het was een prachtige wedstrijd – wedstrijd tussen aanhalingstekens zoals elke zondag op pomgedichten. een waar genoegen om de werken van de dichters te beoordelen – het maakt de zondagochtend intens. deze week zonden dichters iets van hun kwetsbaarheid in in poëzie weergegeven – dank jullie allemaal wel. de waardering een arbitraire leeservaring. goed dat deze site er is – voor de verjaagden uit de wanhoop – vandaag voor de verjaagden uit de werkelijkheid die dichters net te vaak een wanhoop is. als ik dan toch moet kiezen. kies ik voor het alomvattende van Elbert Gonggrijp, wat een prachtgedicht goud! – de nog na dampende en onontkoombare emotie van Yvonne Koenderman, zilver!! en de 9 regels eenvoud van René Hillenaar, brons – van harte!
DERHALVE
Ouder schijnt het dan het alledaagse, ouder
dan de tijd. Het valt niet te verbijzonderen, niets
voert de boventoon. Het legt een open hand
op tafel, biedt stoppels aan op een akker,
plengt kille regenbuien voluit.
Schuilt in een natte jas. Waar je als herinnering
blijft, maar vergeten de vergeelde brieven op
een verlaten zolder. Ik bedoel je dit: wij kunnen
niet zonder het heimwee naar het geluk,
maar nog minder met elkaar.
Het blijkt de liefde maar, zo verschimmeld
als oud brood, zo rijp als bedorven fruit.
Wanneer erover valt te zwijgen deint
het zachtjes tegen de kade, klotst
het zijn waarschijnlijkheid –
Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 28 februari 2020
–>
Een verklaring van het fenomeen en meteen ook een prachtige opening van de wedstrijd – derhalve de titel – dat we weten wat we moeten weten. het is het heimwee naar geluk. elbert vat zijn persoonlijke notie van verlangen in de mooiste regels van dit gedicht samen – daar komt hij tot de kern voor wat hem zelf betreft:
wij kunnen
niet zonder het heimwee naar het geluk,
maar nog minder met elkaar.
voorafgaand aan deze wereldregels en in de regels volgend daarop vergeet de dichter zijn lezers niet – daar mogen wij lezen hoe dat ‘heimwee naar geluk’ in elkaar steekt: dat het van alle tijden is – dat het niet af te dekken valt – dat het dus ook van alle tijden blijft – het verlangen – te ‘verbijzonderen’ is het niet (de eerste strofe) – en later in de derde strofe dat het van de liefde blijkt. en zoals alles van het water is – en zelfs na verloop van tijd in ons zwijgen dat het van de waarschijnlijkheid in ons klotsend heen en weer zal blijven gaan. verlangen valt niet te dempen,nergens, nooit. derhalve troost de dichter niet derhalve biedt de lezers geen troost – een prachtgedicht derhalve.
zoals ik koesteren kon
in de palm van
schrijf woorden
nooit geschreven
ook niet over lippen
kussen stil bewaard
het glas nog halfvol
voorzichtig opgeborgen
in die lade boven het rif
achter rib
om kloppend
te wachten
tot het stil
gevonden wordt.
Yvonne Koenderman
–>
net als haar gezicht op de foto boven het gedicht – bijna – de woorden hier van Yvonne. een hartenkreet – de woorden lijken in een ademstoot opgeschreven – een enorme uiting van een hartstochtelijk verlangen zo lees ik dit gedicht. dat de woorden nog dampen. ja soms is poëzie de weerslag van een onbedwingbare emotie en het lijkt dan alsof de woorden die emotie opslurpen en dat de vonken er door het lezen weer van afvliegen – alle klanten op. en dat het klopt. ja dat het klopt en wacht. tot het gevonden wordt. de woorden kolken, de stilte woelt. mooi.
