met dank aan Cartouche voor de opbeurende woorden – zoals deze hieronder door hem zijn geformuleerd – altijd fijn dat medeleven met webmaster en graag genoteerd – los daarvan de definitieve uitslag – tot half elf konden nog wondertjes van poëzie worden ingezonden – maar zoals gezegd als de defintieve uitslag geldt IEN VERRIPS goud en PeterM van der Linden zilver. Peter omdat ie zijn gedicht naadloos liet passen in het gevraagde thema ‘waar dan ook of hoezeer..” en voorts een werelddierendagregel toevoegde aan de rijkdom die ze poëzie noemen:
Op camping El Torres aan de zee
De dieren dragen ons op pootjes
Het bevalt hier prima Wij zijn oké olé olé olé!
– van harte! PeterM. en IEN Verrips draagt vandaag het goud. twee wereldregels mochten we in haar gedicht lezen en noteren:
in wie hij was en wat hij onbedoeld
geworden was/
een weten dat het over is
dat de tijd gekomen is
van harte Ien! dank ook aan alle dichters die instuurden. zo is de zondag mooi – waar dan ook of hoezeer.
de koude blik een strakke mond
ik was gewaarschuwd
de vlakke stem maar strelend zacht
als babydons
ik liet me vangen in zijn woorden
in wie hij was en wat hij onbedoeld
geworden was
de weldaad van het steken van zijn mes
dat soepel binnenglijdt
de ogen die verglazen
het warme vlees dat openrijt
dan hoe het lichaam zich gewonnen geeft
willoos wordend zachtjes omvalt
als een moeie boom
de kou die binnentrekt
de kou die altijd binnentrekt
een weten dat het over is
dat de tijd gekomen is
april 2023 – Ien Verrips
twee wereldregels maken dit gedicht – afgezien van het verhaal – zeg maar de bloedparty van verrips – ik geef me altijd over als ik van die regels lees die eigenlijk boven alles en iedereen uitsteken – regels die in de hoogste regionen van de poëzie thuishoren en in lezers hoofd kortsluiting veroorzaken door de intrinsieke schoonheid en tegelijkertijd sporen van een mysterie in het taalvermogen van de lezer achterlaten. soms weten dichters een zo een regel te tonen – Ien doet er gewoon maar even twee:
in wie hij was en wat hij onbedoeld
geworden was
een weten dat het over is
dat de tijd gekomen is
ANSICHTKAART
Mocht men zich afvragen waar alle musjes zijn gebleven
Die zitten hier aan de Costa Blanca mocht men zich afvragen
waar zwangere zwerfpoes Donna Kebab is gebleven
Die zit hier Met nog een zestal katten
Net als wij Onder een zon Bij een veranda Op een camping
Wij geven dieren namen en eten Zo maken wij vrienden
De musjes heten hier Manuel en Susanna
Wij heten Peter en Andrea
Wij geven dieren namen Brokjes water en brood
Donna Kebab gaat bevallen Wellicht vandaag of morgen
Of pas als we zijn vertrokken Volgende week
We hebben geen idee Hier is voor ons momenteel overal
Wij geven dieren namen Op een camping bij een veranda
Wij zijn Peter en Andrea Mocht men zich afvragen
Waar we zijn gebleven Wij zijn hier
onder andere met Donna Kebab
Op camping El Torres aan de zee
De dieren dragen ons op pootjes
Het bevalt hier prima Wij zijn oké olé olé olé!
Peter M. van der Linden –
nou zeg maar rustig waar dan ook en hoe zeer deze bijdrage van de belgisch kampioen slammer en allesvreter – deze uit poëzie opgebouwde dichter die toch maar even een wereldregel met deze site deelt: wolfje pom voelt zich aangesproken:
‘De dieren dragen ons op pootjes…’
en zo is het ook – wensen wij van hier pjotrM en zijn andrea mooie dagen.
- Peter M. van der Lindens Ansichtkaart – De dieren dragen ons op pootjes
- Rob Mientjes – wie is er niet voor pro
- Rik van Boeckel – het balkon kijkt uit op vijftigers/het raam kijkt uit op tachtigers
- Ien Verrips – een weten dat het over is dat de tijd gekomen is..
- Frans Terken – een haven van oeverloos aankomen
- LEES het verhaal van de boze zeg maar rustig withete CARTOUCHE
de zondagochtendwedstrijd op de pom – de wedstrijd die geen wedstrijd is – zoals de poëziekenners weten – is weer aanstaande – een vrij vrij thema deze week: gedichten gevraagd met een welluidend waar dan ook of hoezeer geluid – de echte dichters weten er wel raad mee – we lezen het/ U graag en gaan genieten waar dan ook of hoezeer. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
de vrijdag of waar dan ook
stel dat jij het antwoord bent
op mijn ongestelde vragen
lig ik dan vannacht al in je bed?
of moet ik wachten
en eerst iets anders schrijven?
dat je altijd om jezelf huilt
bijvoorbeeld
en niet om een verleden
om een lege morgen?
of over al die feestjes van
hiep-hoi-hallo én hoe-gaat-het
we moeten weg
we gaan maar weer
de smak-smak vrolijkheid
van een overreden duif
die nog wat na fladdert?
