VON SOLO: ‘Ik hoor mijn ouders bewonderend zeggen, dat ze het zo knap vinden, wat die kinderen allemaal op die schermpjes kunnen. Cynisch merk ik op, dat ze er nog geen ei op kunnen bakken, maar terwijl ik het zeg, realiseer ik me, dat dat ook helemaal niet nodig is. Über eats is al onderweg…’

Geplaatst doorPom Wolff Laat een reactie achter op VON SOLO: ‘Ik hoor mijn ouders bewonderend zeggen, dat ze het zo knap vinden, wat die kinderen allemaal op die schermpjes kunnen. Cynisch merk ik op, dat ze er nog geen ei op kunnen bakken, maar terwijl ik het zeg, realiseer ik me, dat dat ook helemaal niet nodig is. Über eats is al onderweg…’

<!
Het lukt niet meer om contact te krijgen. Wat ik ook probeer. Blijkbaar heb ik in het systeem een cijfer, letter of teken verkeerd getypt en nu kom ik er niet meer in. ‘Computer says no’ . Alle stappen doorlopen en het strandt wederom op een 1 of een 0. Meedogenloos, feilloos en correct. Niets menselijks aan. Dat zou ik moeten begrijpen. Het feit, dat ik het codewoord verkeerd heb opgeschreven, geeft mijn zwakte aan. Exact de reden, dat ik een achterhaald model ben. Maar ik heb geen tijd meer om alles opnieuw te doen. Als het nu niet lukt om in de DigiD app in te loggen, dan zijn de QR codes er niet op de Corona app en kunnen we niet naar de bioscoop vrijdag. Al zijn we honderd keer gevaccineerd.
 
Mijn kinderen zitten intussen gevangen in hun schermpjes. In alle maten en soorten. Of het nu hun iphones zijn, chromebooks op school, smartboards in de lokalen, hun laptop of de televisie. Daar speelt het zich af. Hun realiteit. Ik hoor mijn ouders bewonderd zeggen, dat ze het zo knap vinden, wat die kinderen allemaal op die schermpjes kunnen. Cynisch merk ik op, dat ze er nog geen ei op kunnen bakken, maar terwijl ik het zeg, realiseer ik me, dat dat ook helemaal niet nodig is. Über eats is al onderweg. Het is eenzaam aan mijn kant van de tafel. Het voelt of ik achtergebleven ben op de kade, terwijl het schip uitgevaren is. En het zijn niet alleen mijn kinderen. Mevrouw Solo ook. Zelfs opa en oma.  Ze dwalen allemaal door een doolhof, waar voortdurend de muren verschuiven. Ik moet denken aan de film ‘Labyrinth’ met David Bowie. Daar zat ook zo’n doolhof in. Het voelt nu alleen niet als dolen voor de verdwaalden. Het voelt als vrije keuze en eigen initiatief. Er is geen boze tovenaar, die spelletjes speelt voor zijn eigen kwaadaardige plezier. Dit is gewoon de realiteit.
 
Daar blijk ik dus buiten te staan. Verderop vanaf mijn bureau trekt een kleine zwarte toverspiegel aan mijn hand. Of ik toch ook niet het tijdige voor de eeuwige toekomst wil inruilen. Vroeger hadden we daar religie voor nodig. Iets om in te geloven. Nu is het maakbaar geworden. In zakformaat gegoten, als een brevier of bidketting, die telkens door de vingers gaat met zich oneindig herhalende, modulerende mantra’s. Het maakt overbodig, de ijdelheden uit het verleden. Het biedt meer waarheid, dan een reine ziel ooit zou kunnen bevatten. Meer kennis, dan het dikste boek. Meer realiteit dan het heden en meer toekomst dan de dag van morgen. En dat alles in één moment. Eén klik nog.
 
Natuurlijk had ik de inloggegevens wel juist genoteerd. Het lukte me perfect om het DigiD voor mijn zoon aan te vragen. Maar het systeem kon niet toelaten, dat het voor mijn dochter ook zo simpel zou gaan. God straft de ongelovigen en straft meteen. Heel even lijkt het cameraatje boven aan mijn scherm rood op te lichten. Ik staar naar het puntje, dat intussen weer zwart is geworden.
 
Ik zie mezelf zitten, buiten in de regen. Het is modderig en koud. Ik probeer iets uit te leggen, over hoe de wereld voelde. Maar die beeldende woorden zullen er straks allemaal niet meer zijn. Als tranen in de regen.
 
https://youtu.be/TNbJ45yyVcY
 

VON SOLO

DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST

Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl

Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl 

Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Laat een reactie achter