- Elbert Gonggrijp – Waar je als herinnering blijft, …
- Magda Haan – gelukkig hebben we de foto’s nog
- Frans Terken – het wonder van wijn
- Ien Verrips – als ik dan toch eens …
- Rik van Boeckel – mijn verlangen raast langs oevers van liefdesdagen
- Cartouche – ik kan niet meer dan je beamen
- René Hillenaar – er valt geen brief op de mat
- Petra Maria met een wens
- Anke Labrie – ook niet met zijn ogen dicht
- Erika De Stercke – in mijn dromen de waarheid
- Yvonne Koenderman – tot het stil gevonden wordt
wedstrijd gesloten
wie wint de enige echte virtuele trofee van verlangen op pomgedichten?
is het verlangen zoals kopland ons uitlegt het verlangen zelf of ligt het toch anders? kunnen we niet zonder verlangen? of is het die nog altijd niet opgeloste verstikkende pijn door welke je elke dag weer wordt aangevreten.
VERLANGEN! elk jaar komt dit thema hier voorbij. dat we nieuwe inzichten kunnen veroveren – wellicht een nieuw medicijn kan worden geboden tegen dit wereldwijde verspreide virus in woorden – het woord is aan de dichters!
u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
laat ik nou eens niet
over verlangen schrijven
niet om er van weg te blijven
nee om te schrijven
over een plaats in mijn hoofd
waar het verlangen niet heerst
het verlangen geen plaats kreeg
het eeuwige verlangen
naar jou
én niet over jou
omdat ik altijd heb gewild
dat je bij mij zou blijven
pom wolff
hebben we
de foto’s nog
na jaren lang zuipen
verzuipen, depressies, angst, ontkenning, geweld
gesprekken, leugens, zorgen, boosheid, verhuizingen, verdriet
gelukkig waren we altijd een hecht gezin
in jouw laatste wens voor de zelfgekozen dood
we stonden naast je, hielden je nog stevig vast
toen je gezicht veranderde in die lieve jongen van toen
Edit-gedicht n.a.v. het boek ‘Gelukkig hebben we de foto’s nog’ van Marcel Langedijk
© Magda Haan
–>
een teer onderwerp in de wedstrijd gebracht – de vorm is iets van de poëzie – steeds een woordje meer per regel – de inhoud en de terminologie is van het proza. en het mag gezegd van indringend proza – de beschrijving van de hoofdpersoon in directheid geschilderd – zo doen dichters dat niet – prozaïsten wel – de gebeurtenis tot aan de dood toe beschreven – beklemmend – de dood als bevrijding, de herinnering aan het moment supreme keert alle ellende van het leven om en legt de ellende neer in een bedje van kinderlijke onschuld.
Verlangen dat is het bloed
dat onbekommerd rondgaat
en door de aderen stroomt
of nee het is de klop van
het hart dat het rode bloed
almaar rond en rond
door het lichaam pompt
of nee het is de rode wijn
uit de fles hoe het gegoten
in het glas dan door mond en
slokdarm de maag verwent
het wonder van wijn
als het verandert in bloed
hoe het verlangen voedt
© FT 28.02.2020
–>
frans maakt er maar een liedje van – je moet een vorm vinden bij dit thema. en frans plaatst het thema buiten de relatie mens-mens. het is de mens en zijn drank die de dichter aan de orde stelt – meer in het bijzonder het verlangen naar de rode wijn die in menig mens schuilgaat, post heeft gevat – zonder welke het leven niet. het gedicht eindigt met de regel – ‘hoe het verlangen
voedt’- hoe het verlangen verlangen voedt, hoe de rode wijn verlangen voedt. zet je toch maar weer bram vermeulen op voordat de tweede fles open gaat. verlangen is nu eenmaal niet weg te drinken hoe existentieel hier ook beschreven. het blijft bij je als bloed. en voedt het verlangen.
Beste Pom,
Ik hou van verlangen, verlangen is mijn middle name. Lekker verlangen dus.
Ben benieuwd naar de andere inzendingen. Gedicht heeft geen titel.
