Dank aan alle dichters die inzonden op het moeilijke thema Leegte – er bestaat in onze wereld bijna geen leegte meer – alles lijkt opgevuld of opgeblazen met enorme egoos. de dood is leegte maar we weten niet hoe de doden daar zelf over denken. de dood is dus in wezen een door levenden ingevulde leegte. het is behelpen het leven – pas na onze dood halen we ons gelijk. nog maar even niet dood. nog maar even geen leegte – wie sprk deze week ook al weer die wijze woorden – ze zijn al met zo velen – die dooien – daar hoef ik echt niet bij. oja hennie vrienten. doet ie het toch hoe dan ook – het thema is lijkt mij het beste getroffen door FRANS TERKEN – lees de commentaren onder alle gedichten. en zeggen we LANG LEVE DE POëZIE en de dichters. van harte Frans!
Zoals een landschap leeg kan zijn
in de hitte van de Sierra Nevada
tussen het dorre struikgewas
geen spoor van beweging
of dichter bij huis je woning
na de dag van verhuizing
waar het laatste teken van leven
met borstel en dweil weggepoetst
tot op de vingerafdrukken
alles grondig verwijderd
alsof niemand van je bestaan
weet heeft noch bewijs vindt
toch leger nog de kist in de kamer
zolang je ernaast mag staan
© FT 03.09.2022
het gedicht krijgt een onverwachte wending mee in de twee slotregels – waardoor de meer figuurlijk gelezen titel ineens wel heel letterlijk wordt. letter-lijk. dichter schrijft van ver weg naar dichtbij – en dan nog dichterbij – de kist de dood de leegte – de woning leeggemaakt – de stofresten ook nog verwijderd. lenobel zou opmerken – ik geef de lezer een advies mee als bijsluiter bij dit gedicht- neem eerst een stevig ontbijtje alvorens dit gedicht, waarin uiteindelijk ieders lot staat opgetekend, te lezen.
- lees elbert gonggrijp hier
- Rik van Boeckel – woorden spoken licht door het hoofd
- Vera van der Horst – De uren vallen
- Frans Terken – na de dag van verhuizing
- Cartouche – huizenhoge leegte
- Geraldine Bankcaenen – ik wilde daar blijven
- Jako Fennek – tot je op een dag bleef staan
- Anke Labrie – haar lege blik licht langzaam op
- Ien Verrips – hoe het ook had kunnen zijn
- wedstrijd gesloten
wie wint de enige echte virtuele – wat een leegte! – trofee op pomgedichten punt nl?
hoe vult een dichter de leegte – leegte in het gemoed, in het huis, om de dichter heen – de uitnodiging is om een gedicht in de leegte te leggen zodat de leegte nog te verdragen is. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
nu de doden niet meer in ons zingen
en wij berusten in wat we ooit
in mooie woede hingen
nu zelfs de leegte
niet meer verontrust
jij leven zoekt in eilandrust
en ik je trouwe vriend voor even
afscheid van je neem
ontoonbaar ben geworden
pom wolff
Het schemerend licht van een lege dag
Leegte bestaat elders in de tijd
onder de grond heerst stilte
ritme danst soepel in de armen
verdrijft lege spiegeling van driftkikkers
van reggae tot zingend trommelvlies
spoken woorden licht door het hoofd
het universum van vallende sterren
speelt met zwervende gedachten
in een kamer vol trillende tonen
is een stille zin een dakloze noot
onhoorbaar voor de vogels
in het takkenbos van de zomerboom
vol vangen de dub-o-dub refreinen
het schemerend licht van een lege dag
de onbekommerde lucht waait dit weg
naar een horizon van universele dromen.
2 september 2022
Rik van Boeckel
rik rekent op ritmisch verantwoorde wijze af met de leegte verwijst als het ware de leegte naar elders – dichter moet niets van de leegte hebben – vult de leegte met een overdaad aan woorden, levenslust en universele klanken. lenobel zou zeggen nooit eerder zagen we de leegte zo overdadig opgevuld met woorden. nooit eerder werd het universum zo overdadig met leegte vervolmaakt.
De uren vallen,
traag als stof door een streep licht
dat tot rust komt op de tafel
waarop het papier in alle leegte ligt
met geduld ontvangt het
de onzekere lijnen, die
naar een waarheid zoeken
in een o zo bekend gezicht
de spiegel voor me toont
het voorhoofd in gedachten
de neus iets minder wijs
de mond geopend in een zucht
maar als ik in mijn ogen kijk
verdwaal ik weer in tijd
het potlood aarzelt keer op keer
Ik wil tekenen wat ik zie
maar ik kan het niet
hoe geef je een heel leven weer
nu het nog kan, kan ik niet meer
Vera van der Horst
ook deze dichter – net als de dichter hierboven schetst een beeld waarin de leegte niet echt welkom wordt geheten. dichter moet niets van de leegte hebben. tracht er op los te tekenen maar dat lukt vandaag niet – er wordt in de voorlaatste regel nog een vraag aan de lezer gesteld – maar de lezer hoeft die vraag gelukkig niet te beantwoorden – of het papieren kunstwerk met hier en daar een streep nog gesigneerd wordt blijft de vraag. het thema van het gedicht is minder de leegte en meer de twijfel en het onvermogen – lenobel zou zeggen – fraai hoe dichter haar leegte maskeert door het trekken van een enkel lijntje.
