Peter Berger in Lissabon – beestenweer en japanse meisjes


Plenzen kan het ook. In Portugal. Zomaar uit het niets. Zo heftig regent het, dat het het water kletterend de dakgoten over doet denderen. Op de grond spatten druppels groot als pingpongballen kletsend uiteen. De stoepsteentjes glimmen gemeen glad. Intens wit en diep zwart zijn ze. Die steentjes. Hier in Lisboa. Glibberen maar! Een straatverkoper die me een zonnebril wil verkopen? Nu? Hier? In plenzende regen? Come on! Twee tellen later komt de aap uit de mouw: een zakje kneitergroene wiet. Ik zeg dat ik uit Amsterdam kom en iedereen daar dagelijks een flinke jonko opsteekt. No need. Genoeg gehad. Vriendelijk bedankt dus. De volgende aap? Een zakje fijn wit poeder. ¨Free sample? Sir?¨ Baggerzooi. Troep. Ik heb er helemaal niks mee. Nooit gehad. Rot op! Misschien ligt het aan m’n uitstraling vandaag, maar ik kan me de kont niet keren of op iedere straathoek is het raak. Free sample. Need anything? Mister! Spuugzat. Doorlopen. Beneden bij de rivier biedt de foodmarkt een prima plek om mij een moment aan het druilerige straatleven te onttrekken. Het is er droog. Vooral dat. Droog. Ik besluit om meteen van de gelegenheid gebruik te maken er een plaatselijke lekkernij te scoren. Três croquetas. Bakkeljauw. Shrimp. Queijo.

Gezien het beestenweer is de massale menigte hierbinnen niet raar, hier in de foodmarkt, maar ik ontwaar uit m’n ooghoek toch nog een plekkie vrij. Ergens in het midden van de chaos aan een van de in lange rijen opgestelde smalle tafels. Tegenover twee popperige giechelmeiden uit Japon. Blijkt. Ze bewegen als Pinocchio en lijken zo uit een manga gekropen. De jongste heeft een zwart mutsje tot aan de wenkbrauwen over het hoofd getrokken. De ander kijkt me over haar glas rosé heen vrolijk in de ogen. In een wit satijnen jurkje. Compleet doorweekt, net als ik. Humor. ¨Where you from?¨ vraagt ze lacherig met typisch Aziatische tongval. “Holland? Very nice!¨ Laten de dames daar nou net vandaan komen! Vanochtend hier geland. Amsterdam en Domburg. Gisteren. ¨So beautiful.¨ Hoezo? Domburg of all places? Vandaag dus Lissabon. Morgen Porto en dan door naar Barcelona. Daarna Kyoto. Begrijp ik. Home. Uitspraak? Taalbarrière. Ze lachen beduusd mee. 

Een conversatie blijkt niet echt mogelijk totdat de kleinste van de twee, die met dat onbenullige mutsje, de vingertoppen dwars op de handpalm van de andere hand plaatst. Timeout! ¨Wait A Minute,¨ piept ze luidkeels, grijpt haar mobiel en houdt het ding horizontaal met de microfoon voor m´n mond. ¨Speak! Speak! Translate app.¨ Nadat ik het apparaat gevraagd heb waarom ze zo’n stom mutsje draagt, barsten ze, na samen op het scherm te hebben gekeken, in lachen uit. Ik kan me niet inhouden en gebaar het hoofddeksel met twee vingers omhoog te willen schuiven. Ze weifelt maar knikt desondanks instemmend. Verrassend knap is ze. Dat meisje uit Japan. Puur. Fris. Ik denk meteen aan strand en kokospalmen. Helderblauw water. Het schermpje begrijpt er weinig van. Van wat ik zeg. Er wordt gelachen. Na een korte stilte pakt het meiske een haarlok, draait het om haar vinger en maakt sissend een gebaar. Krultang. Zegt het schermpje. ¨Big scar.¨ Zegt het meisje. Haar vingers beroeren een kleine lichtbruine vlek. Net onder de haargrens. Alleen zichtbaar als je heel goed kijkt. Ze trekt het mutsje er weer overheen. ¨Not so beautiful,¨ zegt ze, zich weer veilig achter het mutsje verschuilend. Tja, ik wil nog wel wat zeggen. Maar. 

