

VAN BOMEN
dat ik daar nu aan denk
nu het augustus is
onder een woudreus
waar we geluk schreven
zijn we dat verloren
ligt het bedolven
onder lagen blad
droeg jij niet de liefde
naar mij
zo ver was het toch niet
bedoeld
Petra Maria
ook in september draagt dit gedicht de augustuswoorden neergeschreven door petra maria. een vraag met reikwijdte. hoe is het allemaal mogelijk – een heel heel voorzichtig antwoord op de vraag wordt heel heel aarzelend getracht. maar de dichter weet natuurlijk ook wel dat dat het antwoord niet kan zijn op de vraag naar waar en waarom de liefde verloren ging. heel teder wordt het verlies hier beschreven dat je de woorden bijna niet durft aan te raken – dan vallen ze om. (of dwarrelen ze met de wind mee weg).
- RIK VAN BOECKEL takken bewaren dit geheim dat nooit openbaar zal zijn
- PETRA MARIA zo ver was het toch niet bedoeld
- FRANS TERKEN wil opheldering

Wie wint de enige echte virtuele – hoe kan dat nou – trofee op pomgedichten? wellicht zijn er dingen die nog opgehelderd moeten, dingen van de liefde, van voorbij, dingen van verlangen of van toch nog ooit of van zeker wel. we lezen ze graag.
u kent de regels: de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
nog steeds overal
hoe kan dat nou
net zat je nog op een terras
nu zie ik je weer achter een zwetend raampje
in een amsterdamse tram
naast remco campert staan
hoe kan dat nou
dat de straat weer een gewone straat is
een terras een gewoon terras
met uitzicht op wat ik maar voorbij zal noemen
en jij ooit de tram nam die ik ook nam
pomwolff

De takken hangen boven de rivier
ik tel de groene bladeren
boven de Rio Vouga
kastanjebomen spiegelen zich
in de miljoenen jaren
ik raak de tel kwijt
mijn leven is zo klein in de tijd
vlinders vliegen vlijtig langs
storen zich niet aan mijn gezicht
ik zet een boom op met onze gedachten
het leven is een spiegel van de eeuwen
de hominide sprong uit zachte stromen van de zee der continenten
‘n miljoen jaar terug op aardrijk’s rug
we schreven nog niet
met pennen van schors
takken bewaren dit geheim
dat nooit openbaar zal zijn.
Rik van Boeckel
Rio Vouga
São Pedro do Sul
30 augustus 2019
‘ het leven is een spiegel van de eeuwen ‘- rik weet ook niet hoe het allemaal gekund heeft – het HOE van de oorsprong zet hem aan het denken en het denken van RIK is meteen ook het dichten. De Rio Vouga haalt “Die Vergangenheit” boven (water). de nietigheid van de mens in een aantal mooie regels gegeven.

Alsof je op twee plaatsen tegelijk kunt zijn
je ziet jezelf zitten in een spiegel
in de ogen van de ander verdwaald
hoe je in een strandstoel aan zee hangt
en leest van een onweerstaanbaar feest
waar de vuurwerkvonken vanaf vliegen
maar je bent daar niet – noch geweest –
drijft als een wolk boven het hoofd weg
naar een binnenstad in het zuidoosten
in het zwart van een heldere nacht
brandt daar licht op de plek
waar je later wel wilt landen
je trekt het zicht erop naar je toe
telt de sterren tussen daar en hier
veert op om dichterbij te komen
FT 31.08.2019
“maar je bent daar niet” – de kernregel in dit gedicht – hoe graag ook gewild – de realiteit snijdt als het ware de dichter van zijn poëzie af – snijdt dichters poëtische droom aan flarden. tussen droom en daad…. wat resteert legt Frans schitterend vast in die twee laatste – in wezen wanhopige – regels:
(je) telt de sterren tussen daar en hier
veert op om dichterbij te komen
ONDER SLUIERS
VAN BOMEN
dat ik daar nu aan denk
nu het augustus is
onder een woudreus
waar we geluk schreven
zijn we dat verloren
ligt het bedolven
onder lagen blad
droeg jij niet de liefde
naar mij
zo ver was het toch niet
bedoeld
Petra Maria
Opheldering
Alsof je op twee plaatsen tegelijk kunt zijn
je ziet jezelf zitten in een spiegel
in de ogen van de ander verdwaald
hoe je in een strandstoel aan zee hangt
en leest van een onweerstaanbaar feest
waar de vuurwerkvonken vanaf vliegen
maar je bent daar niet – noch geweest –
drijft als een wolk boven het hoofd weg
naar een binnenstad in het zuidoosten
in het zwart van een heldere nacht
brandt daar licht op de plek
waar je later wel wilt landen
je trekt het zicht erop naar je toe
telt de sterren tussen daar en hier
veert op om dichterbij te komen
FT 31.08.2019