over de toeren
pompend en schokkend
de trouwe huidthermostaat
roestig expansievat bloedrood
als een indiaan, wakkerende waakvlam
nog steeds
dichter
niet in het gareel te krijgen
voor papierloos leven – geen gebrek aan
aandrijfvermogen maar huizenhoge leegte
een heel CV lang – vul je niet
zomaar even
als graadmeter echter
niet uit te vlakken
02-09-2022
Cartouche
lenobel zou opmerken: even lijkt het of dichter de kachel heeft aangezet – maar gelet op de gasprijs snel de temperatuur tracht terug te brengen tot meer normale waarden – maar zie daar dat lukt de dichter niet meer echt – de thermostaat lijkt kapot – de buiten temperatuur net als de binnen temperatuur in de dichter zelf op hol geslagen – en dan helpen zelfs witregels niet meer.
uw webmaster reageert net iets minder enthousiast op de inhoud van het gedicht. een doorwrocht werkje dat wel – om vorm te geven aan het begrip ‘huizenhoge leegte’ maar zoals vaker krijgt de dichtkunst voorrang boven het gevoel bij Cartouche. het lijkt erop dat dichter met het een het ander wil maskeren.
liep ik gelukkig te zijn.
In de oude musea trof me het noodlot
totaal overrompeld door de kunst
en schoonheid
Sindsdien is er verlangen naar het
mysterie dat mijn leven zo heeft
Verandert.
ik wilde daar blijven bij de kleine groep mooie mensen.
Geraldine Bankcaenen
lenobel zou opmerken – zie hoe de dichter hier door het toepassen van de herhaling ‘die kleine groep mensen’ laat uitgroeien tot een enorme mensenmassa waar een uitverkochte arena bij in het niet valt – uw webmaster is iets minder enthousiast – struikelt over de hoofdletter van het woord verandert. zoiets leidt af. vindt de door lenobel geprezen herhaling weinig functioneel – vraagt zich af: is dit niet meer een dagboekaantekening en minder een gedicht. raakt de inhoud van het gedicht nog wel het thema leegte nu de ik persoon zo vol is van de zo uitbundig genoten schoonheid.
Dag Pom,
Nog net op tijd. Hier – op dit moment – beweegt geen blad. Prachtig!
Gelukkig geen leegte. Althans nog niet.
Geniet van deze zondag.
Groet van Jako.
woordloos
je kwam uit het grote blauwe niets
we telden onze passen
maakten bokkesprongen
speelden verstoppertje tussen duinen
renden doelloos door het water
tot je op een dag bleef staan
je ogen verdwijnend
achter de kleur van niets
woordloos
je gedachten al elders
zo ging je
zo bleef je in me achter
onvatbaar de leegte
jako fennek
typisch een gevalletje van een paar regels teveel, toch? meneer wollufsun krijst bettie op niet mis verstane wijze hier op 8 hoog in de VU op de afdeling Guigelton. je begint verstand van poëzie te krijgen bettie! de Vu heeft inmiddels 8 hoog ingeruimd voor alle guigeltonpatienten die de lage landen rijk zijn. u legt nog steeds riant hier in uwes eentje te leggen he meneer wollufs – ja bettie het is onbegrijpelijk dat ze hier niet een paar asielzoekers opvangen – ik leg zo eenzaam ook – misschien wat dames – de heren worden wel in appelscha of ter appel opgevangen. maar waar hadden we het over bettie? over dat prachtige gedicht met leegte van die lieve zwitserse meneer jako. oja – wil je meneer zeggen dat ie zijn gedicht nog ietsje leger moet maken, een paar regels wegdoen dan heeft ie een prachtgedicht over – hoe dan meneer wollufson – zo bettie – bel maar door: geen titel –
je kwam uit het grote blauwe niets
we telden onze passen
renden doelloos door het water
tot je op een dag bleef staan
bij die kleur van niets
zo ging je
zo bleef je
in me achter
jako fennek
klem gezeten in een ladekast
vond ik onlangs deze foto nog
dwars door de krassen heen
zie ik een stralend kind
ik kende het uit haar verhalen
die ik eindeloos wou horen
totdat ik er te groot voor werd
en dacht dat ze verzonnen waren
haar lege blik licht langzaam op
als ik haar vandaag die foto geef
klemzittend in haar kindertijd
streelt ze zacht de diepe krassen
anke labrie
hoe genadeloos het leven kan toeslaan – als de hersenen het minder gaan doen en de traagheid het leven indamt. lenobel zou opmerken – dichter toont ons een foto die als we maar oud genoeg worden aan ons allemaal eens zal worden worden voorgelegd. hier worden de laatste intieme momenten uitgeschreven – het strelen van krassen.
je nam de tijd om weg te gaan
zodat wij konden groeien naar het afscheid
in ’t verschiet als om te wennen
aan de leegte die zeker komen zou
de leegte bleek gevuld gemis
herinneringen aangelengd
met hoe het ook had kunnen zijn
sept 2022
Ien Verrips
tsja hoe het ook had kunnen zijn – de bekende verzuchting – maar het was niet zo he – horen we het stemmetje van marc-marie piepen. lenobel zou opmerken dichter neemt – hoewel zij het geheel in minder dan 8 regels weet te positioneren toch ruimschoots de tijd om de zaak af te wikkelen. zo een beschouwing van een dichtwerk neem ik graag over.
