De dood heeft zichzelf overal verzameld terwijl de vieze kapotte steden ademhalen
Dear Pom Hier mijn kleine bijdrage tegen het geweld in de Oekraine,verbijsterd tot op het bot…… Liefs Karin
Maandgedicht: Hyena’s
Kogels voor kinderen en koeien. Kooien vol met zwerfgangers. Krijgssoldaten grijs en onaangenaam onwetend. Kanonnen die de laatste grenzen overwegen.
De dood heeft zichzelf overal verzameld terwijl de vieze kapotte steden ademhalen schreeuwt Ekaterina om haar verliefde. Zij, met twee vlindertjes van kinderen stevig gerijpt en onderweg.
‘oma drijft al in de zee’ zingen gentl en de boer hieronder het einde tegemoet. pomgedichten punt nl mocht een prachtig poëtisch NO WAR protest van de dichters ontvangen – bij de putsch die momenteel in het kremlin wordt gepleegd door één mannetje die zo nodig zijn minderwaardigheidscomplex moet overcompenseren – door die ‘dictator uit Vodka’. er drijven al heel veel oma’s in de zee en de komende dagen zullen er nog veel meer – kinderen ook – moeders, vaders. dank aan alle dichters voor het insturen van de werken van protest. er moet heel wat gebeuren tot half elf vandaag wil de voorkeur hieronder gegeven wijzigen. we schreven al hieronder in een commentaar dat aan deze warcrime geen moedertje maria lief helpt – dus geraldine zal niet worden opgenomen in de erelijst van de gedichten van de week. op de titel na een prachtig gedicht. ook de herinneringen van frans en anke aan vroeger tijden – hoe zeer ook gewaardeerd krijgen niet de voorkeur deze week. de inmiddels klassieke juweeltjes van Ien en Max hebben eerder al genoeg woorden van eer gekregen. de kwinkslag van ton huizer met heel veel glimlach aanvaard maar kent toch teveel afstand tot het gevraagde thema NO WAR. Rik van Boeckel stuurde twee gedichten in – het gedicht buiten mededinging ingezonden veel sterker dan het eerdere ingezonden gedicht. Jako Fennek belicht hoe een oorlog je leven insluipt – uit ervaring de waarschuwing. een waarschuwing ook in de woorden van Anna Eikelboom: barsten in het plafond als de bom valt – ook die heerlijke gedrevenheid in de gedichten van Peter en Gerben zeer en zeer gewaardeerd maar kiezen we uiteindelijk toch voor de TWEE ingezonden uitersten – pracht werken – en nemen we deze straks op in de eregalerij van het gedicht van de week – zie rechtsboven op de site en klik op het rondje. Cartouche / gerard vromen en Merik van de Torren van harte gefeliciteerd – ik wil/kan niet kiezen – dank aan alle dichters – zij die altijd al voor het vrije woord staan en stonden.
deze week geen zondagochtendwedstrijd op pomgedichten punt nl – wél kiezen we zondag HET GEDICHT VAN DE WEEK uit de ingezonden NO WAR! – gedichten – en plaatsen we het gedicht in de eregalerij – voor alle gedichten van de week klik op het bolletje met 3 puntjes rechts boven op de frontpage. dat het snel geen oorlog meer hoeft te zijn – dat – citeren we fotograaf lonneke – dat ‘die dictator uit Vodka’ zijn OORLOG stopt. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Achter geloken ogen
Als ik mijn ogen sluit zie ik jou, jullie zo onbevangen nog als zonen vaders omarmen en moeders ten afscheid zoenen, harten breken bepakt en bezakt de treeplank opgaan om te belanden op terrein zo anders dan het vertrouwde veld zonder palen waar alleen voet en bal het doel bepaalden
een vlakte die een trap nageeft alles wegvaagt – de warmte van vrouwen oud en jong gelijk zoals een omhelzing kan zijn er geen vree vinden, maar neerliggen als handenvol aarde samen een heel hemeldeel van een bijeengeraapte divisie
in het licht van een kille voorjaarszon zonder schaduw op het kruis dat jullie droeg waarop – in zwart op wit – alleen een paar woorden van waarde, een naam een tijdspan om de vrijheid op de nek te nemen uit dankbaarheid en als dure plicht
– jazeker – tot samenleven als ware broeders en zusters van liefde als brothers in arms en sisters of mercy onder de vlag van ‘de nood van de een is de opdracht voor de ander’
05-03-2022 / Cartouche
het gedicht als een waar heldenepos beschreven – Cartouche pakt weer eens even uit in zijn verhalende maar zeer poëtische paraplutaal – als een paraplu de woorden gebogen over de scenes en situaties heen die we als lezer hier meemaken – en toch ook in een soort abstractie van het geheel waarbij de bedreigingen voelbaar zijn, het mededogen invoelend weergegeven en uiteindelijk neergelegd in een conclusie – bijna een opdracht in de laatste strofe. zo ziet een dichter die voor even zijn ogen heeft gesloten. soms zweef je bij de woorden van een gedicht even weg. Cartouche heeft er een handje van in zijn gedichten om dit zweven te bewerkstelligen
Hoi Pom, Hierbij mijn bijdrage voor “het paneel”, groet, Merik
Drama
Deze dag in de lentezon op mijn terras in Tuinpark Buitenzorg
Rozenknoppen zwellen, koolwitjes wervelen rond appelbloesem,
Bettty danst op tonen van Ravels de Wals,
boort een geluid in mijn hoofd: Dommbass, Kiev, Marionopoel, Putler.
