
van wreedheid zonder licht
zeg dat het onverantwoord
noem het slechte politiek
zeg dat het nergens op slaat
al die wijsheid: je bent te laat
Peter Posthumus
in een heerlijke gedrevenheid wordt hier bericht gedaan van de dingen die aan de hand (van de dichter) zijn. dat mooie – zeg! – in de laatste strofe – misschien bij de tweede keer zeg – zeg me – schrijven om het nog persoonlijker te maken. om ook de onzekerheden bij de dichter te benadrukken. in zoveel ellende de dichterlijke schreeuw dat dit niet kan dat dit nergens meer op slaat.
In deze trieste tijden komen ook gemengde herinneringen boven.
Weekendgroet, Frans
Blokhoofd
Dit zijn de dagen dat ik
meer dan ooit mijn vader mis
Blokhoofd bij de BB
– Bescherming Bevolking
voor wie van net na de oorlog is –
welke oorlog – vroeg ik hem dan
als hij van een oefening thuiskwam
‘niet die oorlog tegen de Mof jongen
maar straks misschien een tegen de Rus
hopen van niet daar gaan we voor zorgen
dat we er goed klaar voor zijn
met “wenken voor de bescherming
van uw gezin en uzelf”
kijk bij nood maar in de bruine envelop
die hangt onder de trap in de kelderkast’
zoals wij nu klaar zijn met deze Rus
geen boodschap die zo duidelijk is
al is een handleiding ver te zoeken
gelijk bescherming tegen zijn oorlogsmisdaden
tot in de schuilkelders schiet die radeloos tekort
© FT 05.03.2022
frans schrijft zijn herinneringen op – zoals de dingen in de dagen van zijn jeugd existeerden. vader als de belangrijkste persoon daarbij – die in tijden van het ijzeren gordijn in de tijden na WW2 – voor de vrijheid op kwam. de plaats van de handleiding en de tips ter bescherming een plaats gegeven in het gedicht. dat we weer weten wat oorlog was en wat oorlog is. weten we nu weer bij elk journaal. om de hoek.
en ik zal vluchten
hoe gaat dat dan met ons
ons kind dat komt
zul je stralen als je terugkeert
ons in je armen sluit
of zijn je ogen dof geworden
door wat je hebt gezien
gedaan
misschien
feb.2022
Ien Verrips
het gedichtje van Ien vorige week al besproken – een prachtige scene – een eenvoudige monoloog van een paar woorden om wat onmogelijk zal zijn om uit te spreken in een gedicht te vatten.
Ditmaal een muzikale bijdrage vanuit de thuisbasis van
het jaarlijkse Gergiev festival. Je weet wel, die kameraad
van Poetin. Dirigeert met een lucifer als baton. Ook grote
vuurtjes moeten klein beginnen.
Bekend van ‘le sacre du printemps’. Een vurig lenteritueel.
De ruwe bolster Valery was hier heel populair in sommige
kringen. Veel dames hielden het niet droog op de duurste
eerste rijen.
Feestje is inmiddels afgeblazen.
Door een Oekraïner met een schuiftrompet.
Kop op
T.
Het is lente
Sprak merel
het klonk ernstig
Zijn soort is ziek
net als mijn soort
doodziek
Vorig jaar zong hij
Vaughan Williams
The Lark Ascending
Kop op
covid gaat voorbij
Nu klinkt hij als de
Matthäus van Bach
gedirigeerd door
Valery Gergiev
Met een
luciferhoutje
Ton Huizer
dichter huizer is niet in een thema
te vangen – hij gaat zijn goddelijke eigen gang in de poëzie – en ergens komen de dingen toch bij elkaar. heer biedermann und die brandstifter was een werkje dat je op de middelbare school moest lezen van durrenmatt geloof ik – was die ook niet wat in de oorlog – nouja ik weet het niet – ook geen zin om op te zoeken. een gedicht waarin gestookt wordt. en altijd goed ton huizer voor een glimlach. hebben we meer dan ooit nodig.
één woord per dag
één zin per week
dan heb je wel de zin die niet geschreven mag
na verloop van taal weet je dat het dezelfde zin is
dezelfde woorden zijn
dezelfde hond
dezelfde lege ogen op het bordes
pomwolff
ach laat ik mezelf eens recenseren – waarom ook niet. ik mag hem wel die wolluf. mooie beelden die wel bij de situatie passen – die lege ogen – die vreselijk lege ogen. ja inderdaad.
gaat u rustig door met schrijven meneer wolluf. het kan nog best wat worden met u.
