MAX LEROU GOUD! max verstappen en JAKO FENNEK zilver – aanmoedigingsprijs voor JOLIES HEIJ -thema zondagochtend wedstrijd: dit weekend wisselend bewolkt met af en toe een bui

de zondagochtendwedstrijd 10 jaar geleden: 1 oktober 2016

poëzie is toch vooral ook de kunst van het weglaten – mooi materiaal van jolies heij – de aanmoedigingsprijs voor haar – ze moet nog leren weglaten om haar poëzie mooi te laten zijn of indringend. jolies van harte – het brons op een dag met wisselende bewolking en zo af en toe een bui. ze komt er wel onze jolies.

houden we goud en zilver over. jako schreef net een regeltje teveel voor het goud – het zilver naar zwitserland – onze eigen max het goud. gefeliciteerd.  het gemak dient de mens. een bloemetje van de fleurop dat scheelt benzine.  die regels heb je alleen bij max. van harte.

 

gemak dient de mens

ik weet nog dat ik haar bloemen stuurde
de gouden gids een gouden greep
en de benzine die het scheelt

fleurop maakt het meleu betaalbaar
maar soms gebeurt er wat je raakt verward
het komt in alle kringen voor

je bent haar zat je zet de zoekmachine aan
en vind je koers door de google archipel
naar de pleurop voor al uw graftakken

ml

 

 

FRANS TERKEN over haar opvliegers – MARC TIEFENTHAL in de metro – CARTOUCHE bakt – RIK VAN BOECKEL met een 1 oktober gedicht – MAX LEROU stuurt een bloemetje – ANKE LABRIE bij de kapper – JAKO FENNEK plukt druiven – JOLIES HEIJ wordt persoonlijk

 

thema zondagochtend wedstrijd: dit weekend wisselend bewolkt met af en toe een bui – dat u zich al vast kunt prepareren. het thema voor de zondagochtendwedstrijd hierbij vrijgegeven. vrij in te vullen. het is herfst – een vierseizoenen gedicht? misschien wil u  de voortgang in uw relatie met ons delen? of is deze mededeling wellicht de codezin voor een afrekening? op de pom kunt u alle kanten op – liefde afrekening of de vier jaargetijden? we lezen u zo graag.

 

 

de mri scan

én doktor
is er wat te zien
of was ik toch teveel bewogen

meneer wolluf
het is één groot zwart gat bij u
en waar de contrastvloeistof gebleven is

.

pw

 

de gedichten niet te lang tenzij noodzaak – (of als u er een einde aan wil maken pak dan gerust nog eens lekker uit.)  u kunt uw gedicht als reactie plaatsen – onder ‘leave a comment’ – (even registreren, dan inloggen en dan uw reactie) – of stuur in voor zondag 1100 uur  onder ‘contact’. (zie rechtsboven) – ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar  verzekerd.

 

U mag mijn bijdrage voor dit weekend lezen als een ‘indirect’ commentaar op het commentaar van Bregje van vorig weekend. Zoals het bij wijn is, je begrijpt dat je die niet ‘direct’ na het bottelen drinkt; of je begrijpt het niet. Overigens is de bijdrage van vorige week (enigszins gewijzigd) te lezen op mijn blog. Met uitzicht op de wijngaard.

 

Tussen hei en herfstblad

Het zijn buien die niet overwaaien
de kont gaat vierkant tegen de krib
hier is weinig ruimte voor variatie

hoe ze me met twee vingers terechtwijst
er moet meer dit of nee juist dat
is een beter idee dat je daar zelf niet op komt

hersens kraken als oud hout
ik trek dode takken uit een boom
stook ze op om haar warm te houden

ze laat er geen traan om
kijkt met droge ogen naar de sterrenhemel
haar paarse lippen blazen wolkjes in de lucht

ze bijt me kortaf toe je mag blij zijn
dat ik hier nog zit dat ik niet opvlieg en
meteen wegstorm

geef me nou maar een glas water

FT 30092016

 

ja ons bregje weet de mannen altijd wel te raken frans. ze is om de week – deze week geen bregje-iaanse vergezichten of hoe het allemaal beter moet. verder is het een schat van der tante. meer over bregje dan haar comments weet ik niet van bregje. ze is stipt, tegen elf uur heeft zij haar woordjes klaar. in haar ingetogen zijn sleept ze veel besproken mannen naar de afgrond. jij maakt natuur van haar. en dat mag. bregje kan veel hebben. en kijk toch ook  hoe lieflijk warm jij de kamer voor haar stookt. bregje op zich al levert mooie poëzie op. hoe koel de kikker in haar ook is. je beschreef in dit gedicht een vrouw die haar zachte vinger altijd wel op een zere plek weet te leggen. haar harde vinger sloeg eerder al joop komen, cartouche en jolies heij tegen het canvas.

 

 

Liever troop dan pool

Soms, voor het inslapen, denk ik niet aan jou.
Dagen van storm en bliksem en hijgen
en vreemd lachen. Gevolgd
door matig tot zwak uit veranderlijke richtingen
en ongekende jeuk op de plek van genot.

Je kwam ooit aangezet met zwaar bewolkt en noordenwind.
Ik trok je laarzen en broek uit en de wind ging liggen,
net als jij. Nog geen tel later
moesten je andere kleren eraan geloven.
Ik schoof binnen en de zon scheen.

