- WEDSTRIJD GESLOTEN – dank aan alle dichters voor de prachtwerken die werden ingestuurd – best wel moeilijk deze week een winnaar of winnares aan te wijzen. ik neig naar frans, naar cartouche, naar lisan ook wel – eigenlijk wilde ik vera in het zonnetje – nouja hoeft eigenlijk ook niet – ze is een zonnetje. doen we gewoon frans goud, cartouche zilver en lisan brons. voor wie het past en van toepassing is een fijne moederdag. dichters dank voor de bijdragen – Frans, Gérard en Lisan van harte gefeliciteerd.
Wij in een luchtbel die hoog genoeg
stijgt om stilstaand in te dansen
armen en benen gaan traag op en neer
dragen afstand binnen onze ruimte
hoe dan je hijgen een tekort aan adem
lijkt alsof de longblaasjes uitgeput
of grof door een stoflaag bestoven
het is zoeken naar zuurstof
dat ik je mond-op-mond wil
beademen maar dat het niet mag
laten we de gestelde maatregelen
stiekem met voeten treden
stap ik door het hete vuur
dat ik in je ogen zal blazen
© FT 08.05.2020
–>
Waar we staan en waarvoor we staan – Frans Terken sluit aan bij de corona-realiteit. dichter bij de ademnood dan we mogelijk al dachten. en dat we dan maar ten behoeve van de menselijkheid en de mede menselijkheid burgerlijk ongehoorzaam moeten zijn. de maatregelen met voeten moeten treden – om de ouderen – om de liefde – om wie ons lief is – tegemoet te komen en te omarmen. zo lees ik deze vurige omarming in dichters woorden.
- Frans Terken – dat ik je mond-op-mond wil
- Petra Maria – onweerlegbaar in de liefde
- Cartouche – het wondermedicijn dat liefde heet
- Rik van Boeckel – dans met de lichtstrepen
- Lisan Lauvenberg – Tot er troost zal zijn en liefde.
- Elbert Gonggrijp – in een stedelijke woestenij
- Erika De Stercke – bij een toevallig treffen kleuren jouw ogen
- Ien Verrips – ‘tis jij of ik
- Vera van der Horst – Er was een tijd, dat we niets zeiden,…
- Anke Labrie – onvermurwbaar is hij
wie wint de enige echte virtuele – vrij naar tijdloze dichtregels van vera van der horst – waar staan we nu eigenlijk met elkaar (wat zijn we?/waar zijn we?) – trofee op pomgedichten?
Wat zijn we vraag ik
als we dansen zoals we jaren dansen
op muziek van onderwaterviolen
meer de ogen, dan de huid
Waar zijn we vraag je
nadat de tijd weer is gevlogen
ver gevlogen en dichtbij
op de onderstromen
Vera van der Horst
Vorige week nog een beetje boos onze Vera, deze week toch echt als een eerbetoon aan deze vrouw, dichter uit eindhoven. nemen we een paar tijdloze regels uit haar oeuvre, ten behoeve van het wekelijks thema op pomgedichten – waarin de vragen worden gesteld die in elke relatie wel een keer gesteld moeten worden.
waar staan we nu eigenlijk met elkaar (wat zijn we?/waar zijn we?) – aan de dichters is het om de vragen te beantwoorden, of om die vragen heen te gaan, of om andere vragen te stellen. twee mensen centraal in één gedicht – daar gaat het om deze week – tijdloos of niet tijdloos gedateerd of niet gedateerd. we lezen u dichters zo graag dan weten we hoe we leven moeten, hoe het leven te moeten leven. u kent de regels bij deze veravanderhorsttrofee:
de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
bij tijd
als bomen
in mijn ziel
ik weet wel
wat ze vragen
en het antwoord
staat al sinds
de eerste dag
onweerlegbaar
in de liefde
beschreven
petra maria
–>
wortelen en ziel zijn net niet mijn favo woorden en net aan die twee woorden is het gedicht opgehangen.
Drempelvrees
Voorbij de drempel ligt een wereld
te verkennen, winnen en verliezen
maar binnen raak je nooit, je blijft
steken waar huid aan huid schuurt
buiten jezelf treden is er niet bij
een godsonmogelijkheid, zelfs
als je hem overschrijden overweegt
op zoek naar kleur, leef- en ademtocht
steeds nemen wij onszelf mee op weg
naar die andere, die nooit genomen is
daar staan we dan, gepokt en gemazeld
zoals ik mij ons dacht – tegen al bestand
hoe bedremmeld met open oog en mond
gekapt en geschoren- verbetener dan ooit
gaan we voor ontraadseling van het virus
het wondermedicijn dat liefde heet
in staat het bloed een boost te geven
niet langer alleen onszelf te zijn
090520 / Cartouche
–>
bijna een filosofische benadering van hetgeen achter de corona-drempel een schier onneembare vesting blijkt te zijn. daar staan we dan – roept de dichter uit. ‘binnen raak je nooit’ – eerlijk gezegd komt het gedicht ook bij mij niet helemaal binnen al fladderen mooie woorden voor me op de grond. ik vermoed dat ik dit gedicht nog 10 keer herlezen moet. het wordt wel steeds een beetje mooier – bij herlezen – met name de laatste drie regels.
Mezzoforte
Teder voel ik huidhonger naar jou
bezorgd aanzoeken op afstand
zingend zie je mij staan
het nakend liefdeslied in mezzoforte
pianissimo roep je vertwijfeld
neem de tijd speel met ‘t hart
twinkel de glimlach in de ogen
dans met de lichtstrepen tussen ons in.