De oude spoorlijn
Er werd geschoten in de tuin bij oma Looien
achter de struiken zag ik twee soldaten
een zat er op zijn hurken bij de heg
de andere liep hard weg en struikelde
Grote geweren hadden ze die heel hard knalden
ik hoefde niet naar school, mijn zusje wel
die was al weg voor de soldaten kwamen
een heleboel op grote vrachtwagens
Ze hadden helmen open maakten veel lawaai
ik werd een beetje bang en mama denk ik ook
want papa werd gehaald, helemaal achter van het land
die was nooit bang, hij lachte mee met de soldaten.
Ze mochten van hem op het erf bij de grote schuur
ze moesten eten voor ze verder gingen vechten
er stond een grote ketel met een kraantje op een jeep
een donker straaltje kwam eruit gelopen.
IJzeren kroezen hadden ze, sommigen slurpten
zij aten brood, alleen maar bruin met kaas en jam
wij aten net als altijd warm en papa ging gewoon
naar bed na het eten en sliep door alle herrie heen.
De jeep bleef staan, zij gingen naar de oude spoorlijn
voor ons huis, waar wij altijd soldaatje speelden
ze vertrapten onze hutten, verborgen zich in onze kuilen
renden gebukt door onze tunnels en schoten heel de tijd
Mama bleef alsmaar in de keuken en papa was alweer
naar het land gegaan. Ze noemden het een oefening
maar de geweren waren echt waarmee ze schoten
ik bukte achter het raam toch maar een beetje
Ik mocht niet mee toen ze mijn zusje op ging halen
ze werd erg boos en zei dat het geen echte oorlog was
toen ze weg was ben ik onder het tafelkleed gekropen
waar ik het grind rondom ons huis kon horen knarsen
Het was al donker toen ze terugkwam met mijn zusje
ze schoten in de lach toen ze me zo zagen zitten
het oefenen was voorbij, maar ik had niet durven kijken
ik had het niet begrepen, dat zij ook alleen soldaatje speelden
Anke Labrie
mei 2005
https://www.ankelabrie.nl/
een lang gedicht en de dichter vol van herinneringen- de oprechte ervaring en gevoelens bij een kind – in voor een kind niet te begrijpen fenomenen. als je kinderen nu in die schuilkelders ziet dan is na lezing van dit gedicht een beetje meer invoelbaar hoe ze zich voelen.
Bloedbeton nagelt de dromen vast
listen van de krijger zwijmelen
vrede is het rusteloze doel
van de verdediger des vaderlands
de krankjorume strijder schiet
verkeerde wensen af op de wereld.
Rik van Boeckel
2 maart 2022
inderdaad een gedicht vol met rusteloosheid – rusteloze woorden – rusteloze gedragingen – iets van een tijdsbeeld vermoed ik zo weergegeven.
Pom, ik voeg dit gedicht buiten mededinging toe aan mijn gedicht Rusteloze tijd.
Groeten,
Rik
Tergende Tijd
Nu rusteloze soldaten oprukken
Russen de ViRussen achterna trekken
Poetin COVID moordzuchtig vervangt
breekt de Tergende Tijd aan
laat ze in colonne stilstaan
bij de Balalaika van Kiev
zodat de oorlog aan de boom hangt
Oe Oe Oekraïne laat het een mooi lied zijn
geen doden meer geen pijn
geen kernvenijn maar muziek zo fijn
laat het leugenachtig harnas verbrokkelen
de krankjorume strijder ten onder gaan
de Tergende Tijd stilaan verdwijnen
de Derde voorkomen toen ik elf was
op Fidels eiland later ritmes van liefde
gehoord geleerd en gespeeld
van Guacango tot Balalaika Clave
laat het ritme van de Tergende Tijd
uptempo wegkwijnen in geleden lijnen.
Rik van Boeckel
6 maart 2022
laat het – laat het – laat het asjeblieft weer van de muziek, van de klanken, en de ritmes, uiteindelijk van de liefde zijn. een min of meer uitgeschreven wanhopig verlangen uitgeschreven in drie strofen door Rik. de derde strofe met die terugblik op de geschiedenis toen de derde WO net aan werd voorkomen – boeit het meest.
