de dames petra maria, jolies en anke beschrijven het grote ‘weerom’ zonder maneschijn en rozengeur. de mannen milder. ik kies voor de mannen deze week. met veel plezier de werken van frans terken en jako fennek gelezen. zij rapporteren over het leven in poëzie. en elke dag is er wel iets van poëzie te melden. dichters doen nu eenmaal niet anders. dichters willen ook wel eens op gewoon maar dat lukt de gewone dichter niet. vrouwen verdwalen – amanda strydom zong er al over – de mannen gaan – zoeken – en vinden. ik doe goud en zilver – dank aan rik van boeckel voor de themabijdrage – dank aan de vrouwen voor de zo diep doorleefde beschreven en doorgegeven ellende, angstdromen en ander onheil in poëzie gespeld. goud voor jako en zilver voor frans – van harte!
even vlug, moet al weg zijn. Fijne dag en groet, Jako
terug
tegen bermtourisme, overvolle stranden en
dreigende verstikking word je migrant
ruilt polders tegen alpen
op een dag wil je naar huis, genoeg
van de bergen
niets houdt je tegen – twaalf uur later
drink je koffie op het spui
je gaat nog even bij athenaeum kijken
met gedichten van wigman onder je arm
loop je hoppe binnen
waar je twee dames het leven uitlegt
tegen de avond duwt een barklant
je de tram in – op een tafeltje bij hoppe
blijft menno wigman achter
jako fennek
–>
jako legt twee dames bij hoppe het leven uit. hahaha. ja hier hebben we een echte jako fennek bijdehand. de tijd verstrijkt, de glazen gevuld en uiteindelijk wordt menno wigman vergeten. uit zwitserland komen, richting spui richting hoppe, verzameld werk van wigman kopen en dan de tram in zonder wigman richting alpen. heerlijk. twee dames het leven uitgelegd en passant. ach laten we menno citeren uit zijn gedicht “Tot de Sirenen”, de laatste drie regels van de eerste strofe:
Er was – niks was – er was een bar, daar dronk
je uit een jukebox van zes meisjesogen
liedjes van niks, dat liefde straalt – en stinkt.
- Rik van Boeckel – wordt comfort weer de troon (buiten medediging)
- Petra Maria – daar tellen zandkorrels
- Frans Terken – dronken van vroeger
- Jolies Heij – vlieg over de aarde tot die rond is
- Jako Fennek – op een tafeltje bij hoppe blijft menno wigman achter
- Anke Labrie – in de oude kinderkamer
wedstrijd gesloten
thuiskomen
hoe ver we ook waren
we komen weer terug op onze schreden
soms noemen ze het herinnering
soms een verlangen naar vervlogen dagen
soms is het gewoon thuiskomen
erwtensoep, witte lof en antraciet (of eierkolen)
vader, moeder, een zoon met een brandweerauto
voor de brandhaard
pw
wie wint de enige echte virtuele – hoe ver we ook waren we komen weer terug (in het bed zoals het was) trofee op pomgedichten? het gevoel van thuiskomen vrij naar rik van boeckel.
Rik schreef van de week – ‘Ik ben weer terug uit het noorden. Groeten, Rik’ – een mooi thema voor de zondag rik schreef ik terug. thuiskomen is voor iedereen een belangrijk thema. terug in de comfortzone hoe mooi de verre vreemde kamers ook waren. van de dichters lezen we graag over het gevoel van thuiskomen. u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
De dagen na de reis
Er zijn van die dagen
dat het leven een andere aanvang kent
waaraan je van nature bent gewend
reizen is de zone verlaten
maar comfort houdt je in de gaten
jezelf neem je telkens mee
je zeult met de zware koffer
naar vliegtuig trein en boot
indrukken bepalen het gegeven
opstaan in vreemde kamers
met dromende bedden
op schone soepele kussens
nu komen de uren de zone binnen
wordt comfort weer de troon
het bed zoals het was en is gewoon.
Rik van Boeckel
Na St.Petersburg Helsinki en Tampere
30 oktober 2019
–>
tot de meest reislustige dichter van het noordelijk halfrond mag rik van boeckel zeker gerekend. hij lijkt overal zijn thuis te vinden in de percussie van de muziek – het ritme vertegenwoordigt een internationale taal van de liefde waarin mensen zich verstaan. lijkt de dichter in hem uit te dragen.
opmerkelijk riks gedicht over thuiskomen, terug in de comfortzone van welke ik dacht dat hij die overal ter wereld kende. rik blijkt soms toch een gewoon mens. oost west thuis best.
er was geen thuis
er is geen thuis
nooit
zal het dat zijn
want daar tellen
zandkorrels
de schoonheid
korrel voor korrel
tot modder
waar jouw laarzen
drogen
alsof het nooit
anders
is geweest
en niet genoeg
want stilstand
is leegstand
en wat over is
thuis
hier
bij mij
en
mijn thuis
is stuk
petra maria
–>
zelden las ik meer duidelijkheid. thuis wat thuis? er is geen thuis voor mij – schrijft petra maria. duidelijker kan niet. vervolgens treedt de onduidelijkheid de kamer binnen van de lezer. nog iets met zand en zandkorrels – iets met kindjes – we vermoeden erge onuitgesproken en nog te verwerken particuliere dingen. totdat de duidelijkheid weer haar hoofd om de hoek laat zien in de laatste strofe: mijn thuis is stuk – ik vermoed is stuk gemaakt.
nee – particuliere gedichten zijn er niet voor de lezer – hoewel vandaag het thema uitnodigt tot particuliere notities waarin het verleden verwerkt. zo werpt uw webmaster antraciet en eierkolen in de open haard – en corrigeert dichter brandhoff hem – kolen svp de kolenkachel in! – de werkelijkheid van dichter wolff is hem net te rekkelijk.
vanuit de trein naar het zuiden de bijdrage, een impressie van dit weekend,
groet en fijn weekend ook!
