Frans Terken wint de enige echte virtuele – ook al dient het allemaal tot niets – trofee op pomgedichten punt nl – vrij naar een regel van de man van de moord bertrand. Zilver: Ditmar Bakker

twee gedichten komen voor webmaster in aanmerking voor de ere metalen deze week – natuurlijk onder dankzegging aan alle dichters voor het insturen van de werken. laat u niet uit het veld slaan door de uiterst gemene commentaren van uw webmaster. alles komt uit een goed hart. frans terken en ditmar bakker ieder zo een zeer eigen wijze brengen deze week de poëzie net even verder. geef aan Ditmar een vinger en je krijgt er twee volle handen poëzie voor  terug. week na week verrast hij met zeer eigen poëzie in ook de dichter passende vormen. deze week ook weer op bijzondere wijze. maar we zijn vandaag in een nog schraal lentezonnetje toe aan positieve wendingen – en die mochten we lezen bij dichter Terken – vandaar het goud naar Frans en het zilver naar Ditmar – van harte! dichters mijn.

Met beide voeten op de maan

Dat maart de mooiste maand
het begin van een beter seizoen
niet meer het nare van dood groen en vorst

elke verse dag een verrassing als lenteklokjes
die goedmoedig hun kopjes uit de dauw steken
ze schitteren als sterren aan het firmament

wind die ons draagt naar het licht aan de hemel
een ruimtereis in het schijnsel van volle maan
het is helder zien waar we een voetstap zetten

dat we daar dichtbij ons zo ver weg wanen
stappen over zand en stof op de Drentse hei
waar het hobbelen als door kraters is

zo ver we als we zijn horen we gefluit en gehuil
aanzwellend als het luiden van de avondklok
en keren terug om onze kooi op te zoeken

stijgen we slaapdronken op tussen de sterren
om daarin ontijdig te verdwijnen

© FT 26.02.2021



–>
de wending ‘zo ver we als we zijn..’ geldt als een passende filosofische passage bij het bezongen thema van de zanger: En zelfs al dient het tot niets – De wind zal het meenemen – de wind zal ons dragen.
ja zover zijn we! en Frans Terken schetst in strofen de situatie waarin. met met name positieve aanduidingen – de lente, de lenteklokjes, de volle maan op de Drentse hei, maart als de mooiste maand en op de wind de beschreven ruimtereis van geliefden tussen de elementen door. een compleet gedicht. hoe het afloopt en dat het afloopt laat hij aan de moordenaar. al is de laatste regel van het gedicht vatbaar voor twee-er-lei uitleg.

Altijd die ontoereikendheid, altijd

Er was een dichteres die gedichten begon met er was.
Of nee, er waren er vele.

Ik zag een mens met een bril als twee telescopen.
Of zeg maar een schele.

Iemand doceerde dat ergatief onovergankelijk betekent.
Er sneuvelden delen

van wat iedereen tot dan probleemloos ter werking kon stellen;
nooit zouden die helen,

want eenmaal bewust van de werking der taal, van vervoeging,
het reflectief spelen

met woorden als kinderen kunnen, door tijd ongehinderd
als door de formele

aspecten van leven, geboorte, vergeten, zo ver nog verwijderd
van dood of morele

aspecten van sterven, de zomers vol hitte die jaarlijks
het gras weer vergelen:

meer en meer berust men eer wat fris was nogmaals molmt terneer
en ten burele

ergens een dichter die wist wat er was, presentatief en prepositioneel,
maar het essentiële

ongekend bewust of vergeten. Begiftigd cliché, godgegeven Van Dale,
bijgevolg kwelen

oh, waren mijn tikkende takken nu groen, dan zou ik gedichten als vruchten
bij vrachten nog telen.

* * * [D.B.]


