prachtige gedichten deze week in de wedstrijd (op pomgedichten punt nl) die natuurlijk geen wedstrijd is – dank zeker ook aan alle dichters die inzonden. het thema ‘niet van de makkelijkste’ zou kunnen worden opgemerkt. ga er maar aan staan: wie mag er voor U bestaan en in welk gedicht en hoe erg? kort samengevat.
inmiddels heb ik begrepen dat op de foto geplaatst bij het gedicht van seraphina hassels de actrice Tineke de Vries is afgebeeld – het gedicht is ook voor deze actrice/moeder geschreven. prachtige gedichten allemaal – zeker goud, zilver en brons waardig. ik licht er drie uit en rijk de edelmetalen met liefde uit hier op deze wat druilerige zondagochtend – geniet van de topgedichten van vera van der horst – goud – pieter stroop van renen zilver – en seraphina hassels brons – van harte beste dichters – de gedichten zijn hieronder te genieten:
je kwam gewoon mijn leven in gelopen
ik ben het zei je, ja ik zie het zei ik
maar misschien dachten we dat alleen
alles was snel aan je, je gebaren je woorden
hoe je verdween en ineens weer verscheen
dat kwikzilver in je ogen
Jij had jouw wereld en ik de mijne
en in de derde wereld woonden wij
onderweg naar elkaar zijn we oud geworden
misschien was dit wat het moest zijn
we hebben elkaar niet dood gekregen
Vera van der Horst
die regel met die prachtige gelatenheid overtuigt: ‘misschien was dit wat het moest zijn’ – zo als het vaak in het leven is – de wens naar meer en groter zal altijd ingehaald worden door dichters hier op de pom geopenbaarde universeel geldende regel van gelatenheid. alleen al om die regel rolt eremetaal deze week veraas kant op. verder een welgemeend advies: laat ton huizer dit gedicht maar niet lezen haha.
Je leven bestaat er uit
Te wachten op mijn
laatste ademtocht. Dan
weet je mij volbracht.
Huil niet, er is geen pijn,
Je moet het nu doen met jezelf.
Ik zal niet weten welk vervolg
Er komt na het vergeten van mijn lijf.
Mijn ogen sluiten stijf.
Met je lach in de pupillen
Van mijn laatst bestaan.
Pieter Stroop van Renen
Pieter heeft een HoofdLetterGebruik dat mij totaal Vreemd is. haha. in mijn gedichten zult u nauwelijks een hoofdletter aantreffen. ik heb niets met hoofdletters – ze leiden mij ook erg af. dat zie je al aan dit commentaar hier. los daarvan: blijft de vraag wat lezen we en aan wie zijn de woorden gericht. de dichter zal het weten – het is aan de lezer om deze vraag te beantwoorden/ in te vullen. ik vermoed toch ergens een ouder kind relatie – als dat nog mag van Ton Huizer – zie hierboven. wellicht een ouder – puber relatie – daarbij – daarin worden nog wel eens de verhoudingen op scherp gesteld – (en dat moet ook!) – dichter sluit het gedicht af met het sluiten van de ogen en wel voorgoed maar neemt ook voorgoed de lach mee van degene die nu alleen verder zal moeten. het lijkt een te pathetisch gedicht bij nader inzien roep ik – knap geschreven – subtiel de boodschap met die van een lach.
Wie ben ik zonder dromen
weet ik zeker dat ik waak
ik schud mijn geheugen af
tot dan toe koppig meegelopen
Tijd die langs mijn voorhoofd strijkt
lijnen trekt van geweten en bestaan
zonder koffer heb ik afgesloten
onherkenbaar hier vandaan
wie ik liefhad is levend vergeten
Ik ben al jaren dood gegaan
Seraphina Hassels
nog maar eens het thema uitgeschreven: wie mag er voor U bestaan en in welk gedicht en hoe erg…
seraphina schrijft een gedicht – schrijft woorden – waar de lezer niet direct vat op weet te krijgen – we lezen over de innerlijke strijd van een ik-persoon – die een periode van tijd heeft afgesloten – wellicht een geliefde van weleer krijgt nog wat laatste woorden mee – én een bittere laatste regel toe in de slotstrofe. – doet me denken aan de regel die meau in haar prachtlied steeds herhaalt: ‘en dat heb jij gedaan’. wellicht ook anders en horen de woorden bij de bijgevoegde foto – een indrukwekkende dame uit een film? ben niet thuis in die wereld.
