tsja hoe het eremetaal te verdelen bij deze stortvloed aan poëzie. of doen we een femke halsemaatje en doen we niks. je ken er wel burgemeester mee worden meneer wolluf krijst bettie aan mijn bed hier op de 8ste verdieping van de IC in de VU. nee bettie we doen niet niks. verdelen de eremetalen zoals dat bij deze wedstrijd hoort – en de kanshebbers zijn:
· Antony Oomen: ‘Iets joeg mij voort in ‘t koortsachtig jachtige pad’
· Elbert Gonggrijp: ‘Had het een stem, had jij een reden, bestond je’
· Cartouche: ja, ook de dingen worden ouder en wij nietwaar schat?
· Max Lerou: waar zilver schittert door versleten tijd
· Erika De Stercke: hoe de tijd een stem verandert
· Peter Posthumus: net als m’n schoenen schoenen voor altijd
nou dan doet u toch 6x goud krijst bettie nogmaals luid in het rond. maar meneer posthumus moet wel zijn schoenen uitdoen hoor.
u begrijpt het lieve lezer – ik kom er vandaag niet uit.
de dichters wil ik bedanken voor de ingestuurde gedichten en de winnaars van harte feliciteren met de internationale waardering.
maar wat een geluk – we hebben berlijn op bezoek en ik heb de gedichten aan dochter berlijn voorgelegd en haar gevraagd naar een waardering. antony oomen zei ze – teveel corona geen zin in en dat gezoem ook geen zin in. elbert gonggrijp zei ze – wel mooi hoor elbert gonggrijp maar het is alsof ik al die regels al een keer eerder gelezen heb. frans terken ook mooi maar de woorden pontificaal en de perken moeten buiten het gedicht gehouden worden. cartouche eerste strofe moet weg – gewoon niet mooi. van boeckel nee vandaag niet. petra maria een verademing – heel mooi – zilver!!! lerou prachtig – op twee passages na – vingeren en smoelwerk moeten eruit. brons voor max!!!
en verder kind wie mag winnen vandaag? erika de stercke krijgt ook zilver!!! mooi gedaan. niet de woorden maar de opgeroepen sfeer bevalt me zeer. en goud is er wat mij betreft voor peter posthumus. geen enkele regel stoort en je kunt er zelf van alles in zien en denken en voelen. GOUD!!!
verschrompeld ijzer
gered uit dat gedoofde vuur
en kleren die ik niet meer
op zal slijten
net als m’n schoenen
schoenen voor altijd
ik kan nog wel op zoek
maar vind vooral
voorbije tijden
en herinnering
bij het ontduiken van de moeite
wacht ik wat af
je kan niet weten
en wat je weet
je weet het nooit
Peter Posthumus
–>
mooi mooi mooi – de ene na de andere dichter raakt heel lichtvoetig zware zaken aan. nog een keer op zoek – en je weet nooit waar de liefde nog te vinden is – maarten van roozendaal zong het zo mooi – nog een keer die bedwelming van de liefde ondergaan. mooier is er niet. dat verlangen leeft als nooit tevoren in een iedereen – peter beschrijft dat gevoel in de laatste drie regels:
je kan niet weten
en wat je weet
je weet het nooit
- Antony Oomen: ‘Iets joeg mij voort in ‘t koortsachtig jachtige pad’
- Elbert Gonggrijp: ‘Had het een stem, had jij een reden, bestond je’
- Frans Terken over ‘de bloem van toen’
- Cartouche: ja, ook de dingen worden ouder en wij nietwaar schat?
- Rik van Boeckel: neem Corona niet mee naar opa oma nee nee
- Petra Maria: daar ben je dan
- Max Lerou: waar zilver schittert door versleten tijd
- Anne Borsboom: nu de kist komt als bouwpakket.
