dat er altijd weer opnieuw een nieuwe fanfare door de straten zal gaan. een loflied op de vrijheid, de lust de liefde en het leven – twee dichters raakten wat mij betreft de kern van het thema deze week. Rik van Boeckel zilver en Cartouche het goud. onder de gedichten kunt u lezen waarom de eremetalen deze week naar deze dichters gaan. neemt niet weg dat ik alle dichters bedank voor de inzendingen – het was mooi om te lezen hoe de dichters de fanfare aan ons voorbij lieten gaan. dank jullie wel
Sneeuw wit je
Ik wist dat we ons begaven
toen we gingen zwieren en niets
ik zweer het je – dat ons weerhouden kon
van die doorlopers, je kent ze wel
over een spiegelglad oppervlak
jij en ik
koek en zopie
elke scheur, elk wak dachten wij
met gemak, de einder lonkte als een
open gat om samen in te verdwijnen
geen kou of vlaag kreeg vat , we leefden
enkel bij begeren tot het begon te vlokken
en niemand hoeft mij iets te zeggen
van sneeuw weet ik- zo vast als een huis
warm als een iglo – dat zij nooit smelten kan
dorst en honger nooit ophouden te kloppen
zo blijf jij , mijn sneeuw van gisteren
kringelende blaasmuziek
een eeuwig vrijgevig klinken
06-02-2021
Cartouche
->
ojee Cartouche gaat al meteen los op de titel. sneeuw en wit en je en dat allemaal als losse vlokken boven het gedicht opgehangen. wel actueel. en dan moet het gedicht nog beginnen. met zijn romantische inborst moet het mogelijk zijn om het thema te halen: ‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook….
en ja hoor hij staat … helemaal overeind in de vers gevallen sneeuw dit gedicht – mooie beelden – een winters beeld – er wordt gezwaaid gezwierd – ‘we leefden enkel bij begeren tot het begon te vlokken…’ de fanfare van honger en dorst in een nieuw jasje van ijs en sneeuw, koek en sopie beschreven.
Met muzikale groet,
Rik van Boeckel
Ra die ra die fanfare
Wij wandelen zingend door de tijd
de onrustig bivakkerende werkelijkheid
ra die ra die fanfare van sax en klarinet
de zoon speelt de toon van vader trompet
de slag van de toekomst zeker geslagen
moeders zal fluitende embryo’s dragen
vele afstanden zullen ons zoeken
dorpen steden eilanden zullen ons boeken
het verhaal speelt zijn eigen chanson
noten tonen ritmes gaan nooit op de bon
trommels trombones schuiven snel aan
de tuba zendt toeters en bellen vooruit
wij zien ze op stranden en straten staan
luid rappende jongens op de levensbeat
we slaan onze slag al spelende mee
trompetten met gillende fluiten in zee.
Rik van Boeckel
5 februari 2021
‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook -zolang we leven is er hoop op alles wat het leven biedt. zo ongeveer. eens kijken of rik van boeckel deze uitgeschreven norm haalt. we lezen bij hem over moeders met fluitende embryo’s – dat lees je niet vaak. de muziek de muziek instrumenten om moeder heen genoteerd. het thema lijkt op riks lijf geschreven. optimisme tot in alle uithoeken van de baarmoeder voelbaar.
- Rik van Boeckel: het verhaal speelt zijn eigen chanson
- Petra Maria: het is zo niet uit te leggen mooi
- Frans Terken: met een krat of wat en flessen
- Ditmar Bakker: ’t is tijd nu voor vertier op zonde volgt plezier
- Ton Huizer over merelen en kraaien
- Cartouche: jij en ik koek en zopie
- Peter Posthumus: zolang het duurt zolang het gaat
- Vera van der Horst trok een mini-rok aan
- Anke Labrie: een polonaise leek het uit de verte
- Erika De Stercke: op de tafel een paar flessen wijn en een spiegel
die onovertroffen versie van de fanfare van honger en dorst van Lieven door Thé Lau gezongen brengt ons het thema van deze week voor de zondagochtendwedstrijd – hoe het ook gaat en hoe het ook was – het zal altijd weer doorgaan – wellicht met andere spelers met andere muziek in een andere tijd met andere tijdgenoten– dat er altijd weer opnieuw een nieuwe fanfare door de straten zal gaan. het leven zo mooi hier in een lied bezongen.
