een terugblik in het verleden – de focus op het verlies, verloren hebben – het licht op de onvervangbaarheid der dingen, een mens, een geliefde – dichters kunnen er zo mooi over schrijven – zo werd het thema gepresenteerd deze week – dichters kunnen er inderdaad heel heel mooi over schrijven – zeker als ze de eenvoud weten te raken – de niet nadrukkelijke nauwelijks aangeduide eenvoud van Petra Maria – de zachte herinnering met eenvoudige elementen uit een eenvoudig verleden van Frans Terken – én de eenvoud in woorden van gelatenheid geschreven door Anke Labrie. ik zeg Petra Maria goud, Frans zilver en Anke brons. mijn felicitaties ook hierbij in woorden van eenvoud gegeven. van harte!
was meeste dagen veelbelovend
het leven als een zoete inval
noem het klein geluk
welnu daar ga je dan
alsof er ergens
altijd al iets op een kier stond
want wat je ooit
als onvervangbaar zag
valt zomaar in het niet
bij wat je nu pas
liefde durft te noemen
petra maria
1 mei
–>
in al het wereldgeweld van de eerste mei trakteert petra maria ons op een mooi klein gedicht. het woord ‘welnu’ valt op en heeft een niet nadrukkelijke plaats gekregen in een niet nader expliciet gemaakte wereld van ergens en altijd. en daar verlaat de niet nader aangeduide het gedicht waar het ZO – een vooralsnog niet als zodanig ervaren – liefdevol vertoeven was – een weg terug is er niet bij – de woorden houden op – het gedicht voorbij.
Uitgesproken
Herinnering opgehangen aan een nummer
zie de cijfers op het bakelieten toestel
in de gang van het ouderlijk huis
het snoer waar je nooit van losraakt
de vertrouwde stem in de hoorn
zelfs nu hij altijd zwijgt spreekt hij nog
ken je het bewegen van de mond
in een korrelige film op de muur
het beeld grijs als het spaarzame haar
en de bril – zoals dat montuur zijn er vele
zo niet die blik in zijn ogen erachter
waarvan er geen ander was en is
© FT 01.05.2021
–>
de herinnering in zachte woorden beschreven weemoed. met elementen van weleer – bakeliet, een snoer, de hoorn, korrelige beelden op de muur – een herinnering, een tijdsbeeld, én ook de geliefde onvervangbare die onlosmakelijk in het beschreven beeld zo eigen paste.
nieuw
de koelkast die alleen maar bromde
de vaatwasser die piepend lekte
de radio die geen kik meer gaf
met een gebruiksaanwijzing
in tig talen bij de aanschaf
lukte het uiteindelijk wel
of ze ook niet eens had gedacht
aan een nieuwe liefde onderhand
werd haar wel eens gevraagd
‘zeg nooit nooit’ was het advies
ze lachte en ze gaf ze maar gelijk
zij hadden hem immers niet gekend
anke labrie
(01-05-2021)
–>
wel vaker gehoord dat de kleine dingen in een huishouden – die tussen hem en haar zo vanzelfsprekend hun weg vonden – hun plaats hadden – opgepakt werden – ineens voor een groot gemis staan, zorgen. een confronterend gemis van iets wat zo vanzelfsprekend was – de woorden altijd te laat.
Petra Maria – wat je ooit als onvervangbaar zag
Frans Terken – zelfs nu hij altijd zwijgt
Cartouche – in omzien naar jou
Rik van Boeckel – slechts herinneringen leven
Ditmar Bakker – Zo bid ik, lief, om nog een dag respijt,
Erika De Stercke – dat we liefde proefden toen
Anke Labrie – ze lachte en ze gaf ze maar gelijk
wie wint de enige echte virtuele trofee der onvervangbaarheid op pomgedichten punt nl?