Laat ik nog een olijfje nemen, een stukje stokbrood met Brie, Betty aaien, met jou klinken op vrede.
Merik van der Torren 1 maart 2022
zo heel anders deze poëzie dan die van Cartouche hierboven. waar Cartouche als het ware een droomwereld creëert beschrijft Merik heel nauwgezet de plaatsen , de dingen , de geluiden, het hondje en het olijfje. natuurlijk is het een selectie – zijn selectie der dingen. je kunt over 1000 dingen schrijven maar Merik kiest deze en voegt ze samen tot een gedicht. aandoenlijk ook.
Wanneer de tijd dat het nog kon als klagen niet meer helpt sommigen nog kans zien om te vluchten, te vluchten door as en sintels in vervlogen illusies over vergane grenzen langs stuk geschoten muren waar het druipt van bloed en bodem
waar de poorten van verlangen liefde, lust en luister veranderde in tunnels van wreedheid zonder licht
zeg dat het onverantwoord noem het slechte politiek zeg dat het nergens op slaat al die wijsheid: je bent te laat
Peter Posthumus
in een heerlijke gedrevenheid wordt hier bericht gedaan van de dingen die aan de hand (van de dichter) zijn. dat mooie – zeg! – in de laatste strofe – misschien bij de tweede keer zeg – zeg me – schrijven om het nog persoonlijker te maken. om ook de onzekerheden bij de dichter te benadrukken. in zoveel ellende de dichterlijke schreeuw dat dit niet kan dat dit nergens meer op slaat.
Goedemorgen Pom, In deze trieste tijden komen ook gemengde herinneringen boven. Weekendgroet, Frans
Blokhoofd
Dit zijn de dagen dat ik meer dan ooit mijn vader mis Blokhoofd bij de BB – Bescherming Bevolking voor wie van net na de oorlog is –
welke oorlog – vroeg ik hem dan als hij van een oefening thuiskwam ‘niet die oorlog tegen de Mof jongen maar straks misschien een tegen de Rus hopen van niet daar gaan we voor zorgen
dat we er goed klaar voor zijn met “wenken voor de bescherming van uw gezin en uzelf” kijk bij nood maar in de bruine envelop die hangt onder de trap in de kelderkast’
zoals wij nu klaar zijn met deze Rus geen boodschap die zo duidelijk is al is een handleiding ver te zoeken gelijk bescherming tegen zijn oorlogsmisdaden tot in de schuilkelders schiet die radeloos tekort
frans schrijft zijn herinneringen op – zoals de dingen in de dagen van zijn jeugd existeerden. vader als de belangrijkste persoon daarbij – die in tijden van het ijzeren gordijn in de tijden na WW2 – voor de vrijheid op kwam. de plaats van de handleiding en de tips ter bescherming een plaats gegeven in het gedicht. dat we weer weten wat oorlog was en wat oorlog is. weten we nu weer bij elk journaal. om de hoek.
als jij vechten moet en ik zal vluchten hoe gaat dat dan met ons ons kind dat komt zul je stralen als je terugkeert ons in je armen sluit of zijn je ogen dof geworden door wat je hebt gezien
gedaan misschien
feb.2022 Ien Verrips
het gedichtje van Ien vorige week al besproken – een prachtige scene – een eenvoudige monoloog van een paar woorden om wat onmogelijk zal zijn om uit te spreken in een gedicht te vatten.
Beste Pom, Ditmaal een muzikale bijdrage vanuit de thuisbasis van het jaarlijkse Gergiev festival. Je weet wel, die kameraad van Poetin. Dirigeert met een lucifer als baton. Ook grote vuurtjes moeten klein beginnen.
Bekend van ‘le sacre du printemps’. Een vurig lenteritueel. De ruwe bolster Valery was hier heel populair in sommige kringen. Veel dames hielden het niet droog op de duurste eerste rijen. Feestje is inmiddels afgeblazen.
Door een Oekraïner met een schuiftrompet.
Kop op T.
Het is lente
Sprak merel het klonk ernstig Zijn soort is ziek net als mijn soort
doodziek Vorig jaar zong hij Vaughan Williams The Lark Ascending
Kop op covid gaat voorbij Nu klinkt hij als de Matthäus van Bach
gedirigeerd door Valery Gergiev Met een luciferhoutje
Ton Huizer
dichter huizer is niet in een thema te vangen – hij gaat zijn goddelijke eigen gang in de poëzie – en ergens komen de dingen toch bij elkaar. heer biedermann und die brandstifter was een werkje dat je op de middelbare school moest lezen van durrenmatt geloof ik – was die ook niet wat in de oorlog – nouja ik weet het niet – ook geen zin om op te zoeken. een gedicht waarin gestookt wordt. en altijd goed ton huizer voor een glimlach. hebben we meer dan ooit nodig.
we doen aan documenten één woord per dag één zin per week dan heb je wel de zin die niet geschreven mag
na verloop van taal weet je dat het dezelfde zin is dezelfde woorden zijn dezelfde hond dezelfde lege ogen op het bordes
pomwolff
ach laat ik mezelf eens recenseren – waarom ook niet. ik mag hem wel die wolluf. mooie beelden die wel bij de situatie passen – die lege ogen – die vreselijk lege ogen. ja inderdaad.
gaat u rustig door met schrijven meneer wolluf. het kan nog best wat worden met u.
De oude spoorlijn
Er werd geschoten in de tuin bij oma Looien achter de struiken zag ik twee soldaten een zat er op zijn hurken bij de heg de andere liep hard weg en struikelde
Grote geweren hadden ze die heel hard knalden ik hoefde niet naar school, mijn zusje wel die was al weg voor de soldaten kwamen een heleboel op grote vrachtwagens
Ze hadden helmen open maakten veel lawaai ik werd een beetje bang en mama denk ik ook want papa werd gehaald, helemaal achter van het land die was nooit bang, hij lachte mee met de soldaten.
Ze mochten van hem op het erf bij de grote schuur ze moesten eten voor ze verder gingen vechten er stond een grote ketel met een kraantje op een jeep een donker straaltje kwam eruit gelopen.
IJzeren kroezen hadden ze, sommigen slurpten zij aten brood, alleen maar bruin met kaas en jam wij aten net als altijd warm en papa ging gewoon naar bed na het eten en sliep door alle herrie heen.
De jeep bleef staan, zij gingen naar de oude spoorlijn voor ons huis, waar wij altijd soldaatje speelden ze vertrapten onze hutten, verborgen zich in onze kuilen renden gebukt door onze tunnels en schoten heel de tijd
Mama bleef alsmaar in de keuken en papa was alweer naar het land gegaan. Ze noemden het een oefening maar de geweren waren echt waarmee ze schoten ik bukte achter het raam toch maar een beetje
Ik mocht niet mee toen ze mijn zusje op ging halen ze werd erg boos en zei dat het geen echte oorlog was toen ze weg was ben ik onder het tafelkleed gekropen waar ik het grind rondom ons huis kon horen knarsen
Het was al donker toen ze terugkwam met mijn zusje ze schoten in de lach toen ze me zo zagen zitten het oefenen was voorbij, maar ik had niet durven kijken ik had het niet begrepen, dat zij ook alleen soldaatje speelden
een lang gedicht en de dichter vol van herinneringen- de oprechte ervaring en gevoelens bij een kind – in voor een kind niet te begrijpen fenomenen. als je kinderen nu in die schuilkelders ziet dan is na lezing van dit gedicht een beetje meer invoelbaar hoe ze zich voelen.
