als u de commentaren onder de gedichten al eerder las dan voelde u de uitslag wel aankomen. we doen weer eens als vanouds met de eremetalen goud zilver en brons een eerbetoon – de wedstrijd die geen wedstrijd is – het is natuurlijk een arbitraire keuze. dank aan alle inzenders – kies ik voor de eenvoud bij Vera van der Horst goud! het onnavolgbaar zijn van de woorden van André Heijnekamp zilver, en het plaatsen van de woorden en beelden in onze tijdgeest door Vera Jongejan – brons. Leest de comments – prachtige poëzie winnaarsVAN HARTE.
die niets vraagt
Ik ben betoverd door een vrouw
ze zweeft de wolken tegemoet
en wat ze ziet
een belofte die niets vraagt
het heeft haar licht en losgemaakt
de wind waait vrijheid door het haar
een glimlach tekent haar gezicht
ze ziet nu met haar ogen dicht.
Vera van der Horst
ja hier is dan toch die prachtige eenvoud aan de orde van de zondag, geen woord teveel – een intro de bewondering en dan die niet te overtreffen tweede strofe – de magie van de poëzie:
‘en wat ze ziet
een belofte die niets vraagt
het heeft haar licht en losgemaakt…’
je kunt deze regels 100 keer lezen, de betekenis van de woorden in het gedicht is losgezongen van de betekenis van de woorden in de omgangstaal- het gedicht krijgt hetzelfde zwevende karakter zoals de schilder dat ook op het doek wist vast te leggen.
September
Het is weer zover
het late licht dat de dag doet krimpen
trekt de wereld langzaam open
tot aan de horizon, zo kaal.
Het veld verlaten, de vogels
hebben driften in de vleugels
die ik herken, dit lichaam
teert vaker op illusies.
Dat het opvliegt en ontsnapt
aan de leegte en de bodemloze
hemelsblauwe achtergrond.
Om iets te ontdekken, al is het
een schamel streepje wit
voor dit landschap dat geen hoop kent.
André Heijnekamp
een prachtig gedicht een prachtige associatie – zo is september nog nooit eerder beschreven. het is goed dat we dichters hebben om de maanden te duiden. een dichter die een gedicht begint met de regel ‘het is weer zover’ en vervolgens een volstrekt nieuwe wereld opent draag ik op handen. het is de onnavolgbaarheid van poëzie die hiermee wordt ontgonnen.
Visioen van een zwevend hoofd
(Los Desastres de la Guerra van Goya)
uit welke wreedheid weggeschoten
ga je voorbij je dromen
als door een weg van melk
beneden woedt de oorlog nog
je gemaltraiteerde lijf ligt
onder puin van ingestorte huizen
men gilt en weent om jou
jij hoeft het niet te horen
jij bent bevrijd en
drijft in harmonie der sferen
Vera Jongejan
Het schilderij van Jet Crielaard brengt de dichter dichter bij Goya – zijn verschrikkingen – ik ken niet alle werken van Goya – een associatie vermoed ik – de afbeelding van de vrouw op het doek brengt dichteres – zelf ook schilder – voorbij al het aangedane oorlogsleed – ‘beneden woedt de oorlog’ zo lezen wij – het hoofd ‘uit welke wreedheid weggeschoten” – prachtig gezegd – door de schilder gepresenteerd. een bijzondere interpretatie door Vera – daar houd ik het op – de huidige tijdgeest mede goed getroffen.
deze week met JORGE BOLLE als met mijn ogen dicht, met ANDRÉ HEIJNEKAMP dit lichaam teert vaker op illusies, met RIK VAN BOECKEL en Het universum van de vrouw, met FRANS TERKEN om hogerop het ijle wit te vinden, met VERA VAN DER HORST ze ziet nu met haar ogen dicht, met ROB MIENTJES wit in hemelsblauw, VERA JONGEJAN Visioen van een zwevend hoofd, met INGRID E. NOPPEN en de Swingende haren in ochtendwind.
