Pomgedichten.nl

• Lisan Lauvenberg Ik ben dankzij jou en ondanks jou goed geworden
• Petra Maria DE DAG WAAROVER BLOEMEN ZINGT
• Frans Terken bij winter hopen op een warme jas
• Cartouche hoeveel te weinig ik jou heb lief gezegd
• Rik van Boeckel jouw stem mijn stem onze stem ze klinken door de tijden heen
• Jako Fennek die klote calvinistische kultuur
• Jolies Heij ben altijd bang dat je me niet ziet.

wedstrijd gesloten – alle moeders dank je wel – jullie zorgden voor de dichters en dat deze hier nu veeel later moederdag mooi maken – voor u allen – hoe u ook was of wie – dank aan alle dichters ook – een dank je wel voor deze bijzondere poëtische moederdag.

EENZAME DODE

toch zou ik niet meteen
over je eigen kuiten beginnen 
op een begrafenis 
ze hebben namelijk eerst nog
zijn benen geamputeerd
dat ligt toch al niet zo lekker

en gevoelig bij zijn moeder
die zit niet echt te wachten op 
mededelingen over te dikke kuiten
van iemand die hem niet gekend heeft
en begrafenissen afloopt 
omdat er weer een eenzame dode te vieren is 

pw

Elk jaar een andere moederdag

De waarheid verandert met de dag.
Ik weet je aan de bar met vrienden
en dat je daar dan wel kon lachen
omdat je jong en vrolijk wilde zijn.

Je was dertig jaar, net als mijn kind nu
toen je me bijna op de cafévloer
ter wereld bracht en me wiegde
tot ik eindelijk lachen kon

om wat ooit zo bizar en wreed begon
en waar geen einde aan komt
ook al is jouw einde al verleden tijd.
Er is geen spijt over wat je vergat te geven

Ik ben dankzij jou en ondanks jou
goed geworden in overleven en leven.

Omdat jouw hart altijd ergens was en gul gaf
aan iedereen, maar niet aan die jou beminden.

©Lisan Lauvenberg
12 mei 2019

we komen nog eens wat te weten hier op de pom. moeder liet wat steekjes vallen – dat mag gememoreerd. ach moeders zijn ook mensen zullen we maar zeggen. de zachte oe in het woord moeder maakt veel goed. een mens was het – begrijpen we – met veel kanten. moeders zat graag in de kroeg – dochterlief lisan zit ook graag in de kroeg. de bekende appel viel niet ver van de bekende kroeg – of is het spreekwoord anders? dank voor de bijdrage – poëzie van het leven net als moeders.

DE DAG
WAAROVER BLOEMEN ZINGT

je mist dat zij het was
die het zag
dat er soms een stilte viel

laat het hier in godsnaam
niet stoppen
praat nu maar niet meer
alles is gezegd

bij mooi weer wapperen de
schone witte lakens
weer aan de waslijn

dan geniet je de stilte
van de dag
en weet
dat was je moeder

Petra Maria

deze beschreven moeder is dood begrijp ik. laat het niet stoppen is de verzuchting maar je draagt haar genen toch? mooi beeld van de wapperende lakens en de herinnering daarbij in de laatste strofe. blijft de vraag – aan wie gezegd wordt: ‘praat nu maar niet meer’ – eigenlijk kan die hele tweede strofe het raam uit. die dient nergens toe. eenheid zoeken we in de poëzie: de eenheid van een moeder in dit geval – de twee-eenheid met dochters woorden ook in de strofen 1-2-4.

Van het hart

Bezield naar antwoord zoeken
voor wat ik in het hoofd niet vind
het ligt als een album op tafel
hoe m’n stem het laat afweten

als ik versteend aan het graf
van moeder – naast vader – sta
waar ik tracht te doorgronden
wie me ter wereld bracht

zij die met hem van liefde
een nog te openbaren geheim
in elkaar zou steken
niet wetend wat er wachtte

de kracht van het onbestemde
of het mij te koud of te heet
zou zijn in hoogzomertijden
bij winter hopen op een warme jas

steeds een stilte als ik vragen had
geen antwoord dat me verder bracht
dan een laatste gebaar met de hand
op het hart in steen gebeiteld

FT 10.05.2019

frans verkiest de ik vorm hier vanwege het persoonlijke karakter van het thema. aan milde lichte kritiek op moeders ontkomen we niet in dit gedicht. maar mild bij een thema als dit thema is niet licht, licht juist op en benadrukt waar op gehoopt werd als kind. wat later als hoop – vergeefse hoop – steeds maar weer de kop op steekt – en ook weer in een gedicht.