of we nu te vroeg of te laat erbij zijn – als we verliezen, verloren hebben – dan weten we van de onvervangbaarheid der dingen, van een mens, van een geliefde – en dichters kunnen er zo mooi over schrijven – we gaan ze lezen – die onvervangbare prachtregels. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
het is iets van onvervangbaarheid
zo een ontmoeting
die woorden alleen al
ontmoeting, onvervangbaarheid
dat het je overkomt
er is en nooit meer
anders zal kunnen zijn
een gat in de tijd sloeg
waar niet alleen het licht
maar ook de tijd zelf in glijdt
en jij
pom wolff
Elixer
dat je goud kon slaan
uit lood en water – ik
ik sta nog versteld
hoe je het voor elkaar kreeg
mij dat aandeed als het ware
het raadsel waarmee ik verder
jouw ogen, je hand, de glans
jij carina – raadselige roos
hoe je mij wist
uit aarde op te diepen
van klomp tot vorm te gieten
een eenmalig experimenteel elixer
te ontvouwen een leven lang
te laten blikken en blozen
in omzien naar jou
01-05-2021
Cartouche
–>
op naar Venray heeft Cartouche gedacht – wint het gedicht niet daar achter dan wel op de aalsmeerse bloemenveiling. en niet daar dan wel op de pom. ik moet zeggen een verrassende inzending – fris beschreven bewondering voor het een of het ander. de dichter neemt je mee en voor je het weet zit je in venray opgesloten.
https://www.culturavenray.nl/nieuws/35063-literaire-kunst-ontmoet-beeldende-kunst-in-venrays-museum
Het duin broedt eieren uit
van het honden verleden
er komen geen kuikens uit
slechts herinneringen leven
de Coepelduin draagt ze mee
de wind wacht op de zee
golven beelden wandelingen in
ze geven het verlorene terug
doch wat was is achter de rug
verlies achterhaalt niets meer.
Rik van Boeckel
1 mei 2021
–>
niet helemaal een ontspannen wandeling lopen we met Rik mee – dat de dingen in de natuur getekend zijn in het hoofd van de dichter en dat de dichter deze voor ons weer uittekent met iets van weemoed en verdriet is duidelijk. zoals het was was het. daar verandert ook de op zichzelf steeds veranderende natuur niets meer aan.
Zo jij van mij houdt, duld dan mijn geluk
een poosje, of laat mij voor beiden schreien.
Al liet een gril van ’t Lot de draad dan stuk
die jou beschikt was; hem gerafeld snijen
als erop kauwend, met een botte schaar
het vlechtwerk van ons samenzijn doorheen,
jij bleef ’t fijngouden spinsel ongewaar
dat mijn immer bestendig fatum scheen.
Zo bid ik, lief, om nog een dag respijt,
waarop jij, in de zon, weer naast mij gaat;
er rest mij anders niets dan eenzaamheid
en bloei betreuren die ons overslaat.
Zie met mij samen ’s levens lentes aan,
want dit is Liefde—als die kan bestaan.
***[Ditmar Bakker]
–>
ja voor ditmar moet je wel in de stemming zijn. ik heb gisteren avond twee oorlogsfilms bekeken achter elkaar waaronder zwartboek – waarin elke tien minuten wel weer nieuwe mensen omver geknald werden, bommen en granaten ontploften – nog even aan het bijkomen – en dan lees ik hier over schreien over ongewaar, over respijt en over liefde als die al zou bestaan. over een poosje geluk dulden. ok 10 minuten en dan dekking zoeken graag.
jouw lichaam
stak sterren aan terwijl we lachten
op onze bank in het park als speeltuin
dat we liefde proefden toen
had ik pas door wanneer de dure naald
bij krassen op jouw elpees haperde
hou me vast
bij het sukkelen een fles wijn te openen
en drink mee op dit afgebroken leven
Erika De Stercke
–>
korte fragmenten voor ons lezers aangehaald van geluk van vroeger. mooi gedaan, kan niet anders zeggen. ook hier weer elementen van weleer – elpees wie kent ze nog – de krassen op de platen. een lichaam dat sterren aansteekt – ik probeer het mij voor te stellen. de bedoeling zal wel zijn dat ik me dat niet kan voorstellen.
de dageraad
was meeste dagen veelbelovend
het leven als een zoete inval
noem het klein geluk
welnu daar ga je dan
alsof er ergens
altijd al iets op een kier stond
want wat je ooit
als onvervangbaar zag
valt zomaar in het niet
bij wat je nu pas
liefde durft te noemen
petra maria
1 mei
Uitgesproken
Herinnering opgehangen aan een nummer
zie de cijfers op het bakelieten toestel
in de gang van het ouderlijk huis
het snoer waar je nooit van losraakt
de vertrouwde stem in de hoorn
zelfs nu hij altijd zwijgt spreekt hij nog
ken je het bewegen van de mond
in een korrelige film op de muur
het beeld grijs als het spaarzame haar
en de bril – zoals dat montuur zijn er vele
zo niet die blik in zijn ogen erachter
waarvan er geen ander was en is
© FT 01.05.2021