Het is veertig jaar geleden dat het dubbelalbum ‘Welcome to the Pleasuredome’ van Frank goes to Hollywood uit kwam. Ter ere van dit feit had Holly Johnson zich weer eens uit de mottenballen gehaald en een Europese tour gepland om het te vieren. Via het algoritme had de kaartenbalie van de Roma in Antwerpen me weten te vinden en ik was meteen verkocht. Het concert stond gepland op een vrijdagavond. Ik was de afgelopen maanden al zo veel van huis geweest, dat mevrouw Solo het geen goed idee vond, dat ik weer op hotel zou gaan. Daarop besloot ik met de auto heen en weer te rijden. Die week kwam er nog een mailtje van de Roma binnen met praktische tips, dat ik niet las.
Op de bewuste vrijdagavond reed ik om kwart over zes de ring in Rotterdam op. Het concert zou om acht uur beginnen. Ik had gekeken en er zou een parkeergarage recht tegenover de concertzaal zitten. Op de ring stond intussen alles vast. Na twintig minuten begon alles weer langzaam te bewegen. Tijd slipte onder mijn vingers weg. Vanaf Sint-Job-in-‘t-Goor begon het al weer te stropen. Tergend langzaam kroop ik richting Borgerhout. Om tien over acht kwam de Roma in zicht.
Ik sloeg de straat in waar de parking zou zitten, enkel om te constateren, dat de slagboom stuk was. Er was geen plek om te stoppen, zodat ik niet snel mijn navigatie kon raadplegen. Alles was eenrichtingsverkeer en rijen voor stoplichten. Ten einde raad parkeerde ik voor een uitrit en zocht te een alternatief om te parkeren. Dat was er niet. Als ik mijn mail had gelezen, dan had ik dat kunnen weten, bleek achteraf.
Intussen was het kwart voor negen. Het concert zou nog drie kwartier duren. In mijn hoofd speelde ‘The Power of Love’. Als ik het centrum zou kunnen bereiken, daar een beschikbare parking zou vinden en met het openbaar vervoer terug naar de Roma zou kunnen komen, dan zou ik dat nummer misschien nog net kunnen halen. De moed zakte me in de schoenen. Ik had nog geen vloek uitslagen, maar voelde in plaats daarvan een zwaar verdriet over me komen. Mijn verstand zei me dat ik er niet meer zou geraken. Blindelings reed ik maar een kant uit en tien minuten later draaide ik met een traan in mijn ooghoek bij Merksem de ring op naar Nederland.
Om mezelf een beetje op te beuren, bestelde ik de volgende dag de CD van ‘Welcome to the Pleasuredome’ tweedehands. De week daarop luisterde ik hem op vrijdagavond om acht uur. Subliem. Dit had ik dus ook live kunnen zien. Maar dat zou nu nooit meer gebeuren. Dat voelt op zo’n moment heel definitief. Als een soort weg, die voor altijd afgesloten is. Dat je op de splitsing stond en de keuze maakte haar niet in te gaan. Ik troost me met de gedachte, dat ik mezelf in een vlaag van rationele teleurstelling nooit van het leven heb beroofd. En ontspan.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