Via het schermpje lijkt inmiddels toch een soort van gesprek op gang te zijn gekomen. Het zijn twee zussen. Begin en eind twintig en ze reizen door Europa. Zij is een YouTuber, de oudste, en de jongste studeert iets met techniek. ¨Very famous! My big sister! Banana diet.¨ Zegt de jongste. Banana diet? Dat moet ik zien, maar desgevraagd zegt de oudste dat ze alles heeft verwijderd. ¨New boyfriend don´t like.¨ Waarom? Het is lastig praten. Maar waar handen en voeten tekortschieten vult het schermpje gaten en hiaten. Al dan niet nog meer verwarring stichtend. Na nog een wijntje voor de beide dames droogt het gesprek langzaam op. Zelfs het schermpje zwijgt. Inmiddels. Hoog tijd om mijn wandeling te hervatten. Ook buiten is het weer droog. Eenmaal terug in het appartement leert Google me alles over dat banale dieet. Het bestaat! It´s a big thing. In Japan. Bananen. Slank.Trending. Blijkbaar. Op YouTube. Volgens Google.

Peter Berger

Share This:

webmeisje Britt en Jannes


zondagochtendbezoekje bij webmeisje Britt op de dwarslaesie afdeling  van de revalidatie. we zijn allemaal met onze eigen dingen bezig – Britt wil haar eigen haren weer kunnen wassen. bijna kan ze dat. ‘ik moet steeds mijn hersens zeggen wat mijn handen moeten doen. niets gaat meer automatisch.’ iedereen op de dwarslaesie moet een half uur in de ochtend op het toilet zitten. verplicht. bij elk bezoekje realiseer je hoe fijn het is als alles in je en aan je nog werkt. ja wie valt er nou ook van een paard. nouja. het is lichaam en wilskracht – de mentale strijd krijg je gratis bij je dwarslaesie.

dit was de inleiding. heb je een nieuwe kamergenoot vroeg ik Britt. ja: Jannes! o wat leuk zei ik. ja je had eerst die journaliste toch met wie het fijn was de kamer te delen. en hoe is Jannes. Britt keek me aan – ik weet het niet zei ze. geen goede communicatie met Jannes? hij zegt niks. ik heb zijn naam gevraagd – het antwoord was Jannes. en dat was het. hoe lang zit je met jannes op je kamer. een week!

in een karretje kwam een man langs. iedereen groet iedereen. dat is een pastor zei Britt. op de dag van zijn dwarslaesie liet zijn vrouw hem weten – ‘ik heb geen zin om mantelzorger te zijn’ – ik ga scheiden en ik wil het huis. per APP!. zoho… zei ik.
er zit toch wel poëzie in de afdeling dwarslaesie Britt. het gedicht jannes is al klaar. het gedicht heet:
 
JANNES
en dan alleen maar witregels
 
pw

Share This:

Frans Terken en Anke Labrie winnen de enige echte virtuele – bij welk kunstwerk ademt u leven – trofee

sluiten we maar meteen ook de wedstrijd af onder dankzegging aan de dichters die instuurden – dank ook aan rob mientjes die het thema aanreikte deze week en aan Catharina Mastenbroek voor de inspiratie – – een bijzondere zondagochtend deze week waar de verbinding tussen de poëzie en de kunstwerken iets van meerwaarde aan de wedstrijd geeft. qua wedstrijdthema – welk gedicht ademt leven – kom ik toch uit bij frans en anke – heerlijke verrukking in woorden weergegeven – goud en van harte! anke dient het goud te delen met de fotograaf die haar en paul lokkerbol voor de eeuwigheid heeft vastgelegd.