ik vraag de dichters deze week in hun gedichten bij de fanfare aan te sluiten. het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet. u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
en het zou nooit meer
terug naar de plaats
waar heftiger werd gezoend
dan god het ons leerde
de tuin!
en god keek weg
het was teveel
engelen vlogen niet meer
mensen bleven staan
er werd gegild
er was vrede
wij deden waarvoor we bedoeld waren
en het zou nooit meer nee nooit meer zo
pomwolff
en zo niet uit te leggen
als wakker worden
dat er iemand aandachtig naar je kijkt
laat mij maar gaan
achter de fanfare van
was het maar honger en dorst
dat was nog te stillen
zingen we nondendju weer
Anoesjka Anoesjka
“vat de trein naar Oeteldonk
Ik bak voor jou een Russisch ei”
Anoesjka Anoesjka
zoek dat maar op, op de djoetjube
het is zo niet uit te leggen
en zo mooi
Petra Maria
‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook – het thema zal petra maria aanspreken – voor zover ik haar pen ken lijkt zij een kind van de romantiek. ‘zo mooi’ en ja hoor
petra maria lijkt mee te zingen met de man die in zijn songs niet kan overlijden: maarten van roozendaal – ‘zo mooi’ schrijft zij. terug naar het verleden en een liedje en niet uit te leggen zo mooi – die maarten van roozendaal eerbetoonregel draagt het gedicht.
We hielden het voor gezien
trokken weg met de dansende bende
zongen een lied van een vorige eeuw
gingen uit volle borst de dorst te lijf
met een krat of wat en flessen
waaruit rijkelijk de geest opsteeg
lieten ons onbetuigd op holle wegen
tot er langzaam de klad in kwam
honger gestild in een krakend bed
de spiraal piepte als een plaat
die bleef haken zo liepen we vast
als in een grijsgedraaide groef
we hangen het oor en de toorts
naar repeterende muziek vandaag
met jonge stemmen gezongen
het leven in alle tonen verkend
de vreugdedans van onze kinderen
het eigen spel van honger en dorst
© FT 05.02.2021
–>
‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook – frans houdt het realistisch – hoe het allemaal ook vergaat en ons vergaat krijgt zonder meer plaats in zijn gedicht – vertel de kinderen van 2021 maar niet van de vreugdedansen uit de laatste strofe. zij zitten te zoomzoomen met depressieve hoofdjes – je zou ze de gedichten te lezen gunnen vandaag op pomgedichten. het leven is beter te verdragen dan gezoomd. dichters wijzen de weg.
Als het over levensliederen gaat ben ik van de partij. Hieronder mijn inzending, die, indien gewenst, ook over “Bring On The Men” uit de musical ‘Jekyll & Hyde’ geschreeuwd kan worden. Zoen!
D.
***
HIER MET DIE MANNEN
Ik weet nog goed
-maar niet wanneer-
dat ik niet omkeek naar een heer
nu zou ‘k het anders dan weleer betrachten.
Je staat alleen, als iedereen
en dat vereist een hart van steen,
dus toon ik niemand dat ik ween bij nachte.
Autonomie op elk gebied
daar streef ik naar–al lukt het niet
Dus haal dat manvolk hier
’t is tijd nu voor vertier
op zonde volgt plezier
waarom nog langer wachten
op zo’n fijn en spannend samen-zijn,
straks is het einde van het speelkwartier
en tijd is krap, dus haal
die mannen hier.
Ik wist altijd: ’t gaat met gemak,
een mooie dracht in leer of lak
maakt mannen gek en geest’lijk zwak, bij bosjes.
Een man een man, zoals men zegt,
ik wil er meer–is dat zo slecht?
Noemt men mij dan niet onterecht te losjes?
Verlangen, koorts & razernij,
tot wanhoop toe–toch roepen wij:
Haal nou dat manvolk hier
’t is tijd nu voor vertier
op zonde volgt plezier
waarom nog langer wachten
op zo’n fijn en spannend samen-zijn,
straks is het einde van het speelkwartier
en tijd is krap, dus haal
die mannen hier.
Ze maken hart
en ziel kapot,
je raakt gehard
en zoekt toch steeds naar nieuw genot;
in de praktijk
is elk rode roos, als ik het zo bekijk,
qua geuren en geprik gelijk.
‘k Heb in de ochtend liefst een man bij ’t ontbijt,
‘k ben heel sociaal dus heb dat graag–’t is een feit.
Dan raak ik hongerig voor het déjeuner,
dus inviteer ik er meestal twee.
’s Middags mijn borrels; die zijn ook een begrip,
ze zijn zo klaar–het is gedaan in een wip.
Zo’n flinke sandwich blijft toch het je-van-het,
ook bijt ik heel graag in een kadet;
en ’s avonds krijg ik nog het meest appetijt,
bij mijn dinertjes wordt genoten, geheid;
als ik ze thuis vraag, nou dan weet je het wel:
Ze komen vroeg, ja…doorgaans héél snel!
Dus haal dat manvolk hier
’t is tijd nu voor vertier
op zonde volgt plezier
waarom nog langer wachten
op zo’n fijn en spannend samen-zijn,
straks is het einde van het speelkwartier
en tijd is krap, dus haal
dat manvolk hier!
***[D.B.]
–>
een thema als dit hoef je ditmar maar een keer voor te zeggen – of de boel gaat los:
‘’t is tijd nu voor vertier
op zonde volgt plezier’
zo mogen we het graag lezen – ‘Verlangen, koorts & razernij,…’ op zijn ditmars beschreven – het ontbijtbeleg gaat erin als koek zeg maar. de beelden sprekend de dichter dichtend – liefde lust en leven gelardeerd met enige sporen donkere romantiek – een beetje buiten de orde ook qua lengte van het gedicht – dat dan weer wel – ‘tenzij noodzaak’ is de regel. nou de beschreven lustige zaken lijken inderdaad zoals ze beschreven zijn noodzakelijk in het leven van deze dichter. uw webmaster wacht nog altijd op een uitnodiging. ik wil ook zo een ontbijtje.
Kraaienmars
Het ligt aan mij
ik mis gevoel voor romantiek
mijn liefdesbeet gaat tot
het bot
ik hoor bij kaarslicht
marsmuziek
toch zijn er van die dagen
dat ik zou willen merelen
onder je venster
diep in de struiken zodat je
me niet ziet
maar ook dat leed ga ik je
besparen
veel meer dan kraaien wordt
het niet
Ton Huizer
–>
‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook.. eens kijken wat ton huizer te bieden heeft. huizer lijkt tegenwoordig in vogels te doen! er vliegt van alles en nog wat door het gedicht- maar een vrolijk twinkeleren is het dit keer niet echt. hij wil ‘merelen’ laat max lerou het niet lezen want die is van dit soort wilmelkertjes niet gediend. bij elkaar een somber relaas – het thema niet echt gehaald.
Het opgepoetste leven machteloos geschal
de vlag vooruit
hoog opgeheven
wat van waarde was
is morgen weer verdwenen
zoals wijzers vallen
uit een klok
iedere zucht, een symfonie
blaasmuziek uit opgerekte kelen
zolang het duurt
zolang het gaat
totdat een scheur
een schreeuw wat kan
wat wil, iets
anders dan
Peter Posthumus
–>
bij peter mis ik vandaag in de woorden toch iets van het bij thema gevraagde optimisme – als een donkere wolk hangt het opgepoetste leven boven de mensheid hier – op glad ijs met vreselijke scheuren verdwijnt wat van waarde was – zo ongeveer lezen we de woorden.
‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook..
het eerste gedeelte van de opdracht goed uitschreven – ‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ – de gevraagde elementen van vrijheid, lust en liefde die moeten nog.
Estepona
Alles was van ons
de lucht, het leven, de nacht
de bedden, het eten, de wiet
jij ook en ik we waren van ons
en hij was van jou maar ook van
hem, van mij van haar waren we
allemaal van elkaar
Er was maar een zon,
die je delen kon, een zee
een pan soep vol vis en weer
een nacht, iemand die huilend
zong over een liefde, die te mooi was
hij daarom aan een ander gaf
en wij gaven onze liefde aan hem
dan kamde ik je lange haren
trok mijn minirok aan
en liepen we naar het strand
de vrouwen in het zwart
sloegen een kruis
de gardia civil liep als
een fanfare achter ons aan
Vera van der Horst
–>
van vrijheid, lust en liefde – wel iets voor vera als ik het goed inschat haar van buiten kennende. er werd meer gedeeld dan de zon als we het goed lezen hier. een eerste klas orgie aan de costa del sol had de titel ook kunnen zijn – en zie daar loopt de jonge vera in een minirokje – ‘hij was van jou maar ook van hem…’blijft toch een mysterie regeltje tussen de beschreven uitspattingen. in ieder geval is de bij thema voorgeschreven levenslust gehaald dat mag gezegd – er vliegen geen rare ton huizer-vogeltjes in het rond – de eerste regel ‘Alles was van ons’doet me denken aan de amsterdamse dichter en festina lente winnaar EUS – ‘en dit is allemaal van mij..’ – zo ook de herinnering aan de hete dagen van vera.
Ha Pom,
De berichtgeving rond het virus volg ik nog maar heel summier. Er zijn veel mooie boeken en bundels te lezen.
Er lopen wat associaties door elkaar momenteel die ook in dit gedicht terecht zijn gekomen.
Zie maar of het past bij het thema.
maskerade
een polonaise leek het uit de verte
wel met alle handjes los
ook de muziek klonk vals
en het tempo klopte niet
schuifelend ging de rij vooruit
ooit kwam je aan de beurt
een grote maskerade
een jaar daarvoor nog gingen ze
lustig zoenend met elkaar
achter de fanfare aan
de rattenvanger deed zijn best
nog met weinig resultaat
probeerde zijn belofte na te komen
al leek de volgorde hier omgekeerd
verleidelijk bleef hij zijn vrolijk wijsje spelen
omdat alle sprookjes nu eenmaal
een gelukkig einde moeten hebben
anke labrie (06-02-2021)
–>
anke plaatst toch ook haar vraagtekens? bij het gevraagde thema: ‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook….
de ‘associaties’ leiden dichteres niet direct dichter naar het gevraagde thema –
de verwijzing naar de rattenvanger draait het lieve leven toch met een slag richting een wereld van venijn – het leven net niet het sprookje als ooit gedacht.
doorgaan
de sneeuw herinnert hem aan de herfstperiode
hoe de koude sociale contacten afsnijdt op
lange avonden
bestaande vriendschappen hollen uit met vage
afspraken, vervelend de ophokplicht omwille
van het besmettingsgevaar
het ochtendlicht peuzelt aan de nacht, langzaam
en maakt zich klaar om naar geuren uit de lente
te springen
op de tafel een paar flessen wijn en een spiegel
die breekt wanneer de man voor de tweede keer
omkijkt
Erika De Stercke
–>
‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook….
de levenslust komt hier ook maar mondjesmaat op gang hoor. met iets van holllandse zuinigheid worstelt erika zich met haar woorden richting lente. breekt die spiegel ook nog. het zit allemaal niet mee.
HET IS ZO MOOI
en zo niet uit te leggen
als wakker worden
dat er iemand aandachtig naar je kijkt
laat mij maar gaan
achter de fanfare van
was het maar honger en dorst
dat was nog te stillen
zingen we nondendju weer
Anoesjka Anoesjka
“vat de trein naar Oeteldonk
Ik bak voor jou een Russisch ei”
Anoesjka Anoesjka
zoek dat maar op, op de djoetjube
het is zo niet uit te leggen
en zo mooi
Petra Maria
Volg de dans
We hielden het voor gezien
trokken weg met de dansende bende
zongen een lied van een vorige eeuw
gingen uit volle borst de dorst te lijf
met een krat of wat en flessen
waaruit rijkelijk de geest opsteeg
lieten ons onbetuigd op holle wegen
tot er langzaam de klad in kwam
honger gestild in een krakend bed
de spiraal piepte als een plaat
die bleef haken zo liepen we vast
als in een grijsgedraaide groef
we hangen het oor en de toorts
naar repeterende muziek vandaag
met jonge stemmen gezongen
het leven in alle tonen verkend
de vreugdedans van onze kinderen
het eigen spel van honger en dorst
© FT 05.02.2021