Rik van Boeckel
9 mei 2020
–>
een wensdroom in muziektermen beschreven. de opdracht dat de woorden tussen twee mensen plaatsvinden zeker volbracht. speel met je hart hoeft zij hem niet te zeggen – dat hart is bij Rik vanzelfsprekend.
Ik moet een stem zijn
voor de verdrukten
die misbruikt en aangeslagen
op een hoop zijn geveegd.
In de niet gekozen stilte
schreeuwt elke mishandeling.
Elk verlaten kind, verstoten
niet gehoord, geef ik geluid.
Zodat het trilt en hamert
en trommelvliezen scheurt
Tot het slaan ophoudt
Tot er troost zal zijn en liefde.
©Lisan Lauvenberg
9 mei 2020
–>
lisan zet haar eigen persoon in om het onrecht te lijf te gaan. ik moet een stem zijn – zo voelt dichteres deze week de verantwoordelijkheid op haar drukken en ze geeft er inderdaad een krachtige stem aan. voor de niet gehoorden geschreven. mooi.
soms vraag ik wel degelijk af waar we als mens zijnde naar op weg zijn. Vandaar dit voor mij prangende gedicht…
Een fijne zondag nog gewenst,
Elbert
Dodo
Van die generatie die dankzij de dagelijkse dingen
koos voor een rigoureus oponthoud – de wereld niet
anders te willen dan haar te ontdoen van haar uiterste
grillen – een platgeslagen gekortwiekte natuur.
Ontheemde ratten in een stedelijke woestenij – tot
paren geneigd – als kuddebeesten verveeld te zappen
naar het eigentijdse eigenbeeld – te hijgen tot aan
de eindstreep van het doldrieste functioneren –
Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 9 mei 2020
–>
die tweede strofe zag ik even niet aankomen. elbert pakt het thema deze week wel heel erg grondig aan – ontheemde ratten in een stedelijke woestenij. egmond aan den hoef spreekt zich uit over amsterdam. de corona crisis brengt enige rust in al die doorgedraaidheid waarin de dichter zijn woorden deze week als mokerslagen laat klinken.
Begeerte
een krant op tafel
titels dringen zich op
ik duw ze opzij
de koffie wordt lauw
het stof nies ik wakker
de deeltjes tuimelen naar
een niemandsland
in het uur van de wandeling
hoog staat de zon
boven de verwilderde tuin
ik hark gesprekken tot
nieuwsberichten
op de bank
bij een toevallig treffen
kleuren jouw ogen
de struiken tot ruikers
Erika De Stercke
–>
gelukkig maar die laatste strofe. en ruik ze erika dat het je lief is. ik wilde al roepen niet niezen niet doen in tijden van corona. maar als zijn ogen struiken kleuren tot ruikers – ja ga dan maar door alles en iedereen heen en ruik ze!
de stoep is niet meer
breed genoeg
voor tegelijk
‘tis jij of ik
één van beiden
moet eraf
Ien Verrips
–>
waar staan we? was de vraag? Ien best wel een beetje baldadig in deze grappige ‘eenhapscracker’, deze bijdrage.
Als je wilt dat ik mee naar boven ga,
laat me dan zitten tot ik zelf opsta,
want als je zegt: kom mee naar bed,
voel ik enkel nog verzet.
Er was een tijd, dat we niets zeiden,
we deden, zaten, lagen, vrijden.
Gevrijd, gevreeën, we, vreemd als dat
woord, hebben ons vermoord.
Ik ben vrij, ben jij tevreden,
dat ik nu zeg: we is weg.
Vera van der Horst
–>
vera doet in haar eigen wedstrijd mee. misschien hier de laatste twee regels te uitleggerig – wellicht overbodig – we hebben ons vermoord – was al best wel duidelijk hoor. beste veer dank je voor de twee bijdragen deze week.
Ha Pom,
Hierbij een kleine bijdrage, net geschreven (wilde toch meedoen) .
Beetje veel denken, voelen en missen de laatste tijd.
inderdaad: waar staan we.
Een goed weekend verder
Hartelijke groet,
afstand
geen millimeter wordt haar toegestaan
bij de afstand die hij heeft bepaald
voor elk protest blijkt hij stokdoof
de dood als wrede handhaver
zelfs als het haar geliefde is
en ze al jaren slapen in hetzelfde bed
onvermurwbaar is hij bij haar tranen
anke labrie
–>
een rake vaststelling – het leven lijkt gegeven maar het kan ook zo maar worden afgenomen. zonder een millimeter aan ruimte voor medeleven of empathie.
 – trofee op pomgedichten – Cartouche zilver en Lisan Lauvenberg brons){kind=link}
Dichter bij ademnood
Wij in een luchtbel die hoog genoeg
stijgt om stilstaand in te dansen
armen en benen gaan traag op en neer
dragen afstand binnen onze ruimte
hoe dan je hijgen een tekort aan adem
lijkt alsof de longblaasjes uitgeput
of grof door een stoflaag bestoven
het is zoeken naar zuurstof
dat ik je mond-op-mond wil
beademen maar dat het niet mag
laten we de gestelde maatregelen
stiekem met voeten treden
stap ik door het hete vuur
dat ik in je ogen zal blazen
© FT 08.05.2020
je ogen wortelen
bij tijd
als bomen
in mijn ziel
ik weet wel
wat ze vragen
en het antwoord
staat al sinds
de eerste dag
onweerlegbaar
in de liefde
beschreven
petra maria