Matisse 

een schuifelende menigte
blauwbekkend 
voor de toegang tot het Zuiden 

Museum Modern Art
Retrospectief Matisse 
gereserveerd op afstand 

elke open deur 
– vruchten, vogels, vissen
het licht, de zon, de zee – 
wordt hier gedicht

dansend hand in hand 
alleen in verf gekleed  
de rode vrouwen

geknipt door hem
en ook voor hem
de blauwe naakten
badend in azuur

en overal de bloemen
hij heeft het Zuiden 
in mijn hart geplant


anke labrie 

‘hier wordt gedicht..’ – zo mogen we het graag lezen – hier wordt ook de schilderkunst in termen van de dichtkunst geëtaleerd. ik houd van dit soort beschrijvende eenvoud. hoe het zuiden in je hart geplant?: zo! zo als anke schrijft óók.
de foto trouwens ook een bijna poëtisch schilderij: getiteld de neus van paul? goud voor de fotograaf in ieder geval!
Dag Pom,
Het leven ademen, bij deze prent van Harrie Gerritz schreef ik:



Dit huis

Waar de muren oren hebben
nooit doof voor wat er leeft en
tekens van onderling samenzijn
terugkaatsen in hartekreten

ze helpen ons de seizoenen door
waait er een frisse voorjaarswind
dan rinkelen nog de ramen
de deur haalt ons van het slot

zomerse buien brengen verfrissing
drijven in kleurrijke wolken weg
en ontbloten het hoge blauw
waarin wij een buiten ontdekken

neus in de wind gaan wij
speurend voort in de late herfst
tot alles onbezwaard van ons afvalt

in de wacht voor een zachte winter
waarin we rust en elkaar vinden
het leven in warmte gevierd


© FT 06.04.2024
PS in de foto enige weerspiegeling, hoop dat dit toch overkomt.
Weekendgroet weer!
Frans


frans beschrijft niet maar geeft ons zijn inspiratie bij het getoonde kunstwerk. op zich een meer dichterlijke benadering van het onderwerp. maar zo levenslustig hier beschreven in blijmakende jaargetijde kleuren en geuren. heerlijk om te lezen op een druilerige zondagochtend.
(gemengde techniek) van Catharina Mastenbroek.

op jezelf
 
alsof we samen even schuilden
op een plaats waar niemand komt
waar niemand meer een naam heeft
 
waar alles stil ligt, alles lege tuin is
met lege bomen, met lege bladeren
lege bloemen
 
en dan is er het loskomen van de grond
alleen is de weg zo lang die je van binnen uit holt
 
pom wolff

wie wint de enige echte virtuele – bij welk kunstwerk ademt u leven – trofee? rob mientjes zorgt voor het thema deze week – graag uw poëtische adoratie voor een kunstwerk – in de wedstrijd die geen wedstrijd is – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 8 uur. stuur in op het u bekende gmail. com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

  • Pom Wolff -(gemengde techniek) van Catharina Mastenbroek
  • Rob Mientjes – Duizend woorden aan draadjes van Laure Prouvost
  • Kirsten Zwijnenburgde schedels van Raoul
  • Frans Terken – de prent van Harrie Gerritz
  • Anke Labrie – bij Matisse
  • Cartouche – in Eersel
  • Rik van Boeckel – bij ons allemaal
Hallo Pom,
Geheel onverwacht een prachtige expositie gezien van een tot op heden voor mij totaal onbekende kunstenaar Laure Prouvost in mijn favoriete Museum de Pont.
https://depont.nl/tentoonstelling/laure-prouvost-24-februari-2024-18-augustus-2024

Ben niet zo snel onder de indruk maar nu wel.
In the mist of it all, above front tears.
Ga dat zien. Zeer talige en inspirerende expo.
Heb een klein gedicht gewijd aan mijn kleine euforie.



