Mijn kinderen leg ik altijd uit, dat ze niet zonder licht op de fiets moeten rijden. Ook niet met een capuchon op, die het zicht kan belemmeren. Niet te dicht langs de kade of de rand van een perron lopen. Uitkijken met het gebruik van gereedschap.
Niet te dicht achterlangs vrachtauto’s fietsen. Altijd dingen op het gemak doen. Zoveel mogelijk bedacht zijn op risico’s. Nooit duiken in water, waarvan je niet weet hoe diep het is. Een ongeluk zit in een klein hoekje en veiligheid voor alles. Je hoeft het noodlot niet uit te nodigen.
Zo heeft mijn vader het me ook altijd geleerd. Twee weken geleden zat ik in de Ierse pub in Aken met ome Sjors. In een straf tempo tikten we op de middag halve liters Guinness weg. We hadden al een bodempje van worst, flammkuchen en pils gelegd. De barman merkte op, dat hij het ons niet na zou doen. Aan het einde van de middag liepen richting de bus terug naar Nederland. We waren vijf minuten te vroeg. Mijn blaas stond op springen en ik wist, dat ik het uur in de bus naar Maastricht niet zou kunnen overbruggen. Te elfder ure besloot ik ergens een boom te zoeken. Achter de El senbrunnen stond er één. Terwijl ik stond te plassen zag ik de bus al aankomen. Ik kneep af en zette aan om een sprintje te trekken. Mijn slippers raakten het marmer van de Elisenbrunnen.
De combinatie van snelheid en gebrek aan grip deden me slippen, hetgeen resulteerde in een doffe smak op het gladde, koude marmer. Op dat moment voelde ik dat er iets stuk was. De bus haalde ik. Mijn hand zat onder het bloed. Mijn weerspiegeling in de ruit toonde een diepe snee boven mijn wenkbrauw.
Het is wonderlijk hoe vaak ik al gewond geraakt ben. Mijn gezin ziet me weer aankomen. Vader heeft het weer voor elkaar. De tegenstrijdigheid, dat de veiligheidsfunctionaris altijd degene is, die de stukken maakt. De man die veiligheid predikt. Terwijl zijn discipelen nooit iets lijkt te overkomen. Maar deze val heeft me een openbaring gebracht. Het is misschien wel het lot van de wereld dat er altijd onbewust wel iemand op een bepaalde manier over een ander waakt. Zoals Jezus is gestorven voor de zonden van de mensheid, neem ik de verwondingen van mijn gezinsleden voor mijn rekening. Voor alle keren, dat zij goed wegkomen, moet ik lijden. Een kruis dragen, De stigmata om het te bewijzen.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