Fijn weekend.
groeten Ien
als jij dan weg moet gaan
zal ik je missen
naar je verlangen
met je te dansen
ik zal je bellen mailen appen schrijven zelfs
dat ik je mis naar je verlang
met je te dansen
jij zou dat ook
als ik dan toch eens bij je kom
breekt het gemis
temt even het verlangen
al schiet het dansen er bij in
zo is het ook als jij bij mij
gemis raakt op vervaagt in nostalgie
verlangen kijkt alleen
terug
gedanst wordt er allang niet meer
Ien Verrips
–>
Ien vult het zo mooi door Elbert beschreven ‘heimwee naar geluk’ in – en plaatst het tegenover het missen – de pijn – ze krijgt er niet genoeg van – het verlangen als mooi ding beschreven – zo kan het ook dichters – niet getreurd dichters en mensen om de dichters heen – zie hier het medicijn van IEN – verlangen is het mooiste wat er is. IEN maakt er een dansje om het verlangen heen van. als ze bij de verlangde is schiet het dansen er vaak bij in – dan is het leven aan de orde – als de verlangde uit beeld is kan er naar hartenlust gedanst ook al wordt er niet gedanst – verlangen is de kurk waarop IEN danst.
Ze vervult en vervuilt het leven
zacht vertraagt hard en bitter
liefde verplaatst woede en angst
matigheid vervangt verlangen
het perfecte patroon omlijst ‘t hart
tot vrede uitslaat als een innerlijk vuur
het uur dat mijn verlangen raast
langs oevers van liefdesdagen
is eerder verlaten met een snik.
Rik van Boeckel
28 februari 2020
–>
het leven en het onontkoombare verlangen door de dichter gelegd in het gebied tussen de woorden. tussen de woorden ‘vervullen en vervuilen’. daar ergens is het verlangen te plaatsen en te vinden – ergens daar woedde de oorlog – daar moet je ook een dichter voor zijn om dat gebied in de taal te vinden. rik is een dichter. hij biedt ons meteen ook een medicijn aan – de matigheid – een medicijn dat maar heel even werkt om vervolgens weer genadeloos het verlangen te laten botvieren in een beschreven innerlijk lichaam. weliswaar is na verloop van tijd de vrede getekend – maar toch – de persoonlijke pijn nog even aangestipt in de laatste regels. de fenomenen ontkenning, de noodzakelijke woede en de berusting met dichterlijke matigheid bestreden.
Bekroning
Het bezit van de zaak is het einde ook
al sprak je spaans, het is me klaar
waar het volkomen nauwen kan
de rook die maar trekken blijft
in de long na de sprong in het diepe
het naaktstrand waar je ligt
te hijgen, het op – en af
golven zonder einde
kom
laat ons, vayamos con diós
zegt je hand op mijn borst
de vinger op mijn lippen om
alles sal reg kom, as ons..blijven
verlangen, ik stuur je wel
een foto zwart op wit zul je zien
wat een virus vermag, hoe geweldig
rondwaren is waar geen injectie tegen
een leven lang
ongekroonde koning, ja
ik kan niet meer dan je beamen
Cartouche
28-02-2020
–>
ga met god – met een bovenaardse groet tracht Cartouche het fenomeen te bezweren – het is voor niets – hij zal het verlangen moeten beamen – en zo is het ook – de taal biedt in woeste herinneringen nog even uitstel – maar verlangen is uitgevonden om in het onmogelijke te berusten – en een dichter rust niet voordat hij het verlangen tot bedaren heeft gebracht – leerden we van de dichter frans terken dat het dan toch weer toch weer als bloed door ons lijf zal stromen en opnieuw het verlangen zal voeden – pas als het bloed niet meer stroomt zal het verlangen zijn bedaard. hier doemt het beeld van een spaanse schone hijgend op een naaktstrand op – een betere aanjaagster van het niet te temmen fenomeen is niet snel gevonden. cartouche legt deze aanjagende functie van spaanse schonen en passant nog even vast in dit gedicht – voor ons allemaal. dat hij het niet alleen is die aan verlangen ten gronde gaat.
met het wijken van de nacht
strekt de dag zijn stramme licht
er zwermt regen door de straat
het huis wordt langzaam warm
er valt geen brief op de mat
ik luister hoe het tocht
ongeveer verlangend naar
een vrouw met dobbelstenen
en eindelijk weer eens winst
© René Hillenaar
–>
hoe betoverend de eenvoud kan zijn – de brievenbus, geen brief wel de vreselijke tocht – elke dag wéér jaar na jaar!!! geen brief zong maarten van roozendaal al en stierf. zo dodelijk kan de eenvoud zijn. het leven is altijd oppassen geblazen voor de dichters. mooi en geraffineerd beschreven in negen regels door rené: prachtige eerste strofe – het begin van de dag – de tocht in de tweede strofe en de lichte maar vergeefse hoop in de derde strofe.
