MAX LEROU wint de enige echte virtuele – hoorde je het schreeuwen hoorde je het wel – trofee op pomgedichten punt nl – zilver voor Rob Mientjes – naar een gedicht van ALJA SPAAN

we gingen er onbevangen in – bij het hartverscheurende de ingang – onder dankzegging aan alle dichters die instuurden – die het waagstuk ‘schreeuwen’ aandurfden. het gevaar van overschreeuwen ligt vreselijk – schreeuwend bijna – op de loer – wie kan het schreeuwen klein houden, klein krijgen – dank aan alja spaan die in haar gedicht de schreeuw liet opgaan in het wit – klein hield – als inspiratiebron deze week hier op de pom.

om MAX LEROU kunnen we niet heen – hij schreef een tijdloos gedicht waarin dichter de schreeuw laat verstommen en ‘het gewone’ leven kan worden voortgezet. gewoon en ongewoon, gewoontes en vreselijke gewoontes een plaats gegeven in de poëzie: GOUD! van harte. zilver voor de eenvoud in het gedicht van Rob Mientjes – bij de woorden in het gedicht kun je heel veel toepasselijke verhalen denken en dat is knap gedaan door de dichter.


mulisch baby – ich habe angst

bij de buren slaat de klok
het uur onrust – even verderop
schreeuwt een moeder heil hitler
bij het ochtendorgasme

pas in de middag wordt ze anti-duits
eerst moeten ze nog de hond afknallen

ja er ligt een mooie dag
in het verschiet

ml

een vreselijk gedicht qua inhoud dat toch ook – en dat komt door die laatste 2 strofen – die de lezer – in ieder geval deze lezer – een brede lach op het gezicht doen toveren. een wereld in weinig woorden – een vreselijke maar o zo echte wereld – tijdloos geschilderd hier door de dichter.

Een harde schreeuw

Zij 
naar hem
omdat het moet


Hij
naar haar
omdat het mag


Luid
zeer luid
omdat het is


Hard
de pijn
van het zijn


Zeer
het verteer
dat nooit zwijgt


Maan
de zon
totdat ze straalt


Opdat
nooit weer


Rob Mientjes

we gaan er onbevangen in – bij het hartverscheurende de ingang – onder dankzegging aan de dichters die het waagstuk ‘schreeuwen’ aandurfden. het gevaar van overschreeuwen ligt vreselijk – schreeuwend bijna – op de loer – wie kan het schreeuwen klein houden, klein krijgen – dank aan alja spaan die in haar gedicht de schreeuw liet opgaan in het wit – klein hield – als inspiratiebron deze week hier op de pom.
Rob lijkt geïnspireerd door de NOS – kwestie – klaagster die de gevierde presentator alsnog klein krijgt – het geschreeuw in de media – ‘de pijn van het zijn’ mag er wel uit van mij – verder bevalt me de eenvoud van het gedicht wel – waar de woorden ook op van toepassing mogen zijn. of wordt hier een debat SP – hoe heet ze? lillian M versus de rutte mark beschreven. oh nee dan moet lillian adje kuiken heten. ik weet het niet precies allemaal – dat geschreeuw ook de hele dag van die mensen. het gedicht mag er zijn. titel mag ook weg.
die is te duidelijk. te schreeuwend.

  • Rob Mientjes – omdat het is
  • Frans Terken – jij met een schreeuw om aandacht
  • Luk Paard – en hoe pijnlijk ‘n leve kan zijn
  • Rik van Boeckel – vat het verborgene eenvoudig samen
  • Ien Verrips – dat na schreeuwen vrijwel altijd klappen volgen
  • Cartouche – schreeuwt het stilte
  • Max Lerou – even verderop schreeuwt een moeder
  • Jako Fennek – benauwdheid grijpt me bij de keel
  • Anke Labrie – schreeuwen was verboden op het grote erf

wie wint de enige echte virtuele – hoorde je het schreeuwen hoorde je het wel – trofee op pomgedichten punt nl – naar dat prachtige gedicht van ALJA SPAAN – alle vrijheid voor de dichters om het zachte schreeuwen – het hartverscheurende – te beschrijven in een gedicht deze week in de wedstrijd die geen wedstrijd is – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.