Moeder, ik mocht je niet
verzoeken zolang jij tussen ons
mij onder hoede het kwaad leerde
scheiden van het goede en zwijgen
voorhield als verfijnd trapezewerk

in de contramine zijn vond ik vroeg al
stoer, vloeken werd een tweede natuur
en kunst, hoog of laag, laat staan
leren of spreken in het openbaar
sprak me voor geen meter aan

pas nu ik je weer zie zitten, je ogen
je hand zalvend op mijn voorhoofd
aan het hoofdeind van ons stapelbed
besef ik, weet hoezeer ik je woorden-

stilte in de wind geslagen, bezoedeld heb

je uitgesproken wens onrecht gedaan
en niet meer tellen kan hoeveel
te weinig ik jou heb lief gezegd

nu alleen nog in zwart op wit
heb ik je en zal ik je bewaren

als trekzalf op de wonde

10-05-2019
Cartouche

zo kennen we Cartouche weer – en ook zoals moeders hem kende – altijd in de contramine – natuurlijk prijzen we hier zijn zelfonderzoek en zijn zelfkennis neergelegd in de 2e strofe. dat een moeder zo iets op de wereld kon zetten blijft een raadsel. maar ze heeft het goed gedaan – zij heeft bijgeschaafd waar nog net bij te schaven viel – ze heeft hem de liefde voor de kunst bijgebracht – wij houden allemaal van deze lieve moeder.

cartouche schreef 2 neeltje maria min achtige wereldregels: ‘en (ik) niet meer tellen kan hoeveel te weinig ik jou heb lief gezegd ‘- die komen aan. maar o wee – het gedicht met een regel teveel ! en dat is hier het geval: WEG MET DIE TREKZALF!!! weg met die wonde weg met die hele laatste regel. pateties en vies. dat is ie. laat dat mooie ‘bewaren’ toch de laatste regel zijn hier heer.

eigenlijk moet ie gewoon schrappen om een wereldwondertje te scheppen uit een teveel van woorden. schoonheid verdraagt geen teveel – cartouche lette niet altijd op als moeders wijze woorden sprak:

pas nu ik je weer zie zitten
aan het hoofdeind van ons stapelbed

en niet meer tellen kan hoeveel
te weinig ik jou heb lief gezegd

nu alleen nog in zwart op wit
heb ik je en zal ik je bewaren

prachtig!

Dag Moederdag

Dag Moederdag
je bent voorbij
het leven uitgedaagd
na negentig jaren
is het niet te veel gevraagd

ik leg de bloemen bij het boek
dat als een grafsteen jouw leven zag
je las Allende in het Spaans
de Japanse minnaar een laatste bladzij
van hoe lezen voor mij het schrijven werd

de boekenkast geen last
met Dostojevski’s Karamazow
Slauerhoff’s Verboden Rijk
Jan Brokken’s Baltische Zielen
Indische Duinen van Van Dis
zo gaf je de literatuur aan mij mee

de Indische roots uit Kotatjani
een voorvader over de Borobudur
het zijn verhalen met een stem
jouw stem mijn stem onze stem
ze klinken door de tijden heen

dag Moederdag
dag jongen
begroet de dichter
op het ritme van de tijd
zoals hij door jou
is voortgebracht.

Rik van Boeckel 11 mei 2019

moeders heeft natuurlijk vreemd omgekeken op riks geboortedag – het kleine wicht begon meteen te percussieren – vermoeden we hier op de redaktie. brak uit moeders vliezen en sloeg zich orkestriaal de wereld in. de verpleegsters in de kraamkamer keken ook op – zo een baby zie je niet vaak. en na een paar dagen – rik voorop – marcheerde een hele stoet muzikanten het ziekenhuis uit – richting wereld, richting heelal, in een tijdloos ritmisch geheel: er is een rik  geboren schalden de mensen in de straten – een rik van boeckel – het feest is nooit meer opgehouden – we mogen hier elke week een beetje van meemaken. van dis, brokken en slauerhoff lopen mee in de stoet en alle continenten aangedaan. gelukkig ook de lage landen. en ja – deze taal is zo aanstekelijk dat we aansluiten.