Rusteloos doel
Bloedbeton nagelt de dromen vast listen van de krijger zwijmelen
vrede is het rusteloze doel van de verdediger des vaderlands
de krankjorume strijder schiet verkeerde wensen af op de wereld.
Rik van Boeckel 2 maart 2022
inderdaad een gedicht vol met rusteloosheid – rusteloze woorden – rusteloze gedragingen – iets van een tijdsbeeld vermoed ik zo weergegeven.
Pom, ik voeg dit gedicht buiten mededinging toe aan mijn gedicht Rusteloze tijd. Groeten, Rik
Tergende Tijd
Nu rusteloze soldaten oprukken Russen de ViRussen achterna trekken Poetin COVID moordzuchtig vervangt breekt de Tergende Tijd aan laat ze in colonne stilstaan bij de Balalaika van Kiev zodat de oorlog aan de boom hangt
Oe Oe Oekraïne laat het een mooi lied zijn geen doden meer geen pijn geen kernvenijn maar muziek zo fijn laat het leugenachtig harnas verbrokkelen de krankjorume strijder ten onder gaan de Tergende Tijd stilaan verdwijnen
de Derde voorkomen toen ik elf was op Fidels eiland later ritmes van liefde gehoord geleerd en gespeeld van Guacango tot Balalaika Clave laat het ritme van de Tergende Tijd uptempo wegkwijnen in geleden lijnen.
Rik van Boeckel 6 maart 2022
laat het – laat het – laat het asjeblieft weer van de muziek, van de klanken, en de ritmes, uiteindelijk van de liefde zijn. een min of meer uitgeschreven wanhopig verlangen uitgeschreven in drie strofen door Rik. de derde strofe met die terugblik op de geschiedenis toen de derde WO net aan werd voorkomen – boeit het meest.
Help ons Maria troosteres der bedrukten.
We komen maar niet samen alles wat we willen zeggen Sterft onderweg zo kunnen we niet de wereld lopen.
We sliepen naast de zomer hadden angsten, hoorden de kettingen de roep achter de laatste huizen En als we toch zouden kunnen vergeten zal alles wat we schreven voor altijd de geur hebben van spijt.
Omdat we nooit samen kunnen leven omdat we gek zijn omdat we alleen zijn omdat er zoveel zijn.
Geraldine Caenen
die titel maakt alles kapot. weg met die moeder maria op deze site. maar ja dat kun je niet weten als je deze site voor het eerst bezoekt. het is hier een goddeloze bende Geraldine. en zo willen we het ook graag houden daar helpt geen lieve moedertje maria aan – maar zonder die titel. vind ik het gedicht prachtig. bijna cartouchiaanse beelden – zie mijn recensie bij Cartouche boven in. soms zweef je bij de woorden van gedichten even weg. Cartouche heeft er een handje van in zijn gedichten dit te bewerkstelligen. jij hier ook! mooi! die gekozen wij vorm ook prachtig.
Zadkine
aanschouw mij zie in mij de leemte hoe ik tors of buig gelang de zon van de dag buigzaamheid stoelt in mij kentering smijdig ben ik – voor het oog
schreeuw, schrijf maar blijf in dit barre land met de voeten in scherven tot nooit meer zo hard een hart uit een stad slaat
tot nu toch weer sterven
— Vriendelijke groeten, Gerben de Ruiter
een oorlogsmonument in woorden van dichter de ruiter – de verwoeste stad – de bijna gebroken armen naar de hemel uitgestrekt – inderdaad KIEV is ook aanschouwen schreeuwen scherven en sterven.
Over kosmische poëzie gesproken. Dit gedicht heeft in mijn archief volgnr. 88
mulisch baby – ich habe angst
bij de buren slaat de klok het uur onrust – even verderop schreeuwt een moeder heil hitler bij het ochtendorgasme
pas in de middag wordt ze anti-duits eerst moeten ze nog de hond afknallen
ja er ligt een mooie dag in het verschiet
ml
een treffende klassieker ingestuurd door max. die mooie dag die in het verschiet ligt als cynisch hoogtepunt gegeven voor de lezer maar eerst moet er nog even wat gebeuren – hahaha – zo zie je dat de dichter ook de humor inzetbij het beschrijven van een poëtische werkelijkheid.
