Op mijn verzoek – met enige aandrang zeg maar – ze had er geen zin in de BEUM – maar ik wilde een keertje voor ons lezers een hele mooi eerste kerstdag – eenmalig en uniek én PETER BERGER én KARIN BEUMKES – de kersen op de taart van pomgedichten in één item. en ja het is gelukt – hun bijdragen zijn binnen op deze kerstavond – een mooi kado ook voor webmaster die een een-tweezame kerst viert met CORONA. al de etentjes, familie en feestjes naar de … gallemiezen zeg maar. hoe dan ook we hebben:
Peter Berger met een prachtige kerstbeschouwing en zijn lieve oma uit Twente die twee gevilde hazen meenam voor het kerstdiner. Peter die in zijn columns van proza poëzie weet te maken zoals hij zichzelf bij een kerstfeest omschrijft : “Dronken van ganzenwijn. Verdwaald in het patroon van het behang. Verdwenen tussen toverbloemen. Daar waar tijd elastisch is. Alles vergeten.”- genieten we Peter Berger!
Ik begrijp er weinig van. De wereld. Kerst? Feest? Nooit begrepen. Alle tantes kwamen er. Plus aanhang, waaronder een kinderloze oom die het leuk vond om bij binnenkomst heel hard in je hand te knijpen. Hij had iets met het leger. Geloof ik. De nichtjes ook elk jaar van de partij; in keurige jurkjes oud genoeg om niet te spelen. En beide Oma´s natuurlijk. De Opa´s waren dood. Al lang. Oma met het witte haar voerde altijd pepermunt aan het mannetje tussen de oude kranten. Die werden bewaard in een stapel op de plank onder het ovale tafeltje, met daarop het theeservies. Blauw en uit China. Dat servies. Net als de borden, prominent in de hoofdrol schitterend op de zorgvuldig gedekte meterslange tafel, ingeklemd tussen pas gepoetst tafelzilver en servetten van versleten damast. Nou zat er helemaal geen mannetje onder die berg kranten, volgens de tantes althans, maar oma hield voet bij stuk. Gelijk had ze. Haar pepermunt was heerlijk. En voor iedereen!
De andere oma nam wel eens twee gevilde hazen mee. Helemaal uit Twente. Compleet met kop. Dat moest, want anders liep je kans dat het kat was. Geen haas. Schedelvorm. Zoiets. Haar vriend, door iedereen steevast oom genoemd, was er dol op. Op gestoofde haas. Eenmaal aan tafel las moeder uit het evangelie. Over een ezel en er waren ook schapen bij. In die stal. Waarna vader altijd plechtig welkom sprak. Dan werd er gedronken. En met volle mond gesproken over de toestand in de wereld. Ellenlang. Communisten. Gevaar. De maanlanding. En dat alle Duitsers klootzakken waren. Oma sprak alleen in toverspreuken en deelde nog immer pepermuntjes uit. Tot vlak voor het toetje, want dan gingen haar luiken dicht. Vaste prik. De ´vriend van´ zat tegen die tijd meestal half jankend te jammeren over ufo´s en aliens. Wazig en onbegrepen. Het vet nog glanzend rond de lippen. Ondertussen was ik al lang in onschuld vertrokken. Dronken van ganzenwijn. Verdwaald in het patroon van het behang. Verdwenen tussen toverbloemen. Daar waar tijd elastisch is. Alles vergeten. Vandaag fluisteren alleen de muren nog: ¨Vreten op aarde en in de mensen een welbehagen.¨ Ik zeg maar even niets. Vanavond niet.
1e Kerstdag genieten we ook het prachtige eerbetoon van Karin Beumkes aan de overleden singer songwriter SHANE – het gedicht is nog onderweg – ze wil het nog niet kwijt – het moet nog mooier vindt ze zelf en het gaat natuurlijk ook nog mooier – maar we vieren de kerst hier niet zonder KARINS kers! genieten!
Alle eksters dansen straattheater
het is feest in de zwoele drukke stad
Shane heeft iedere voetstap liefgehad
elke voetstap in deze gekke blauwe zomer.
en iedere steen zal ik voor je zegenen
al je woorden zullen gezalfd worden
de legende die nooit meer wordt vergeten
legt de zenuwen van the working class bloot
muziek komt van ergens, verder ergens,
uit de ether, aangeschoten maar heel erg dood
met de kater in je armen, swingend, zingend
verwekt de nieuwe dag het ochtendrood.
Karin Beumkes