vroeger was alles
dichtbij
de wereld ommuurt
afstand
opende een boek
met verhalen
nu we weten wat
veraf
dichtbij brengt
verlangen
ons vastgrijpt
bij de schouders
in een alles verstikkende
golf van pijn
om wat niet is
open ik de luiken
en koester een wens
petra maria
28 februari 2020
–>
grappig dat ommuurd ook kan net als het gekozen ommuurt – de tegenwoordige tijd. petra maria openbaart ons een medicijn – wens wat je wil dat geeft ruimte, dat geeft lucht. het verlangen als wens geformuleerd biedt zicht op de toekomst en laat voor even het verleden. voorlopig is het nog even onaantastbaar – dat wel. dat ommuurt/ommuurd in de eerste strofe spookt in mijn hoofd. blijft spoken in mijn hoofd. het leidt af van het geboden medicijn hier in dit gedicht. we zijn allemaal tenslotte ommuurd door de wereld. nog wel. zo bezien is de wereld een groot kerkhof van het leven dat zich voordoet door de tijd heen – het verlangen een onderdeel – een klein onderdeel van het leven – pijn zoals pijn kan zijn. gooi de luiken open en zie daar de toekomst ligt voor u. dat is wat petra ons biedt op een mooie zondagochtend.
onvervuld
de mond de huid de geur
zelfs de zeer ervaren handen
worden nooit haar handen
ook niet met zijn ogen dicht
nee
geen nieuwe afspraak meer
zijn agenda
op het kastje naast het bed
blijft gesloten
voorin nog steeds die foto
anke labrie
–>
nu maarten van roozendaal hier toch opstaat en zijn liedje zingt – liedje voor de hopelozen – die niet werden verstaan misschien omdat zij andere wegen kozen – hier in het gedicht van anke wordt het leven in een alledaagse situatie geschetst – de agenda op het kastje naast het bed als bewijsstuk – hij is zijn hoop en houvast kwijt zingt maarten – zijn hopeloze strijd – soms gaat een gedicht samen op met een liedje – een liedje met een thema – met de woorden ook. het zal niet zo zijn als de zanger zingt, niet zo als de schilder schildert, niet zo als de dichter dicht. een gedicht over onvervuld.
Vannacht
Ik durf het niet te bekennen, hij
een man om van te zwijmelen.
Elegant intelligent, combinatie
van zeldzaam geluk.
De omtrekken van fletse dagen
verleg ik. Vragen worden ruikers
rozen en wat onmogelijk is, blijkt
in mijn dromen de waarheid.
Geef me jouw lippen
zonder te twijfelen
al is het maar
om naar te kijken.
Erika De Stercke
–>
het verlangen als waarheid in een droom door Erika beschreven. zo kan het ook nog dus. dromen dat het geluk er zal zijn, dat het er toch nog van zal komen. een in bepaalde mate bevrijdende vrolijkheid legt erika ons voor. zo kennen we Erika helemaal niet. mannen moeten gekneveld, gekild en nedergesabeld en aan een touw voortgesleept – dat is de erika die wij kennen. hier haar tedere dromen van verlangen – haar kwetsbare verademing – mooi! ja mooi – hoe hard de werkelijkheid straks weer zal zijn en aankomen.
Liedje van
Verlangen dat is het bloed
dat onbekommerd rondgaat
en door de aderen stroomt
of nee het is de klop van
het hart dat het rode bloed
almaar rond en rond
door het lichaam pompt
of nee het is de rode wijn
uit de fles hoe het gegoten
in het glas dan door mond en
slokdarm de maag verwent
het wonder van wijn
als het verandert in bloed
hoe het verlangen voedt
© FT 28.02.2020
WENS
vroeger was alles
dichtbij
de wereld ommuurt
afstand
opende een boek
met verhalen
nu we weten wat
veraf
dichtbij brengt
verlangen
ons vastgrijpt
bij de schouders
in een alles verstikkende
golf van pijn
om wat niet is
open ik de luiken
en koester een wens
petra maria
28 februari 2020