de verschillende kanten van konstantin wecker door de dichters goed getroffen – de hang naar een rechtvaardige wereld – en weckers eeuwig verlangen naar de onbaatzuchtige liefde als antwoord op al het onrecht in de wereld: ‘Doch ich träume nicht allein / Ist denn nicht allein die Liebe / Grund und Sinn von allem Sein’ – dit thema ook prachtig verwoord door Frans Terken. in mijn commentaren onder de gedichten leest u kort waarom het virtuele goud naar Frans moet gaan deze week – Frans vandaag vanaf vanmiddag 1500 uur te genieten in Melvin van Eldiks theater DE BRES in Leeuwarden – zilver naar Jako Fennek en brons naar Ien Verrips. alle dichters dankjewel voor het insturen en de winnaars van harte.
Niet de nachtmerrie
in alle donker voorgeschoteld
maar de droom tot leven wekken
opstaan in een betere wereld
een eiland voor onze zielen
dat niet overspoeld wordt
verzwolgen door de waterspiegel
een hut waarin wij huizen
tussen wanden met liefde behangen
een bed op poten van veerkracht
een tafel waaraan wij
elkaar zien zoals we eigenlijk zijn
door alle rook en mist heen
© FT 26.11.2022
prachtig klein gehouden gedicht – bijna een weckergedicht – van hoop en moed, droom en liefde – de woorden hoog gehouden in de werkelijkheid van de poëzie – zal het nu nog utopia heten – dichters weten dat het van de werkelijkheid is – van de werkelijkheid zal zijn. zoals oscar wilde schreef – vooruitgang is de verwerkelijking van utopieën. de bijdrage hier van Frans dient ook deze vooruitgang. zo staan dichters op. zo staat frans op.
Het is bijna 1 uur, moet ik vandaag of morgen zeggen? Ik tip op vandaag, doet het voor mijn gevoel beter en verandert aan de notenboom toch niets. Die zal vandaag, als het licht wordt, toch wel een beetje kaler zijn.
Groet van Jako.
de notenboom is stil
geen kraaien meer, geen
andere vogels
wel hier en daar
een dorrend blad
ik droom ons als de bladeren
vrij van nijd en ijdelheid
ik droom jou op een tak
wiegend tegenover mij
in je ogen tranen
door het snijden van de wind
zo ben je mooi
angstwekkend mooi
mooier kan haast niet
jako fennek
die notenboom, die verstilde notenboom staat er prachtig getekend bij. de andere kant van konstantin wecker wordt hier op de site op deze wijze binnengehaald. de adere kant van jako ook. de andere kant van ons allemaal.
voor nog één keer een allerlaatste keer
deel je jouw dromen
die de onze waren
naast ons dagelijks gedoe
het leren kennen van onszelf
de hebzucht en ons eigen falen
de bitterheid van het verlies
daar was dan toch de klank de melodie
door jou gezongen en door ons gehoord
van het nooit zwijgende verlangen
naar die betere wereld
die van rechtvaardigheid
nov.2022
Ien Verrips
het gedicht komt wel binnen – juist die tegenstelling van het persoonlijke verhaal van verlies en smart tegenover het samen gevoelde ideaal dat blijkbaar nog iets van verbindende kracht in zich heeft – door de poëzie van Ien tot een verbindende kracht gesmeed. het merkwaardige is dat in dit gedicht in tegenstelling tot het gedicht hierboven van Rob de grote woorden niet storen. bitterheid, verlies, hebzucht, falen, verlangen en rechtvaardigheid. zo zie je maar weer poëzie laat zich niet vangen in een commentaar.