Zwevend schrift
Buikt mij uit
Bloemen door navelstreng
Oren aan emotie


Duizend woorden aan draadjes
Zuigen mij naar binnen
Plat en Plato, Tinguelytaal
Glazen vogels breken


Familie roert
Hersenen koken
Vurig het werelds gestook
Tijd voor puinruim


Kleuren gonzen
Dichten als vanouds
Bij zinnen
Dood- en doorgelukkig



Een paar beelden die beklijven.
Bijzondere peepshow in rieten mand en bijzondere Tinguelytaal.
Groet, Rob Mientjes


al is tilburg wel wat uit de buurt we nemen het advies van Rob ter harte. leuk ook die in taal uiteen spattende geraaktheid voor de kunstwerken van de kunstenaar. zo beschreven zie ik altijd ook de werken van een jeanine hoedemakers voor me – alsof rob bij haar in de leer is. in ieder geval rob dank je wel voor het aangereikte thema deze week. een gouden gedachte.


het leven
dat grote misverstand
het haalt nooit de deadline
het mist steeds de headline
en dus
je leest het niet in de krant
maar het grote wezen
dat diepe gevoel
is wel tastbaar
in de schedels van Raoul


Kirsten Zwijnenburg

ja daar leg je dan – zeggen ze hier in de jordaan. ons aller lot door de schilder en door kirsten gevangen in de gegeven kunstwerken – het leven een misverstand is op zich een statement. zo gezegd en beschreven is het wel van de poëzie. poëzie is soms alleen maar een vaag zweven om  een waargenomen werkelijkheid heen – zonder doel of reden, zonder begin of eind, zonder logica of AI.
Beeld voormalige Onderwijsbegeleidingsdienst de
Kempen
bij gemeentehuis Eersel 2013



Eigen wijs
Zie die hand, hoe open en ontvankelijk
verstild de blik – de ene zich heffen
zich strekken, de andere heel perfect
gebogen ‘t been en tenen die almaar
hoger willen, onbevangen voorwaarts
dansend de ruimte tegemoet.

ongezekerd, glas, steen en wolken
tot korrel-, druppelvorm ontleden
in schakering van een vogelkleed
met verve zich bedrinken aan
het strijken , het ver- schijnen
en het wassen van het licht.

in voortgaand onbevangen honger
naar lafenis, hoe ‘t zingt zo zacht
bewogen bron van troost elke dag
een woord, een vleugelslag
voor het wonder – oog
van deze Kempenvogel

dit bijzonder
zonnewindekind


060424 / Cartouche

nu wel met de foto -de foto lukte even niet in de door Cartouche toegevoegde virtuele zending. nu moeten we het doen met de woorden. het is een zelfde soort nauwgezette beschrijving als bij Anke. maar hier spat toch iets anders van het scherm. de adoratie van Cartouche voor vorm en inhoud van het kunstwerk waar de dichter compleet van uit zijn bol gaat. in zoverre toont de foto hier precies onze cartouche met hart en ziel gevangen in beeld – de adoratie tot aan zijn lippen. overmand door kunst.
Hallo Pom
Hier mijn bijdrage gebaseerd op de kunstwerken die ik op jouw site gezien heb.
Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel 


Eeuwige dimensies

Tijd rust uit van de vele dimensies
ze zingen rond in de ruimte
stijgen uit boven de oppervlakte
stellen zichzelf tentoon
zoekend naar exploitatie

schedels rusten uit in de eeuwigheid
onder blauwe wolken van de realiteit
rond het labyrint van leven en dood
stijgen nimmer uit boven bomen
liggen tentoongesteld in stilte.

Rik van Boeckel
6 april 2024

leuke dimensie aan de zondagochtend toegevoegd – een bijna totaal overzicht  – een samenvatting – in termen van het algemeen een de kunstwerken overstijgend gedicht. dank je rik.

