ik vrees vandaag met grote vrezen ik vrees er niet uit te komen – kies ik voor de poëzie of voor het meisje? dat de heren geen schijn van kans maakten in deze door gevoel en emotie beheerste(?) versie van de zondagochtendwedstrijd zoveel werd mij wel duidelijk. de rationele verwoording van het thema legt het af tegen de meer lichamelijke gevoelde en beschreven sensaties van de vrouwen. het dichtst bij janis joplin kwam vera naar mijn gevoel. GOUD! dank aan mijn vier helden van vandaag – zij durfden.

Ga nu geen regeltjes tellen, want ik heb me al zo ingehouden, ik heb een blues van wel 1001 regeltjes vandaag
In mijn nieuwe blauwe bloes
hier ik, only the lonely halve zool
luisterend naar de radio, jank
liedjes weg over l love you, denk
Janis, you think he will do?
hier trappel ik, like her, van ongeduld
c’mon baby, babe wat ga je doen
zijn daar zon, maan en sterren uitgeblust
IK laat ze stralen voor je, met één kus
pak je juwelen uit die stoffige doos
draag ze als de jongeling van toen
jouw rozen ruiken not anymore
lief, IK scherp al je zintuigen weer
ik weet de weg naar arcadia
mijn eeuwige enige only zeg ja
de nacht vertrekt met al mijn liefde
nog voor het licht wordt, without you
kom snel, de morgenstond
heeft zich verslapen
en ik, ik kan je niet eens verlaten,
cry baby baby, omdat je er niet bent
Ohhhh..
Vera van der Horst
–>
de zon de maan en ook de sterren laat ze stralen voor de geliefde – nou dat is best veel toch? de opdracht was: ‘voor wie gaat/ging de dichter helemaal maar dan ook helemaal uit zijn/haar dak.’ aan die opdracht heeft vera voldaan. ze gooit zich zelf daarbij in de strijd. maar de geliefde lijkt niet meer vooruit te branden. met niets niet, met gloeiende hemellichamen niet, zelfs met vera niet. gelukkig hebben we de blues nog om mee uit te huilen. iets van de genadeloze ontvlambare heftigheid van de 50jaar geleden overleden en de toch nog eeuwig jonge en sprankelende janis joplin weet vera op te roepen. zo weet vera met haar woorden het zenuwgestel van de lezer te raken.
- Vera van der Horst – ik jank liedjes weg over l love you
- Rik van Boeckel – huil dame versmelt met de traan
- Petra Maria – om wat wij misschien misschien altijd
- Cartouche – leven, liefde zon en regen , mijn eiland, alleen jij
deze maand 50 jaar geleden overleden janis joplin – dit wordt het zondagochtendwedstrijd thema – dat kan niet meer missen –
wie wint de enige echte virtuele JIJ ja JIJ bent de BLUES trofee op pomgedichten punt nl – dat we van de blues mogen lezen – de dichters blues – en dan graag met dezelfde absoluutheid van een janis joplin – voor wie gaat/ging de dichter helemaal maar dan ook helemaal uit zijn/haar dak. u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
schrijf me een brief
noem mijn naam
zeg me wanneer je komt
dat de covid ons niet deren zal
waar we lopen zingen we
liggen we
en zingen we
mercedes benz
zingen we bobby mcgee
o lord
janis was the blues
en jij jij de mijne
pom wolff

Het is stil in de stad
de ramen zijn gesloten
een handkus roept een dame
meer is er niet te halen
Janis zal zo zingen
het virus loert op ons
oh maandenlange dalen
oh Me and Corona blues
het is vreemd in de stad
geef ‘t virus nu de bons
het is tijd om te leven langs ‘t venijn
niet stil of eenzaam te zijn
positief of negatief dat is vraag
ademsnaren strelen de lucht
huil dame versmelt met de traan
ze geeft de juiste toon in de blues aan.
Rik van Boeckel
16 oktober 2020
–>
Rik schetst het eindpunt en hoe de blues dan huilend door de kamers van het hart raast – krast. zoals janis summertime zong. erger bestaat niet wist de argeloze toehoorder. rik legt het ons in woorden nog een keer voor. een stille blues in een vreemde stad. de ramen dicht – binnen zijn verstilde blues buiten de genadeloze corona.

als ze zingt
zijn wij ook even
Janis Joplin
we kruipen
schril en hees
in onze armen
jou kan ik
vasthebben
en daarna
als het stil is
dan janken we
zoete tranen
baby cry baby
blijf nou maar
thuis
morgen
op het zebrapad
kan het ook
zomaar voorbij zijn
cry baby cry
om wat wij
misschien
misschien altijd
om wat we
kwijt zijn
wat we
zijn
petra maria
–>
petra maria eindigt nu al weken lang haar gedichten hier op een zeldzaam hoog vasalis niveau.
het zijn steeds de laatste strofen die verstild/versteld doen staan.
hadden we vorige week:
misschien
als we hier blijven
geen eiland is
immers ver genoeg
geen herfstdag stiller
misschien dan
weet je pas
weet ik nog
wat liefde is
petra maria
deze week het ontstellend mooie:
cry baby cry
om wat wij
misschien
misschien altijd
om wat we
kwijt zijn
wat we
zijn
petra maria
als je die twee combineert huilt ook mijn romantisch hart:
misschien
als we hier blijven
geen eiland is
immers ver genoeg
geen herfstdag stiller
misschien dan
weet je pas
weet ik nog
wat liefde is
om wat wij
misschien
misschien altijd
petra maria

Ja jij, jij alleen
slinger , schreeuw me rauw en nauw
je lach in het gezicht, leer me weer
te dromen met een enkele aanraking
verdwaal ik in deze vloed, geef me
jouw ster die deze nacht verlicht
en ik zal je mijn groeve geven
het groen – van je ogen maak je dat
mijn lucht dat eender blauw wordt
gekleurde stippen mijn ochtenden
ik zeil tussen de golven van je stem
en jij, en jij, en jij, alleen jij maakt
mijn ziel wakker met jouw licht
laat jouw wonden zien en het zal
helen, laat de hele wereld weten
dat jouw stem een geheim verbergt
noem jouw naam niet, laat ze
in de hemel sterven van jaloezie
je ogen zijn glinsteringen
je keel een mysterie – leven, liefde
zon en regen , mijn eiland, alleen
jij, Carolina, mí querida corazón
solamente tú
https://youtu.be/JlOzdWbRb48
16-10-2020
Cartumetouches
–>
carolina ook al – net als vera – in het hemelsblauw gekleed. en dat zij het voor hem is is wel duidelijk geworden hoor – hier – lieve cartouche – geen dak te hoog of cartouche weet de woorden voor deze geliefde er wel doorheen te knallen. die stem die hem van top tot teen beroert. net als bij vera gaat het dak eraf. maar waar cartouche de rauwheid benoemt kruipt deze bij vera onder de woorden het zenuwgestel in van elke lezer.
CRY CRY CRY
als ze zingt
zijn wij ook even
Janis Joplin
we kruipen
schril en hees
in onze armen
jou kan ik
vasthebben
en daarna
als het stil is
dan janken we
zoete tranen
baby cry baby
blijf nou maar
thuis
morgen
op het zebrapad
kan het ook
zomaar voorbij zijn
cry baby cry
om wat wij
misschien
misschien altijd
om wat we
kwijt zijn
wat we
zijn
petra maria