
In de spiegel zie ik mijn kaaklijn langzaam verdwijnen. Mijn buik valt over mijn broek. Waar is die jonge god gebleven, die ik acht jaar geleden van onder al dat vet wist te toveren? Hij is waarschijnlijk achter gebleven tussen de lege zaken chips en de lege glazen bier ergens. Het stoort me en ik mis hem. Dat gevoel wordt gedurende de dag onderdrukt door werk en drukte. In de avond ben ik het al weer vergeten. Ik heb zin in een grote schotel vlees en een koude halve liter bier erbij. Ik voel me goed en rustig. Iedereen om me heen is blij. Ik slaap de slaap van de onschuldigen. In de ochtend sta ik langzaam op. Terwijl ik mijn enige broek dichtknoop die nog past, bekruipt me het gevoel. Het is helemaal terug als ik me met moeite plooi om mijn veters te strikken. Dit wil ik niet.
Na een dag rennen en vliegen kom ik thuis en schakel van werknemer naar vader en partner. Als ik mijn sociale taak heb volbracht, trek ik mij terug in mijn bibliotheekje met een boek en een iPad. Eerst kijk ik wat filmpjes van Turkse foodbloggers, die me met de sappigste beelden erbij uitleggen waar in Berlijn de lekkerste döner te vinden is. Prompt pak ik mijn telefoon om de Balkan Houtskoolgrill te boeken. Pas als mijn eerste trek is gaan liggen na een bakje paprika chips, pak ik een boek. Ik leg het na tien minuten weer neer en ga naar bed. De volgende ochtend om zeven uur gaat de wekker weer. Het is weekend en ik heb er zin in. In het leven.
Toch liegt de spiegel niet. De weegschaal ook niet. En ik weet, dat ik me niet te veel kan veroorloven in relatie tot de familiaire lijn van hart- en vaatziekten. Mijn sportregime is in orde. Drie keer in de week zwemmen. Twee keer in de week fietsen met fitness. Op de fiets naar het werk en vaak de hond uitlaten. Maar daar val je niet van af. Dat zit hem puur in het eten en het drinken. Dat zou ik moeten minderen. Ik neem me voor na volgende week mezelf een streng regiem op te leggen. Vaste sobere maaltijden. Niet drinken door de week en in het weekend max twee biertjes per dag. Ik weet dat ik dat kan. De ochtend beginnen met twee crackers kaas, een klein bakje yoghurt met appel en muesli en een bak thee. Later in de ochtend een kop koffie. Tussen de middag 4 crackers met kaas en twee met jam. In de avond een kop soep. In het weekend met de pot mee eten. Dat een maand volhouden en enkel op zondag op de weegschaal gaan staan en na een maand op regime met calorieën tellen. Ik garandeer je, dat ik binnen twee of drie maanden week op een gezond gewicht zit. Er zal een andere man voor je staan.
Deze man zal in de spiegel kijken en trots op zichzelf zijn. Zijn hoofd is helder en hij is in staat om bergen te verzetten. Hij is op het scherpst van de snede. Maar wat hij van zichzelf eist, zal hij onbewust ook van zijn omgeving gaan eisen. Hij moet weer leren leven met zijn nieuwe ik. Daarbij is hij angstig. Hij herinnert zich elke dag en denkt aan de toekomst. Hij is zo nuchter, dat zelfs schrijven niet meer gaat. En hij is bang om dood te gaan. Terwijl hij niet eerder zo gezond was. Hij is eenzaam in de wereld van zijn oude ik. Wat om hem heen is, past hem niet meer. Dan gebeurt er iets, dat hem van zijn stuk brengt. Het kan een pandemie zijn, maar ook een persoonlijk ongeluk. En hij begint weer te drinken. Hij vergeet de vorige dag. Hij eet erbij om te genieten. En niet veel later is de nieuwe man verdwenen. Hij is weer de oude en vreest de dood niet meer en leeft met de dag. Hij is gelukkig zo.
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl