Hoe lang duurt het voordat je echt snapt dat iemand van je houdt?
Mijn zoontje van tien zat door een foto map te bladeren op zijn bed. Het waren foto’s van de vakantie naar Amerika, vier jaar geleden. Ik was daar niet bij geweest, omdat ik het te duur gevonden had en mijn geld wilde sparen voor de zomervakantie. Mijn zoontje vroeg of ik de volgende keer ging naar Amerika. Ik vroeg hem waarom. ‘Ik mis je dan soms’, antwoordde hij. Er bekroop me een gevoel dat er van me gehouden werd terwijl ik dat niet verwachtte en ik zei: ‘Ik dacht dat niemand me ooit miste.’
Mijn moeder zei altijd dat ze van me hield. Dat zegt ze nog steeds. En nog steeds snap ik dat met mijn verstand niet helemaal en kan ik er ook geen duidelijk te omschrijven gevoel aan hangen. Wat houdt dat houden van dan in. Is het een soort angst voor een gemis of verlies? Dat je als moeder maar één zoon hebt, en die altijd wil houden. Is dat dan houden van? Door mijn jeugdige jaren heen heb ik mijn onmogelijk gedragen naar mijn ouders toe. Als ik hen was geweest had ik mij al jaren geleden de rug toegekeerd. Maar dat hebben ze nooit zo direct gedaan. Alles is beter nu. Maar mijn verstand zegt me, dat ondanks al die jaren, mijn moeder nooit een dag minder van me gehouden heeft. Ook al snap ik dat nog steeds niet.
Van mevrouw Solo begrijp ik dat ze van me houdt. Ook zij heeft dieptepunten met me meegemaakt, waar de hoogtepunten soms nagenoeg geen compensatie voor konden geven. We zijn door de wol geverfd en een goed team. Dat mag ook wel na twintig jaar. We houden van elkaar zoals we dat doen. Door meer en minder, als een goed ingereden, sleetse fiets, waar je niet de Tour de France mee zal rijden in een toptijd, maar best de Middellandse zee nog op zal halen als je twintig jaar doortrapt en zo nu en dan de lagertjes smeert. Houden van heeft daar een dimensie van samen een gezin en een leven delen. Ik snap nog steeds niet echt wat ze in me ziet.
Als ik in de spiegel kijk en de rekeningen van jaren opmaak, dan is er één iemand, die nog steeds moeite heeft elke morgen te houden van dat beeld. Zolang die het niet snapt, zal die ander het ook wel niet snappen. Of misschien zijn het voor sommigen wel de momenten, dat het onbegrijpelijk is, die het meest tellen. Maar die nooit de eenheid zullen vormen die ons het gevoel zou moeten geven van veiligheid en eenheid voor altijd. Het idee dat we ervan denken te moeten hebben.
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
En volg VON SOLO ook op Facebook, Twitter en LinkedIn!!!
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
