VON SOLO: ‘Ik wens de woke-generatie, de inclusieve managers, braaf-adepten en BIJ1 dit jaar weer veel geluk en wijsheid in hun strijd tegen deze gewone mens…’

Geplaatst doorPom Wolff Laat een reactie achter op VON SOLO: ‘Ik wens de woke-generatie, de inclusieve managers, braaf-adepten en BIJ1 dit jaar weer veel geluk en wijsheid in hun strijd tegen deze gewone mens…’

Afgelopen vrijdag was ik in Paddy’s Irish Pub aan het Rodezand. Ik heb al eens een verhaal geschreven over deze pub en was ook nu weer onder de indruk van het onveranderlijke karakter en de warme, geruststellende sfeer. Het was de traditionele eindejaarsdrink met een vriend van me. Dat betekent grote pints met shotjes tussendoor en dan proberen op tijd te stoppen. We beginnen dan altijd lekker vroeg, zodat we hopelijk tijdig weer naar huis kunnen. En als je om vijf uur al in de pub zit, zie je de zaak ook langzaam vollopen. 

Het begint met wat sullige tweetallen van mannen. Vaak net te veel nerd, net te dik, net te kaal. Een beetje zoals wij met z’n tweeën er ook uit zien. Verder vaak ook een groepje echte Ierse meiden, die niet in het topsegment van de dating markt verkeren. En dan natuurlijk nog de verdwaalde expats, die het Irish-Pub-brand met hun beperkte cultuurvisie en desinteresse in Nederland ook herkennen als een veilige haven. En dan loopt het langzaam voller.

Naast ons aan de bar namen een vader en een zoon plaats. Dat komt vaker voor. Zeker als de vrouw winkelen is. Dan kan vader snel even een pint hakken, om de ellende van het zinloze consumentisme te verdrinken. Maar even later sloot er een vriend aan bij de vader. Een man zonder kind, met een andere bouw. De vader was niet al te lang en een beetje vadsig, hetgeen benadrukt werd door zijn te strakke hemd. De vriend was naar schatting even oud, maar iets atletischer en had een strakkere gelaatsuitdrukking. Er werden standaard mannelijke plaisanterieën uitgewisseld.

Naar mate het later werd, groeide de groep rond vader en zoon. Meerdere vaders met kinderen, mannen zonder kinderen en mannen met hun vrouwen of vriendinnen, voegden zich bij de groep. Wat de groep zo typisch maakte, was, dat hij homogeen en heterogeen tegelijk was. Alle mensen zagen er net een beetje anders uit. Of dit nu uiterlijk was of voorkomen. En het was heel duidelijk wie er bovenop de rots zat. Dat bleek uit de wijze waarop begroetingen werden uitgewisseld en vrouwen werden bejegend. Het was werkelijk of we zaten te kijken naar een natuurdocumentaire over primaten. 

De manier waarop handen gedrukt werden, omhelzingen, blikken. Het hele leerboek non-verbale communicatie kwam voorbij. De groep was een perfect voorbeeld van blanke, brave mensen. Iedereen had duidelijk zijn plek in de hiërarchie. Zulke gewone mensen. En toch zo ontzettend anders dan ik zelf. Ze verbeelden voor mij alles, waar ik binnen intermenselijke structuren al mijn hele leven een hekel aan heb. Ongelijkheid en apengedrag. Omdat het zo hoort. Ik wens de woke-generatie, de inclusieve managers, braaf-adepten en BIJ1 dit jaar weer veel geluk en wijsheid in hun strijd tegen deze gewone mens.  Deze mensen zijn echter wel in het voordeel. Ze zijn namelijk met héél veel.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl 

Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Laat een reactie achter