Na het vertroetelen van je hals, je oksel, een tepel of lende Overal zal ik jelikken en liefkozen en doen huiveren
Schromeloos brutaal
Een Nieuwe Lente met Geluid
Terwijl het park zich langzaamaan vergroent en opmaakt voor een nieuw seizoen, een nieuwe lente heb ik mij nog eens verzoend met bijna voorbije winter
waarin verlies, nieuw verdriet boven op eerdere mateloze smart landde, in dat erbarmelijke oord onder het hart waar droeve voorvaderen huizen met hun nazaten
Maar waar vogels, vrienden en verre verwanten zoetjesaan ontwaken en de straten weer bevolken en levenslust uitdelen aan wie zijn hand uitsteekt
geef ik de levenden dolgraag voorrecht op de gestorvenen Zo kan ik mij enorm verheugen op hoe jij mij straks zoent Zacht op de mond, teder als een kind, onstuimig als een hond
Mijn tong zal geen toestemming vragen voor het binnengaan Na het vertroetelen van je hals, je oksel, een tepel of lende Overal zal ik je likken en liefkozen en doen huiveren
Schromeloos brutaal zal ik overal zonder kloppen binnenwringen wetend dat ik welkom ben: lentedrift heeft ons te grazen genomen, we zijn als klepperende ooievaars op hun hoge nest
Wat zullen we ervan terechtbrengen, dit zoveelste bedrijf der liefde De lust, de hartstocht, het genot botvierend, de ons op het lijf geschreven volzinnen in zweet en bloed en tranen en spuug en zaad
Toen ik twaalf was, las ik een boek over de nasleep van een kernoorlog. Op een boot dwaalden overlevenden door een zone zonder dodelijke straling. De straling kroop echter steeds naderbij tot er geen plaats meer was, waar overleven nog mogelijk was. Ze gingen allemaal langzaam dood. Een jaar later las ik ‘1984’ van George Orwell. De beklemmende sfeer van de alomtegenwoordige controle greep me aan. Dat er geen plek was, waar je heen kon vluchten. Dat zelfs gedachten niet meer vrij waren. Het gevoel niet meer te kunnen vluchten hield me nachtenlang uit mijn slaap. Het heeft me nooit meer losgelaten, alsof het een waarschuwing was. Een les.
Mijn verdere jeugd heeft het niet bedorven. Ik leefde in een vrij land en stommiteiten werden niet op camera vastgelegd en oplossingen dienden zich lokaal aan. Landen als Chili en het de Sovjet-Unie, daar moest je niet zijn. Daar verdwenen mensen in kelders of werden uit vliegtuigen gegooid. China was toen nog helemaal geen land van belang, dus bestond in onze beleving ook niet. Het was een zorgeloze tijd, waar de wereld er nog op wachtte om ontdekt te worden en regels er nog waren om omzeild te worden. Toen ook de muur nog viel, was de dreiging van de koude oorlog voorbij en konden we onszelf in slaap soezen in een oneindig tijdperk van hedonisme.
Die schijn had het tenminste. Want op een gegeven moment vlogen er een paar vliegtuigen een gebouw in. Ik weet nog wat een vriend van me zei over de telefoon: ‘Moeder aller aanslagen, hier wordt geschiedenis gemaakt’. En toen kwam de machine op gang. Microchips werden sneller en (Chinese) sensoren goedkoper. Overal was er internet. Alles globaliseerde En alles mocht afgeluisterd worden, want terrorisme. Het heeft Theo van Gogh niet kunnen redden. Alhoewel hij in de tegenwoordige tijd ongetwijfeld toch gecanceld zou zijn geweest. Intussen genoten we van onze zelfjes op onze steeds nieuwere, onmisbare toverspiegeltjes. Terwijl we dronken, dansten en de wereld over vlogen om ‘alles’ te doen, spinde de controlespin verder haar web. Er was geen hoorbaar of effectief protest. Alles voor het grotere goed. Alles beter, dan dat daarvoor.
Twee jaar geleden brak er een virus los, dat de wereld tot bijna vandaag in haar greep gehouden heeft. Ons antwoord daarop vonden we in technologie en de markt. De overheid diende te zorgen voor het digitale administratiesysteem en de kapitalisten voor de farmacie. Een vruchtbare samenwerking die de wereld er weer bovenop heeft geholpen. We staan weer op de skipistes, liggen op de stranden van Ibiza en vliegen weer naar Thailand. Daarvoor hebben we enkel een digitale toestemming van het systeem nodig, gebaseerd op voor de gezondheid intussen overbodige farmaceutica. Onder het mom van ‘vooruitgang’ worden stiekem alle achteruitgangen geblokkeerd. Een systeem zonder noodstop. Een wereld zonder nooduitgang. Maar dat nemen we voor lief. Alles voor een betere wereld. Alles beter dan daarvoor.