- Erika De Stercke: hoe de tijd een stem verandert
- Ien Verrips: kraak werd huur werd hypotheek
- Peter Posthumus: net als m’n schoenen schoenen voor altijd
- Anke Labrie: herinneringen in het weefsel van de tijd
wie wint de enige echte virtuele – ja ook de dingen worden ouder – trofee op pomgedichten?
een eenvoudig thema deze week op pomgedichten punt nl – gelukkig reist alles mee in de tijd – wordt niets of niemand jonger terwijl wij ons leven aan de jaren geven. – een gedichtje vergankelijkheid meneer wolluf? ach nee kind neem het niet zo zwaar – maar dat we ouder worden dat is waar. over die dingen dus – met de jaren – lezen we de dichters graag deze week. wie kent de regels – u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
over
over de tijd is veel geschreven
over wat overgaat en waarin
over wat meegenomen wordt
en dat zij nooit te laat is
en wat nog over de liefde?
zij komt zoals ze komt
soms moet je ergens vanaf blijven
om het mooi te laten zijn
of alleen maar zeggen
jij zit waar ik zit
pom wolff
Het Park
Met haast en spoed vertrok ik naar het park
Onzalig uur waarop ik niets te zoeken had
Iets joeg mij voort in ‘t koortsachtig jachtige pad
dat ik lang geleden schoorvoetend prat betrad
Toegegeven, ik had behoefte aan natuur
Natuur, maar wel op loopafstand
Stadsnatuur met mogelijk een weiland
bloeiende bomen en struiken – aanplant
Geen wildernis, maar door de mens bedacht
landschappelijk ontwerp, aangelegd kunstwerk
van plant en dier geknecht door paal en perk
Hollandse olm, haagbeuk, gladde iep en berk
Zo fraai staan ze daar ruwweg in gelid
op de hun toegemeten plek
langs ‘t water, met het oeverloze gekwek
van eenden – en mijn eeuwig zelfgesprek
In de bosschages echter waarden schimmen rond
Daar werd geen anderhalve meter meer betracht
maar hé wat had je dan verwacht:
in het struweel immers zijn natuurwetten van kracht
Maar wat zegt u nou toch weer Frau Doktor?
Waarom ze hét niet doen met Zoom?
Zoem welzeker maar dan het soort gezoem
dat je aantreft bij bij en bloem
Ik wil worden gestreeld zoemen de mannen
Ik wil bandeloos worden vermaakt
Zoenen, strelen, naakt worden aangeraakt
Opdat mijn liefde weer naar wilde bijslaap smaakt
Antony Oomen
04.VI/2020
Amsterdam
–>
goede morgen nederland, goede morgen amsterdam, antony oomen zet even een tijdsbeeld neer – in een gedrevenheid zonder weerga – schrijf je weerga zo? we lezen – dat IETS hem voortjoeg op het pad dat hij heel lang geleden al betrad. goed zo! zou de ouwe aachenende zeggen. het thema tijd aangeraakt en verder in dit gedicht de dingen en vooral de mensen zoals de natuur het heeft bepaald. een heerlijk door de tijd niet geremd gedicht. mag ik het zo formuleren. de schimmen in het licht. mooiste regels toch wat mij betreft:
de dichter op pad: ‘langs ‘t water, met het oeverloze gekwek van eenden – en mijn eeuwig zelfgesprek…’ – de eeuwigheid in een mens als gegeven.
Nat gras
Thuis ruikt naar oude mensen, naar lauwe thee,
naar een voormalig voorheen. Buiten geurt het
naar vers gemaaid gras, naar pas gevallen regen,
naar hoop, naar bloesem, naar jou, naar liefde.
Ik wist niet hoe eenvoudig dit alles was, maar jij
oogt zelfs mooi met jouw tranen – verdriet naast
vreugde. Had het een stem, had jij een reden,
bestond je – een methode tegen het vergeten –
een uitroepteken tegen het versterven van de dag.