–>
En zelfs al dient het tot niets – De wind zal het meenemen – de wind zal ons dragen.
geef aan Ditmar een vinger en je krijgt er twee volle handen poëzie voor  terug. zo liefdevol ook onze poète maudit. dichter zet tegenwoordig overal vraagtekens bij zonder het leesteken  zelf nog te gebruiken. dichter verkeert in een staat van verzet zonder zich te verzetten. dichter dicht de sterren uit de hemelen en  ja  natuurlijk ook om wat gestorven is te helen in een volledig  besef om mijn bewondering voor zijn schrijven niet en nooit te kunnen verspelen.
  • Frans Terken: stijgen we slaapdronken op tussen de sterren om daarin ontijdig te verdwijnen
  • Rik van Boeckel: wij dalen af naar planeet liefde zoeken halmen
  • Ditmar Bakker: Ik zag een mens met een bril als twee telescopen. Of zeg maar een schele.
  • Magda Haan: geritsel ergens tussen de oude muren
  • Ton Huizer: één met het al in Egmond aan Zee
  • Ien Verrips: hoor ik kinderstemmen zingen
  • Erika De Stercke: wie is vertrokken, komt niet meer terug
  • Petra Maria: alles in de wind alles in de wind
  • Cartouche: dag na nacht kwam ik me tegen
  • Anke Labrie: richting aan de wind  
  • Vera van der Horst: het bad met vanille

wie wint de enige echte – ook al dient het allemaal tot niets – trofee op pomgedichten punt nl – vrij naar een regel van de man van de moord bertrand – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

Le vent nous portera / De wind zal ons dragen

Ik heb geen angst voor de weg,
We moeten zien, we moeten ervan proeven,
De meanders in de glooiing van jouw heupen.
Alles zal er goed gaan
De wind zal ons dragen

Jouw boodschap aan de Grote Beer
De baan van jouw tocht
Een ogenblik fluweel
En zelfs al dient het tot niets
De wind zal het meenemen
Alles zal verdwijnen, maar
De wind zal ons dragen

De knuffels en het geweervuur
Die wonde die ons verscheurt
Het paleis van de andere dagen
Van gisteren en van morgen
De wind zal hen dragen

Genen in een schouderband
Chromosomen in de atmosfeer
De taxi’s naar de melkweg
Wat zegt mijn vliegend tapijt?
De wind zal het meenemen
Alles zal verdwijnen maar
De wind zal ons dragen

De geur van onze dode jaren
Die op onze deur kan kloppen
Het oneindige van het noodlot
We laten het rusten en wat onthouden we ervan?
De wind zal het meenemen

Tijdens de vloed
Wanneer iedereen zijn rekening maakt
Stop ik je weg in de diepte van mijn schaduw
Jouw stofdeeltjes
De wind zal ze dragen
Alles zal verdwijnen, maar
De wind zal ons dragen


voor dichteres/de koningin van de wind Margo
 
het is altijd weer de wind
en die doden, margo
die wind die wind
de bed guys de bad guys
die ooit zo onontkoombare zo onherroepelijke
 
het is de wind
van de doden en de graven margo
de onvermijdelijke de noodzakelijke soms ook
de snijdende de striemende
de bijtende en de wrange
 
die godzijdank aan ons voorbij ging
altijd weer aan ons voorbij ging
en nu pas weten we
weten we
margo
 
pom wolff
Jaren van wind en zang

De wind laat ons niet gaan
draagt jou en mij over zilte heuvels
naar een horizon achter universele duinen

de zee verwoordt de sterren met schuim
schepen verbranden zichzelf met spijt

zonder tranen te verwachten in het koraal

kometen schieten dromen voorbij
op weg naar bewoonbare eilanden
verzonken in het hart van het universum

wij dalen af naar planeet liefde
zoeken halmen van onuitputtelijk zand
laten vlijtige luchtkastelen achter

wachten op draagbare lichtstromen
om ons te koesteren in verhalen
geschreven door jaren van wind en zang.


Rik van Boeckel
27 februari 2021



–>
het thema natuurlijk gesproken een kolfje naar de hand van de dichter in rik van Boeckel. dichter daalt af naar de planeet aarde, de planeet liefde tussen de sterren in het heelal. een omgekeerde reis bijna van Rik om de wind te ervaren. meestal schieten we met hem als lezer meteen de ruimte in om nooit meer weerom. richting sterren richting het heelal richting alles wat nog net of net niet meer te bevatten is. de planeet aarde hier getekend door  kosmonaut van Boeckel als een plaats van wind en gezang.  een verhaal over een jou en een mij in hollandse duinen.
 