vanzelfsprekend

het is die leegte, moeder
die vloek van leegte waarin ik je liet
en nooit eens bloemen
dat alpenland zo ver
en nooit het stille mompelen
van het ongezegde
dat ik van je hield
verdomme, nooit eens luid gezegd
ik hou van je
omdat die klote calvinistische kultuur
zoiets niet toeliet
van je moeder houden, vanzelfsprekend
dat hoef je niet te zeggen
dat weet ze toch wel

daarom moeder, laat het nu gezegd zijn
aan de voet van je graf
dertien jaar na je laatste ademtocht
hier, voor die banale vergeetmenietjes
ik hou nog steeds van je, moeder
en dank je voor alles

jako fennek

jako neemt het thema heel persoonlijk en heel letterlijk. dan krijgen we toch een gedicht met te weinig ruimte. meer een persoonlijke hartekreet. mag er natuurlijk zijn daar niet van – maar in de poëzie lezen we graag van –  het ieder geldende – het alles overstijgende – nee dan deed de tekstschrijver van karin bloemen dat beter: ‘‘en wat je nog wou zeggen blijft eeuwig ongezegd’ – die ene regel maakt jako’s woorden – niet voor hem maar voor de lezer – overbodig.

Ik wil het onderste uit de kan halen
ik sta bij de vertakking naar jou
ik zie een harde bolster en zachte pit
de kern is moeilijk te bereiken.

Ik sta bij de vertakking naar jou
er zijn zoveel golven en zandbanken te slechten
de kern is moeilijk te bereiken
ik heb blaren en wratten op m’n handen.

Er zijn zoveel golven en zandbanken te slechten
geef toch de richting aan
ik heb blaren en wratten op m’n handen
ben altijd bang dat je me niet ziet.

Geef toch de richting aan
ik was stuurloos als een boot zonder zeil
ben altijd bang dat je me niet ziet
daarom liet ik de haven links liggen.

Ik was stuurloos als een boot zonder zeil
ik zie een harde bolster en een zachte pit
daarom liet ik de haven links liggen
ik wil het onderste uit de kan halen.

Jolies Heij

ik houd niet van wratten. weghalen die dingen. voor mij springt in het pantoum een regel eruit: ‘ben altijd bang dat je me niet ziet…’ die is mooi en komt aan. wel fijn dat we met deze pomtoum een keer van de steeds maar weer zich herhalende  twee regels manie af zijn.

POMgedichten presenteert de donderdag column:

VON SOLO, FEAR AND LOATHING IN POWEZIE LAND!!!

Openhartige openbaringen van de Jeff Koons van de vaderlandse powezie.

Deel 336. Excuses

Afgelopen week las ik in het nieuws dat de zender HBO excuses aanbood voor het aanwezig zijn van een koffiebeker van de Starbucks in een aflevering van Game of Thrones.

We hebben dus klaarblijkelijk het moment bereikt dat een televisiezender, of productiehuis, excuses aanbiedt voor een ‘afwijking van de werkelijkheid’ in een fantasiewereld. Je kan dit als belachelijk opvatten. Maar je kan het ook zien als teken van de tijd, waarin het belangrijker is, dat de droom perfect klopt. En dat men zich afgerekend voelt op de fictie die men voorspiegelt. Dat dat belangrijker is, dan wat er in de ‘echte wereld’ gebeurt.

We leven in een tijd waar media het beeld van de wereld bepalen. Nooit eerder is het wereldbeeld zo sterk gevormd geweest door een bombardement aan informatie. Het zijn niet meer de feiten die tellen, maar de hoeveelheid mensen die van mening zijn dat het verhaal dat jij vertelt hun bevalt. Dat geldt voor zowel goed als slecht nieuws. In de categorie slecht nieuws prevaleren besognes van beroemdheden en iconen graag boven humanitaire rampen in onbekende verre landen. Dat verklaart ook waarom het klimaatdebat het nooit gaat winnen van de almacht van de koopkracht. Het klimaat is echt. De economie is een verzonnen verhaal.