- FRANS TERKEN – opstaan in een betere wereld
- RIK VAN BOECKEL luistert naar de hymne van geluk
- ANKE LABRIE – ze glimlacht
- CARTOUCHE – hey Joe*, Mensch, where are you
- ROB MIENTJES – Ik kook langzaam over
- IEN VERRIPS het nooit zwijgende verlangen naar die betere wereld
- JAKO FENNEK – zo ben je mooi
- VERA VAN DER HORST – heb ik nog hoop
Ohne Krieg, ohne Gewalt
Ohne Bosse, ohne Herrscher
Jeder ist dem Ander’n Halt
Ohne Ehrgeiz, ungehetzt
Alle leben nur im Jetzt
Ohne Himmel, ohne Hölle
Einfach nur im Jetzt und Hier
Diese Welt gehört uns allen
Ohne Grundbesitz und Gier
Stell dir vor wir leben sie
Diese schöne Utopie
Nennt mich gerne einen Spinner
Der nicht passt in uns’re Zeit
Doch ihr lebt in einem Albtraum
Mein Traum ist die Wirklichkeit
(…)
Nennt es weltfremd, nennt es Wahnsinn
Doch ich träume nicht allein
Ist denn nicht allein die Liebe
Grund und Sinn von allem Sein
uiteindelijk is het toch de taak van de kunstenaar om een wereld te tonen waarin het beter leven is dan de onze – misschien droomden we al meer dan een halve eeuw – misschien kunnen we opnieuw dromen – kunnen onze kinderen nog dromen – in vrijheid – uw droom lezen we graag in poëzie deze week. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
het is voor wie de zanger het hoofd buigt
aan het einde van zijn lied
dat de dichter haar weer ziet
mooier dan ze ooit geweest is
in de wegstervende klanken van zijn muziek
een eenvoudig lied
twee mensen die vertrokken
ze leefden van de wind
zij droomde van een kind
hij bouwde haar een huis
van leem en klei en brokken
pomwolff
De hymne van geluk
De stekker in het levende lied
van zingende spelende geluiden
laat ons grauwe verleden los
eenheid verzorgd door de melodie
zoekt reflectie in de wandspiegel
luistert naar de hymne van geluk
onder de muziek tikt het ritme
boven de muziek zingt het lied
tot het zichzelf voor ons arrangeert
melancholiek verrijst jouw stem
in het onbestemde levenslied
lichten aan de overkant schijnen door
langs raaskallende huizen
o al het goede, niet goede,
doordachte vlok van niks
bijen van de lichte duisternis
zoemen rond zoenende lippen
zij steken geen nachtmerries aan
wij laten ze heerlijk gaan.
Rik van Boeckel
25 november 2022
de woorden lijken dichtbij maar ze zijn me bij elkaar toch net te abstract. ik bedoel de verbinding tussen de strofen is voor de eenvoudige lezer op een eenvoudige zaterdagavond niet echt te volgen. we horen een stem we horen zoemende bijen – we lezen en we lezen natuurlijk over riks muziek, over ritme en melodie – het grauwe verleden voorbij – dat wel – de hymne van geluk wordt ingezet – ergens maken de woorden blij al zoemen de meeste mij voorbij.
het masker afgezet
ziet ze zichzelf
ze glimlacht
nog steeds het kind
dat zo graag mee had willen doen
alleen niet goed wist hoe
het meisje
dat het spel nooit leerde spelen
maar wel veel mooie dromen had
de vrouw
die nu elk masker opzet dat haar past
zolang daarachter maar haar kinderdromen
anke labrie
hoe het in het leven kan gaan – in een paar eenvoudige pennenstreken neergezet door Anke. dat er geleefd kan worden met en in dromen. en dat ze niet vergeten zijn. die dromen.
denken we ook nog even terug aan die grote expo in Loods 6 van Anke Labries schilderwerken ‘Aan de oevers van de droom’, titel van de expo ook – naar een gedicht van Anke Labrie – de expo waar Anke ons meenam langs al haar kunstwerken – al haar dromen – haar leven – hieronder als lied gezongen door Bjorn van Rozen bijna vijf jaar geleden in Loods 6.