En ik hoor al mensen denken: ‘Je weet niet hoe goed je het hebt en je moet niet zeuren.’ Waarmee ze bedoelen dat je je smoel moet houden, anders zetten ze je buiten het systeem. Maar ik denk, dat deze mensen óf het gevoel hebben, dat het hun tijd wel zal duren, of een eindeloos vertrouwen hebben in ‘de vooruitgang’. Onze waakzaamheid is verworden tot gezapigheid. En onze gezapigheid tot het grote gelijk van de deugdzaamheid. Ongetwijfeld deugen de meeste mensen. Maar op de 8 miljard die er rondlopen, deugen er dus statistisch een heleboel niet. Als je de focus altijd op de vijand buiten je grenzen richt, dan kan het zijn, dat je je niet realiseert, dat de andere vijand al binnen is en zaagt aan je stoelpoten. In mijn geval zal het mijn tijd niet duren. En die van mijn kinderen al helemaal niet.
Ik weet nog goed hoe het voelde toen. In dromen, dat gevoel, nergens meer heen te kunnen. Het besluipt me. Dat er een moment komt, dat iets anders onverbiddelijk beschikt over mijn hele wezen.
De dokter vroeg haar wat ze precies wilde met hem; dat kon geen dagen liggen daar. Schokkend vond zij ’t dat leven niet verstilde zelfs na de dood, het irriteerde haar; was hij niet doodgegaan, zo dacht zij licht, was alles simpeler, want overbodig een uitvaart die alleen wanorde sticht in alles, en rumoer was ook niet nodig, en massa’s mensen die haar dan bij name noemden, bevroegen, die ze niet eens kende, zij keek slechts, wijl zij zich naar ’t bed toewendde in stilte, welk geluiden er ook kwamen, en dokters ogen voelend, zei zij toen: “als iemand doodgaat, weet ik niet precies wat je moet doen.”
Hierbij een tekstje dat ik schreef voor Anne, die ruim een jaar trouw boodschappen voor me doet, maar gaat emigreren naar Boston, de Verenigde Staten, groet, Merik
Voor Anne
Alsof je een nieuwe jas koopt en aantrekt en de wereld mee in loopt,
jij in Amerika,
wie weet wie je gaat ontmoeten,
als er kaarslicht schijnt, welk liedje je zingt
en het is alweer zomertijd, vogels vliegen straks uit
naar de horizon, een ander huis zoeken,
zoals jij in Amerika.
Ik geef je de groeten mee naar het nieuwe land en de beste wensen, vrede en voorspoed.
Merik van der Torren,
Over een kleine twee weken, maandag 28 maart 2022 vanaf 15.00 uur vindt “Poëzie en Muziek aan tafel “ plaats in Bar Baut, Stadionweg 320., met het volgende programma :
Frans Bakker en Merik van der Torren Frans Bakker Karel Wasch Frank Paavo ( met saxofoonmuziek )
Rel inmiddels IN DER MINNE geschikt – Menno Smit doet Von Solo een aanbod: “VON DRANKJE DOEN?”
nou dat is een goeie Menno – alles een misverstand – ok – pomgedichten toch nog ergens goed voor – verhoogd drankgebruik in 010 – item klaar – goed opgelost!
Menno Smit: Wellicht goed om voortaan eerst de feiten der feiten te checken heer wolff? Hoor zonder wederhoor maakt u zelf een poetin der literaire wereld.
Beantwoorden 52 min
Pom Wolff – ik heb slechts geciteerd – uw tekst en soloos tekst weergegeven – dat zijn toch feiten. maar ja dan meteen ontvrienden en zo – meteen iemand uitschakelen – dat is toch echt poe poe tin heer smit – u kunt het nog herstellen.
Beantwoorden 47 min
Menno Smit – Pom Wolff ik heb de volgende reactie naar von solo gestuurd: Beetje laag bij de grond om mij te beschuldigen van blokkeren en er een rel van te maken. Ik heb jou niet geblokkeerd volgens mij dus… Als het al gebeurd is dan is het zonder mijn medeweten om. Wij hebben in het verleden al vaker meningsverschillen gehad en ik ben je altijd blijven respecteren. Jammer en triest dit!
Beantwoorden 43 min
Harmen VerbruggeDie dichterswereld toch!