een harde schreeuw

Niets erger dan een kind horen huilen, je slaapt nog, je
droomt, je kunt het bericht dat hij je stuurde niet

afluisteren, je moet naar een rustige plek lopen, je staat
middenin een winkelcentrum, je drukt op het

verkeerde knopje, je denkt maar een ding, je moet naar
hem toe, je moet meteen naar hem toe en dan

val je opnieuw in de zachte warmte van je bed en slaapt
en droomt opnieuw en bij het wakker worden,

te laat, kijk je allereerst naar je mobiel en hoe het lichter
is dan anders, de wereld wit, en is er geen enkel

bericht, van niemand niet, dus moet je gerustgesteld zijn
maar dat ben je niet want je hoorde hem

huilen, heel duidelijk en je was er niet en hoewel het geluid
vervaagt zit het verdriet in je keel en in al die witheid.


Alja Spaan

voorbij

in het nagelaten gezicht
moet gisteren
nog wakker worden

de laatste schreeuw
in stand gehouden
en zon alsof het maart is

haar laatste klimop nog gekapt

een dichter als babak
zou hier in het gedicht
met iets onontkoombaars komen

een kostbaarheid
die hij jou zou omdoen
 jou en  jou alleen
 
pom wolff
Met dank aan Alja deze keer!
Groet, Frans



Schreeuw

Die schreeuw alsof het van
een uit zijn nest geroofde vogel is
niets dierlijks is mij vreemd

dat je jezelf kwijtraakt
in een voorbij denderende menigte
al die vreemde gezichten
die heimelijk naar je kijken

je aanstaren alsof jij hier niet hoort
jij met een schreeuw om aandacht
om ruimhartig gezien te worden

tegen de schreeuwende werkelijkheid in
waar men onaangedaan voortgaat
zonder omzien stil zijn weg vervolgt

een schreeuw van wakker schudden
tegen dovemansoren op

© FT 10.03.2023

Frans houdt het persoonlijk deze keer. een persoonlijke ervaring wellicht – ik zie een podium voor me waar een dichter niet aan het woord komt – ze eten broodjes , ze kijken niet op of om – ze kleppen voort – ze gaan zoals altijd voor zichzelf en liefst ook luid kakelend – geen aandacht geen empathie voor anderen. het is maar een interpretatie – je kunt de woorden ook op andere fenomenen leggen – op de voorstelling van een schilderij bijvoorbeeld.
zo…ligt ie hier voor’et grijpe…beter dan voor pampus toch…en dus ik graai en gooi’em naar jou toe…as’n schreeuw…omdat’n schreeuw zo diep kan zo uit de diepte kan…dat’et snijdt dat’et geen naam heeft en toch….


“de schreeuw “

hoe’n lichaam
en de geest
zo’et schreeuwe kan
in stilte

zo’n schreeuw
diep
in ziel en hart

dat toont je mens
en hoe pijnlijk
‘n leve kan zijn

dan snijdt’et
nog’et meest

© luk paard

ja luk paard heeft gelijk – een mooie samenvatting van elke echte schreeuw die binnen komt: ‘dat’et snijdt…’.
Schreeuwlelijk

De schreeuwlelijk roept om toekomst
vat het verborgene eenvoudig samen

hij laat de enerverende dag
met de passie van gebaren gaan

hij ontroert schreeuwende herinnering
voor de jeugd van toekomst en heden.