Share This:

Dietske Geerlings – in bevingen bestaan wij

zonder enige pretentie ook maar iets te schrijven wat op een recensie zou lijken – wel even hier aandacht op een bijzonder werk – een novelle van DIETSKE GEERLINGS: in bevingen bestaan wij. voor mij een bijzondere leeservaring – omdat ik de laatste halve eeuw ongeveer – ik overdrijf een beetje – alleen maar gedichten heb gelezen. leg ik een arnon grunberg na 60 pagina’s meestal brommend weg met de woorden zoek het verder zelf maar uit jongen – dietskes novelle las ik in een ruk uit – als een lang gedicht – de poëtische filosofisch verankerde tussenregeltjes maken haar proza ook voor een dichter toegankelijk – je adem stokt soms in je keel bij het lezen – dietske weet in pijn te schrijven – een boek op leven en dood geschreven en te lezen. hieronder mijn communicatie met Dietske.

Dag Pom, dat wil ik zeker, maar het is geen dichtbundel, maar een novelle. Ik zal hem sturen. Dan kun je zelf bepalen of je hem wilt lezen. Hartelijke groet, Dietske

Dietske

Dietske Geerlings


Ok dankjewel – nou dan kom ik ook eens aan lezen toe – anders dan dwalen en verdwalen in gedichten – bijzonder vooruitzicht – lieve groet



Dietske

Dietske Geerlings
Je kunt hier ook in verdwalen, vermoed ik


Ik zal dwalen



Gisteren om 21:23
do 21:23
Door jou verzonden


het is bijna één gedicht – wel heel veel ‘ik’ hoor – een dolgedraaide briljante ik met gymnasiale trekjes van overvloed en het al omvattende in een allerlaatste poging om één te zijn met wie verloren ging, met wie zij zo erg verloor.

en met een enorme hoeveelheid van die prachtige korte rake zinnetjes. een levenswerk over tot mislukken gedoemd leven. bij elkaar voor mij als ongeoefend lezer van een uitgebreide tekst een bijzondere ervaring – maak er een gedicht van! en dankjewel voor de woorden. lieve groet pom.

Share This:

VON SOLO: ‘Als het schrijven niet gaat ben ik ongelukkig. Ongelukkiger nog, dan wanneer ik schrijf over ongeluk…’


Soms gaat het schrijven niet. Je geest wordt te veel in beslag genomen door dingen die je niet eens onder woorden kan brengen. Elke keer als je het wel probeert dan komt er een stortvloed aan woorden uit. Je wil blijven tikken op de schrijfmachine of je blijft maar tekst braken. Maar dat zijn dan allemaal dingen die je niet wil zeggen. Allemaal dingen die je niet wil schrijven. Allemaal dingen die niemand wil horen. Want het verontrust. Het houd je uit je slaap. Er zijn zat woorden voor. Zorgen, onrechtvaardigheid, pijn, hopeloosheid. Waar je zo moe van wordt, dat het optillen van je pen al te veel is. Laat staan je gedachten verzetten en kijken wat er onder die steen ligt. Te zien of dat dat nog de moeite waard is.

Als het schrijven niet gaat ben ik ongelukkig. Ongelukkiger nog, dan wanneer ik schrijf over ongeluk. Schrijven over ongeluk is makkelijk, daarom wordt er ook zoveel geschreven. Maar dat is altijd ongeluk na het ongeluk. Nooit als je er met je kloten midden tussen zit. Het is een bankschroef waar je kop tussen zit. Die tegelijk al je gedachten eruit wringt en je er niet meer tussen uit laat. Waar je vrij wil zijn, maar niets meer los kan laten. 

En natuurlijk zijn er altijd ergere dingen. Er zijn ziektes die je onbarmhartig opvreten. Er is verlies, dat zo stoffelijk is, dat het je geest kapot maakt. Er is pijn in je donder die niet overgaat. Er is de wereld waar we in leven, waar we ons veilig voor kunnen verschuilen. Nog.
Maar dat ongeluk waardoor je niet kunt schrijven. Dat is wat ik vandaag heb. Ik kan niet veel meer zeggen dan: ‘Beste lezer, het schrijven gaat niet vandaag.’

