nogmaals dank aan wen van der schaaf voor die prachtregel gelicht uit een prozawerk op haar FB site te lezen – ja wie zo kan schrijven heeft geen gedicht nodig – hoe dan ook dank aan de dichters die instuurden en zich lieten inspireren tot bijzondere gedichten – magda haan voorop – deed weer eens mee – kwam zag en overwon. onder haar gedicht de verantwoording voor het virtuele goud deze week. van harte. vergeten we vera van der horst niet – ook zij schreef een multi interpretabel gedicht waaraan een poëtisch licht romantische eenvoud ten grondslag ligt. ik zeg zilver en van harte.
het gordijn wenkt
ochtendlucht perst zich
door de opening
van de slaapkamerdeur
één zonnestraal is al geland
de warmte hangt nog zwaar
en pleegt verzet
nachtvlinders
liggen inmiddels ook op bed
de nacht heeft zwijgplicht
of fluistert geheimen
Magda Haan
heel soms weet je niet waarin het zit – ja in het gedicht en de woorden natuurlijk – maar het gedicht ademt mysterie – het heeft iets vasalis-achtigs in zich – het is alsof een hele onbekende wereld de ruimte van het gedicht inneemt – en jou als lezer buiten de orde van een beschreven werkelijkheid plaatst. er is van alles aan de hand – geweest ook – je neemt er kennis van – je weet niet wie of wat het betreft – het gedicht staat als een huis – dat is wel zeker – een huis van poëzie opgetrokken uit geheimen.
Lang voor ik mezelf,
lang voor het schreeuwen
lag jij al verborgen in mij, bewoog me
lang voor taal een weg
uit de taal kon vinden
Ik herkende je, je rook naar mij
alsof je verborgen in me had geleefd
wist je waar ik miste vulde me in
hoe moeiteloos de stilte bewoog
er was geen tussen
Vera van der Horst
dichteres verkent haar eigen lichaam en deelt haar ervaringen en alles wat zij ont-dekt met ons argeloze lezers. zo zit je aan je wijntje zo lig je in een kamer waarin een ik persoon je tegemoet schreeuwt – ik…wist… allang….. dat …..je ….in …..me …..zat vernemen wij. de rest van het verhaal wordt in mooie regels afgewikkeld tot een zeer aanvaardbaar gedicht
een ethisch verantwoord, schoon en mooi gedicht.
- MAGDA HAAN – de warmte hangt nog zwaar
- FRANS TERKEN – hoe we samen bestaan
- ROB MIENTJES – sla maar over
- VERA VAN DER HORST – Lang voor ik mezelf, …
- RIK VAN BOECKEL – De melodie van het nieuwe jaar
- IEN VERRIPS – over vlekken
- ANKE LABRIE – haar slanke jonge handen
wie wint de enige echte virtuele – de eerste van 2023 – ‘Er is beddengoed dat ruikt naar opgestane liefde..’ trofee op pomgedichten punt nl? naar die prachtregel van Wen van der Schaaf
jawel laten we het jaar fris en opgewekt beginnen – met een thema dat ik uit een recent stuk proza van Wen van der Schaaf heb gelicht – over beddengoed over ruiken over de liefde – wat willen we meer in 2023? aan de dichters de eer en de uitnodiging om de wereld in januari weer een beetje mooier te maken – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
naar de plaats
waar heftiger werd gezoend
dan god het ons leerde
waar god weg keek
het was teveel
hemel en aarde samen vielen
god bestaansrecht verloor
engelen vlogen niet meer
mensen bleven staan
er werd gegild
er was vrede
en wij deden waarvoor we bedoeld waren
het zou nooit meer
nee nooit meer zo
pomwolff
Zo’n ochtend die boven alles fris ruikt
tot ver en diep in de lakens
dagenlang van nachten bewaard
wat daarin aan liefde verzameld
niet dat het niet gewassen mag
maar de geur van samen liggen
dit omhelzen van elkaar
tot in de vezels gekropen
wat bij elke draai daaruit opstijgt
om je daaraan vast te houden
je komt vingers handen tekort
hoe het op de huid getekend
als een onweerlegbaar bewijs
van hoe we samen bestaan
© FT 06.01.2023
een liefdevol ‘samen bestaan’ mooi beschreven. de mooie regel van wen van der schaaf – ‘Er is beddengoed dat ruikt naar opgestane liefde..’ – als het ware uitgeschreven en warmbloedig ingevuld – zoals het geliefden in een nieuw jaar betaamt.
Ophouden
Er broeit iets
tussen witte lakens
bijt tanden stuk
krul de tenen
wil nog niet
sla maar over
wakker is klaar
zon doet pijn
drang wordt groter
nijpend de benen
nog effen dan
hoofd in kussen
jij kust mij
zacht in nek
lepel schuift aan
sta op springen
moet nu echt
tot zo meteen
Rob Mientjes
we maken het allemaal live mee – een soort filmscript met aanwijzingen – wakker is klaar/zon doet pijn en filmen maar! dichter heeft een vlotte schwung aan de woorden meegegeven. ‘tot zo meteen’ – de laatste regel – even 5 minuten reklame en dan het vervolg.
De zee van geluid stuit
op het strand bij eb en vloed
het zand ademt liefde
golven schuimen vanuit de stilte
het ritme van de tijd
laat de dagen reizen
langs het warme beddengoed
de zachte dromende kussen
kinderen slaken een diepe zucht
dansen op de melodie van mamma Afrika
op de ritmes van het nieuwe jaar
van daar naar hier met veel plezier
de kloppende talen van ‘t tikkend hart
duiken naar binnen met geluk
tot de ver reikende handen
laten de warmte bloeien.
Rik van Boeckel
Yene Tode. Senegal
7 januari 2023
wij wensen rik in senegal ook in 2023 al het goede – rik verbindt land, lucht en zee, tijd en ruimte, afrika en europa met elkaar – mens, kinderen en natuur overal gelijk en van het zelfde in de blijmoedige woorden van dichter.
Als googelend zie ik dat hij ook de basisgids Slakken heeft geschreven…..
fijn weekend
en nog steeds vlekken in de lakens
niet meer dan klein geneuk
in een verhaal waarvan
ik alleen de titel
heb onthouden
Ien Verrips
jan 2023
Ien neemt ons lezers mee naar haar bibliotheek waarin blijkbaar werken van bijzondere aard te vinden zijn – ook bij het gevraagde thema ‘Er is beddengoed dat ruikt naar opgestane liefde..’ weet ien wel een titel te vinden – met vergeten inhoud. een aparte manier om het thema te benaderen dat moet gezegd – ben benieuwd of we in de loop van de tijd meer titels gaan vernemen uit de kast Verrips. ik zet de miele wasmachine alvast aan.
zijn ranke rug naar haar gekeerd
een klein stukje gebruinde huid
zichtbaar als hij voorover buigt
de jongen van de thuiszorg
die weer het bed verschoont
haar schaamte is allang voorbij
ze verdwijnt voor even in de tijd
waarvan hij geen vermoeden heeft
toen haar slanke jonge handen
elke nacht die andere rug
en lakens niet belangrijk waren
anke labrie
(2023)
anke verplaatst het weekthema ietsje in de tijd: ‘Er is beddengoed dat ruikt naar opgestane liefde..’ – in het gedicht brengt elk beddengoed de herinnering terug aan tijden van weleer – twee strofen twee fragmenten uit een leven.