We komen maar niet samen
alles wat we willen zeggen
Sterft onderweg
zo kunnen we niet de wereld lopen.
We sliepen naast de zomer
hadden angsten, hoorden de kettingen
de roep achter de laatste huizen
En als we toch zouden kunnen vergeten
zal alles wat we schreven voor altijd
de geur hebben van spijt.
Omdat we nooit samen kunnen leven
omdat we gek zijn
omdat we alleen zijn
omdat er zoveel zijn.
Geraldine Caenen
die titel maakt alles kapot. weg met die moeder maria op deze site. maar ja dat kun je niet weten als je deze site voor het eerst bezoekt. het is hier een goddeloze bende Geraldine. en zo willen we het ook graag houden daar helpt geen lieve moedertje maria aan – maar zonder die titel. vind ik het gedicht prachtig. bijna cartouchiaanse beelden – zie mijn recensie bij Cartouche boven in. soms zweef je bij de woorden van gedichten even weg. Cartouche heeft er een handje van in zijn gedichten dit te bewerkstelligen. jij hier ook! mooi! die gekozen wij vorm ook prachtig.
aanschouw mij
zie in mij de leemte
hoe ik tors of buig
gelang de zon van de dag
buigzaamheid stoelt in mij
kentering
smijdig ben ik
– voor het oog
schreeuw, schrijf maar blijf
in dit barre land
met de voeten in scherven
tot nooit meer
zo hard een hart
uit een stad slaat
tot nu toch weer
sterven
—
Vriendelijke groeten, Gerben de Ruiter
een oorlogsmonument in woorden van dichter de ruiter – de verwoeste stad – de bijna gebroken armen naar de hemel uitgestrekt – inderdaad KIEV is ook aanschouwen schreeuwen scherven en sterven.
mulisch baby – ich habe angst
bij de buren slaat de klok
het uur onrust – even verderop
schreeuwt een moeder heil hitler
bij het ochtendorgasme
pas in de middag wordt ze anti-duits
eerst moeten ze nog de hond afknallen
ja er ligt een mooie dag
in het verschiet
ml
een treffende klassieker ingestuurd door max. die mooie dag die in het verschiet ligt als cynisch hoogtepunt gegeven voor de lezer maar eerst moet er nog even wat gebeuren – hahaha – zo zie je dat de dichter ook de humor inzet bij het beschrijven van een poëtische werkelijkheid.
Hoe onbewust ook, ik heb de 2de WO van zijn begin af meegemaakt. Het komt allemaal sluipend binnen, voor je het weet zit je er midden in. Het is onbegrijpelijk dat de mensheid hier steeds weer in tuint. Hier mijn bescheiden bijdrage.
Heb het goed, groet van jako.
zonder titel
bij nachtlicht las hij machiavelli
paste in gedachten spreuken toe
zo verschoonde hij oorlog
als noodzaak voor vrede, greep
zijn bezeten geest naar macht
werd hij van spion tot heerser
men liet hem groeien, verzaakte
het krankzinnige in zijn wezen
in de kiem te smoren
nu blaast hij licht uit
als een kind verjaarskaarsjes
jako fennek
een mooie dichterlijke helikopterblik op het tragische gebeuren in het oosten – hoe ze zover kunnen komen dat ze onvoorspelbaar zijn in het doen. wijze woorden van Jako in het begeleidend schrijven – dat het sluipt en dat je er zomaar midden in zit.
zondagmorgen op de rug gelegen
lome lijven bij ons, rennende voetjes
bij de buren, een goederentrein passeert
aan het eind van de straat
in de spiegel de gordijnenrij
die lijkt door te gaan tot het eind
der tijden, maar op een dag ging-ie
open, en nu misschien weer dicht
de rozet met plafonnière
doet me ineens overdreven
groot aan, een steen in het water
die de grillige plafondbarst bedreigt
Hartelijke groet, Anna Eikelboom Post
dichter Anna Eikelboom is mij niet bekend. welkom. ‘op de valreep’ schreef ze. achter onbekende namen schrijven vaak bekenden die onbekend willen blijven. maar het ingezonden gedicht mag er zijn. het huiselijk tafereel dat toch op poëtische wijze in een licht van bedreiging wordt gezet in de laatste strofe. doemaars ‘als de bom valt’ lijkt dichteres daar op poëtische wijze te beschrijven.
