Onder dankzegging aan alle dichters die instuurden – ik kan en mag er vandaag niet omheen – de inzendingen zo erg naar mijn hart – ik beken ik ben een romanticus maar dan liefst toch in die inktzwarte bitterheid die in een verleden meer levens kostte dan de corona in de toekomst. het is die ongebreidelde aanstekelijke en alles en iedereen innemende passie die vandaag in twee gedichten hoogtij vierde. tweemaal onontkoombaar goud en eenmaal brons. brons voor paul bezembinder – van harte! – die uit niets iets wist te destilleren dat pijn kan verzachten. een wonderstukje van taalkunst:
‘Achter de schermen
draagt
zij echter niets. ‒ Niets dat de pijn verzacht.’
en dan komen we bij de gouden werken deze week – Cartouche en Annagriet Diesman schreven de sterren uit de hemel, de corona aan flarden – koortsachtige gedichten zonder weerga. mooier kon er vandaag niet geschreven. het verlangen in de aanhef de inhoud tot aan de pijn doorvoeld in de conclusie door Cartouche beschreven: ‘ er is geen mij zonder jou’ – GOUD! van harte!
en alsof ze voor elkaar schreven lezen we van de voortgang – de o zo trage maar onontkoombare voortgang en invulling – in lust en liefde gedompeld: ‘ jij hoopt vandaag, en ook ik ja, wij, op trage, trage liefde, lief.’ Annagriet Diesman – GOUD! van harte!
en jij slentert door de prelude van slapen, maar hoopt nog
op mijn aandacht, hoopt op mijn mond die toe, dan open
mijn lippen en tanden, mijn tong. hoe langzaam die mond,
hoe traag het tasten van mijn handen die strijken, sloom strijken
doelloos, je zomervacht, de nacht wegvagen die in jou huist
jij hoopt, vurig, op mijn mond die jou roert als jij streelt
mijn tong, mijn tanden en lippen. jij hoopt vandaag, en ook ik
ja, wij, op trage, trage liefde, lief.
Annagriet Diesman
–>
zojuist de ochtendwandeling amstelpark voltooid – de frisse coronalucht geademd – handen wassen jongens dan komt alles goed – half italie geisoleerd en maar handen wassen. dat is onze bruins. weg ermee –
‘zonder jou geen mij’ schreef hierboven de gewonde vogel – hier majestueus vorm gegeven door Annagriet Diesman. en Annagriet is voor de corana en de duvel niet bang. hier wordt geroerd gestreeld en gebeten, gehoopt en gelikt dat de corona koortsachtig zal stralen. een (ieder) veroverend gedicht, veroverend de woorden, de lust en dan in die heerlijke vertraagde vorm vormgegeven. wie is zij toch die de nacht uit mijn lichaam haalt. mij zo heerlijk deze koorts deze corona brengt – prachtig!
ik heb het vermoeden dat we deze week de creme de la creme van de nederlandse poëzie op pomgedichten mogen begroeten. wat een rijkdom aan taal bij een ronduit dichterlijk thema aangedragen door de liedjeszanger: ‘De dag brengt ouderdom – De nacht brengt vreemde uren…’. hier kan de echte dichter mee uit de voeten, de nacht in, desnoods de dag. een heerlijk romantisch thema. en we verwelkomen deze week romantici bij uitstek – een Ditmar Bakker, een Annagriet Diesman en een Paul Bezembinder, een Elbert Gonggrijp.
beginnen we toch met het harde leven. Cartouche gewond geraakt bij een val in zijn eigen huis. “Neus gebroken en mijn nek een soort whiplash opgelopen, maar alles sal reg kom, as ons almal…nietwaar? Dank voor het medeleven en de eerder bijgevoegde powezie kon ik er nog net uitpersen.” – wensen wij van de pom – en ik mag namens alle dichters wel spreken – Cartouche van harte beterschap – we zijn niet van de doktors maar die neus zal regkom! en weet – “gewonde vogels zingen het mooiste lied” – vanmiddag in Grand Café Genieten 020 vertolkt door Bjorn van Rozen en band en mijn persoon – aan jou opgedragen.
https://oost-online.nl/events/muziekcafe-oost-grand-cafe-genieten-2/
Cartouche – ja vooral ‘de afstap’/het afstapje – zorgt voor – zo te zien voor veel ellende – nee grapje. een prachtgedicht – waarin de romantische draaimolen op volle toeren draait – aan is gezet door de dichter – en inderdaad – gewonde vogels zingen het mooiste lied – hier een prachtig lied gezongen door Cartouche: met name het ‘niet te beschrijven stuk tussen de liefde en de leegte’ en de regels die daarna komen – prachtig. Het grote verlangen meteen in de eerste regel een gegeven ( Dat het ooit zo ver zal komen) tot aan de laatste regel werkzaam – de laatste regel een volledige overgave (geen mij zonder jou). van ontwijken geen sprake – professor scherder propageert ontwijken – maar zolang de dichter er vol ingaat lezen we goddank de mooiste poëzie op basis van de diepste pijn opgeschreven.
