Plenzen kan het ook. In Portugal. Zomaar uit het niets. Zo heftig regent het, dat het het water kletterend de dakgoten over doet denderen. Op de grond spatten druppels groot als pingpongballen kletsend uiteen. De stoepsteentjes glimmen gemeen glad. Intens wit en diep zwart zijn ze. Die steentjes. Hier in Lisboa. Glibberen maar! Een straatverkoper die me een zonnebril wil verkopen? Nu? Hier? In plenzende regen? Come on! Twee tellen later komt de aap uit de mouw: een zakje kneitergroene wiet. Ik zeg dat ik uit Amsterdam kom en iedereen daar dagelijks een flinke jonko opsteekt. No need. Genoeg gehad. Vriendelijk bedankt dus. De volgende aap? Een zakje fijn wit poeder. ¨Free sample? Sir?¨ Baggerzooi. Troep. Ik heb er helemaal niks mee. Nooit gehad. Rot op! Misschien ligt het aan m’n uitstraling vandaag, maar ik kan me de kont niet keren of op iedere straathoek is het raak. Free sample. Need anything? Mister! Spuugzat. Doorlopen. Beneden bij de rivier biedt de foodmarkt een prima plek om mij een moment aan het druilerige straatleven te onttrekken. Het is er droog. Vooral dat. Droog. Ik besluit om meteen van de gelegenheid gebruik te maken er een plaatselijke lekkernij te scoren. Três croquetas. Bakkeljauw. Shrimp. Queijo.
Gezien het beestenweer is de massale menigte hierbinnen niet raar, hier in de foodmarkt, maar ik ontwaar uit m’n ooghoek toch nog een plekkie vrij. Ergens in het midden van de chaos aan een van de in lange rijen opgestelde smalle tafels. Tegenover twee popperige giechelmeiden uit Japon. Blijkt. Ze bewegen als Pinocchio en lijken zo uit een manga gekropen. De jongste heeft een zwart mutsje tot aan de wenkbrauwen over het hoofd getrokken. De ander kijkt me over haar glas rosé heen vrolijk in de ogen. In een wit satijnen jurkje. Compleet doorweekt, net als ik. Humor. ¨Where you from?¨ vraagt ze lacherig met typisch Aziatische tongval. “Holland? Very nice!¨ Laten de dames daar nou net vandaan komen! Vanochtend hier geland. Amsterdam en Domburg. Gisteren. ¨So beautiful.¨ Hoezo? Domburg of all places? Vandaag dus Lissabon. Morgen Porto en dan door naar Barcelona. Daarna Kyoto. Begrijp ik. Home. Uitspraak? Taalbarrière. Ze lachen beduusd mee.
Een conversatie blijkt niet echt mogelijk totdat de kleinste van de twee, die met dat onbenullige mutsje, de vingertoppen dwars op de handpalm van de andere hand plaatst. Timeout! ¨Wait A Minute,¨ piept ze luidkeels, grijpt haar mobiel en houdt het ding horizontaal met de microfoon voor m´n mond. ¨Speak! Speak! Translate app.¨ Nadat ik het apparaat gevraagd heb waarom ze zo’n stom mutsje draagt, barsten ze, na samen op het scherm te hebben gekeken, in lachen uit. Ik kan me niet inhouden en gebaar het hoofddeksel met twee vingers omhoog te willen schuiven. Ze weifelt maar knikt desondanks instemmend. Verrassend knap is ze. Dat meisje uit Japan. Puur. Fris. Ik denk meteen aan strand en kokospalmen. Helderblauw water. Het schermpje begrijpt er weinig van. Van wat ik zeg. Er wordt gelachen. Na een korte stilte pakt het meiske een haarlok, draait het om haar vinger en maakt sissend een gebaar. Krultang. Zegt het schermpje. ¨Big scar.¨ Zegt het meisje. Haar vingers beroeren een kleine lichtbruine vlek. Net onder de haargrens. Alleen zichtbaar als je heel goed kijkt. Ze trekt het mutsje er weer overheen. ¨Not so beautiful,¨ zegt ze, zich weer veilig achter het mutsje verschuilend. Tja, ik wil nog wel wat zeggen. Maar.
Via het schermpje lijkt inmiddels toch een soort van gesprek op gang te zijn gekomen. Het zijn twee zussen. Begin en eind twintig en ze reizen door Europa. Zij is een YouTuber, de oudste, en de jongste studeert iets met techniek. ¨Very famous! My big sister! Banana diet.¨ Zegt de jongste. Banana diet? Dat moet ik zien, maar desgevraagd zegt de oudste dat ze alles heeft verwijderd. ¨New boyfriend don´t like.¨ Waarom? Het is lastig praten. Maar waar handen en voeten tekortschieten vult het schermpje gaten en hiaten. Al dan niet nog meer verwarring stichtend. Na nog een wijntje voor de beide dames droogt het gesprek langzaam op. Zelfs het schermpje zwijgt. Inmiddels. Hoog tijd om mijn wandeling te hervatten. Ook buiten is het weer droog. Eenmaal terug in het appartement leert Google me alles over dat banale dieet. Het bestaat! It´s a big thing. In Japan. Bananen. Slank.Trending. Blijkbaar. Op YouTube. Volgens Google.
Peter Berger