Teken aan de wand
 
de wervelwind beschrijft onbesproken reizen
met slaapgebrek door trage dagen
in verdronken aarde
 
geritsel ergens tussen de oude muren
nachtelijk fluisteren van de zoldertrap
in huiselijke sfeer branden nog lichtjes
als teken van hoop in bange dagen
 
dode bladeren camoufleren de voordeurmat
de dakgoot huilt in dikke druppeltranen
kille wind draagt mijn voorjaarshart
 
Magda Haan



->
ook magda wenst de reis te aanvaarden. maar er ligt nogal wat op de loer. een kleinstedelijk gedicht met alledaagse beslommeringen. voorlopig komt ze het huis nog niet uit als we het gedicht goed lezen. de zoldertrap kraakt en owee op de voordeurmat liggen bladeren – dat wordt uitglijden geblazen. huilt de dakgoot ook nog en waait er een kille wind om het hart. snel naar binnen kind. rik van boeckel lezen – die schiet je wel de ruimte in. de voormalige juryvoorzitter op deze site peter le nobel was altijd kort in zijn kritieken. ik zie het hem hier zo schrijven: ‘de avonden, jaren 50, spruitjes’.





(I wasn’t drowning, I was waving)
– Vrij naar een gedicht van Stevie
Smith –
 
Opgelost

Hij bezon zich op de zin van zijn
zijn, maar vond geen zin meer
er restte slechts schijn
de zin van zijn leven verzonk in
het niets
 
hij liep naar de schuur en sprong
op zijn fiets
 
reed naar de kantlijn van water
en land, beheerst en ontspannen
niets aan de hand
daar liet hij zich smelten als suiker
in thee
 
en werd één met het al in Egmond
aan Zee

Ton Huizer



–>
een verrassend kopje thee wordt de lezer geschonken op de zondagochtend hier door dichter Huizer. van mij mag het gedicht beginnen met de strofe schuur en fiets. ik heb nog een stella staan – het had misschien wat geholpen. ik ken het gedicht niet van stevie – daarin zal de oplossing liggen voor de vraag waarom toch egmond aan zee? het leven kent zoveel meer en beter. een leuk gedicht einde. le nobel zou schrijven – vandaag drink ik koffie.
 


blaast de wind om mijn hoofd
vastgeroeste gedachten
drijven af
 
roert de wind zich rond mijn huid
hoor ik kinderstemmen zingen
klinken liefdeswoorden op
 
wanneer hij liggen gaat
de stilte meester wordt
komen de verhalen los

Ien Verrips



–>
de ingangen net te particulier. dit gedicht biedt de lezer de mogelijkheid om te denken – nou daar zit ze mooi mee gelukkig ik niet. poëzie moet onontkoombaar zijn voor de lezer. poëzie moet iedereen gelden – in ieder geval elke lezer.

alles en niets


in de donkere stegen heb ik geen schrik  
al geeft het zweet rillingen op de rug  
 
ik beloofde in mijn tienertijd om nooit 
met mannen mee te gaan, alleen 

in ademnood bij het zien van de lippen 
waarop woorden van genot wachten 

de handen omvatten wat ik zoek en ze
weten hoe verrassend te beginnen

in schaduwen van slanke benen duizel 
ik, wil het leven zonder spijt achterlaten

hier tegen muren van verval, de wind
zal mijn stem meenemen naar oorden 

waar je in rust verblijft, achter wolken 
met de weelderigheid van eenvoud 

wat mis ik jou, we waren zo leuk samen 
en dan pats, alsof het niets voorstelde

het lichaam is een omhulsel, zeggen ze
ik weet beter, nu met de jaren minder  

wie is vertrokken, komt niet meer terug
een vreemde mannengeur komt dichter


Erika De Stercke



–>
kind het duizelt mij ook. ik herhaal wat ik hierboven schreef bij Ien – ook hier van toepassing: de ingangen net te particulier. dit gedicht biedt de lezer de mogelijkheid om te denken – nou daar zit ze mooi mee gelukkig ik niet. poëzie moet onontkoombaar zijn voor de lezer. poëzie moet iedereen gelden – in ieder geval elke lezer.
 
schrijf vandaag een gedicht
woorden en wind
morgen schijnt voorzichtig licht
is de winter op zijn eind

wees vandaag een gedicht
luister naar je gedachten
morgen komt de duisternis
de lente is lang vergeten

zing vandaag een lied
alles in de wind alles in de wind
morgen komt het schipperskind
dan waait eindelijk de wind

petra maria



–>
poeh hé we krijgen allemaal op drachten van de stadsdichter uit het oosten van het land en haar hondje tommie. maar het is zondagochtend we willen lui en loom lieve petra maria. we willen geen opdrachten we willen chillen met duizenden tegelijk in het vondelpark. vondel geeft ons nooit opdrachten – vondel heet ons welkom, vondel  laat ons ademen, vondel neemt ons op in het groen.

