
Voor Lisan Lauvenberg
Je bent weg, luidt het bericht,
alle betekenis zuigt weg
uit de wind in de bomen,
het lachen van meisjes op straat,
het open raam van de overbuurman;
een groet klinkt hol in mijn oren
en ik schenk nog eens in, proost op je,
die ergens daarboven toeven moet en
hoop dat je plezier hebt, zoals ik je ken,
grappend met vrienden of juist
romantische gedichten lezend
in je mooie jurk.
Merik van der Torren

Wat mij betreft had ze de Jantje mogen houden; ik plaats hem hier alsnog voor Lisan. Ze wordt gemist…
Max Lerou

en hier in poëzie over Remco Campert – pomgedichten punt nl stopt als eerbetoon aan Lisan vandaag de persen – wij gedenken haar met enkele van haar schitterende bijdragen – dit poëziekind:
We waren in de Algarve in Portugal en hoorden het bericht over de dood van Komrij via een vriend uit Nederland. En dan gebeuren er vreemde dingen met de waarneming, De dode verschijnt steeds weer, levendiger dan ooit, in alle honderden kleine herinneringen verschijnt hij steeds weer opnieuw.
Hoe het fabeldier verder leeft.
Je zweefde op het strand voorbij
niet een keer
maar in honderden gedaantes
van je geboorte tot je sterven
het was alsof ik tussen zee
en hemel jou pogingen
tot overleven zag
Een laatste kans om woordeloos
te bewijzen dat het genoeg
en voor eeuwig was.
Wist je toen je op sterven lag
dat je vermenigvuldigd zou worden
in woorden en in liefde.
Dat geven we je nu mee
hoe geliefd en gezien je was.
We vinden je steeds opnieuw
in je woorden, bij de zee en in ons hart.
©lisan lauvenberg
juli 2012
pom: een waar eerbetoon. De gevoelige snaar. En nu weten we het. Dat we vermenigvuldigd worden in woorden en in liefde. Dat maakt het sterven tot iets om naar uit te zien. Ook als u gaat lieve lezer zullen we erover berichten hier op de pom. Want als er een site is gemaakt van woorden en van de liefde is het deze site wel. Ik wens u een vredig gaan. Lisan lezen en dan sterven. Een heerlijk vooruitzicht. Wij staan voor u klaar. Laat ons niet te lang wachten asjeblieft.
Geachte heer Wolff,
Aangezien het geen pas geeft het verscheiden van dhr. Komrij middels een zogenaamde wedstrijd er nog eens extra in te wrijven doe ik niet mee. Pro forma sturen we vanuit Leiden een gedicht. Buiten mededinging. Het is al erg genoeg wat er vrijdag gebeurde alhier. Een fragment van een willekeurig ooggetuigenverslag:
..triest hoor. Bij de Leidse boekhandel Kooijker aan de Breestraat zijn inmiddels hevige rellen uitgebroken. Een hysterische menigte drong de winkel binnen om de bundels en bloemlezingen van de gewezen Dichter des Vaderlands te bemachtigen. Inmiddels is de Mobiele Eenheid ingezet om de zaak te ontzetten. Het is een zwarte dag voor de dichtkunst. De man die mij inspireerde met zijn bloemlezingen is heengegaan. Ik leerde talloze gedichten uit mijn hoofd van met name zijn verzamelbundel van 1000 en enige gedichten van de 19e en 20e eeuw. Bedankt meneer Komrij.
Stop de klokken, start de persen.
Onmiddelijk na zijn sterven sloegen de persen
op hol. Alle jongens na het uur geboren waar
in het journaal de melding deed -er passeren
er veel, maar dit was geen moment om te
passeren- droegen zijn naam. Auden’s gedicht
werd werkelijkheid. Er sloegen klokken twaalf,
de hele dag. Zelf kon ik mijn tranen niet stop
pen. Dood was dood, maar niet voor hem. Die
stem. Die blik. Dat hoofd. Mijn ongeloof. God
had nooit mogen bestaan. Maar ook nooit zijn
verzonnen. Ik kocht sigaretten en begon met
roken. Als hij dood was dan ik ook. Rode lichten
deerden me niet. Ik wou dat ik het leven ook liet.
Ik bladerde voor de laatste maal door zijn gedichten.
Martin M Aart de Jong.