Beantwoorden 15 min
Gert VanlerbergheMaar allez, moet dat nu zo uitgesmeerd worden? Deëscalatie nu!
Beantwoorden 22 min
Menno Smit _ He von wanneer gaan we drankje doen? Oh dat kan hij niet lezen natuurlijk.
REL inmiddels IN DER MINNE geschikt met aanbod van MENNO SMIT: “VON DRANKJE DOEN?”
nou dat is een goeie Menno – alles een misverstand – ok – pomgedichten toch nog ergens goed voor – verhoogd drankgebruik in 010 – item klaar – goed opgelost!
een harte(n)kreet van onze beste brave VON SOLO – onze donderdagcolumnist op de pom bekend om zijn nuances waar het het wereldleed aangaat – vandaag op FB heeft geleid tot een enorme rel – de column viel nogal verkeerd bij onze ‘vrijgezel’ MENNO SMIT – een bekend personage uit de 010- literaire wereld. *** dan maar meteen ‘ausradieren’? moet deze MENNO gedacht hebben – wel schelden – wel vloeken – uitsluiten en wegwezen – de nieuwe poe poe tin van de lage landen in de weer? wij van hier zijn voor de vrijheid – voor de meningen en ook die – van onze eigen VON SOLO. hij leve hoog! lees hieronder de opstelling van MENNO SMIT na de FB tekst van VON. VOOR U!
***
Dramadocent bij Podiumbeesten Overschie Creatief invaldocent bij Talentiko Silent kids koning bij De Silent Disco Club Directeur/mede-eigenaar bij Taaltheaterspel Heeft gewerkt als Customer Relations bij IKEA Heeft gewerkt bij IFFR Heeft gewerkt bij Oerol Heeft gewerkt als Kinderwerker bij sws welzijn Woont in Rotterdam Komt uit Rotterdam Vrijgezel Www.taaltheaterspel.nl
De democratie gaat failliet. Het heeft geen zin meer om te gaan stemmen. Het is tijd om te stoppen met wat we gewend zijn en onze zogenaamde plichten naast ons neer te leggen. Ik ga niet stemmen. Door te stemmen maak ik mezelf verantwoordelijk voor de dictatuur van de meerderheid. Als 51% van de mensen vind, dat iets de juiste weg is, dan moet ik volgen en word tegelijk ook nog eens mede verantwoordelijk gemaakt. Dat accepteer ik niet langer. Ik weiger me nog voor het karretje te laten spannen van dit corrupte systeem. Ik weiger nog langer als potentiële slaaf te participeren in de idiocratische participatiemaatschappij. En ik weet dat er mensen zijn, die het hier niet mee eens zijn. Zij zullen alle mogelijke argumenten aanhalen, waarom het onverantwoordelijk is, niet te stemmen. Maar ik vraag mij af of zij zich er bewust van zijn, dat stemmen in veel gevallen niet meer is dan je concrete verantwoordelijkheid richting de wereld afkopen, door je te laten vertegenwoordigen door een politicus. Ik zeg: ‘niet kiezen, maar zelf doen’. Daarbij is de democratie verworden tot een hol proces. Op lokaal niveau lijken er soms concrete aanknopingspunten te zijn, dat er positieve dingen gebeuren en naar de mensen geluisterd wordt. Maar als je kijkt wie de dienst uitmaakt, dan blijkt dat ineens ‘Europa’ te zijn. Een kunstmatige Moloch, die alle regels die je lokaal maakt op elk willekeurig moment ongeldig kan maken. En je hebt er geen enkele invloed op. Het is een schijnvertoning, waar we ons door hoop laten leiden. We hopen, dat onze stem iets uitmaakt. Maar dat doet het niet, als de almacht elk moment kan ingrijpen om zaken om te draaien. De democratie wordt gerund, door generaties slimme, elitaire machthebbers die nu meer dan ooit de verantwoordelijkheid voor alles terugleggen, bij degenen, die de dupe worden van hun hebzucht. Alles wijst er op, dat we onder vlaggen van koopkracht en groei afstevenen op een onverbiddelijke, technocratische bureaucratie waar mensen (en dieren) niet meer zijn, dan een nummer. Een ‘asset’, een ‘resource’ enkel en alleen ten behoeve van winst en macht. Een wegwerpproducten ten prooi aan de willekeur van ‘de markt’. Het neoliberale kapitalisme regeert in alle achterkamers en in alle media. Het is bij ons allen in huis. En wij worden middels onze stem vriendelijk gevraagd te participeren in een systeem, dat dit monster al lang niet meer kan tegenhouden en ons mede verantwoordelijk maakt voor de daden ervan. Weiger de grote man zijn oorlog te vechten. Weiger te slaven voor een uitbuiter. Weiger huur of hypotheek te betalen. Weiger rente te betalen. Weiger een pas te laten zien. Weiger alles op te geven voor geld. Weiger te participeren in een systeem, dat de wereld kapot maakt. Weiger te stemmen vandaag. Je moet ergens beginnen. De democratie gaat failliet. Door te stemmen, maak je het niet meer beter. Door massaal te laten zien dat het vertrouwen dood is, geef je wel een signaal af.
