Rik van Boeckel wint de enige echte virtuele ver-ont-waardigings – trofee op pomgedichten punt nl – Frans Terken zilver

dank aan alle dichters die hun werken van verontwaardiging instuurden. geen makkelijk thema. ik viel eigenlijk meteen voor de opwekkende woorden van Rik van Boeckel in zijn helicoptergedicht – het wereldleed overziende doet hij die prachtige oproep –

‘laat de mens elkaar niet de das om doen
maar de shawl van liefde en mededogen.’

ik zeg goud! zilver voor Frans Terken en zijn verontwaardiging over wat extreem is en de democratie tracht uit te hollen. ‘klaar voor de tegenmacht’! Rik en Frans van harte.


Het boze lied

Leve de zinvolle verontwaardiging
zing het lied van boosheid
met handjeklap en juichend applaus
zonder de glorie van weemoed

doch laat de olifanten met rust
zij hebben het leven gekust
laat de landen voor zichzelf zijn
de Amazone los van houthakkerspijn

zo zal het boze lied kunnen worden
verdwijn Rus uit jouw leugen imperium
laat de mens elkaar niet de das om doen
maar de shawl van liefde en mededogen.

Rik van Boeckel
12 november 2022

het gevraagde thema staat heel ver af van de blijmoedigheid die Rik elke week weer in de poëzie brengt. en toch slaagt hij er in met een prachtige oproep in de twee laatste regels om het gemene leed in de wereld dichterlijk te omarmen. de mensheid een ‘shawl van liefde en mededogen’ om te hangen.
Vuist

Spoel de leugen 
met water van gracht en bidet
voor ik de valse woorden
dwars in je keel druk

een vuist in je muil
tegen al het vuil
dat uit je mond komt

hang ik de goede woorden 
aan het blauw van de winter
staan wij gestaald 
klaar voor de tegenmacht


© FT 13.11.2022

een min of meer a-typisch gedicht van Frans Terken waar de verontwaardiging vanaf spat. a-typisch in de zin dat Frans ze heel sporadisch schrijft en de verontwaardiging meestal richt tegen vertegenwoordigers van ultra rechtse politiek – poetin aanhangers en dergelijk ongerief.

  • Rob Mientjes – Laat vrede met rust
  • Ditmar Bakker – Wie sta je voortaan nog ter zij?
  • Geraldine Bankcaenen – hoorden de kettingen de roep achter de laatste huizen
  • Ton Huizer – Ik heb het gehad met je schat
  • Rik van Boeckel – shawl van liefde en mededogen
  • Anke Labrie – pas later komt de psychiater
  • Cartouche – ja, zo’n dag, klotedag
  • Frans Terken – een vuist in je muil
  • Jako Fennek – we spraken over sexy ondermode

wie wint de enige echte virtuele ver-ont-waardigings – trofee op pomgedichten punt nl – naar het kunstwerk in het Beatrixpark in 020 – voor elke maand een vuist – dichters hechten vaak aan waardevolle zaken – dat er ook NEE gezegd kan worden op poëtische wijze. ach u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

teken haar graniet
 
teken mij een uitgelopen vrouw
die elke hand aangrijpt 
zo dat de afgelopen dag haar bij me brengt
 
als al het licht haar niet verdragen kan
teken haar begrepen
teken dan het oordeel niet
 
verlangen is misschien wel onbegrepen zijn
teken haar graniet in wat ik warmte noemde
ik wil dat zij er is – teken mij ga niet
 
