VON SOLO terug! – in GOES: ‘…oud en stomdronken. Boze ogen staren en kwade ogen staren waterig terug. Iets dat zich niet laat vangen in bewuste herinnering.’
Twee uur ’s nachts in discotheek l’Étoile in Goes. Achttien jaar oud en stomdronken. Boze ogen staren en kwade ogen staren waterig terug. Iets dat zich niet laat vangen in bewuste herinnering. Daarna commotie en stekende pijn en bloed. Druk, veel te druk voor de tijd van de nacht. Op de eerste hulp afdeling van het streekziekenhuis mompelt de ene verpleegster tegen de ander, dat de patiënt waarschijnlijk geen verdoving nodig heeft. Hij lacht hard uit. Dat klopt. Ik voel ook helemaal niets meer. Behalve een stekende pijn op een plek in mijn geest waar ik niet bij kan. Iets dat me wil doen lopen. Dat me wil doen uitwissen, wat ik me niet meer kan herinneren. De nacht en de slaap doen het verdere werk. In de ochtend zijn er enkel nog de vragen van de anderen en het gebrek aan antwoorden. Er ontstaat een verhaal.
Het was een ruzie om een meisje van het kamp. Ik had haar in kennelijke staat aangetroffen of een trapje eerder die week en met haar gepraat. Haar vriend pikte dat niet. Hij wachtte tot het wild bestorven was en greep zijn kans. De snee in mijn hand moest het gevolg zijn van een gebroken glas. Een flits daarvan in de knipperende lichten van de discotheek. Het scenario. Al snel was er een naam. En niet lang daarna werd er op de maandagochtend iemand van zijn bed gelicht, die bekend stond bij de lokale politie en dezelfde voornaam had als mijn aanvaller. Niet lang daarna kwam de echte achternaam boven drijven. Mijn vader wist te vertellen, dat de vader van deze jongen nog wel eens iemand zo hard had geschopt met zijn cowboylaarzen, dat op de röntgenfoto’s van de maag van het slachtoffer, de indrukken zichtbaar waren. Het verhaal werd nu geschraagd door een historische sage. De jongen ontkende alles, maar werd een aantal maanden later veroordeeld tot een taakstraf op basis van mijn verklaring. Er was me na elke antwoord door de agent achter de tekstverwerker gevraagd, of ik het zeker wist. Hij had uitgehaald met een gebroken glas. Ja, ik wist het zeker.
Onlangs ontdekte ik, dat mijn elfjarige zoontje zijn spaarpot had leeggeroofd. Het werd duidelijk, hoe hij en zijn vriendjes altijd geld hadden voor cola en frikandelbroodjes. We legden hem het vuur aan de schenen en hij ontkende, dat hij het geld weggenomen had. Hij werd boos, dat we hem niet vertrouwden. Hij ging huilen, omdat het niet eerlijk was, dat we zulks slechts van hem dachten. Achteraf denk ik, dat hij zichzelf zelfs geloofde, toen hij die dingen allemaal zei.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