37 opmerkingen
Menno Smit: Hoe kun je in deze tijd deze onzinnige dingen schrijven? Jij mag jouw mening hebben uiteraard maar kijk om je heen, zie wat er gebeurt en zorg dat je wakker blijft. Stem desnoods blanco maar laat je stem horen.
Beantwoorden 10 u
Abraham Von Solo: Het zou een mooi signaal zijn als iedereen massaal niet zou gaan stemmen. Dan zou ik de reactie van de machthebbers wel eens willen zien. Ik ben het vertrouwen in de vertegenwoordigers van ‘het systeem’ in Den Haag en Brussel volledig kwijt.
Beantwoorden 10 u Bewerkt
Menno Smit –Abraham Von Solo ach jochie toch. Massaal niet stemmen waar je wel het recht hebt terwijl er miljoenen vluchtelingen zijn door landen waar je niet mag stemmen. Je bent echt dom he!
Abraham Von Solo—Menno, je argumentatie is heel voorspelbaar. Daarenbij staat de toon me niet aan en denk ik dat je er naast zit als je me dom noemt. In Afrika en Rusland mogen ze ook stemmen. Maar dat betekent daar ook niets. Die uitholling vindt hier ten bate van het… Meer weergeven
Beantwoorden 10 u
Menno Smit –Abraham Von Solo wat een triest figuur levende in een andere dimensie ben je toch. Gegroet!
Beantwoorden 10 u
Olivier Scheffer…Menno Smit gaat het een beetje! Niet stemmen is wel degelijk een signaal. Ik ben ook teleurgesteld in een politiek stelsel dat geen rem op het neoliberalisme heeft kunnen bedenken, daardoor is mijn vertrouwen ook heel laag. Ik ben er ook helemaal klaar… Meer weergeven
Beantwoorden 9 u
Jeroen Sloof –Menno Smit hé Menno kap even met die toon man. Want waar Abraham volgens de democratie het recht heeft dit te zeggen… wellicht de plicht zelfs… en jij uiteraard ook, maar neem dan ala Abraham op z’n minst de moeite iets fansoenlijks te schrijven. J… Meer weergeven
Beantwoorden 5 u
Abraham Von Solo – Niet meer nodig Jeroen. Menno heeft me geblokkeerd. En daar moet ik vrede mee hebben. Het is wat het is. Hetgeen niet wegneemt, dat ik achter mijn standpunt sta en open voor discussie. Eersten op de bal, niet op de man.
Beantwoorden 5 u Bewerkt
Jeroen SloofAbraham Von Solo blokkeren past mooi in de cancel cultuur. Beetje jammer als mensen van het vrije woord daar aan mee gaan doen.
Beantwoorden 5 u
Abraham Von Solo – Menno is wie hij is. Ik ken hem al wat langer. Kwaadaardig is hij geloof ik niet, maar wel boos soms.
Op het balkon een potloodstreep: je zag ’t belang ervan door schaduw van de zon bij ’t middaguur,
XV.
Op het balkon een potloodstreep: je zag ’t belang ervan door schaduw van de zon bij ’t middaguur, maar donker was de dag, dus was ’t een potloodstreep op het balkon. Stil stond de klok: een roze herderin, dezelfde tijd hield die voor altijd aan, leeg van zichzelf, een huls sinds het begin dat zij als souvenir ter plank zou staan. Toen kwam het bij haar op dat hij misschien, want van zijn geest gesprongen ook de veer, gelijk was, zo men wou: klok evenzeer, die ook stilstond om twintig over tien – De reden hiervoor was, zo het wel scheen: Gestorven waren dingen klok noch mens, maar dood alleen.
Doodsbang was zij dat hij ’s nachts sterven zou. En soms–dan duurde schemer niet meer lang– moest iets in haar wel zien hoe wit en koud de berken oogden…
XIV.