- Cartouche (zwaar gewond) – geen mij zonder jou
- Petra Maria – waar jij en ik gedragen worden
- Frans Terken – het is ons leven uit de losse hand
- Paul Bezembinder – dat zijn muze hem nog iets onthullen wil
- Anke Labrie – een levenslang waarom
- Erika De Stercke – Onrust wakker jij aan
- Ditmar Bakker – geplaagd door nieuwe dromen
- Elbert Gonggrijp – Er is altijd wel iets om te verhelderen
- Annagriet Diesman – en ook ik ja, wij
- Rik van Boeckel – in pijnloze gelatenheid
wie wint de enige echte virtuele – naar Raymond vh Groenewoud – ‘de dag brengt ouderdom/de nacht brengt vreemde uren’ – de mooi doet pijn – trofee op pomgedichten?
‘De dag brengt ouderdom
De nacht brengt vreemde uren…’
deze week de trofee van het leven of zoals het leven geleefd moet of kan worden. dat het niet saai is het leven maar tot welke prijs zo dan te leven? een geliefde van Raymond legde het in de docu over zijn persoon zo mooi uit -aan de voorkant de kunst, de pracht en de praal aan de achterkant de puinhopen in de liefde als prijs betaald. daarover graag, zo graag uw gedichten deze week – de keuze is aan de dichter – de voorkant van het leven of de achterkant – beide kanten wellicht? mooi doet soms pijn, vreselijke pijn.
ach u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
hoe het ook te zien is
de nacht bracht helder
engelen flessen wijn leeg en leegte
aan het licht
en doorgelopen ogen
op straat een fiets
een krantenbezorger
het ochtendblad
de eerste zoen in amsterdam
en terug weer naar de aardappelen
naar iets grondigs
ergens zal er liefde zijn
of groeien wellicht
pom wolff
het leven lijkt
te zijn verbonden
zoals hemel en aarde
het blad aan de boom
jouw ogen
aan mijn voeten
ontsnapt ons
ook wel
hartverscheurend
opgelucht
de gedachte
aan het niets
en het alleen
waar jij en ik
gedragen worden
als de zon verbleekt
petra maria
‘De dag brengt ouderdom – De nacht brengt vreemde uren…’. hier kan de echte dichter mee uit de voeten… – nou petra maria ook mogen we lezen – zijn ogen verbonden met haar voeten… dit gaat mij net even te ver – te gezocht de verbindingen die de dichter tot stand brengt – natuurlijk in een gedicht mag alles met alles verbonden – maar zoals de receptie esthetica gebiedt: de tekens die de dichter in zijn/haar tekst verwerkt moeten wel nog door de lezer begrepen worden. de mededelingen in het hele gedicht waar het verbindingen betreft staan op gespannen voet met lezerservaringen – en dan begeeft de dichter zich meer en meer op particulier terrein waar de poëzie in wezen niet voor is bedoeld.
Dat het restje haar op m’n hoofd
het vrije denken ondersneeuwt
alsof er in de grijze hersencellen
iets van ontsporing valt te ontwaren
– stofwolken boven witte straten
die het heldere zicht hinderen
ze verminderen niet wat ik
aan louche koppen bespeur –
zoals in de droom vannacht
de tik die ik gaf op de muil
van dat rechtse grachtenspook
extremer moet het niet worden
laat me de laatste haren
de strohalmen op mijn hoofd
hoe het de geest van liefde bewaart
ik strijk jou niet tegen de haren in
en dat ze maar luidkeels roepen
het is ons leven uit de losse hand
de dagen bijschaven naar dit beeld
© FT 07.03.2020
de roepers – het ‘rechtse grachtenspook’ – demonen in de nacht door frans terken beschreven – ja als baudetje het voor het zeggen krijgt dan gaan de pensioenen eraan zoveel is zeker – want de rare nederland voor de nederlanders de grenzen dicht en potverteren maar – plannetjes van baudet kunnen alleen uit de pensioenpotten gefinancierd totdat de nexit armoede bij een ieder heeft gebracht. de dichter terken waarschuwt met een zekere gelatenheid toch – met zijn laatste krachten zeker ook. deze meer activistische functie van dichters wordt in rechtse kringen altijd gehaat. daarom werden boeken verbrand – de dichters vervolgd.