https://youtu.be/3uJXvC4LTMk –
- JORGE BOLLE – Beste A
- RIK VAN BOECKEL – tot de dood het bestaan oneindig verklaart
- FRANS TERKEN – je blijft in wat ik vasthoud
- SERAPHINA HASSELS – wie ik liefhad is levend vergeten
- TON HUIZER – leer een vak en ga wat doen
- ANKE LABRIE – is dit de laatste keer
- VERA VAN DER HORST – misschien was dit wat het moest zijn
- PIETER STROOP VAN RENEN – Ik zal niet weten
op deze site vieren we alle vormen van poëzie van diep zwart tot hemeljuichend hoog en meestal toch met een romantisch randje – romantiek in de zwaarste – de zwartste en in de lichtste zin van het woord – dat we bestaan – wie mag er voor U bestaan en in welk gedicht en hoe erg – we lezen het zo graag deze week. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
je bestaat
ik weet het
vanavond
word je een gedicht
vannacht in een duizend woorden meer
tot de vroege trage mooie ochtend
grote dichters
gebruiken kleine woorden
ik het kleinste:
besta
besta
voor mij
besta
zoals je wil
pom wolff
Beste A.
in deze brief
heb ik je liever
in deze schijn
verdwijnt er
in dit leven
bestaat geen
plan B.
geen zee
van zijn
geen zee te hoog
om te verdwijnen
te bestaan
besta je
liefs
B. Te A.
Jorge Bolle
wie mag er voor U bestaan en in welk gedicht en hoe erg – het thema deze week samengevat – ergens tussen besta en basta het themagegeven voor de dichters – Jorge maakt er een soort filosofisch woordspel van – de werkelijkheid beschreven tussen zijn en schijn – plan B bestaat niet – de dichter houdt het bij plan A en dat is prettig voor A. met de groetjes van B.
Goedemorgen Pom
Hier vanuit Finland mijn bijdrage aan de enige virtuele.
Met dichterlijke groet,
Rik
De wals van het bestaan
Het Finse bestaan de sauna van poëzie
onverstoorbaar leggen klanken
de schoonheid van eilanden uit
sla en besta drum van de sjamaan
ga naar Halsua Turku de tijd achterna
luister naar de jazz van evergreens
neem de veerboot tot de dood
het bestaan oneindig verklaart
piano tonen de Korpo wals dansen.
Rik van Boeckel
Turku. Finland
30 juli 2022
Rik rept over het bestaan in Finland – de spiritualiteit met eeuwigheidswaarde die rik uitstraalt werkt aanstekelijk. er is overal muziek overal ritme en overal de natuurlijke schoonheid van riks euforische poëzie. riks poëzie is in de zomer een dichtbundel en reis en natuurgids.
Je zaterdagavondgezicht
met de poes op schoot
alsof intens tevreden
iets van altijd is
en toch dat luchtledige
waarin je opgegaan
een wolk van moederliefde
de geur van seringen
hoe je blijft
in wat ik vasthoud
afdruk op papier
het kelkje in je hand
het lepeltje dat je roert
als in een zoet bestaan
© FT 30.07.2022
met enige weemoed de woorden van Frans te lezen. alsof het van altijd is en nog steeds zo is maar zo is het niet – wel in dichters hoofd en als de dichter de pen beroert – ‘hoe je blijft in wat ik vasthoud’ – waaraan de dichter zich vasthoudt – meer zal er niet kunnen zijn.
Ik vrees dat ik ook nu weer enigszins buiten de lijntjes aan het kleuren ben. Kan ik niet zoveel aan doen. Iets Rotterdams denk ik…
Prettig weekend,
Ton
Relatiepoëzie
Heel veel ik en heel veel
wij en mijn
romantiek of zielenpijn
ware liefde
uit mijn leven verdwenen
alle dagen zal ik wenen
minnares helaas morsdood
stil verdriet
sterk uitvergroot
eenzaam arm, maar bij jou
rijk
een zee van hartstocht
voert me mee
en ander oeverloos gezeik
lieve dichter
leven draait niet om kleffe
lyriek en romantiek
maar om dadendrang en
poen
leer een vak
en ga wat doen
Ton Huizer
ton zit echt aan de uiterste rechterkant van de lijn besta…….basta – buiten de lijntjes… kleuren noemt hij dat – de wedstrijd romantiek versus nieuwe zakelijkheid stand 1-1 – hahaha een echte ton huizer vandaag hier te pom – natuurlijk gaan wij dichters meer dan wie dan ook wel ten gronde aan liefdesleed en inktzwarte melancholie en liefst elke dag van de week. maar met de rotterdamse nuchterheid fijn getypeerd in de laatste strofe kunnen we ook goed leven hoor. een bad ter ontnuchtering de woorden van Ton.
alleen nog hun naam
nauwelijks meer leesbaar
op de verweerde steen
eromheen wat dode planten
veel ouder nu dan zij
is dit de laatste keer
voortaan bezoekt zij hen
in een gedicht
met nieuwe woorden
op tafel verse bloemen
anke labrie
(30-07-2020)
ze hoeft er de deur niet meer voor uit. ook thuis kan de herinnering bestaan – in een kort tafereel de vergankelijkheid beschreven.
