prachtige gedichten deze week ingestuurd op het thema TROOST. bijzondere dank aan Pieter Stroop van Renen voor het delen van een bijzonder persoonlijk gedicht (buiten de wedstrijd) opgedragen aan Tom en Guy. feliciteren we Frans Terken voor zijn troostrijk gedicht: een ode aan de herinnering – de herinnering gaat een leven mee.
–>
prachtige gedichten deze week bij die prachtige stem van antony die nu al weer anders heet, hoe dan ook dichters dank jullie wel. wat een pracht. frans terken opende op bijzondere wijze – we willen van de troost lezen omdat echte dichters woorden van troost kunnen schrijven. zo ook Frans hier. de herinnering als troost bij een voortdurend verdriet – het is zo van de eenvoud dat je de herinnering als troostrijke entiteit bijna zou vergeten. de herinnering gaat een leven mee en biedt echte troostrijke momenten – haalt aan leven terug wat definitief verloren is gegaan. soms is het even licht. soms is er licht. een prachtig uitzicht in het donker. laat de dag zo beginnen geeft de dichter de lezer mee.
Bij naam
Vind maar eens een naam
om haar dichter bij je te houden
alsof ze niet als Doornroosje
ver weg in tijdloze slaap ligt
naast haar de wacht houden en
wakker kussen zou je willen wensen
haar noemen naar haar verschijning
maar na elke rusteloze nacht
zink je weer weg in een gat
tot op een dag het ochtendgloren
je langzaam de ogen opent
‘Aurora’ vormt zich op je lippen
je herinnert je gouden tijden
verzacht het aanhoudend verdriet
© FT 05.11.2021
- FRANS TERKEN: Vind maar eens een naam…
- BABAK: Ik hoef haar geen naam te geven
- RIK VAN BOECKEL: de naam van haar geweten
- ANKE LABRIE: een ding had ze wel geleerd van die oude filosofen
- CARTOUCHE: Nee, noem mij niet…
- MAX LEROU: zoals ze daar lag
- TON HUIZER: rust op het strooiveld
- VERA VAN DER HORST: zachtaardige vrouw zei ik
- PIETER STROOP van RENEN: je wilde wel, Maar…
wie wint de enige echte virtuele – geef haar maar een naam – trofee op pomgedichten punt nl? woorden van troost:
een troostgedicht deze week als thema lieve dichters. de- geef- haar- maar -een- naam – regel gehaald uit de laatste regels troostgedicht van uw webmaster:
(…)
geef haar maar een naam
maak haar minder dood
help haar
doe maar
pom wolff
en wie wil u een naam geven – aan hem, aan haar, aan wie dan ook – woorden van troost: we lezen graag van de troost, van de eenzaamheid en de troost, van het verdriet en de troost, van de onmogelijkheid en de troost, van het afscheid en de troost, het leven en de troost kortom van de troost – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Bij naam
Vind maar eens een naam
om haar dichter bij je te houden
alsof ze niet als Doornroosje
ver weg in tijdloze slaap ligt
naast haar de wacht houden en
wakker kussen zou je willen wensen
haar noemen naar haar verschijning
maar na elke rusteloze nacht
zink je weer weg in een gat
tot op een dag het ochtendgloren
je langzaam de ogen opent
‘Aurora’ vormt zich op je lippen
je herinnert je gouden tijden
verzacht het aanhoudend verdriet
© FT 05.11.2021
Ik hoef haar geen naam te geven
Zij heeft er al één
Een naam die zij als de enige mocht dragen
Maar ik durf haar niet te benoemen want
Wat als zij terugkomt
wat als zij plots voor mijn deur staat
wat als zij nooit weg is geweest
en de wereld mij voorgelogen heeft
De schitterende herfstkleuren worden versterkt
door de grijzigheid van de tijd
En het is pas het begin van een koude jaargetij
Wat als die herhaaldelijk saaie schittering van de kleuren
de noodzakelijke overbodigheid van dat wat hoop heet
of acceptatie, of hoe je het ook noemt een leugen is
Nee, ik wil haar niet benoemen
Ik wil haar niet kwijt
BABAK
–>
Nee, ik wil haar niet benoemen
Ik wil haar niet kwijt
Ik wil haar nog niet kwijt
hij wil haar nog niet kwijt
hoe dichters elkaar kunnen inspireren:
het duurt zo lang
hun verlangen
het verlangen
dat het leven inhaalt
het verlangen
dat zo goed in ontkennen is
of ze zwijgen
of ze schreeuwen
of ze
in de blauwe kamer
waarin de geliefden
in rook zijn opgegaan
of ze nog
of ze toch nog
pom wolff
mooi Babak de woorden doen het werk voor de dichter – en dat de hele wereld en alles om de dichter heen ook een leugen zou kunnen zijn – daar hebben we rekening mee te houden al was het maar als ontkenning van wat zich zo indringend heeft aangediend.
Denk aan de naam van haar geweten
geef roze bloemen aan de verdachte
sterren herdenken haar krachten
aan alle locaties ze heeft er gezeten
ze omhelzen het verdwenen verleden
innig zinnig hartstochtelijk troostrijk
haar naam blijft bestaan vervult de traan
ze neemt zachtjes de tijd en de wijk
ze is herinnering in het zuchtend heden
laat herdachte dagen langer voorbij gaan.
