Petra Maria wint de enige echte virtuele trofee der onvervangbaarheid op pomgedichten punt nl – Frans Terken zilver, Anke Labrie brons.

een terugblik in het verleden – de focus op het verlies, verloren hebben – het licht op de onvervangbaarheid der dingen, een mens, een geliefde – dichters kunnen er zo mooi over schrijven – zo werd het thema gepresenteerd deze week – dichters kunnen er inderdaad heel heel mooi over schrijven – zeker als ze de eenvoud weten te raken – de niet nadrukkelijke nauwelijks aangeduide eenvoud van Petra Maria – de zachte herinnering met eenvoudige elementen uit een eenvoudig verleden van Frans Terken – én de eenvoud in woorden van gelatenheid geschreven door Anke Labrie. ik zeg Petra Maria goud, Frans zilver en Anke brons. mijn felicitaties ook hierbij in woorden van eenvoud gegeven. van harte!

de dageraad

was meeste dagen veelbelovend
het leven als een zoete inval
noem het klein geluk

welnu daar ga je dan
alsof er ergens
altijd al iets op een kier stond

want wat je ooit
als onvervangbaar zag
valt zomaar in het niet

bij wat je nu pas
liefde durft te noemen


petra maria
1 mei


–>
in al het wereldgeweld van de eerste mei trakteert petra maria ons op een mooi klein gedicht. het woord ‘welnu’ valt op en heeft een niet nadrukkelijke plaats gekregen in een niet nader expliciet gemaakte wereld van ergens en altijd. en daar verlaat de niet nader aangeduide het gedicht waar het ZO – een vooralsnog niet als zodanig ervaren – liefdevol vertoeven was  – een weg terug is er niet bij – de woorden houden op – het gedicht voorbij.
 

Uitgesproken

Herinnering opgehangen aan een nummer
zie de cijfers op het bakelieten toestel
in de gang van het ouderlijk huis

het snoer waar je nooit van losraakt
de vertrouwde stem in de hoorn
zelfs nu hij altijd zwijgt spreekt hij nog

ken je het bewegen van de mond
in een korrelige film op de muur
het beeld grijs als het spaarzame haar

en de bril – zoals dat montuur zijn er vele
zo niet die blik in zijn ogen erachter
waarvan er geen ander was en is

© FT 01.05.2021


–>
de herinnering in zachte woorden beschreven weemoed. met elementen van weleer – bakeliet, een snoer, de hoorn, korrelige beelden op de muur – een herinnering, een tijdsbeeld, én ook de geliefde onvervangbare die onlosmakelijk in het beschreven beeld zo eigen paste.


nieuw
 
de koelkast die alleen maar bromde
de vaatwasser die piepend lekte
de radio die geen kik meer gaf
 
met een gebruiksaanwijzing
in tig talen bij de aanschaf  
lukte het uiteindelijk wel
 
of ze ook niet eens had gedacht  
aan een nieuwe liefde onderhand
werd haar wel eens gevraagd
 
‘zeg nooit nooit’ was het advies
ze lachte en ze gaf ze maar gelijk
zij hadden hem immers niet gekend
 
anke labrie
(01-05-2021)


–>
wel vaker gehoord dat de kleine dingen in een huishouden – die tussen hem en haar zo vanzelfsprekend hun weg vonden – hun plaats hadden – opgepakt werden – ineens voor een groot gemis staan, zorgen. een confronterend gemis van iets wat zo vanzelfsprekend was –  de woorden altijd te laat.

Petra Maria – wat je ooit als onvervangbaar zag

Frans Terken – zelfs nu hij altijd zwijgt

Cartouche – in omzien naar jou

Rik van Boeckel – slechts herinneringen leven

Ditmar Bakker – Zo bid ik, lief, om nog een dag respijt,

Erika De Stercke – dat we liefde proefden toen

Anke Labrie – ze lachte en ze gaf ze maar gelijk


wie wint de enige echte virtuele trofee der onvervangbaarheid op pomgedichten punt nl?
 
of we nu te vroeg of te laat erbij zijn – als we verliezen, verloren hebben – dan weten we van de onvervangbaarheid der dingen, van een mens, van een geliefde – en dichters kunnen er zo mooi over schrijven – we gaan ze lezen – die onvervangbare  prachtregels. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

het is iets van onvervangbaarheid
zo een ontmoeting
die woorden alleen al
ontmoeting, onvervangbaarheid
 
dat het je overkomt
er is en nooit meer
anders zal kunnen zijn
 
een gat in de tijd sloeg
waar niet alleen het licht
maar ook de tijd zelf in glijdt
en jij
 