Het feit dat een televisiezender excuses aanbiedt voor een ongewenste afwijking in de gemaakte fictie, is een goede graadmeter voor de stand van de wereld. Een rectificatie van wat we willen zien. Wat perfect moet zijn, zodat we niet kunnen twijfelen, gerust gesteld zijn en kunnen blijven geloven in de leugens die ons rustig doen slapen en ons de blik kunnen laten blijven afwenden van wat er in de wereld om ons heen gebeurt.

Twee dagen geleden zijn er in Egypte een aantal vierenveertig jaar oude koningsgraven geopend. Ook daar scheen een beker van Starbucks aangetroffen te zijn. Maar daar hoor je dan weer niets van.

Bevrijdingsdag in het Beloofde Varkensland
Op bezoek bij de familie Bofkont.

Bert, Beertje, Brammetje, Bonenstaak en Johnny Bofkont
heetten ons welkom op het terrein van het Beloofde Varkensland,
Wel met zijn twintigen in vele soorten, roze, zwart, rood,
heel klein en heel groot scharrelden ze rond,
wroetten in het hooi of lagen, luie varkens, erin uitgestrekt.
Op de hooibalen serveerden ze koffie,
we streelden hen op hun borstelige rug,
ze knorden tevreden.
Diploma Bofkont-vriend in de zak reden we terug,
het was een perfecte dag.

7 mei 2019 – Merik van der Torren

Over karavanen & data

Columniste heeft afgelopen week weer veel podia bezocht en furore gemaakt met de Thierrytitaantjestekst. En nee, ik zal hem hier ter plekke niet afdrukken, u moet binnenkort maar ergens in den lande komen luisteren, lieve lezer. Ik zit nog te broeden op een duitse versie, maar toen ik googelde op Alternative für Deutschland, ontdekte ik dat de lijsttrekker een onaantrekkelijke 70-plusser is en geen naakt, kek ding aan het zwembad. Thierry schijnt trouwens wel een roman te hebben geschreven over een dandy op leeftijd die er nogal sexistische opvattingen op nahoudt, maar dit terzijde. Enfin, het was goed om weer eens bij de Poetsclub voor te dragen en ook eens met mevrouw von Solo kennis te maken. Samen met Johan Meesters op pad naar de zwolse stadkamer, die komt toch maar iedere keer, als een trekgrage troubadour à la Erika de Stercke vanuit het zeeuwsvlaamse Oostburg aangereisd en maakte onderweg ook nog een tussenstop voor museumbezoek in Amersfoort. Ik ben vanochtend om zeven uur vertrokken, vertelde hij. Ik zeg altijd, benut de dag, het leven is al kort genoeg, zeker op mijn leeftijd.

In de stadkamer mocht columniste onverwacht invallen, na afloop babbelde ik nog wat met groente- en fruitzanger Henk Boogaard. Henk ken ik nog uit mijn tijd als Melkertbaner bij een niet nader te noemen en niet meer operationeel eetcafé in hartje Utrecht, toen hij daar de maaltijden wel eens met aubergines opluisterde. Hij deed nu voor het eerst een stukje cabaret over taal. Als taalpurist word je namelijk in het dagelijks leven danig op de proef gesteld. Hoe bestáát het dat de werklieden in mijn huis mij aan het einde van de dag bij vertrek nog een fijne dag toewensen terwijl ze mij met de rotzooi laten zitten en ik nog urenlang bezig ben om die weg te ruimen? brieste hij. Waarom heeft de ambtenaar aan de telefoon het over een stukje verplichting als ik niet eens taart van haar krijg? Johan Meesters was tegen die tijd al vertrokken, dus ving ik de terugreis maar solo aan.

En verhip, ze deden het nog echt ook, die NS: om acht uur kwam de trein tot stilstand, ironisch genoeg precies naast een schietterrein, en daalde er een weldadige stilte over de coupé neer, die zelfs in de stiltecoupé een zeldzaamheid is. Van mij had het de hele reis mogen duren. Hoewel ik niet aan de doden uit de oorlog dacht, eerder aan het gedicht waar ik op dat moment aan werkte, over een wegens sodomie ter dood veroordeelde in de 18e eeuw. Nu ja, het had natuurlijk wel iets met vrijheid te maken. Zelf heb ik altijd een tweeslachtige verhouding met 4/5 mei gehad. Vreemd is het dat de doden die in Indonesië tijdens de japanse bezetting vielen niet worden betreurd. Vreemd is het eveneens dat de Duitsers bij veel herdenkingen worden geweerd. Dat is hetzelfde als wanneer de Nederlanders de toegang zou worden geweigerd tot het Plein tijdens de Srebrenica-herdenking. En waarom die datum van 5 mei om de bevrijding te vieren?