Rik van Boeckel
6 november 2021
–>
Rik voert haar op aan de tijd in alle kleuren en geuren en klanken. het heden en het verleden en hoe het allemaal aan de dichter voorbij gaat. in een kosmisch decor met sterren – hoe de tijd wordt genomen – door de dichter hier – om deze verdachte in roze bloemen uit te tekenen – bij elkaar een vrede – lievend gebeuren. mooi.
troost vond ze altijd bij de stoa
vaak een schrale troost
maar toch
God was van lieverlee verdwenen
tot zijn plotselinge dood
alle goden en wijsgeren
overbodig maakte
een ding had ze wel geleerd
van die oude filosofen
begreep ze jaren later pas
je neer te leggen bij de dood
zoals je ook je aard
niet kunt veranderen
anke labrie
(6-11-2021)
–>
een harde leerschool hier beschreven in eenvoudige woorden – hoeveel god of filosoof ook paden hebben betreden – de eenvoudige constatering van dood en leven blijkt genadeloos in een leven huis te houden.
Noem me
Nee, noem mij niet
ken me, diep van binnen
waar het donkert
duistert, dan weer licht
duizend tinten -zoveel tonen
onder de tong
krijgers om den bloede
ten einde
kleur te geven
aan de dag
ja, weet me
terracotta tot in vezels
ken, beken me
heet me
hooguit
fluister zacht
dat is al mijn lief – een beetje troost
wat ik in het geheel van jou verlang
07-11-2021 / Cartouche
–>
geef mij een naam – ‘ken me’ lijkt de dichter bijna smekend en vol emotie uit te roepen. dat is alles. (dat is al mijn lief – schrijft de dichter) maar dat is héél veél beste Cartouche. daar moet je heel veel voor schrijven beste man. het is niet zo dat je met één emotioneel en gloedvol betoog de wereld – of deze lief – naar je hand kunt zetten als dichter.
troost
zoals ze daar lag
onder die zon van augustus
met een zweem van herfst al
ze is er nog
en toch weer niet
het is alsof je haar niet mist
maar hoe het is geweest
in de dagen dat ze er niet was
ml
Max Lerou schreef deze klassieker met die drie onvergankelijke eerste regels – bijna regels die alle andere regels overbodig maken. ze zijn van de troost!
NicoTine
Geopend, met zachte hand
ik weet hoe dat moet
maar de veenbrand smeulde
nog lang na
je ademde schade, zweette
verlies uit al je poriën
verdronk en verteerde het
pad naar je hart
uitgezaaid en ingebed
vond je rust op het strooiveld
een tabaksplant
tussen verbaasde bomen
Ton Huizer
–>
haha hoe ernstig de woorden ook – dichter huizer weet er altijd wel een geestig drama uit te peuren. deze Tine werkt direct op mijn lachspieren. een de lach opwekkend vers als bakkie troost in het donker van een herfstochtend in november. ik doe het er graag mee.
Als een zonsondergang
zo mooi was ze
de vrouw langs haar bed
ik kon haar niet verstaan
vele malen zag ik haar
soms in de kleren van de maan
zachtaardige vrouw zei ik
geef mij jouw naam.
Vera van der Horst
–>
vera is al weken hier bezig om de taal te ontdoen van alle verhaal. ze is moedig want ze is het liefst – meen ik te weten – nogal breedsprakig of uitleggerig zoals dat een goed lerares betaamt. de poëzie kent andere wetten. mij bevalt deze zelf opgelegde kaalheid wel. heel goed zelfs.
bijna een soort maria verschijning die hier in een paar streken is geschilderd. kind wat ken ze mooi schrijven zou mijn oma uit de jordaan gezegd hebben. en aan mijn oma hou ik me vast.
Ik had tijdens Allerzielen in de kerk De Binnenwaai in IJburg een tafeltje waarop
mijn laptop stond. Voor ieder die het wilde, schreef ik een gedicht over een dierbare overledene, als troost. Vader Guy kwam naast mij zitten en mij vertellen over zijn zoon Tom, die 20 jaar was toen hij stierf. Geadopteerd uit Korea, het leven te lastig om mee om te gaan. Maar in liefde herinnerd, in geuren van een leven. Van een kleine jongen die de geur van de markt in Korea nog herkende op
een enkel bezoek, maar in Nederland nooit zijn draai kon vinden. Na het korte gesprek schreef ik dit gedicht direct en gaf het aan hem mee. Gedicht mag openbaar van zijn vader. Als eerbetoon en liefde voor Tom en troost voor Guy.
Fijne zondag,
Pieter
Bij naam
Vind maar eens een naam
om haar dichter bij je te houden
alsof ze niet als Doornroosje
ver weg in tijdloze slaap ligt
naast haar de wacht houden en
wakker kussen zou je willen wensen
haar noemen naar haar verschijning
maar na elke rusteloze nacht
zink je weer weg in een gat
tot op een dag het ochtendgloren
je langzaam de ogen opent
‘Aurora’ vormt zich op je lippen
je herinnert je gouden tijden
verzacht het aanhoudend verdriet
© FT 05.11.2021