In hoeverre was het duidelijk dat jij nu volstrekt
gelukkig was ongeacht zonneschijn of regen,
het natte gras, dat ik naar je luisterde? –
Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 5 juni 2020
–>
ook met elbert gaan we de natuur in. de regels zijn wel nog een beetje hapsnap bij elkaar gezet – dat gevoel krijg ik. maar op de een of andere manier verbindt de liefde deze regels tot een in regendruppels gedrenkt glanzend geheel. de eerste regel doet me denken aan de regel – het ruikt hier wel maar niet naar rozen – van henny vrienten. elberts eerste regel verdient een klassieke status.
Thuis ruikt naar oude mensen, naar lauwe thee,
ja zo doen dichters dat. dat we weten wat we moeten weten en dat iets van onomkeerbaarheid niet meer tot de mogelijkheden behoort. zelf heb ik dat met de HEMA – de hema moet wel liefde zijn – zo dat is dan duidelijk. toch verdient elberts gedicht nog net meer tijd om boven zich zelf uit te stijgen. het is al mooi maar er zit nog mooier in. dat voel ik. met deze onvergankelijke regels:
Thuis ruikt naar oude mensen, naar lauwe thee,
naar een voormalig voorheen. Buiten geurt het
naar vers gemaaid gras, naar pas gevallen regen,
Ik wist niet hoe eenvoudig dit alles was,
Had het een stem, had jij een reden,
wat mij betreft is wat we hier lezen al mooi genoeg. 5 regels van bedwelmende schoonheid.
Noem het bij naam
al raken we soms woorden kwijt
we weten nog hoe en waar het begon
dat je van het station gehaald
bij mij achterop een oude fiets
die vlot ingeruild voor een vierwieler
zo liepen we op de dingen vooruit
pontificaal het bruidsboeket
daarboven een verwachtingsvolle blik
om te zien wat er van ons werd
de bloem van toen nimmer verwelkt
nog gaan we de perken te buiten
maar dat slijten onderhuids kruipt
en knaagt aan de gewrichten
daar valt niet tegenop te dansen
dingen we naar tijd die wonden heelt
dag na dag een nieuwe kans
© FT 05.06.2020
–>
frans lijkt bezig met een serie – dichter bij……. in dit geval dichter bij het leven zoals het zich in een zekere wetmatigheid uitrolt. mooie beelden, dat stationnetje, de fiets tot aan dat slijten onderhuids – prachtig gezegd – het einde positief geformuleerd zoals het gaat tussen de geliefden als het goed is. over goed zijn en goed blijven – met elkaar in dit gedicht door de tijd heen en elke dag een nieuw begin. (het slopende corona einde even voor wat het is gelaten en gelukkig niet benoemd).
Van die dingen, ja
Toen orde, net- en reinheid
zich nog in vlijtschort hulden en later
vermaledijde nuttige handwerken
samen de zorg droegen voor
warmte binnenshuis
gingen wij- weet je nog – ons te buiten
aan de roes van vrij-blijvende liefde
stapten uit de strakheid van ons pak
het keurslijf van de rok en zochten we
ommekeer, ontplooing en ontzorging
van onszelf vooral tot nieuwe steken
in los geweven garen – onbehagen
als een worm begon te knagen aan
open staande deuren, het vaag ging dagen
dat minderen meer is dan een vorm, een soort
vlinderen in tegenlicht waarin alles zichtbaar
maar ongrijpbaar is – zoals de val van blad
ja, ook de dingen worden ouder en wij
– nietwaar schat?- nooit goed wijs
05062020
Cartouche
–>
het gedicht naar een waarlijk hoogtepunt toe geschreven – met elementen die we ook in andere gedichten tegenkomen- we lezen over – de los geweven garen – we lezen hoe het in een leven kan vergaan – hij is vandaag wel in vorm onze Cartouche – het mag en het moet gezegd op deze zondagochtend – mijn god waarom heeft u de dichters verlaten maar Cartouche weer eens niet??? waarom krijgt meneer altijd een voorkeurbehandeling van uwes???
wie zo kan schrijven verdient eremetaal:
als een worm begon te knagen aan
open staande deuren, het vaag ging dagen
dat minderen meer is dan een vorm, een soort
vlinderen in tegenlicht waarin alles zichtbaar
maar ongrijpbaar is – zoals de val van blad
ja, ook de dingen worden ouder en wij
– nietwaar schat?