Na een tropische dag en nacht
liet ik je ondergaan in de metro

Marc Tiefenthal

 

als de tief naar binnen schuift schijnt de zon. dat de dames het weten. hoe de metro daarna te duiden is laten we aan de dichter. als we gewoon de derde strofe weglaten hebben we een aardig gedicht. met die regel waar bregje maar ook webmaster de komende week nog veel plezier aan zullen beleven – elke ochtend een keer hardop gelezen: “Ik schoof binnen en de zon scheen.” – je denkt het hoofd van de tief erbij en je ochtend is goed.

 

 

 

nou heel aardig voor bregje is cartouche niet. van kooten en de bie laat ie aanrukken om daarna volledig los te gaan. mooie beelden met daarin een lichte afrekening. hoe zet je iemand weg met een zuurstok – nou zo.

de creme de la creme wordt bregje hier onthouden. als dat volgende week maar niet uit de hand loopt. webmaster kijkt deze week met plezier mee hoe de dichter in gerard vromen cartouche aanzet om eens dampend uit de hoek te komen. cartouche schrijft te mooi om echt tot een afrekening te geraken. webmaster doet het nog een keer voor:

men neme een hoofd

men neme het hoofd van johanna

 

 

Het gevoel der seizoenen

Herfst is een gevoel
het ritme van de zomer raast voort
bladeren weigeren te vallen
jij roept ze aan wil ze vangen
met de gedachte van één hand

we wandelen langs het dak der seizoenen
alles ligt scheef gelijk dakpannen na de storm
jij grijpt beide handen aan om te handelen
recht te zetten wat er aan vooraf is gegaan

mijn ogen volgen jouw gedachten
tot de wind langs jouw voorhoofd blaast
de vogel een blad opvangt
meeneemt naar de koude achter de horizon
mijn wenkbrauwen tot rust komen
op het bankje waar jij mij achterlaat
in het park dat om winter vraagt.

Rik van Boeckel
1 oktober 2016

 

ik denk dat het gevoel der seizoenen – dat herfstgevoel dat overal wel een beetje opduikt en zeker ook in de liefde het best wordt uitgedrukt in de derde strofe hier. een strofe die ook heel goed op zich zelf kan worden gelezen en zeker de eerste 2 niet nodig heeft. 7 prachtige regels in een zachtaardig ritme vol van de melancholie waar we als dichters zeker ook niet zonder kunnen.

 

gemak dient de mens

ik weet nog dat ik haar bloemen stuurde
de gouden gids een gouden greep
en de benzine die het scheelt

fleurop maakt het meleu betaalbaar
maar soms gebeurt er wat je raakt verward
het komt in alle kringen voor

je bent haar zat je zet de zoekmachine aan
en vind je koers door de google archipel
naar de pleurop voor al uw graftakken

ml

 

‘de benzine die het scheelt’ – hahaha – regel drie of de echte max lerou hebben we al te pakken. hoe loopt het af lieve lezer?  met een roosje van adelheid en een graftak op de koop toe. kort en krachtig het realisme van max lerou.

 

 

herfst

 

zodra de kruin weer zichtbaar wordt

haasten zij zich naar de kapper

ze zien hun eigen herfst niet graag

 

dieprood

goudbruin

hazelnoot

 

met de kleuren van de bomen

worden zij verleid

voordat hij hen kapt

 

pas als zij geloven

minstens een eik te zijn

vieren zij elk seizoen

 

anke labrie

 

‘ze zien hun eigen herfst niet graag’ – zo vallen mensheid en de natuur hier samen in de poëzie van anke labrie.  geschreven met de precisie van haiku en een vleugje jan arends.

 

 

 

Hoi Pom,

Net op tijd de koemestkorrels op de omgewoelde aarde kunnen verspreiden. Toen kwam de regen.
Wisselend bewolkt en wisselende jaargetijden. Alles in één. Nu de tulpenbollen nog in de grond. Het is een eeuwig zwoegen.
Heb een fijn weekend. Groet van Jako.

 

maretakken

hij is een man die door seizoenen
draaft, hectares en hun vaten telt
zijn goedheid kent de grenzen
van zijn landstuk niet
hij gaat met uien en andijvie
langs de buren
zijn woede stijgt als iemand
in zijn wijngaard sluipt
hij plukt de druiven liever zelf
één voor één eerst, voor de dorst
dan in trossen voor de wijn
hij voelt de zomer al voorbij
waarvan nog bijen, vliegen, vlinders
overblijfsels zijn
straks zullen kelken, vol gevuld
de vreugde van de oogst vertolken
zullen maretakken
vorst weerstaan

jako fennek

 

onze jako tussen de koemestkorrels – en maar strooien – in zwitserland vieren ze zo op een geheel eigen wijze sinterklaas. nu de tulpenbollen nog – hahaha – jako op zijn knietjes ik zie het voor me.

straks zullen kelken, vol gevuld
de vreugde van de oogst vertolken

met deze regels is het gedicht wel klaar. die takkenregels hangen er een beetje bij. die hoeven niet voor mij. de man wordt hier mooi en een beetje verheven neergezet. zoals hij zich ook voelt.

zijn goedheid kent de grenzen
van zijn landstuk niet

we leven mee, we drinken mee – ja mooi