pom wolff

Titelloze stilte

Geen vogels in lucht
Aarde in zichzelf gekeerd
Bodem voedselarm

De korst breekt open
Vloeibaar magma spuit omhoog
Daalt neer in grauw zwart

Sirenes loeien
Armen reiken naar hemel
Met gebalde vuist

Zelfmoord in slagveld
Soldaten omgekomen
Generaal het leed

De stad genomen
Land gepikt grens gestolen
Homeless country

Verschroeide wereld
Zielen harten gebroken
Het zijn dat ooit was

Oorlogen ga heen
Laat vrede met rust

Rob Mientjes

verontwaardiging door wat oorlog doet in de strofen 4-5-6 en een vredesoproep aan het einde – de donkere natuurbeschrijvingen in de strofen 1-2-3 voelen als met de haren erbij gesleept – dat krijg je met die haiku’s – nee dit gedicht komt niet bij mij binnen – de verontwaardiging eigenlijk ook niet daar zijn de laatste 2 regels te slap voor. als je vorm voorrang geeft dan moet je niet verbaasd staan dat de lezer niet met de inhoud kan meevoelen. komt bij dat ik helemaal niet op haiku’s zit te wachten. dat kunstje kennen we zo langzamerhand wel toch?


Wie sta je voortaan nog ter zij?
Wie sterk is, is ook trouweloos,
Weg banden die beknotten—snij!
Wie sta je voortaan nog ter zij?
Ze kijken niet om naar ’t karwei;
Ze raken vrij, maar grenzeloos.
Wie sta je voortaan nog ter zij?
Wie sterk is, is ook trouweloos.
*
Voed kind’ren op met vuur, devoot;
Ze kiezen, groot, hun eigen baan.
Je lijkt vast nietig, idioot.
Voed kind’ren op met vuur, devoot
En zij denken dat jij hen noodt;
Geen reden niet toch weg te gaan.
Voed kind’ren op met vuur, devoot,
Ze kiezen, groot, hun eigen baan.
*
Wat is je ware pad? Loop heen;
Oog sterk; ze blijven argeloos.
Je weet hoe trouw vergeldt, zo ‘k meen.
Wat is je ware pad? Loop heen
Dat ze je noden; blijven. Geen
Durft met je breken, bang en broos.
Wat is je ware pad? Loop heen;
Oog sterk; ze blijven argeloos.

Ditmar Bakker


ook Ditmar geeft voorrang aan de vorm – zonder enige noodzaak -inhoudelijk gezien – wordt een regel drie keer herhaald in elke strofe. aan zo een regel blijf ik hangen. laat ik het zo formuleren – de regels zijn goed bedoeld. de ware verontwaardiging is ver te zoeken. het gedicht heeft iets van een kinderrijmpje – de gladde weg de gladde weg – de hobbelweg de hobbelweg etc.

We komen maar niet samen
alles wat we willen zeggen
sterft onderweg
zo kunnen we niet de wereld lopen.

We sliepen naast de zomer
hadden angsten, hoorden de kettingen
de roep achter de laatste huizen
en als we toch zouden kunnen vergeten
zal alles wat we schreven voor altijd
de geur hebben van spijt.

Omdat we nooit samen kunnen leven
omdat we gek zijn
omdat we alleen zijn 
omdat er zoveel zijn.


Beste Pom, nu kan ik zeggen wat eerst niet kon.
Moeder Maria doet niet ( nooit meer mee) mee.
Geraldine Bankcaenen


beetje moeite met de regels: ‘zo kunnen we niet de wereld lopen. en ‘’ We sliepen naast de zomer’ – ik geloof dat niemand naast de zomer slaapt en heel weinig mensen zullen de wereld lopen – wel slopen! dat dan weer wel. ik bedoel te zeggen je moet met een betekenis van de woorden niet te ver afwijken van een reguliere gang van zaken. dan verliest de lezer zich zelf in de woorden en stokt verder lezen. het lijkt een erg persoonlijk gedicht te zijn – deze lezer staat te ver af bij de beschrijving van dit persoonlijk gebeuren.



Ja Pom. Ik weet het. Te simpel. Maar dat krijg je nu eenmaal als ik iets over relatiepoëzie ga schrijven…
 
Als het goed gaat is ieder woord overbodig. Als het niet meer gaat, geen gezeur. Boekenkast uitruimen, andere sloten op de deur.
 