Laat de natuur bloeien
laat de ouderen met rust
het evenwicht verstoord
neem Corona niet mee
naar opa oma nee nee
zij sterven alleen of samen
doch ook jongeren kunnen gaan
oud en kwetsbaar zo fragiel
ouderdom als achilleshiel.
Rik van Boeckel
–>
rik houdt het deze week bij een eenvoudige vaststelling – gezet op het ritme van de taal.
no no nononono
no no
ik zie het hem met een serieuze maar vrolijke blik uitdragen.
daar ligt de waarheid
zo lang gezocht
dat ik dacht
dat je niet bestond
waar was je eigenlijk
in de schoolbanken
onder de dekens
van gemak
de jaren zijn nog niet
vergrijst
de zon is nog niet
het laatst ondergegaan
daar ben je dan
en het is doordrenkt
van ongekende
schoonheid
petra maria
–>
hoe zong die limburgse zanger dat ook al weer – de jaren te zien als weggegooid geluk – petra pakt de tijd op waar het nog/weer kan – en geniet – zo is het leven ook te benaderen. de dichter kan niet om het verleden heen, voor de mens geldt het heden en de toekomst in ongekende mooie kleuren. mooi gedaan. zonnetje erbij en leven maar!
de weerbarstige man
of het weer nu in zijn kop
of in het glas
hij zoekt slechts rust
in een bescheiden spiegel
waar zilver schittert
door versleten tijd
die hem niet langer
zijn smoelwerk benijdt
het kanteldoel een holle
spiegel vormt hem om
reusachtig in zijn nietig heelal
van lege beelden vol bevingert hij
het glas waar hij braille leest
in het sediment van zijn jeugd
ml
–>
het wordt juryvoorzitter vandaag niet echt makkelijk gemaakt. het ene na het andere prachtige gedicht viel op het postmatje. zo ook deze enige echte onvervalste max lerou. en gelaagd gedicht. prachtige beelden met zilverschittering erin door de versleten tijd. even dacht ik dat de hij-persoon in dit gedicht in zijn eigen wijnglas de waarheid en het leven vervormd voor zich zag. het gedicht neemt al snel universele vormen aan waarbinnen de vergankelijkheid een gegeven is en de opgebouwde lagen weliswaar nog tastbaar aanwezig zijn maar toch langzaam maar zeker uit het zicht geraken.
Ik wil wel ouder worden
nu de kist komt als bouwpakket.
Mijn graf, nog net beschikbaar,
mij welkom wil.
Met alle lieve doden daar.
Ik wil wel ouder worden nu ik
het gedoe uit hun hand nam.
Rust in de tent, over tot de
orde van deze dag.
Anne Borsboom
–>
anne doet altijd een beetje mee op FB met de zondagochtendwedstrijd – en dan val ik toch weer voor de gezegdes: een kist als bouwpakket – alle lieve doden die kunnen worden bezocht na het heengaan in het vrolijk beschreven kistje. ja zo zou je nog graag je graf in willen. dichters kunnen het mooi zeggen. de werkelijkheid ziet er anders uit. anne geeft troost. ach waarom ook niet. maar ik houd haar wel aan haar belofte. dat ze me dan – tegen die tijd – komt opzoeken.
Dag Pom
groeten vanuit een drukker geworden Gent
Erika
Vroeger en nu
Tegen de muur van mijn jeugd
leun ik
het metselwerk zit los
een molshoop in de tuin
ik groef als olijke tiener
in de gangen mee
hoe de tijd een stem verandert
naar haltes waar
rimpels zonder kaartjes komen
de stenen zijn koortsig
afscheid nemen
van wat niet in dozen kan
ik, kind van de stad
met aangepaste manieren
vind vergeten beelden
in de kamers van stilstand.
