Vera van der Horst wint de enige echte virtuele JIJ ja JIJ bent de BLUES – trofee op pomgedichten punt nl

ik vrees vandaag met grote vrezen ik vrees er niet uit te komen – kies ik voor de poëzie of voor het meisje?  dat de heren geen schijn van kans maakten in deze door gevoel en emotie beheerste(?) versie van de zondagochtendwedstrijd zoveel werd mij wel duidelijk. de rationele verwoording van het thema legt het af tegen de meer lichamelijke gevoelde en beschreven sensaties van de vrouwen. het dichtst bij janis joplin kwam vera naar mijn gevoel. GOUD! dank aan mijn vier helden van vandaag – zij durfden.

Goenavond A,dam, hier Eindehoven 
Ga nu geen regeltjes tellen, want ik heb me al zo ingehouden, ik heb een blues van wel 1001 regeltjes vandaag


In mijn nieuwe blauwe bloes

hier ik, only the lonely halve zool
luisterend naar de radio, jank
liedjes weg over l love you, denk
Janis, you think he will do?
hier trappel ik, like her, van ongeduld
c’mon baby, babe wat ga je doen
zijn daar zon, maan en sterren uitgeblust
IK laat ze stralen voor je, met één kus
pak je juwelen uit die stoffige doos
draag ze als de jongeling van toen
jouw rozen ruiken not anymore
lief, IK scherp al je zintuigen weer
ik weet de weg naar arcadia
mijn eeuwige enige only zeg ja
de nacht vertrekt met al mijn liefde
nog voor het licht wordt, without you
kom snel, de morgenstond
heeft zich verslapen
en ik, ik kan je niet eens verlaten,
cry baby baby, omdat je er niet bent
Ohhhh..


Vera van der Horst

–>
de zon de maan en ook de sterren laat ze stralen voor de geliefde – nou dat is best veel toch? de opdracht was: ‘voor wie gaat/ging de dichter helemaal maar dan ook helemaal uit zijn/haar dak.’ aan die opdracht heeft vera voldaan. ze gooit zich zelf daarbij in de strijd. maar de geliefde lijkt niet meer vooruit te branden. met niets niet, met gloeiende hemellichamen niet, zelfs met vera niet. gelukkig hebben we de blues nog om mee uit te huilen. iets van de genadeloze ontvlambare heftigheid van de 50jaar geleden overleden en de toch nog eeuwig jonge en sprankelende janis joplin weet vera op te roepen. zo weet vera met haar woorden het zenuwgestel van de lezer te raken.
 
  • Vera van der Horstik jank liedjes weg over l love you
  • Rik van Boeckel – huil dame versmelt met de traan
  • Petra Maria – om wat wij misschien misschien altijd
  • Cartouche – leven, liefde zon en regen , mijn eiland, alleen jij

deze maand 50 jaar geleden overleden janis joplin – dit wordt het zondagochtendwedstrijd thema – dat kan niet meer missen –
wie wint de enige echte virtuele JIJ ja JIJ bent de BLUES trofee op pomgedichten punt nl – dat we van de blues mogen lezen – de dichters blues –  en dan graag met dezelfde absoluutheid van een janis joplin – voor wie gaat/ging de dichter helemaal maar dan ook helemaal uit zijn/haar dak. u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

schrijf me een brief
noem mijn naam
zeg me wanneer je komt

dat de covid ons niet deren zal
waar we lopen zingen we
liggen we

en zingen we
mercedes benz
zingen we bobby mcgee

o lord
janis was the blues
en jij jij de mijne

pom wolff

Stil in de stad blues

Het is stil in de stad
de ramen zijn gesloten
een handkus roept een dame
meer is er niet te halen

Janis zal zo zingen
het virus loert op ons
oh maandenlange dalen
oh Me and Corona blues

het is vreemd in de stad
geef ‘t virus nu de bons
het is tijd om te leven langs ‘t venijn
niet stil of eenzaam te zijn

positief of negatief dat is vraag

ademsnaren strelen de lucht
huil dame versmelt met de traan
ze geeft de juiste toon in de blues aan.