Frans
Van donker naar licht
In het donker de reis begonnen
een trein haalt me koud binnen
er wacht een warm weerzien
met oude klasgenoten
samen het maankwartier beklimmen
nieuwbouw als torenhoge schuld
aan de stad van eerste voetstappen
waar het stof zwarte sporen droeg
naar een avond van verbroedering
aan tafel met zus neef en nicht
de glazen vol van verhalen
wij dronken van vroeger
nuchtere ochtend voor terugtocht
met zondagzon boven de Gouden Bal
om er tafels en stoelen met
mijn woorden te verzengen
en door naar huis waar mijn lief
en ik de stomende hitte delen
FT 02.11.2019
–>
frans beschrijft het weekend dat hij poëtisch beleeft – leven geeft aan limburg – het land ook van mijn oma – heerlen, schaesberg, nieuwenhagen (heide) onderaan in de voert waar nu kapitale villa’s prijken. het limburg van de mijnen – de zwarte stoflongen, frans ontmoet familie en vrienden in de nieuwe tijd – zo zijn ‘wij dronken van vroeger’. mooi!
door naar eindhoven vandaag begrijp ik poëzie in de gouden bal en dan weer door naar huis. poëzie is mooi maar comfort en ware liefde het mooist. zo lees ik dit gedicht.
drijf de vlinders naar de buik
kijk hoe ze hulpeloos fladderen
voed je met de honing van het land
kijk zuurstokroze, aai hoefijzers
sterf aan ongekende verten
streel hooguit met de vingertoppen
laat je tranen oogstrelend zijn
je woorden zinneprikkelend
je gedachten wervelend
vlieg over de aarde tot die rond is
tot je begint te geloven
dat de zwaartekracht is opgeheven
geen wereld zo weids of je komt elkaar tegen
in de spiegeling van een ruit
in een scherf in de regen
weet dan, hoe koud en onbemand het huis
maar in de nissen valt te leven
het voelt als onthand maar toch thuis
Jolies Heij
–>
een hele trip met die heij. waar vliegt ze ook elke week weer heen. om je ergens thuis te kunnen voelen. in de poëzie. kind neem je rust, laat je niet opjagen door de poëzie voor het leven, de poëzie is geen maatje –
ik wel.
kom bij mij. kom rustig liggen op mijn sofa. laat ik je vertroetelen. ik zal koffie voor je zetten met een speculaasje. ik zal eten voor je maken – ijs met sahne jou serveren. ik zal zeeuws leren, duits, servisch kroatisch balkans weet ik veel – ik zal alles voor je doen, in alle talen jou de liefde verklaren – jij die week in week uit in al je omzwervingen ook de pom nog elke week wist aan te doen. kind kind kind kom toch tot rust. en kijk nou weer wat je allemaal geschreven hebt, waarheen één gedicht jou al weet te brengen – je vliegt de aarde rond, je heft de zwaartekracht op om mij tegen te komen in de regen. onthand ontheemd ja veilig is de poëzie echt niet – jouw thuis.
leeghalen ouderlijk huis
de wenteltrap naar het verleden
daalt hij voorzichtig af
de treden uitgesleten door de jaren
kraken angstaanjagend
in kasten in de oude kinderkamer
liggen de leugens opgetast
verpakt in zoete kleuren
het kleine ledikant staat er nog steeds
doorgebogen onder de geheimen
hij kent nog steeds de weg niet in dit huis
anke labrie
–>
geen pretje lezen we – de gang in het oude huis, de anstaanjagende geluiden, leugens en ander onheilspellends. zo kom je tegen wat al afgelegd, verworpen en vergeten was. een aparte inkleuring van het thema. thuiskomen is voor de een de kolenkachel voor de ander de brandhaard die maar niet wil uitdoven. de dames petra maria, jolies en anke beschrijven het weerom zonder maneschijn en rozengeur. de mannen milder.
 trofee op pomgedichten – Frans Terken zilver voor het gevoel van thuiskomen vrij naar rik van boeckel.){kind=link}
thuis
er was geen thuis
er is geen thuis
nooit
zal het dat zijn
want daar tellen
zandkorrels
de schoonheid
korrel voor korrel
tot modder
waar jouw laarzen
drogen
alsof het nooit
anders
is geweest
en niet genoeg
want stilstand
is leegstand
en wat over is
thuis
hier
bij mij
en
mijn thuis
is stuk
petra maria