Hoi Pom,
Hoe onbewust ook, ik heb de 2de WO van zijn begin af meegemaakt. Het komt allemaal sluipend binnen, voor je het weet zit je er midden in. Het is onbegrijpelijk dat de mensheid hier steeds weer in tuint. Hier mijn bescheiden bijdrage. Heb het goed, groet van jako.
zonder titel
bij nachtlicht las hij machiavelli paste in gedachten spreuken toe
zo verschoonde hij oorlog als noodzaak voor vrede, greep zijn bezeten geest naar macht werd hij van spion tot heerser
men liet hem groeien, verzaakte het krankzinnige in zijn wezen in de kiem te smoren
nu blaast hij licht uit als een kind verjaarskaarsjes
jako fennek
een mooie dichterlijke helikopterblik op het tragische gebeuren in het oosten – hoe ze zover kunnen komen dat ze onvoorspelbaar zijn in het doen. wijze woorden van Jako in het begeleidend schrijven – dat het sluipt en dat je er zomaar midden in zit.
Oefenen met de nieuwe taal
zondagmorgen op de rug gelegen lome lijven bij ons, rennende voetjes bij de buren, een goederentrein passeert aan het eind van de straat
in de spiegel de gordijnenrij die lijkt door te gaan tot het eind der tijden, maar op een dag ging-ie open, en nu misschien weer dicht
de rozet met plafonnière doet me ineens overdreven groot aan, een steen in het water die de grillige plafondbarst bedreigt
Hartelijke groet, Anna Eikelboom Post
dichter Anna Eikelboom is mij niet bekend. welkom. ‘op de valreep’ schreef ze. achter onbekende namen schrijven vaak bekenden die onbekend willen blijven. maar het ingezonden gedicht mag er zijn. het huiselijk tafereel dat toch op poëtische wijze in een licht van bedreiging wordt gezet in de laatste strofe. doemaars ‘als de bom valt’ lijkt dichteres daar op poëtische wijze te beschrijven.
pomgedichten feliciteert de dichter Frans Terken met zijn verjaardag en van harte. Frans schrijft regelmatig voor genoemde site. zijn poëtische bijdragen waarderen we elke keer weer opnieuw, gelet op de permanente kwaliteit – al jaar en dag. ook persoonlijk wens ik frans een mooie dag, een mooi jaar met vrede.
Ze kende een manier de geest te doven, verlossing van verzorging als emplooi; er lag decente redding, als van boven, in ’t maken van wat lelijk was weer mooi: de zwartberoete ketels, die steeds weer zo lang boven het vuur hadden gebrand; kranen en kandelaars, zo groenverweerd dat je ze maar blijft schuren; chic als kant doen rokjes van papier de lades kleden; nieuw vaatdoek in de hoeken van de zinken goot, pannen poetsen totdat ze weer blinken, en als de nacht valt, pijnlijk rug en leden en nieuw de keuken, stralend als een weide, een annonce, te mooi om een diner in te bereiden.
Een neus die fris en rond is als dat geen hond is overal ziet ie wat altijd wil ie dit of dat kom op baas, kop op laat die koffie staan we gaan
anders gaat m’n poot omhoog en hou je het niet droog vrolijk tot op het bot want alles kan kapot paspop dat ie in je been een bot vermoed met daaraan nog wat vlees en bloed z’n verjaardags wens: rauw vlees met gekookte pens
en hun baasjes? lijken op den duur meer op hun hond dan op een mens
Ze opende de kelderdeur, wat aarz’lend, stapte de keuken in, en zag het spoor daar op de vloer van modderige laarzen; een stapel aan pakketjes stond ervoor op het aanrecht; ze knipte heel voorzichtig de touwtjes door, vouwde de tassen, met beleid, voor kinderogen evenwichtig en of ’t eenvoudig was, opengezet. Zo simpel, saai, gerieflijk dit karwei, en tevens zo verraderlijk bekend dat zij toch vragen stelde op het end: Wie zet nou frisdrank híer? Dáár suiker? Hei? Toen brak de droom. Stil pakte zij een dweil, prikte de bon op de bekende spijker in de stijl.