Maar morgen probeer ik het weer.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This:

15 april dichtersavond- pom in zijn geheel in mascini – met oa lieke gorter – sander meij, bernard wesseling

Share This:

Vera Jongejan: ‘schoonheid is een valscherm…’

Droombeeld

Je staat voor me
kale boom bewogen door de wind in takken pijn 
op schoenen van gebroken glas   
een vroege auto
ik weet niet waar naar toe -denken kan niet meer
drijft voorbij 
schoonheid is een valscherm 
en een mond vouwt zich tot rimpels, kust een IPhone
liefde in een doosje, goed bewaren.

VERA JONGEJAN

Share This:

IEN VERRIPS – de juiste woorden…


ze zijn er nooit
de juiste woorden
al zie je af en toe een glimp
hoor je een echo in de verte
die maken je geloven
doen je blijven zoeken
naar het bestaan ervan
dat ze te vinden zijn
zich vangen laten


mrt 2024 IEN VERRIPS

Share This:

Karin Beumkes in Mens en Melodie op de maandag – ‘met de dweil in hoog tempo poetst hij de uien…’

Lieve Pom
Mijn maandag gediggie:


Ali

Ali is goed bezig vandaag
kijk, hij werkt op het land
met de dweil in hoog tempo
poetst hij de uien.

Geen tijd om te huilen
die kleine stad onder de bom
was een vogelstek.

Geen tijd om te slapen
alles is daar zo begonnen
waar de geit en de kameelspin sliepen
is niet langer van ons.

Allah, bedien mij met morfine,
dompel de druiven
bet de olie
het is allemaal aan Jou.

Been voor been ga ik de warmte uit,
hand voor hand verlies ik mijn vloer.


Muziek: Iggy Pop – Home https://youtu.be/0A9binTPMKU


Al mijn eilandliefs. Ik wuif naar de wind.
Karin

Share This:

paasreces op de pom – uw paashaas, paasbrood, paasei of paasgedicht dit weekend graag hier op pomgedichten punt nl

  • MAX LEROU – zo’n stervende godenzoon met het trieste
    gelaat
  • IEN VERRIPS – wij voeren hem vol gekleurde eieren 
  • FRANS TERKEN: wees voorzichtig met dat rapen
  • RIK VAN BOECKEL – de vredige paashaas vertoeft in een turbulente realiteit
  • ROB MIENTJES – Met Carnaval keer ik terug

Ha Pom, 
Zoals gezegd, prettige paasdagen met de (klein)kinderen, en familie!
Bijgevoegd een zgn. Paasgedicht, laten de haasjes heel blijven dit weekend!
Groet weer, 
Frans



Het haasje

Er is altijd wel iemand het haasje
nu Wout weer geschaafd en gebroken
niemand blijft het kruis bespaard

de aarde zal niet zacht zijn
voor wie haar met de voeten roert
over haar heen toert in volle vaart

dat het een aard heeft deze dagen
builen vallen als een ei zo groot
dus wees voorzichtig met dat rapen

zie niet de kuil aan voor het graf
vier liever opstanding en verrijzenis
niet een goede vrijdag van de dood


© FT 29.03.2024
omdat ik nooit wat aan pasen doe vandaag, traditiegetrouw, een kleine bewerking van ‘geen pik zo hard als het leven’ – doe ik toch wat aan pasen
 

het verraad van pasen

zo’n stervende godenzoon met het trieste
gelaat van een verstoten hoerenjong
hij heeft het wel vaker meegemaakt

koud en bloedeloos het hoofd onder protest
verlaten denkt hij nog er onderuit te komen
tot dood zijn stem verheft

eens gegeven blijft gegeven
we doen hier niet aan bijna dood

tevreden kijkt hij uit over de akker die hij
al zo lang bewerkt en negeert de opstandigen
met hun al stomptandige monden

fris en monter gaat dood
dan weer over de kruisweg
nieuwe vrienden maken voor het leven

ml

het is weer pasen
we zijn weer opgestaan
en gaan op zoek naar de haas 
die zich had verstopt in de tuin
het zijn de kinderen die hem vinden
wij voeren hem vol gekleurde eieren 
om hem vervolgens te villen 
in de pan te gooien en 
op te vreten
voldaan kijken we terug op
een welbestede 1e paasdag

IEN VERRIPS
Hallo Pom
Ik wens je fijne paasdagen en laten we hopen op een vredige toekomst.