Overschot

Een ruim jaar lang
dag na nacht kwam ik me tegen
tekende jij mijn leven, van kop tot teen
mijn heupbeen, moordvrouw, middenrif
het was een teveel – verlangen
heeft altijd twee kanten
 
ik had je, ik heb je niet
ik heb je lief zoals nog niemand
ooit geproefd, je lippen, je nieren
en zelfs al dient het tot niets
de wind zal het meenemen
met en in jou, alles
 
elk houvast – bloed
immers alleen kan blijven
vloeien van rood naar zwart
waar het ons zal dragen
naar tijd van niet zijn
 
27-02-2021
Cartouche


–>
ook hier krijg ik de indruk dat we met een nogal persoonlijke zaak te doen hebben. ik zeg het peter le nobel na: bloedtransfusie helpt. beste cartouche dit gedicht is echt over de top. meestal waardeer ik over de top als geen ander – bij een ditmar bakker bijvoorbeeld die gaat elke week over de top maar dan nog een keer over die top heen – en hij meent het ook nog – en toch denk je bij ditmar hij kan het niet menen – hier bij jouw gedicht is de afstand dichter-lezer te krap. hij meent het echt denk ik al bij de tweede regel dan verwordt het gedicht een verslag van een tragisch niet welbevinden.  
 
 

de wind
 

misschien een lieflijk briesje in het begin
geleidelijk aanzwellend tot storm  
eindigend in een verwoestende orkaan
 
woorden geven richting aan de wind  
zinloos op zoek naar te veel doden
steeds weer vertaald in dromen
 
anke labrie



–>
na de twee overwegingen gelezen te hebben moet ik peter le nobel citeren altijd kort en krachtig in zijn aimabele commentaren: en wanneer begint ze aan het gedicht?
Wat heb ik lief

Het ijdel nietsdoen de zinloze rituelen
altijd eerst het tandenpoetsen
dan pas het bad met vanille of vandaag
maar wat jasmijn, de tijd is mijn
zoals het mijn leven is

Dan in huispak bekijk ik in herhaling
de ander, het zijn altijd de anderen
 die alle bloemen in het perk vertrappen, omdat men net die ene wil,
de vermaledijden, zie hoe ze hun best doen en ook dat leidt nergens toe.

Vera van der Horst



goede raad lijkt duur – maar niet op zondag – dan hebben we vera en haar poëzie – in een badje van vanille gelegd met een moralistisch laagje schuim. (men en ze in de tweede strofe) – ik houd niet van moralisme in de poëzie. maar velen zijn het niet met mij eens. ik houd van badjes met vanille ook van zalig nietsdoen – in huize van der horst vermoed ik is veel van dattum te vinden.

Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Doe mee met de conversatie

2 reacties

  1. Met beide voeten op de maan

    Dat maart de mooiste maand
    het begin van een beter seizoen
    niet meer het nare van dood groen en vorst

    elke verse dag een verrassing als lenteklokjes
    die goedmoedig hun kopjes uit de dauw steken
    ze schitteren als sterren aan het firmament

    wind die ons draagt naar het licht aan de hemel
    een ruimtereis in het schijnsel van volle maan
    het is helder zien waar we een voetstap zetten

    dat we daar dichtbij ons zo ver weg wanen
    stappen over zand en stof op de Drentse hei
    waar het hobbelen als door kraters is

    zo ver we als we zijn horen we gefluit en gehuil
    aanzwellend als het luiden van de avondklok
    en keren terug om onze kooi op te zoeken

    stijgen we slaapdronken op tussen de sterren
    om daarin ontijdig te verdwijnen

    © FT 26.02.2021

  2. schrijf vandaag een gedicht
    woorden en wind
    morgen schijnt voorzichtig licht
    is de winter op zijn eind

    wees vandaag een gedicht
    luister naar je gedachten
    morgen komt de duisternis
    de lente is lang vergeten

    zing vandaag een lied
    alles in de wind alles in de wind
    morgen komt het schipperskind
    dan waait eindelijk de wind

    petra maria

Laat een reactie achter