Erika De Stercke
–>
zonder meer ontroerend. deze waarnemingen in de tijd. je denkt bij erika altijd – welke man legt nu weer het loodje en hoe vreselijk komt ie nu weer aan zijn eind. hier hebben we de echte erika te pakken in contemplatie en mooie beelden – hier wordt afscheid genomen van wat in dozen kan – prachtig!!! en hoe de tijd een stem verandert – evenzo prachtig!! de ware dichteres aan het woord. in erika’s poëzie hoeven geen mannen te sterven – de dichteres wordt hier mooier gehoord. (maar ik zal in het volgende gedicht wel gekilld – vermoed ik zo. want aan de mannen van Erika kom je niet – zoveel is zeker)
toen het u-woord viel
plukte ik de bloemen uit mijn haar
en liet mijn onsterfelijkheid
achter op de dansvloer
kraak werd huur werd hypotheek
vrijheid maakte plaats voor vrije tijd
van love & peace naar liefde exclusief
zolang het duurt bestendig
weifelende herinneringen komen en gaan
het brokkelig geheel vervaagt
geslonken verwachtingen gevat in
gegarandeerd vooruitzicht
Ien Verrips
–>
eigenlijk heel zakelijk het leven belicht in 12 regels. en zo waar ook. deze dichter zal niet in of uit emo uiteen vallen. onze Ien is als dichter zoals dichters moeten zijn – een journalist van eigen ervaringen maar dan wel een poëtisch journalist. met brokkelige gehelen en onsterfelijkheden die op de dansvloer achtergelaten zijn – (mooi hoor!!) ja zo hoor je journalisten niet spreken. wanneer gaan we dansen IEN? iets van die onsterfelijkheid wil ik nog een keer zien. Ien zien dansen en dan sterven – was zo het gezegde niet?
zoals de schering en de inslag
nu te zien is onder het patroon
van de ranken die vervaagden
in de loop der jaren
en de kleuren ook verschoten
van de eens zo zachte bloemen
waarop wij de liefde
zo slijten ook herinneringen
in het weefsel van de tijd
anke labrie
–>
de tijd bijna 17e eeuws beschreven in termen van patronen en ranken. huygens en hooft schreven zo ook – dat leerde de heer paasman mij tenminste bij neerlandistiek – nou ja leren je kon het zelf allemaal uitzoeken in die ouwe teksten van hem. fijn dat anke het kort gehouden heeft – de mooie dingen heeft geëtaleerd – bijna in elke regel wel een mooi 17eeuws beeld. voortaan scharen we anke in het volgende rijtje: huygens, hooft, vondel en labrie.
Dichter bij de dingen
Noem het bij naam
al raken we soms woorden kwijt
we weten nog hoe en waar het begon
dat je van het station gehaald
bij mij achterop een oude fiets
die vlot ingeruild voor een vierwieler
zo liepen we op de dingen vooruit
pontificaal het bruidsboeket
daarboven een verwachtingsvolle blik
om te zien wat er van ons werd
de bloem van toen nimmer verwelkt
nog gaan we de perken te buiten
maar dat slijten onderhuids kruipt
en knaagt aan de gewrichten
daar valt niet tegenop te dansen
dingen we naar tijd die wonden heelt
dag na dag een nieuwe kans
© FT 05.06.2020
daar ligt de waarheid
zo lang gezocht
dat ik dacht
dat je niet bestond
waar was je eigenlijk
in de schoolbanken
onder de dekens
van gemak
de jaren zijn nog niet
vergrijst
de zon is nog niet
het laatst ondergegaan
daar ben je dan
en het is doordrengt
van ongekende
schoonheid
petra maria