Rik van Boeckel
11 maart 2023

Rik plaatst het schreeuwen in de tijd – ik zie hier niet helemaal voor mij bijvoorbeeld de politicus die stemmen tracht te winnen – het is voor de lezer lastig om tot een afgerond verhaal te komen bij de woorden van de dichter. misschien moet er nog een strofe bij?


als je denkt met je geschreeuw
mij te kunnen overtuigen 
van je liefde
als je met je geschreeuw denkt 
mij te kunnen bewegen
naar jou toe

weet dan dat ik weet
van je angstige alleen-zijn
je verlangen naar gekend
en samen zijn

en weet ook dat ik weet
dat na schreeuwen 
vrijwel altijd klappen volgen

maart 2023
ien verrips

het gedicht komt ietsje onevenwichtig over – het is invoelend en vervolgens belerend. ik leef met je mee lezen we / horen we de dichter zeggen om vervolgens de koekenpan op je neus te krijgen. beetje vals gedicht. hehe denkt de lezer eindelijk eindelijk iemand die me begrijpt. en pats boem! daar sta je dan – dank je wel ien. of de afstraffing van de lezer bewust de bedoeling was van de dichter komen we niet te weten.


Onbezonken

rood als een spaanse peper
zoals toen dat ogenblik dat ik
mysterie zag, je mond, de vonk
wat het hart golving en ritme gaf

elke keer ik je nu herlees
vleugelwoorden op vloeipapier –
schreeuwt het stilte om me heen

hoe jij – de wereld
een slinger gaf waartoe zelfs
geen foucault bij machte was

huiver op de huid
mijn liefste, zoete pijn van al
verterend samenzijn

als gezwollen ader
op mijn lippen trilt – hoe jij
het klaarspeelt onbestorven
op mijn trommelvlies te kloppen

11-03-2023 / Cartouche

de dichter leest hier – mogen we toch wel zeggen – zijn eigen gevoelens hardop voor aan de lezers van zijn gedicht. als je over een persoonlijk gedicht spreekt dan is dit wel het voorbeeld. als lezer denk je al snel – ik niet en hij wel! hoe dan ook de woorden spatten van het papier vol van passie – een boekenweek gedicht en de dichter herleest het boek dat hem zo dicht bij haar brengt dat de stukken er van af vliegen.

onschuld

nu, bij het zien van de schreeuw
van edvard munch
voel ik aan wat hem bezielde
het leed dat hem bezocht

benauwdheid grijpt me bij de keel
iedere dag in deze wereld
andere tekens beelden woorden
een andere haan die kraait

luid schreeuwen helpt nauwelijks
misschien het zingen
van een knapenkoor
de onschuld in hun stemmen


jako fennek

aardige gedachten bij de herinnering aan het zo indringende schilderij. dat de dichter – niet bij het kijken naar – maar bij het schrijven van een gedicht – het geheim van het schilderij ont-dekt – is niet verwonderlijk – daar is ie dichter voor.

schreeuwen was verboden
op het grote erf
omgeven door de diepe sloten
erachter de kassen met veel glas

 ieder kind dat bij ons speelde
kreeg dit meteen mee
op straffe van niet welkom meer 

maar als er iets ergs gebeurde 
dan mochten we keihard schreeuwen
en dan deden we dan ook

wat hebben wij geschreeuwd
in onze kindertijd
die uiteindelijk goed verlopen is

anke labrie
(12-03-2023)

het schreeuwen uit en in de kindertijd vorm gegeven – alleen als het erg was – de herinnering vastgelegd in een gedicht – een voorbeeld van: ik citeer: Reminiscentie is volgens Van Dale “een gedachte aan een verschijnsel uit het verleden, dat overeenkomst vertoont met een huidige waarneming”.
Als je bijvoorbeeld een oude vakantiehit hoort (huidige waarneming) is de kans groot dat je meteen beelden voor je ziet van de locatie waar je dezelfde muziek (verschijnsel uit het verleden) in die betreffende vakantie zo vaak hebt gehoord. Tevens komen er dan herinneringen aan die vakantie naar boven. Dit verschijnsel kan zich ook voordoen bij het ruiken van een bepaalde geur of het zien van een voorwerp, foto enz.


Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Laat een reactie achter