Met dichterlijke groet 
Rik van Boeckel 





Het lied van de vredige paashaas

Goed gaat de vrijdag voorbij
niet zo snel als een haas

hij rent voorzichtig door elke straat
niet in landen waar geen doden opstaan

het gebroken eitje laat niets en niemand gaan
vertoeft in de stilte van de palmzondag

witte donderdag ligt achter de tijd
de vredige paashaas vertoeft in een turbulente realiteit

een dichter roept vrede en geen oorlog
geschoten is nooit mis laat landen bestaan

goed gaat de vrijdag verder
vraagt om de wetenschap van de goede herder

vrouw en man delen paaseitjes uit
zingen liefdevol over vredige paasdagen.

Rik van Boeckel
29 maart 2024

Ik draag een ei
Al dagen lang
Het staat op uitbroeden
Maar moet nog even wachten

De haaspaas ontfermt
Zoals Bach erbarmt
Geduld een schone zaak
Waarom zijn ze nog niet wakker

De ouders die de eieren verstoppen
Ik draai me nog een keer om
Staar naar de zondagse kleren
Op de stoel op wacht

Ik wil alleen maar spelen
Niet klassiek
Maar oer in het bos
In mijn nette pak

Bloot geef ik me
Aan de haaspaas
Ik bijt zijn oor af
En hij in mijn bil

Met Carnaval keer ik terug
Verkleed als Kerstman
Speel ik Sinterklaas
Vanwege cadeautjes

Rob Mientjes

JAKO FENNEK: die chocoladekip in cellofaan van lidl…

  • CARTOUCHE: vandaag vieren wij op twee benen te lopen
  • ANKE LABRIE: Met leedvermaak ziet hij de files op tv/ schenkt nog maar eens een borrel in /en pelt het laatste hardgekookte ei
  • JORGE BOLLE: Alleen de narcis strooit optochten van zonnig licht.
  • RIK VAN BOECKEL: Paaswensen zijn als vallende sterren
  • FRANS TERKEN: zoals vier kinderhanden graven en rapen

de kleinzoon nog in the house deze week – nog maar even maar geen officiële wedstrijd – wel graag uw paasaanbieding op pomgedichten punt nl – in de vorm van een gedicht dat zou mooi zijn – voor uw liefste wellicht – uw liefste kleinkind – uw liefste lief dat mag ook – voor u zelf. of voor ons lezers – u weet het commentaar als altijd verzekerd. alvast een paaseitje en een paasbloemetje voor U! onderstaande gedichten dateren uit 2022. toen pasen nog pasen was!

gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Dag Pom,

Pasen 2022, een nieuw geluid, een gevoel van vrijheid!
Ik wens je fijne dagen, geniet ze met je lieven.
Groet van Jako


cellofaan


de zon van buiten valt op haar gezicht
ze breit aan babysokjes


de trein, voller dan gewend
draagt  nog de geur van knoflook en
mirre van de witte donderdag


wat mij betreft, meneer, was pasen
nooit een feest van kip en haas
maar van nieuw licht
het uitlopen van witte kersebloesem
zoeken naar het eerste kievitsei
plukken van een veldboeket