In deze tijd van identiteitsverengingsdenken, oppervlakkigheid, priet-en woketaal, oorlog en uiteengeslagen dromen is het goed af en toe ook om te kijken naar al wat verleden is maar nooit mag sterven om een gloed- en waardevolle(r) toekomst in het vizier te houden
Vandaar dit ‘konstantijntje’, cherubijntje, van omhoog
De edele kunst
de kunst van manzijn, manna in woest land
ster met een staart van stof die als een teken vanuit het niets
boven komt drijven, oogverblindend wit en zwart in één beweging
op een zon doorploegde heide al je mannelijkheid vergeven
passeren en pareren ruggelings elke tegenstand
in dat helse hoogwegveld vol vijandvuur
uit je sloffen schieten, engeltonen uit een orgel
dansen in een zwanenhals
als ik vrij man nog één keer trouw wil ik alleen
jou als mijn ‘best man’, bevrijdende vleugel-spits
een doodgewone Sonny boy uit een sprookjesboek
met de naam van Jason of Joe – a joy for ever
never dies in green lowland killing fields
back home steeds weer die droom van gras
dat als speelveld tot de hemel reikt, werkelijkheid
hey Joe*, Mensch, where are you
mon amour fou, wo ich dich brauch’ so schwer
to spit my fire, to make our dream come true
jou handen en voeten te geven
hoe wondermooi
© Cartouche / 27-11-‘22
Cartouche wil een hele hoop kwijt, een hele hoop zeggen – gelukkig sluit hij de bijsluiter bij – voor de liefhebber zullen we maar zeggen. natuurlijk er zijn helden er waren altijd helden. en in de oproepen van konstantin wecker – de 75 jarige – zoals hij deze een halve eeuw bezingt worden ook helden bezongen zoals ook Cartouche een monument opricht voor de hier door hem bezongen held.
*Joe Mann , gesneuveld 19-09-1944 tijdens luchtlandingsoperaties op
de Sonse heide. Op een gedenkteken in Best wordt de herinnering aan
zijn heroïsch optreden levend gehouden
https://nl.wikipedia.org/wiki/Joe_Mann
Awesome kind of a man
Glad to see you again, hey, Joe
You leave nothing to guess
Of all friends that I knew I’ll keep thinking of you
Since the day you were gone
Hey, Joe, I’ve told you so
Easy come, easy go
And the show’s still pullin’ strong
As long as time’s goin’ on it takes us all
Hey, Joe, let’s have a ball
You’re here after all
We call in the past
I never will, hey, Joe
Some are born to change times
Some for nickles and dimes, hey, Joe
I think I’ll always do, hey, Joe
I know I’ll always think of you
https://www.youtube.com/watch?v=U5D0ko7jSU4
Gedroomde werkelijkheid
Mijn droom is werkelijkheid
Fantasie gaat op de loop
Sprint weg voor mijn geweten
Het weet van niets
Kent grotten noch licht
Rest het tasten in duister
Verstop onrust in het donker
Ondermaans in struikgewas
Hersenpan ruist
Ik kook langzaam over
Niemand weet hoe laat het is
Ik droom mijn werkelijkheid
Opdat deze niet echt wordt
Wat heb ik nog te vrezen
Van waarheid wil ik niet weten
Komt veel te dichtbij
Rob Mientjes
neen! hier moet de schoolmeester in mij toch even worden losgelaten. dit gedicht had niet geschreven gemoeten. Rob schreef: ‘Goedenavond Pom,
Tussen het voetbal en de aardappelen door een gedicht zowaar. Uit mijn eigen werkelijkheid van de droom.’ – op zich sympathiek natuurlijk en dank je wel – maar de poëzie is hier ver te zoeken. ze zal ergens onder de piepers liggen. we lezen grote proza woorden waar we poëzie willen lezen: werkelijkheid/fantasie/geweten/waarheid. poëzie is geen betoog!
en we lezen veel te veel IK hier natuurlijk – is niemand in geïnteresseerd alleen de persoon in kwestie. de woorden graag met de schillen mee richting schillenboer. en fantasie is geen ‘het’. wat je nog ’te vrezen’ hebt? nou waag het niet om volgende week een gedicht van het zelfde nivo in te sturen dan laat ik de matthijs nieuwkerk in mij los.
Zonder mijn dromen
zou ik leven in een woestijn
van radeloosheid en banaliteit
Ze zijn de wegwijzers
in het leven, krachtvoer
in de soms zo kille feitelijkheid
Dromend heb ik nog hoop
en kan ik nog geloven, sluit soms
liever de ogen voor de werkelijkheid
Ik droom met de ogen wijd open
Vera van der Horst
geen weckergedicht deze woorden – meer een vera van der horst gedicht – het thema niet gehaald zeggen we dan formeel gezien. maar ook als vera van der horst gedicht is het gedicht niet geslaagd – er zit geen grinta in zeggen ze dan bij voetbal – geen brel in de wereld van het chanson – teveel te directe ik – in de wereld van de pom. de woorden reiken niet verder dan een persoonlijke mijmering. daar is de poëzie van vera niet voor. we willen meer – bij vera alles