Doodsbang was zij dat hij ’s nachts sterven zou. En soms–dan duurde schemer niet meer lang– moest iets in haar wel zien hoe wit en koud de berken oogden…en dan werd ze bang, zelfs met een lamp, te lopen door het huis om alles op de knip te doen; weldra werd nacht wel dag, maar ’n hond die blaft, een muis die piept… ’t geluid al weg, trok het daarna rillingen over haar lijf. Overdag kon ze ’t bijna vergeten, en het scheen stompzinnig haast om voor die angst alleen iemand te vragen die ’t ’s nachts overzag. Ze zette thee op, toen haar binnenviel: ze liet de ketel pruttelen ’s nachts, wat haar gezelschap hield.
Vandaag is wandeldag. Hoe verder landinwaarts hoe armer de mensen. Men probeert er wat van te maken met de middelen die men heeft. Ik kom langs schorrige eettentjes onder plastic zeil, timmerfabriekjes waar alles nog handmatig gaat en een fabriekje met twee heuse machines die grote klompen maisdeeg uitspugen. Een gringo ziet men hier blijkbaar zelden laat staan een boomlange. Maar mijn lach doet meestal hun zorgelijke frons verdwijnen. Ik passeer een stoffig voetbalveld en een heuse atletiekbaan met rood gravel. Beiden rond deze tijd uiteraard compleet verlaten. Geen ziel is er te bekennen. Nog verder van zee wordt de schamele bebouwing steeds schaarser.
Meisjes in schooluniform verraden dat het lunchtijd is. Op straat langs een drukke weg verkoopt men tropisch fruit en kokosnoten. Een mager oud mannetje rijdt op iets wat op een bakfiets lijkt tegen de verkeersstroom in. Voorop prijkt een forse bloempot met daarin een grote rode bloem die voor een uit de kluiten gewassen geranium door zou kunnen gaan. Als ik hem een vriendelijke blik toewerp stopt ´ie abrupt en opent een kleine kartonnen doos vol kunstig houtsnijwerk en gebaart trots dat hij het zelf gesneden heeft. Zodra hij de afbeelding van Bob Marley op het boek dat ik bij me draag ontwaart gunt hij me een brede tandeloze lach. Ik geef ´em vijftig pesos en hij neemt vrolijk afscheid met een high five.
De bebouwing wisselt inmiddels af met braakliggende stukken jungle waar prachtige bomen worden overrompeld door wurglianen met prachtige grote bloemen. Vogels zingen niet maar fluiten zoals dat hoort in het oerwoud. Plots bevind ik me in een luxe villawijk. Rijk. Rijker. Rijkst. De grommende honden hier blaffen valser dan in de achterafstraatjes. Op een bouwterrein, verscholen in het groen, zit een mannetje of vijftien stilletjes te schaften. Een paar tussen miezerige betonpalen schamel opgetrokken muurtjes vormen de basis voor de volgende luxe jungle villa.
Meer richting kust loop ik een maxi super binnen om even van de koelte te genieten. Je kan er alles kopen. Van vers gebakken vooral zoete lekkernijen tot motorfietsen aan toe. Een miezerig kereltje pakt leeg voor zich uit starend naar maisbrood geurende taco´s in die in hoog tempo van een lopende band rollen. Tien stuks per zakje. Grote deegklompen voeden de volautomatische machine. Ik koop een flesje aqua purificada en een zachte bleek ogende koek die, weer eenmaal buiten, ver weg naar kokosnoot en citroensap blijkt te smaken. Zelfs de duiven zijn sloom. Traag sjokkend pikken ze de koekkruimels van het asfalt rond mijn voeten. Onwards I go. Op de marinebasis naast de terminal waar monsterlijk grote cruiseschepen aanmeren wordt een twintigtal jongens en meisjes luidruchtig gedrild zoals je dat altijd in Amerikaanse oorlogsfilms ziet. Kortlijvig en gedrongen als ze zijn mogen de rekruten wel een paar kilootjes kwijt. Meer dan dat zelfs want zwaarlijvigheid lijkt hier de standaard. Het dagelijkse dieet van maismeel met vet en zout of suiker eist zichtbaar z´n tol.
Rond de cruise terminal heerst de gebruikelijke sfeer van toeristenkermis waarin mijn rol niet meer is dan die van wandelende portemonnee. Er wordt gesmeekt en gesjoemeld maar ook hier doet een lach vaak wonderen en laat men me meestal met rust. Ik maak me snel uit de voeten. Een straat of tien verderop bestel ik een verkoelende cerveza op een dakterras dat alleen via een paar nauwe donkere trappetjes te bereiken is. De blik op de oceaan met laaghangende oranje zon is werkelijk betoverend.