pom wolff
Protesten 2.0
dagelijks nemen we ze voor lief
protesten om het eender
maar de mijne zijn niet negatief gelabeld
ze lokken positieve aandacht uit
testen slechts het pro
ben nou effen eerlijk
wie is er niet voor pro
protegenstanders versus protagonisten
de antagonist legt het loodje
laat mij het pro maar testen
gelijk een provo 2.0
te beginnen met promillage
het kan niet hoog genoeg zijn
in mijn bloed welteverstaan
tot kokend toe
zo pro is mijn promillage
ik ben ook voor probleem
waar dan ook of hoezeer
Rob Mientjes
leuke vondsten: provo, probleem en protest. het is natuurlojk taalspielerei – en je moet er maar zin in hebben – maar van robs teksten spat heel vaak het plezier richting lezers. de wereld wordt er niet beter van – maar van de echte protestgangsters ook niet heel vaak.
De liefdevolle tijd van het woord
De tijd onderneemt gedachten
uren staan er wagenwijd voor open
het huis van de dichter is een zin
elk woord een kamer vol keukenpoëzie
het balkon kijkt uit op vijftigers
de liefdevolle tijd van het woord
laat sommige gedachten langzaam los
in de kamer van volle zinnen
op kasten vol boeken en poëzie
het raam kijkt uit op tachtigers
de kamer van het woord vervuld
met verzen van schone weemoed
woorden spoken door het hoofd
leggen de weg af naar de tong
weerklinken in een zaal vol liefhebbers
Rik van Boeckel
20 mei 2023
ook hier best wel geestig – het opnemen van vijftigers en tachtigers in het gedicht. het lijkt op een volkomen uitgeschreven zeg maar afgewikkeld geheel. de tijd onder de loupe van de tijd. spoken words worden woorden die spoken. ook in dit gedicht spat het plezier af van het taalspel door de dichter gespeeld.
Well
Hoor het water van de Leith
dat glijdt en onze contouren spiegelt
dan breekt bij de waterval
niet dat het geluid alles overstemt
maar geen verkeer hier dat er bovenuit
zachter nog onze voetstappen
op de cadans van de stroom
door stenen gebroken in versnelling
niet dat wij ons haasten maar
het meebewegen dat automatisch
gaat zoals we in dat ritme
hier heuvel af heuvel op tot hoog
op de rots boven de oude stad
wacht ons aan de monding de kust
een haven van oeverloos aankomen
zwierige weg vanaf de bron
© FT 20.05.2023
de laatste strofe doet me aan de ouwe aachenende denken – aan susteren – of waar dan ook – dichter terken zoekt het iets verder. mooie overgang van het alomvattende en de overweldigende natuur in de eerste strofe naar het meer lieflijke en de kleine voorzichtige stappen in de tweede en derde strofe.
dat complimenten aan jezelf
meer dan dubbel mogen tellen
jou als leidmotief
nemen is de bal aan de voet
je tegenstander de verkeerde kant opsturen
omspelen, op het doel afgaan en scoren
geen kunst maar slechts vermaak
een schijnvertoning – jij zelf
de taaiste tegenstander in een leven
lange opgave het gedicht te schrijven
dat al omvat, alle andere overbodig maakt
doorgronden wie je bent, waar je staat
een wedstrijd niet te winnen – vrede
om je heen kun je enkel stichten
door sneven op het veld van eer
zo alleen
door me aan jou te geven val je
weet ik je – voor mij te winnen
06-05-2023 / Cartouche
dat je zelf je grootste tegenstander bent leren we van de dichter en dat slechts in totale overgave de geliefde te winnen valt – maar pas nadat je dood is ingetreden – dat is dan wel weer jammer. probleem is dat ik altijd moet oppassen bij Cartouche met mijn commentaar omdat dichter lichtgeraakt kan reageren. beter gezegd dichter accepteert geen enkel woord van en uit mijn commentaren op zijn gedichten haha. toch het volgende: het lijkt hier of we te maken hebben met een allesomvattend gedicht. maar het is geen gedicht – het is een tekst met goed toegepaste elementen van de retorica. alles werkt de dichter naar die prachtige slotscene toe in de slotstrofe. maar de de vier inleidende teksten/strofen – zijn op zich zelf staand gelezen van bijna onleesbaar proza –
dat complimenten aan jezelf
meer dan dubbel mogen tellen
jou als leidmotief
nemen is de bal aan de voet
zo een tekst – de eerste strofe – als voorbeeld kunnen we echt niet tot de poëzie gaan rekenen.
we lezen hier eigenlijk een soort toespraak van obama – misschien kan Cartouche tekstschrijver worden van – ik noem maar wat – Charles de III – dan komt de koning beter over. dat wel.
CARTOUCHE: “dichter accepteert geen enkel woord (sic!) van en uit mijn commentaren op zijn gedichten” , welk een boude uitspraak, lelijke bewering, een onbewezen en onbewijsbare stelling
commentaar kan ik verdragen, maar van deze, bovenstaande “humor”, ver onder Normaal Amsterdams Peil, ben ik niet gediend