 

pom wolff
 


Elixer

dat je goud kon slaan
uit lood en water – ik
ik sta nog versteld
 
hoe je het voor elkaar kreeg
mij dat aandeed als het ware
het raadsel waarmee ik verder
 
jouw ogen, je hand, de glans
jij carina – raadselige roos
 
hoe je mij wist
uit aarde op te diepen
van klomp tot vorm te gieten
 
een eenmalig experimenteel elixer
te ontvouwen een leven lang
te laten blikken en blozen
 
in omzien naar jou
 
01-05-2021
Cartouche


–>
op naar Venray heeft Cartouche gedacht – wint het gedicht niet daar achter dan wel op de aalsmeerse bloemenveiling. en niet daar dan wel op de pom. ik moet zeggen een verrassende inzending – fris beschreven bewondering voor het een of het ander. de dichter neemt je mee en voor je het weet zit je in venray opgesloten.

https://www.culturavenray.nl/nieuws/35063-literaire-kunst-ontmoet-beeldende-kunst-in-venrays-museum
Verloren duin

Het duin broedt eieren uit
van het honden verleden

er komen geen kuikens uit
slechts herinneringen leven

de Coepelduin draagt ze mee
de wind wacht op de zee

golven beelden wandelingen in
ze geven het verlorene terug

doch wat was is achter de rug
verlies achterhaalt niets meer.


Rik van Boeckel
1 mei 2021



–>
niet helemaal een ontspannen wandeling lopen we met Rik mee – dat de dingen in de natuur getekend zijn in het hoofd van de dichter en dat de dichter deze voor ons weer uittekent met iets van weemoed en verdriet is duidelijk. zoals het was was het. daar verandert ook de op zichzelf steeds veranderende natuur niets meer aan.

Zo jij van mij houdt, duld dan mijn geluk
een poosje, of laat mij voor beiden schreien.
Al liet een gril van ’t Lot de draad dan stuk
die jou beschikt was; hem gerafeld snijen
als erop kauwend, met een botte schaar
het vlechtwerk van ons samenzijn doorheen,
jij bleef ’t fijngouden spinsel ongewaar
dat mijn immer bestendig fatum scheen.
Zo bid ik, lief, om nog een dag respijt,
waarop jij, in de zon, weer naast mij gaat;
er rest mij anders niets dan eenzaamheid
en bloei betreuren die ons overslaat.
Zie met mij samen ’s levens lentes aan,
want dit is Liefde—als die kan bestaan.

***[Ditmar Bakker]


–>
ja voor ditmar moet je wel in de stemming zijn. ik heb gisteren avond twee oorlogsfilms bekeken achter elkaar waaronder zwartboek – waarin elke tien minuten wel weer nieuwe mensen omver geknald werden, bommen en granaten ontploften – nog even aan het bijkomen – en dan lees ik hier over schreien over ongewaar,  over respijt en over liefde als die al zou bestaan. over een poosje geluk dulden. ok 10 minuten en dan dekking zoeken graag.
 

jouw lichaam 
stak sterren aan terwijl we lachten 
op onze bank in het park als speeltuin 

dat we liefde proefden toen
had ik pas door wanneer de dure naald
bij krassen op jouw elpees haperde

hou me vast
bij het sukkelen een fles wijn te openen
en drink mee op dit afgebroken leven   


Erika De Stercke 


–>
korte fragmenten voor ons lezers  aangehaald van geluk van vroeger. mooi gedaan, kan niet anders zeggen. ook hier weer elementen van weleer – elpees wie kent ze nog – de krassen op de platen. een lichaam dat sterren aansteekt – ik probeer het mij voor te stellen. de bedoeling zal wel zijn dat ik me dat niet kan voorstellen.

Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Doe mee met de conversatie

2 reacties

  1. de dageraad

    was meeste dagen veelbelovend
    het leven als een zoete inval
    noem het klein geluk

    welnu daar ga je dan
    alsof er ergens
    altijd al iets op een kier stond

    want wat je ooit
    als onvervangbaar zag
    valt zomaar in het niet

    bij wat je nu pas
    liefde durft te noemen

    petra maria
    1 mei

  2. Uitgesproken

    Herinnering opgehangen aan een nummer
    zie de cijfers op het bakelieten toestel
    in de gang van het ouderlijk huis

    het snoer waar je nooit van losraakt
    de vertrouwde stem in de hoorn
    zelfs nu hij altijd zwijgt spreekt hij nog

    ken je het bewegen van de mond
    in een korrelige film op de muur
    het beeld grijs als het spaarzame haar

    en de bril – zoals dat montuur zijn er vele
    zo niet die blik in zijn ogen erachter
    waarvan er geen ander was en is

    © FT 01.05.2021

Laat een reactie achter