Mooie herfst,
 T. 


Tweespalt

Ik heb het gehad met je schat
ik ben het goed zat
dat jaloerse gezeik maakt me
ziek

ik sliep niet met Truus, niet
met Yvonne en al helemaal
niet met die treurwilg
Monique

jij gaat hier naar rechts en ik
ga naar links
en na de rotonde zien we wel
weer

ik hol je voorbij of we leggen
het bij
en hopelijk irriteren we elkaar
dan nooit meer

Ton Huizer

Gerard Reve schreef mij zojuist uit zijn hemel het volgende. meneer wollufsun – naar ik heb begrepen schrijft U zo af en toe belangrijke dingen onder dichters – wilt U een keer daar van af zien en een keer een paar van mijn woorden plaatsen onder het gedicht van de dichter huizer? ik zal U belonen met alles wat aan mij hangt hier in de hemel – mocht de Heer U ooit tot zich nemen. ik zal een goed woordje voor U doen – maar dat terzijde – het is hier in de hemel trouwens goed te harden – zet U dat er gerust ook maar bij – en deze woorden bij huizers woorden:

Scheppend Kunstenaar

Naarmate ik ouder word,
wordt, wat ik schrijf, hoewel fraaier verwoord,
steeds enkelvoudiger van inhoud:
liefde (of geen liefde),
en ouder worden,
en dan de Dood.


Gerard Reve


mama het eerste woord
leven
papa het tweede woord 
liefde 

mama en papa
leven is liefde

pas later komt de psychiater
en ook woede krijgt ruim baan

ruimte genoeg nog over 
voor wat resten liefde  
die er uiteindelijk 
nog steeds blijken te zijn 

anke labrie 
13-11-2022 

Anke grijpt het thema aan – prachtige foto trouwens van Anke in actie de afgelopen week op de boot van Catelijne – het einde van de wereld – foto van André Homan – om te reflecteren op leven liefde en waartoe dat nu eenmaal heel vaak leidt. het gedicht als reflectie.



Ochtend

zon die door de lamellen wil
Jij die je draait op je andere zij

je ogen dicht doet en denkt
laat me met rust, rot op

mompelt, klop niet op mijn luiken
als je weet dat je ‘voor niks’ opkomt

en je schuift je been
vleit een hand tussen jouw dijen

ja, zo’n dag, klotedag
zondag, die niets te geven heeft

geen beweging, geen licht
en al helemaal geen poëzie

val dood!


13-11-2022 / Cartouche

iemand schreef mij ooit – die ‘Cartouche wil altijd ergens in’ – hahaha – ik weet niet of die opmerking hier ook van toepassing is. niet geheel duidelijk is het wie hier nou eigenlijk wat vindt – het een klotedag vindt – ton huizer zou spreken over relatiepoëzie – ik zeg het hem na en ik zeg erbij dat cartouche beter kan. dichter heeft weinig inspiratie en schrijft dat net te nadrukkelijk van zich af. dichter is eigenlijk verontwaardigd over zijn eigen tijdelijke onvermogen.

ondermode

een zomeravond die alles mooi maakt
ik hield haar pols vast
zij de mijne
we spraken over sexy ondermode

ik vond dat juiste slipjes
de billen fijnere vormen geven

ze liet mijn pols voor waar hij was
trok de hare terug
zei nog iets over achterwerk
en eigenwaarde

liet me zitten met wijn en zomeravond


jako fennek

‘de juiste slipjes’ zij geven te denken. haha – ik zie een dichter in zijn zoektocht voor me naar de juiste slipjes – veel slipjes zijn niet de juiste slipjes – sommige wel. niet alle slipjesdragers werken mee mogen we lezen. misschien moet jako meer of andere gespreksonderwerpen proberen. de juiste BH wellicht?

Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Laat een reactie achter