Op 5 mei 1945 vielen er in de bossen van Leersum doden bij een confrontatie tussen het verzet en de SS. Zelfs op 7 mei vielen er nog doden, bij het Rosarium in Utrecht kwamen tien mannen van de Binnenlandse Strijdkrachten om het leven tijdens een schietpartij met duitse soldaten. Op 5 mei startten weliswaar de capitulatie-onderhandelingen tussen de nationale knuffelboef Bernhard (die daar eigenlijk geen enkele functie had) en de Generaloberst, maar het officiële document werd pas op 6 mei ondertekend. Dit betrof de commando-eenheid van Noordwestduitsland, die zich op 4 mei aan Montgomery had overgegeven. De uiteindelijke capitulatie van heel Duitsland geschiedde in Berlijn op 8 mei ’s avonds laat, waarbij het in Moskou een uur later, dus al de volgende dag was. Vandaar dat de Russen 9 mei markeren als het einde van WOII. Hier moest ik allemaal óók aan denken tijdens die twee minuten stilstand. Om twee over acht zette de trein zich weer in beweging en verbrak de omroepster de stilte. Het feest kon beginnen, de karavaan trok verder en het woeden van de wereld drong als vanouds de coupé binnen. De volgende dag zei een vriend en Srebrenicakompaan tegen mij: 5 mei is een hele belangrijke dag. Maar toch voel ik me sinds Srebrenica iets minder bevrijd.

de redenaar die verhult dat hij taalpurist is

hij wil woorden vermorsen op ieders graf
al is hij anders en trekken aubades hem meer

dan de mooiste vrouw, taal is de schroevendraaier
waarmee hij de ongerijmdheden des levens vastzet

hij wenst geen fijne dag aan werklieden die rotzooi
bouwen noch aan blokhoofden die met stenen gooien

bij stukjes verplichting denkt hij aan de taart
die minutieus tot op de kruimel wordt opgedeeld

hij is scrabblekampioen en kruiswoordpuzzelaar ineen
zegt van boven als hij van onderen bedoelt

krijgt tranen in de ogen van foute vrienden en vakjargon
maar houdt het droog bij misbaar

buitenbaarmoederlijke werken omarmt hij
rederijkers hebben zijn zegen, ezelsbruggen bouwt hij hier en daar

zet het taalkundig epicentrum tot elastieken acrobatiek aan
zandlopers kunnen hem niet uitstaan, hij beitelt letters in cement

nog liever dan het kofschip is hem de trein en de noodrem
dat iedereen zwijgt terwijl hij de coupé vult met stopverf en slijm

Jolies Heij

Wraak

Jij vindt het fucking fijn
dat ik verdomme naar de klote ga
je bent zo koud, zo stout
je bent de irritante bromvlieg in mijn oor
je bent de klont die ik nog poepen moet
je bent een iglodiner
een verpeste browser
een kapotte harde schijf

in mijn woede ga ik jou te lijf
ik kan je bloed wel drinken
je zuigt me scheef
als er iets te vieren valt
ben je zo van de partij
maar als mijn lichaam bedelt
ben je me niet nabij

ik kan volgens jou niets schrijven
je snapt niets van mijn gedachten
ik ga dit keer niet op je wachten
totdat je me weer eens belt
jij denkt alleen maar aan diploma’s
en een flinke tas met geld

vannacht hang ik als een klamme vampier aan je raam
de maan is vol, ik zou maar wakker blijven
ik kom en ik zal hier nog wat blijven
en dan zal ik je gruwelijk verminken.
je zult na je verdwijning onmiddelijk  gaan stinken.