Bij dag is hij een welbespraakte man:
met al zijn sprezzatura, zijn parrhesia
(dus: ut pictura, ergo, hence, et cetera)
is hij het die de dichtkunst duiden kan.
Dan valt de nacht. Hij zwijgt, en wacht,
en hoopt dan dat zijn muze hem nog iets
onthullen wil. Achter de schermen draagt
zij echter niets. ‒ Niets dat de pijn verzacht.
Paul Bezembinder
–>
Paul geeft de l’art pour l’art gedachte voorrang boven een aktivistische inzet der woorden – de tegenstelling dag en nacht in enkele toch ook wel gezochte regels vakkundig neergeschreven. en daar is de muze – hoe het niets gedragen wordt en dat het zijn pijn verzacht. ok ik geef mij over. prachtig.
cafe luxembourg
hij is nu wel heel erg vroeg
zoekt een plek voorin
zodat hij haar aan ziet komen
als hij haar tenminste nog herkent
eerst maar thee
voor alle zekerheid
de tafel achterin heeft hij tijdig besteld
vanavond dan misschien een antwoord
op een levenslang waarom
de muziek sluit feilloos aan
liefdesliedjes uit hun jeugd
op de melodie
tikt hij terwijl hij wacht
alvast zachtjes de tijd terug
anke labrie
–>
Anke is teruggegaan in de tijd – “(ze draaiden er inderdaad bij binnenkomst Doris Day, Perry Como e.d., wel verrassend).” – terug naar het cafe waar de goede gesprekken werden gevoerd, de liefde zo waarachtig werd gevoeld, waar je ook later niet aan voorbij kan gaan zonder dat het hart sneller begint te kloppen. we lezen de regels graag. de kernregels blijven voor de lezer in het gedicht onbeantwoord zweven: ‘vanavond dan misschien een antwoord op een levenslang waarom’ – op die regels mag het antwoord niet geschreven – zwevende regels de lezers aangereikt om zelf in weg te dromen – een eeuwig misschien aangereikt door de dichter – om het zelf in te vullen.
Passiedruppels
Onrust wakker jij aan in onze uren
samen. Het begint met een glas wijn
zoet als de rijpste vruchten uit de familie
van de nachtschaden.
De avond schuurt mijn geduld uit. Onder
mijn huid sluipen jouw giftige woorden.
Kaarsen op de kandelaar branden vreemd
en dempen het licht in de ogen.
Een mug op dool gooit zich in de strijd
van verouderde verwijten en blauwe
plekken.
Erika De Stercke
–>
ai ai auw auw – zo kennen we erika weer – daar paraderen de giftige woorden weer en harder nog – de verouderde verwijten en over de blauwe plekken lezen we. het lijkt wel of Cartouche even bij Erika op bezoek is geweest – niet verder dan het keukentje krijste zij – maar Cartouche luisterde niet en dan krijg je van datum. hahaha – een echte erika de sterke dit gedicht – toch lees ik soms liever over de uren zonder onrust – dat het niet schuurt.
Aangezien het wel op het thema gesneden lijkt…met liefde, x, D.
***
De Dichter
Des avonds kijkt hij in zijn glazen bol
gevuld met oude dromen en kristal,
verwarmt de kleinste kloot in het heelal
en plengt het dan heus laatste glas weer vol
met afgeprijsde, wrange alcohol
waardoor zijn ziel zo zuiver slapen zal,
geplaagd door nieuwe dromen: carnaval
van drank en plastic zak en tramadol.
Bezwaren, wetten—die zijn géén bedrog:
des ochtends, bij de spiegel aanbeland,
ziet hij een steeds meer overjarig joch
niet tegen dood of eeuwigheid bestand,
en God blijft stil—ontzield, terwijl hij nog
een greintje zout als korrel zand ontbrandt.