wedstrijd gesloten
die van de wind
hoe zou het zijn met de vrouw
die van de wind schreef
waar we waren
waren woorden
zachte woorden
zachte wind
waarin je stem
waarin je woorden
die van die vrouw die van de wind
die durend in mij waaien bleef
pomwolff
de zondagochtendwedstrijd ‘op de pom’ deze week met een bijzonder thema – waaraan u zich natuurlijk niet hoeft te houden. als u maar mooi schrijft en niet te lang graag – 20 regels hooguit. deze week een thema bij een prachtig doek van de schilder Jet H H Crielaard / Jet Crielaard (2001) – wie wint de enige echte virtuele ‘een vrouw ziet wit in hemels blauw’ trofee op pomgedichten.nl – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
als mijn ogen dicht
als met mijn ogen dicht
de wind mij streelt
niets mij nog raakt
alle lawaai verdwijnt
lach ik om alles
dat stormde
schreeuwde
en verscheurde
als met mijn ogen dicht
de dag mij pakt
pak ik de dag
Jorge Bolle
dichter legt het doek alshetware op zichzelf – zoals de dame is geschilderd zo ervaart de dichter met gesloten ogen de sensatie die het doek in hem oproept. dichter legt alshetware een psychologisch traject af – of het jorge aan te raden is een museum te bezoeken is wel de vraag – als bij elk schilderij de ogen worden gesloten en de dichtkunst wordt geactiveerd dan is te vrezen Jorge bij sluitingstijd van het museum niet verder komt dan de eerste zaal.
Het universum van de vrouw
De vrouw kijkt omhoog naar de lucht
dag en nacht droog zonder regen
ze voelt zo haar onuitputtelijke zegen
als weelderig onweerstaanbaar geluk
ze ziet de witte wolk glijden langs de hemel
voorbij het mooie blauwe universum
dat nimmer neerdaalt naar de aarde
en zinvol naar de verre ruimte leidt.
Rik van Boeckel
11 september 2025
dichter vergroot het beeld – haalt het portret uit de lijst en schiet de dame op het doek een bijna niet te vatten universum in – een ruimtelijke interpretatie mag ik het zo samenvatten.
Mooi thema deze keer, prachtig werk van Jet!
Hartelijke groet,
Frans
In hemels blauw
Wat de lucht aan kleur bekent
als ik tot op de huid genaderd
haar droomogen aanschouw
een ver fluiten vult het blauw
haar haren gevouwen in de nek
om de wind te trotseren
wil zij aan mij niet prijsgeven
wat haar zo stil en sereen beweegt
legt zij een sluier over haar lijf
een waas op het gezicht geschoven
zo aandachtig in zichzelf verdiept
tegen een ongevraagd aanraken
om hogerop het ijle wit te vinden
weg te drijven in hemels blauw
© FT 11.09.2025
ook Frans maakt een eigen verhaal van wat te aanschouwen is op het doek – een poëtische poging het doek te duiden – we hebben schilderes hier niet ter toetsing bij de hand. maar dat hoeft ook niet. de dichter schept zijn eigen werkelijkheid in taal zoals de schilder dat in verfkleuren doet.
Wit in hemelsblauw
rode aderen in het gemoed
wenkbrauw op frons
bruin getint van ambacht
wit in hemelsblauw
poeder op de schouders
wolken in de neus
zweet dat stinkt
wit in hemelsblauw
badkamer loopt leeg
bootjes op de muur
molentjes boven het toilet
wit in hemelsblauw
linten aan je jurk
schoenen staan op zwart
de stropdas danst
wit in hemelsblauw
koetjesreep smaakt naar Delft
melk stroomt uit azuur
tube schreeuwt fanfare
Rob Mientjes
over associaties gesproken – dichter verbouwt het schilderij en biedt de lezer bordjes aan van delfts blauw met tegeltjesteksten – de teksten geven een goed inzicht in de keuken van Mientjes
Swingende haren in ochtendwind
ogen sluiten, lippen tuiten
de kus van leven voelen
doorheen ontluikend lijf
op rood gestifte mond
tegen blauw of grijs of wit
wat maakt het uit
je silhouet kleurt rondom in
het is pas het begin
van wat het nieuwe is
Ingrid E. Noppen
aha wat leuk Ingrid weer eens in the house. een optimistisch gedicht. de beschrijving – hoe het ook is – roept dichter uit – het maakt niet uit – de dame van de afbeelding begint opnieuw – aan de start van een nieuw begin – de haren wapperend in de wind. leuk gedicht – fijne afsluiting zo van de zondag ochtend wedstrijd.