Muziek: Mike Oldfield-Foreign affair https://youtu.be/LNXI08NuSl4
Groetjes en liefs Karin

de wedstrijd is gesloten – juryvoorzitster moet om 1100 uur zelf optreden – dus heeft de commentaren aangeleverd – kon jako OOK NOG net meenemen – én lisan – alle dichters wil ik danken – zo een schroevendraaier een gedicht in duwen is niet echt een alledaagse bezigheid – maar zie hieronder hoe de schroevendraaier zich een plaats wist te veroveren in de poëzie. dichters dank jullie wel.

• Anke Labrie elk jaar op 4 mei…..
• Frans Terken met koevoet en schroevendraaier
• Marc Tiefenthal aan de handenarbeid
• Rik van Boeckel dansend langs moeren
• Petra Maria van den E de dood is jong, het leven oud
• Cartouche – je aandraaien zo hard ik kan
• Jolies Heij met de taal als schroevendraaier om ongerijmdheden des levens vast te zetten
• Erika de Stercke met een blikopener
• Lisan Lauvenberg bij die schier onmogelijke klus
• Jako Fennek met moker en beitel

Paul Bezembinder meldt: “Als je dat een goed idee vindt, dan stel ik graag een exemplaar van mijn bundel als prijs voor de winnaar beschikbaar.” – graag aanvaard natuurlijk.

wie wint de enige echte virtuele schroevendraaier (Paul Bezembinder trofee) –  trofee op pomgedichten?

de hele dag waren wim en ik  vandaag in de weer met tangen, schroevendraaiers ook – stortbakken kunnen lekken zoveel is zeker – MAAR zijn er eigenlijk wel gedichten met schroevendraaiers? of tangen?  erik-jan harmens was zeker ooit een specialist in schroevendraaiers maar erik-jan is nu van de proza. Hebben we gelukkig de dichter Paul Bezembinder nog –

met die prachtige regels uit zijn gedicht

‘Langs de zijde route’:

‘Zij kiest met zorg de glanzende schroevendraaier,
rond van boven, recht van voren, wig van opzij,
als vanouds weet zij, verstopt achter haar waaier,
welke instrumenten zij nodig heeft voor mij.’

deze week dichters lezen we graag over een  schroevendraaier in uw gedicht – een oude tang mag natuurlijk ook – hoe dan ook dichters !!! handwerk gevraagd.

LEVEN

Vandaag wilde ik er niet zijn
omdat ik afscheid moest nemen

van iemand die me dierbaar was,
die mijn woorden als kristallen las
en altijd in mijn ogen woonde.

In mijn hoofd dans je nog
de lachwekkenste cha tja cha
en bega je flaters voor het leven.

Zo schaterlach ik ons verleden
de tranen hebben geen tijd gehad.


©lisan lauvenberg
27 september 2013


pom:
Gedicht loopt als een trein tot voorbij de laatste wissel. Een oprecht gevoel in een waardig rijm neergelegd. Bijna zou je willen sterven om dit gedicht voorgedragen te krijgen op je crematie.


roop: lisan lauvenberg
of het gedicht oprecht is of niet, doet er niet zo veel toe: oprechtheid kan een gedicht net zo goed helpen als vernietigen. het lijkt oprecht en voor poëzie is dat genoeg, want het maakt dat het gedicht niet te lijden heeft onder woorden als afscheid, dierbaar en verleden. mooi ritme in een mooi gedicht, waarin subtiel rijm het melodieuze karakter nog eens extra versterkt.

We waren in de Algarve in Portugal en hoorden het bericht over de dood van Komrij via een vriend uit Nederland. En dan gebeuren er vreemde dingen met de waarneming, De dode verschijnt steeds weer, levendiger dan ooit, in alle honderden kleine herinneringen verschijnt hij steeds weer opnieuw.

Hoe het fabeldier verder leeft.

Je zweefde op het strand voorbij
niet een keer
maar in honderden gedaantes
van je geboorte tot je sterven

het was alsof ik tussen zee
en hemel jou pogingen
tot overleven zag

Een laatste kans om woordeloos
te bewijzen dat het genoeg
en voor eeuwig was.

Wist je toen je op sterven lag
dat je vermenigvuldigd zou worden
in woorden en in liefde.

Dat geven we je nu mee
hoe geliefd en gezien je was.
We vinden je steeds opnieuw
in je woorden, bij de zee en in ons hart.


©lisan lauvenberg
juli 2012