Rik van Boeckel
16 oktober 2020

–>
Rik schetst het eindpunt en hoe de blues dan huilend door de kamers van het hart raast – krast.  zoals janis summertime zong. erger bestaat niet wist de argeloze toehoorder. rik legt het ons in woorden nog een keer voor. een stille blues in een vreemde stad. de ramen dicht – binnen zijn verstilde blues buiten de genadeloze corona.
CRY CRY CRY

als ze zingt
zijn wij ook even
Janis Joplin

we kruipen
schril en hees
in onze armen
jou kan ik
vasthebben

en daarna
als het stil is
dan janken we
zoete tranen

baby cry baby
blijf nou maar
thuis
morgen

op het zebrapad
kan het ook
zomaar voorbij zijn

cry baby cry
om wat wij
misschien
misschien altijd

om wat we
kwijt zijn
wat we
zijn

petra maria


–>
petra maria eindigt nu al weken lang haar gedichten hier op een zeldzaam hoog vasalis niveau.
 
het zijn steeds de laatste strofen die verstild/versteld doen staan.
hadden we vorige week:
 
misschien
als we hier blijven
geen eiland is
immers ver genoeg
geen herfstdag stiller

misschien dan
weet je pas
weet ik nog
wat liefde is

petra maria
 
deze week het ontstellend mooie:
 
cry baby cry
om wat wij
misschien
misschien altijd

om wat we
kwijt zijn
wat we
zijn

petra maria
 
als je die twee combineert huilt ook mijn romantisch hart:
 
misschien
als we hier blijven
geen eiland is
immers ver genoeg
geen herfstdag stiller

misschien dan
weet je pas
weet ik nog
wat liefde is

om wat wij
misschien
misschien altijd

petra maria


Ja jij, jij alleen

slinger , schreeuw me rauw en nauw
je lach in het gezicht, leer me weer
te dromen met een enkele aanraking
verdwaal ik in deze vloed, geef me
jouw ster die deze nacht verlicht
en ik zal je mijn groeve geven
 
het groen – van je ogen maak je dat
mijn lucht dat eender blauw wordt
gekleurde stippen mijn ochtenden
ik zeil tussen de golven van je stem
en jij, en jij, en jij, alleen jij maakt
mijn ziel wakker met jouw licht
 
laat jouw wonden zien en het zal
helen, laat de hele wereld weten
dat jouw stem een geheim verbergt
noem jouw naam niet, laat ze
in de hemel sterven van jaloezie
je ogen zijn glinsteringen
 
je keel een mysterie – leven, liefde
zon en regen , mijn eiland, alleen
jij, Carolina, mí querida corazón

solamente tú


https://youtu.be/JlOzdWbRb48

16-10-2020
Cartumetouches


–>
carolina ook al – net als vera – in het hemelsblauw gekleed. en dat zij het voor hem is is wel duidelijk geworden hoor – hier – lieve cartouche – geen dak te hoog of cartouche weet de woorden voor deze geliefde er wel doorheen te knallen. die stem die hem van top tot teen beroert. net als bij vera gaat het dak eraf. maar waar cartouche de rauwheid benoemt kruipt deze bij vera onder de woorden het zenuwgestel in van elke lezer.

Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Doe mee met de conversatie

1 reactie

  1. CRY CRY CRY

    als ze zingt
    zijn wij ook even
    Janis Joplin

    we kruipen
    schril en hees
    in onze armen
    jou kan ik
    vasthebben

    en daarna
    als het stil is
    dan janken we
    zoete tranen

    baby cry baby
    blijf nou maar
    thuis
    morgen

    op het zebrapad
    kan het ook
    zomaar voorbij zijn

    cry baby cry
    om wat wij
    misschien
    misschien altijd

    om wat we
    kwijt zijn
    wat we
    zijn

    petra maria

Laat een reactie achter