die chocoladekip in cellofaan van lidl
kan mij gestolen worden


jako fennek

even een persoonlijke paasnoot bij dit gedicht waarin jako eigenlijk een nieuw jaar aankondigt met licht en veldboeket – in deze sombere tijden van verwoesting en europa een lichtpuntje poëzie is mooi meegenomen – nieuw leven op komst – gorteriaans bijna – ‘ik wil nieuw zijn’- z ook de poëzie van jako – fijne paasdagen wens ik hem en de zijnen.
Oprecht
 

vandaag vieren wij
op twee benen te lopen
hinken hoeft niet meer

daarom delen wij nog steeds
paasfeest en -ei in tweeën
 
het is kunst

rechtop te blijven
niet terug te vallen in
de klei waaruit getrokken


 
© Cartouche
1e Paasdag (17 maart 2022)

ook voor Cartouche onze trouwe tweevoeter een fijn paasfeest toegewenst – met mathematische precisie weet Cartouche in deze tekst de alcohol de baas te blijven. in 10 regels weer rechtop.





De warmste paasdagen sinds jaren (2011)


Woonkamers voor balkons verruild
de boxen mee naar buiten
Bach in een battle met James Brown
of die kutmuziek niet zachter kan

Barbecue op het plaatsje verderop
een paaslam laat verdachte geuren los
gekrijs, gerinkel, weer gekrijs
gewoon een ruzie of een 112

Mickey en Minnie op hun kop
drogend na een dagje strand
hangen druipend voor zijn raam

Met leedvermaak ziet hij de files op tv
schenkt nog maar eens een borrel in
en pelt het laatste hardgekookte ei


Anke Labrie

ook voor anke fijne paasdagen toegewenst. het gedicht geeft een inkijkje in amsterdams straat leven – verder uitrolbaar over het gehele kikkerlandje – ja dit is ook nog nederland 2022. veel verandert er niet. alleen de gasprijs en de boodschappen in de winkel zijn vertiendubbeld. maar ja de waarde van Bitcoins ook.

Kinderchocolade ligt niet meer naast besmette krantenkoppen en dan hebben we het goede nieuws voor vandaag wel gehad. Alleen de narcis strooit optochten van zonnig licht. Alleen de tulpen staan her en der de lente te vieren. En wij, zonder mondkapjes, vergapen ons vanuit een trein van tijd. Kinderen van andere kinderen koken eieren in biet en rode kool. Kleuren de verbaasde dag.

ook voor JORGE BOLLE wensen wij van hier mooie paasdagen – de wereld aangevlogen in het gedicht met kleurrijke elementen en met kindergeluiden. zo is de wereld nog een beetje een wereld met lente-achtige hoop.

Paaswensen

Paaswensen zijn als vallende sterren
in een wereld van ziekte en oorlog

laat tergende tijden voorbij gaan
een eitje kan gebroken worden

de andere verbergt levend vruchtwater
vrede wordt met gezonde glorie geboren.


Rik van Boeckel
16 april 2022

voor Rik ook mooie paasdagen bij zijn gedicht vol van verlangen naar vrede en veiligheid – in een paar pennenstreken neergezet.
Goedemorgen Pom,
altijd een feest met de kleinkinderen in huis,
morgen en maandag ook hier!
Prettige Paasdagen!
Frans


Zoals de hazen lopen
Hoe zij zoeken naar eieren
om de Paasdag te kleuren
hoop gloort op de gezichten
als er onder een pot gekeken

als hazen snellen ze door de tuin
kijk hier ligt er een bij de struik
opa het lijkt wel of het op mij wacht
het past makkelijk in mijn hand

zoals vier kinderhanden graven en rapen
rode konen onder een blauwe lucht
ogen die schitteren van verwondering
alsof hij waarlijk is opgestaan

de haas die al die eieren bezorgt
het liefst toch die van chocola

© FT 16.04.2022

in blijde verbazing de kindergezichten in de tuin van de dichter geschetst – zo hoeven we niet eens meer een paaswens te schrijven – deze pasen zijn van uit zich zelf prachtig – de verwondering van een kleinkind van eigen vlees en bloed en chocolade stijgt boven elk gedicht uit.

Share This: