CARTOUCHE wint de enige echte virtuele hoe veilig kun je het hebben hoe veilig zul je het later nooit meer kunnen krijgen trofee op pomgedichten punt nl – Ien Verrips zilver

alles overziende onder dankzegging aan alle dichters die instuurden – met veel plezier gelezen de werken – kan niet geconcludeerd dat de moeders nu altijd even geliefd zijn bij het dichterlijk nageslacht. er spelen nogal wat trauma’s op en op de achtergrond bij de gedachte aan moeder. moeder heeft het gedaan – het baren ok maar wat er daarna aan het leven werd gehangen was vaak toch minder aangenaam voor de kids. ze gingen er gewoon van dichten.

 pomgedichten eert moeder en zoon, moeder en dochter. hoe vreselijk ook moeders geest door de gedichten waart moeders zette wel dichters op de wereld en daar gaat het hier nu eenmaal om pomgedichten punt nl – geen moeders geen site zeg ik altijd maar.

kom ik uit bij goud en zilver deze week CARTOUCHE verslaat alles en iedereen met zijn gedicht zo over de top dat Ditmar Bakker daar nog een puntje aan kan zuigen. prachtig werk liefde vol ook. Ien Verrips zilver. lekker rauw, lekker tegendraads, de bevrijding heerlijk beschreven – het moedermonster, het moederloeder overleefd, bedwongen en afgelegd. Van Harte!

–>
aha hier hebben we Cartouche. we kunnen niet wachten op de woorden. De U vorm en de totale eerbied bijna op zijn Ditmar Bakkers beschreven – de totale overgave prachtig weergegeven in de U-vorm. en ja hoor: HIJ STAAT! zo prachtig over de top deze dichterlijke sprong/oefening met moeder aan zijn zijde dat slechts het meest grote applaus de dichter toekomt – een moeder zo over de top beschreven maakt de dichter zelf tot een ware held. het kan ook anders gezegd: De Vromen-Cartouche- én zijn moeder-combinatie ook wel genaamd de Cassina-Kovacs-Kolman-combinatie bestaat uit officiële onderdelen die zonder tussenzwaai achter elkaar worden uitgevoerd. De combinatie bestaat uit achtereenvolgens een dubbele salto gestrekt met hele schroef, onmiddellijk gevolgd door een salto gehurkt en daaraan vast een salto gehurkt met hele schroef. De cassina heeft een moeilijkheidsfactor G, de kovacs een D en de kolman een F.


Mijn waarde

Hoe kon ik – opkijken naar hoe u
elke week weer alles op kleur sorteerde
wat was door de wringer haalde, uw zachte ogen
 
stralen zag om uw hoofd, weldaad van handen
voelde, de kus onbestorven op uw mond, als u
mij in de avonden te rusten legde, in een deken
van vertrouwen bedde, en alle donkerte
omsmolt tot sneeuw voor uw gezicht
 
hoe zou ik –  mij ooit verloren kunnen voelen
bij zoveel goedertierenheid en hoeveel
later pas de droefheid, de groeven ook
in uw hoofd en handen de zorgen
zien om uw zoon
 
die zozeer hing
aan elke vuige vrouw waar zijn oog op viel
 
nu wring ik mijn handen omdat ik dat
eerst toen u uit beeld verdwenen was
vóór me zie, hoezeer het me verdriet
 
dat ik u niet ben –  blijven schatten
op waarde, mater dolorosa
 
moedertje lief
 
13-03-2021
Cartouche
  • Ien Verrips – altijd aanwezige
  • Petra Maria – zulke armen heb je nooit meer om je heen
  • Frans Terken – haar handen een stormvaste steun
  • Magda Haan – jouw liefde heb ik niet begraven
  • Cartouche – Mijn waarde
  • Rik van Boeckel – je probeert haar zo nog te zien
  • Peter Posthumus – ons sal lewe ons sal sterwe
  • Erika de Stercke – anders had ik duizenden keren
  • Anke Labrie – dat ik er mee kan leven
  • Ditmar Bakker over de familie
  • wedstrijd gesloten

Wie wint de enige echte virtuele hoe veilig kun je het hebben hoe veilig zul je het later nooit meer kunnen krijgen trofee op pomgedichten punt nl

in zekere zin hebben we elke dag moederdag. we hebben er  allemaal een of een gehad. de geborgenheid, de onbaatzuchtige liefde, de moederschoot, de moedermelk. de vanzelfsprekendheid en de gulzigheid waarmee de kleine het moederschap absorbeert. hoe veilig kun je het hebben hoe veilig zul je het later nooit meer kunnen krijgen. het beertje, haar trots bij het eerste kruipen de trots bij het eerste staan – hoe het leven steeds opnieuw, steeds anders weer en ook steeds hetzelfde verder zal gaan. de zondagochtendwedstrijd mag ook weleens een beetje met sentiment hoor.  zeker bij een ode aan onze moeders. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

moeder

nu ik mijn ogen

om wat alleen te voelen was

om wat alleen nog voelbaar is

 sluit

zo onuitwisbaar zacht

wil ik jou van liefde liefde

mijn liefde schrijven


pom wolff

Wie wint de enige echte virtuele hoe veilig kun je het hebben hoe veilig zul je het later nooit meer kunnen krijgen trofee op pomgedichten punt nl



Maagdelijke moeder heilige hoer altijd aanwezige
Overal waar we komen denken we je te zien
Een vrouw als jij naar wie wij  verlangen  
Die wij vervloeken  naar wezen 
Eerst los gekomen kan de vrijheid het
Raadsel van ons zijn ontwarren


Ien Verrips




Alex Roeka zingt over moeders en de liefde die zij zelf ook nooit heeft gehad. ja dan kan ze zelf ook niet alle denkbare  liefde geven. noem het geen liefde asjeblieft – zingt Roeka ietsje verderop  – ‘noem het wat je wil maar noem de  liefde liever niet’. ja zo kan het ook. het is niet altijd feest in een dichtershuis als moeder aan de orde van de dag is. grote zanger deze limburger,  broer van de erfrecht hoogleraar van Mourik, prachtige docu ook – deze week uitgezonden op NPO. ROEKA.
deze woorden over moeder  gelden ook een beetje het gedicht van IEN. ze schrijft over de ‘altijd aanwezige’ en IEN gooit er een aantal kwalificaties tegenaan –  van heilige hoer tot een naar wezen. het dichterschap bood/biedt dichteres de noodzakelijke bevrijding uit een complex geheel. een gedicht over loskomen – hoe dan ook deze moeder heeft toch maar even een dichter gebaard. daarom prijzen wij ook deze moeder hier op pomgedichten. we hadden ientje niet willen missen. voor geen goud, zilver of brons.

moeders blijven leven
houden vast aan jong begin
aan oud verleden

dansen ongemakkelijke
waarheid door je hoofd
je snapt niet hoe dat ooit

verlies is zoveel groter als zij sterft
zulke armen
heb je nooit meer om je heen

petra maria


–>
petra maria schrijft een paar koele vaststellingen op – blijft bij de feiten en heeft de feiten zo geordend dat enkele regels voor haar het werk doen en voor de lezer: oud verleden – ongemakkelijke waarheden – verlies is zoveel groter als… – het is alsof we roeka horen zingen. mooi getroffen zeg ik. moeder als een onvervangbaar  compleet mens beschreven – eigenlijk alleen aangestipt. de woorden ergens zwevend tussen feitelijkheden en sentiment gekozen, gesitueerd.
Moederhart

Hoe je met een dochter danst
die meermaals moeder geworden
zuiver weet wat borgen is

alsof ze de tijd koestert van het kind
dat ze was in een arm om haar heen
de borst om soms bij uit te huilen

belichaamt ze vleesgeworden zorg
steeds in beweging tussen uit en thuis
met tassen vol speelgoed en schoolwerk

de tafel dagelijks als een oase gedekt
oog nog voor vega en glutenvrij
de noden van ouder en kroost

schenkt ze aangeboren warmte
haar handen een stormvaste steun

waarvan nageslacht groeit

© FT 13.03.2021



–>
Frans schrijft moeder helemaal uit – in – zijn gedicht. op bijna Cartouchiaanse wijze wordt ze aan de lezer gepresenteerd. ik begrijp het idee om haar zo compleet mogelijk te presenteren aan de buitenwereld. maar toch de eenvoud wint van de hang naar compleetheid. hoe compleet ook woorden zullen haar – de hier beschrevene – nooit helemaal kunnen typeren. ik ga voor de eenvoud:
 
Moederhart

Hoe je met een dochter danst
die meermaals moeder is geworden
alsof ze de tijd koestert van het kind
dat ze was in een arm om haar heen
met tassen vol speelgoed en schoolwerk

schenkt ze aangeboren warmte
haar handen een stormvaste steun


Niet begraven
 

Zelfs al ben je vergeten
vergeten doe ik je niet
jouw liefde heb ik niet begraven
niet gecremeerd, niet uitgestrooid
 
ik zou geven en nemen
hand in eigen boezem
in vermanende taal
de voordeel van de twijfel
 
geborgenheid aan de boezem
in mij zie ik flarden van jou
 
ik hou wat ruimte over
… om het een plek te geven
 
© Magda Haan



<–>
ook hier geen onverdeeld genoegen beschreven – voor de ‘altijd aanwezige’ naar de rake typering van Ien Verrips. moeders komt er wel nog ietsje humaner af dan bij Ien. ik heb moeite met de eerste  twee regels. wel vergeten niet vergeten – ja wat is het nou. een dergelijk begin van een gedicht leidt af. en ik lees liever over het voordeel van de twijfel dan over de voordeel. ‘in mij zie ik flarden van jou’ Daar begint volgens mij het betere deel van het gedicht. als de dichter nog in verwarring is de lezer hoeft niet meegesleurd in dat proces – bij de volgende regels haak ik als lezer aan – en nu graag het gedicht verder uitgeschreven:
 
in mij zie ik flarden van jou
 ik hou wat ruimte over
… om het een plek te geven

Als moeders sterven

Als moeders sterven
gaat er een leven voorbij
kijk je ernaar door een verrekijker
omdat het onwerkelijk blijft
dat zij die je op deze wereld bracht
nu achter ‘n onzichtbare einder ligt

je probeert haar zo nog te zien
maar je ontwaart slechts herinnering
liefdevolle tedere beelden
uit ‘n verleden dat eens heden was.


Rik van Boeckel



–>
ja zo is het. zo kan het ook zijn. eenvoudige constateringen over de vrouw die een zoon op deze wereld bracht. was baudet maar nooit geboren – flitst er even door mijn hoofd – maar dat geheel terzijde. rik wisselt in een paar regels de eenvoud af met moeilijke woorden. eigenlijk een moeilijk woord dat veel te dominant overkomt bij deze lezer: ‘ontwaren’ – past hier niet. dit lieflijk gedichtje behoeft de eenvoud van lieflijkheid – die onzichtbare einder mag wel blijven.
 

dat zij die je op deze wereld bracht
nu achter ‘n onzichtbare einder ligt

je probeert haar zo nog te zien
liefdevolle tedere beelden
uit ‘n verleden dat eens heden was.

is/werkt net zo mooi en lief – mooier nog en liever.

ons sal lewe
ons sal sterwe
de strijd dat is het leven
sla dood, sla dood
dood aan de ongelovigen
kantel de aarde
en laat de wereld barsten


maar geloof in mij
niet in al die woorden
zolang ik nog een nummer heb
mocht je toch gaan schieten
dan geef ik je
alles wat ons
nu nog redden kan
dan geef ik je
in een enkele ademtocht
mijn vooruit geschoven zwanenzang:
0610109319

Peter Posthumus


ik heb toch ergens het vermoeden dat het thema “moeder’ hier niet wordt gehaald. voor de rest een krachtig gedicht. hahaha – hoe veilig kun je het hebben hoe veilig zul je het later nooit meer kunnen krijgen – zal peter hebben gelezen en hebben gedacht dichten maar, schieten ook – maar dan wel de ongelovigen raken graag op de dag des Heeren!

omkijken  
  

jouw stem vertelde over de wereld  
met zijn vreemde ogen   
  
je hield gevaren tegen, sprak liever van 
vogels of bollen die bloemen werden 

  hoe wonderlijk het leven zich aanbood  
een puber naar groter en uitvloog 
  
dat je uitgeput in een nacht weggleed  
wist ik toen nog niet   
  
want anders had ik duizenden keren   
de zelfverzonnen sprookjes willen horen
  
moedertje  
op jouw zachte schoot  


Erika De Stercke 


–>
door emotie overmoederd – mag ik het gedicht zo samenvatten. vol empathie ook. maar het geheel moet wel een beetje logisch worden gebracht hoor. de lezer wil ook wat. die zelfverzonnen sprookjes wil ze NOG duizenden keren horen – vermoed ik – schrijf dat dan ook. niet elke regel is even mooi: ik las het gedichtje het liefste zo:
 
jouw stem vertelde over de wereld  
je hield gevaren tegen, sprak liever van 
vogels of bollen die bloemen werden 

moedertje  


Ha Pom,
Toch maar, ik weet niet goed of dit gedichtje positief of negatief is.
Hoe ingewikkeld vaak, als er maar wat liefde overblijft…
(Roeka was prachtig, wel fan)
 
Hrtgr. Anke



nalatenschap

waren ze aangetroffen
ik had ze niet gelezen
haar nagelaten brieven
ik had ze weggeborgen

alle verzwegen woorden
onder haar angst verstopt
afleesbaar in haar woede
getekend door verdriet

het beeld lijkt nu compleet
codes vrijwel ontcijferd
nu geen ander licht meer
op een gedeeld verleden

brokstukken zo geschikt
dat ik ermee kan leven
haar nagelaten brieven
ik had ze nooit verscheurd

anke labrie



–>
het kind dat moeders gedachten wist te achterhalen middels geschreven documenten. hoe de angst het leven domineerde en het leven bepaalde – van moeder op dochter – iets van een zoektocht tot de oplossing werd gevonden – hier in brieven. bewaarde brieven. om ooit eens te lezen, gelezen te worden. zo wordt hier een verhaal over een ingewikkelde relatie – in een gedicht beschreven.

De Familie

Mijn moeder was de jongste bij haar thuis;
een jonger broertje stierf aan wiegedood,
zodat grootvader—zij was vier—besloot
tot haar logies bij oma’s zus in huis.

De rest, haar ouder, enig zus incluis
bleef dicht en warm bij pap en mam op schoot
tot men haar na een jaar retour ontbood:
adoptie vond mijn oma toch niet pluis.

Uit twee zoons is mijn broer de jongste spruit
en nooit zou iemand hem zo bruut blesseren
als haar destijds—zij moest apert en luid

ons klein-zijn lang haar jeugd nog compenseren
en zat haar kroost voortdurend op de huid.
Nu ja, de oudste. Want ze zou hen leren.

***[D.B.]


–>
nooit goed geweest in familierelaties – deze lezer. en dit gedicht helpt ook niet echt mee. ik breng het gewoon niet op om door de vorm heen deze inhoud te consumeren. het zal allemaal wel – denk ik en ik ben mij van een zekere onbeleefdheid tegenover de dichter bewust. aan de andere kant wat heb ik met die hele familie te maken – dichter mag ook wel eens bij het gemoed van de lezer stilstaan. lezers hoeven niet bedolven onder familieperikelen van anderen. pap en mam en opa en oma ook en dan weer een zus. prima allemaal. lang zullen ze leven in de gloria.


Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Doe mee met de conversatie

2 reacties

  1. moeders blijven leven
    houden vast aan jong begin
    aan oud verleden

    dansen ongemakkelijke
    waarheid door je hoofd
    je snapt niet hoe dat ooit

    verlies is zoveel groter als zij sterft
    zulke armen
    heb je nooit meer om je heen

    petra maria

  2. Moederhart

    Hoe je met een dochter danst
    die meermaals moeder geworden
    zuiver weet wat borgen is

    alsof ze de tijd koestert van het kind
    dat ze was in een arm om haar heen
    de borst om soms bij uit te huilen

    belichaamt ze vleesgeworden zorg
    steeds in beweging tussen uit en thuis
    met tassen vol speelgoed en schoolwerk

    de tafel dagelijks als een oase gedekt
    oog nog voor vega en glutenvrij
    de noden van ouder en kroost

    schenkt ze aangeboren warmte
    haar handen een stormvaste steun
    waarvan nageslacht groeit

    © FT 13.03.2021

Laat een reactie achter