Ditmar Bakker
–>
‘De dag brengt ouderdom
De nacht brengt vreemde uren…’
dat is het thema. hier vooral geestig en zeker ook vloeibaar ingevuld door de dichter: de afgeprijsde alcohol – hahaha – scheutig aan het gedicht toegevoegd – en heel geestig ook geschreven over carnaval – nou ja een door ditmar bakker samengesteld carnaval. de dichter in al zijn gebreken en kwetsbaarheden neergeschreven – ditmar bakker met zijn helicopterview neemt scherp waar. een simon carmiggelt sonnet – die moeten maar eens herlezen worden. van dit hoge nivo ook.
GEVORDERD
Stram gaan straks de uren, steeds vergeetachtiger
de mens die enkel het verleden kan bevatten naarmate
de jeugd weer mooie woorden spreekt – hoepelen,
knikkeren op het plein, weer kind te worden in
het prominente ogenblik.
Maar de oude dagen wordt wel herfst, een insluiper
tegen beter weten in. Voorbij de tijd gekeken, voorbij
elk gelukkig bestaan gaat het geheugen halfstok,
komt niemand weer thuis.
Er is altijd wel iets om te verhelderen – dat er
van alles speelt maar leeg in het geheugen tot
een verregaand verlies van decorum
– zonder notie –
Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 7 maart 2020
–>
‘De dag brengt ouderdom’
jawel jawel zo zal het gaan, zo gaat het steeds verder en vaker – over de dementerenden is al heel vaak geschreven – steeds leger de uren – steeds leger de uren van de ouderdom – elbert heeft het thema op deze manier ingevuld – zo kan het gegeven thema inderdaad ook worden gezien. en zo heeft de dichter het hier bijzonder knap verwoord. ik wilde eigenlijk net iets meer van de VREEMDE uren lezen en minder van de LEGE uren maar daar kan elbert niets aan doen. een prachtgedicht. (de woorden ‘stram’ en ‘herfst’. misschien net iets te té)
De tijd gedood met angst
voor de nieuwe dagen maanden jaren
de stilte doorbroken met tranen
om de voorbije uren jaren eeuwen
de nacht doorgebracht in duisternis
tot het licht de late dromen raadt
het universum aangesproken
om ouderdom te laten leven
verbinding van tijd te herstellen
suggesties zacht weg te wuiven
de gedachten te zuiveren
van het onaangename
‘t hart te laten voortbestaan
in pijnloze gelatenheid.
Rik van Boeckel
8 maart 2020
de dichter van de verbinding is Rik van Boeckel – hier wordt het universum aangesproken om de ouderdom te laten landen in een onmetelijke grootheid. toekomst en verleden draaien om de nacht heen – het zou een rustpunt moeten zijn maar zie daar daar is het licht alweer – de tijd is niet onder controle te krijgen – rik maakt er poëzie van – dat het stollen mag in gelatenheid – een vergeefse poging – de dichter draait door – de wereld in. de wereld in brokken tijd beschreven.
hoezeer ook
het leven lijkt
te zijn verbonden
zoals hemel en aarde
het blad aan de boom
jouw ogen
aan mijn voeten
ontsnapt ons
ook wel
hartverscheurend
opgelucht
de gedachte
aan het niets
en het alleen
waar jij en ik
gedragen worden
als de zon verbleekt
petra maria
Ze roepen maar rond
Dat het restje haar op m’n hoofd
het vrije denken ondersneeuwt
alsof er in de grijze hersencellen
iets van ontsporing valt te ontwaren
– stofwolken boven witte straten
die het heldere zicht hinderen
ze verminderen niet wat ik
aan louche koppen bespeur –
zoals in de droom vannacht
de tik die ik gaf op de muil
van dat rechtse grachtenspook
extremer moet het niet worden
laat me de laatste haren
de strohalmen op mijn hoofd
hoe het de geest van liefde bewaart
ik strijk jou niet tegen de haren in
en dat ze maar luidkeels roepen
het is ons leven uit de losse hand
de dagen bijschaven naar dit beeld
© FT 07.03.2020
de nacht woont in jouw lichaam
en jij slentert door de prelude van slapen, maar hoopt nog
op mijn aandacht, hoopt op mijn mond die toe, dan open
mijn lippen en tanden, mijn tong. hoe langzaam die mond,
hoe traag het tasten van mijn handen die strijken, sloom strijken
doelloos, je zomervacht, de nacht wegvagen die in jou huist
jij hoopt, vurig, op mijn mond die jou roert als jij streelt
mijn tong, mijn tanden en lippen. jij hoopt vandaag, en ook ik
ja, wij, op trage, trage liefde, lief.