Hij staat daar breed uit midden op straat. Om hem heen staan zijn gangstervriendjes. Hij is een smerige straatrat, die zich een veel te grote broek aantrekt, maar helaas ook stom genoeg is om als het hem uitkomt de daad bij het woord te voegen met een mes of een stuk glas. Wij bekijken het tafereel van de zijlijn. Hij heeft mot met een stel meiden. Op dat moment zegt hij: ‘Weet je wel wie ik ben? Ik ben de man! De man waar je moeder je voor waarschuwt, als je ’s avonds de deur uitgaat!’ Inwendig moet ik lachen, want ik weet dat hij geen man is. Aan de andere kant weet ik ook, dat hij zijn eigen woorden gelooft. Of de meiden dat ook doen weet ik niet. Alles eindigt uiteindelijk onbeslist en eenieder gaat zijns weegs. Maar de uitspraak is altijd blijven hangen.
Het is een scene uit mijn jeugd. De tijd, dat moeders (en vaders) je nog waarschuwden voor mannen als je de deur uit ging als meisje. Meisjes luisterden dan wel of niet naar hun ouders. Dat verschilde per meisje. Daarbij was het natuurlijk ook altijd lastig vast te stellen, wie dan echt die mannen waren, waar de ouders voor waarschuwden. Het vereiste toch nog een stukje inzicht, interesse en interpretatie om daar zelf invulling aan te geven. Het was niet altijd zo gemakkelijk als in bovenstaande voorbeeld, waar de man zichzelf identificeert als de man waarvoor gewaarschuwd wordt. Toch is het ook weer niet zo ingewikkeld.
In mijn kast staan meerdere cd’s van Rammstein. Zij staan bekend om hun rauwe, expliciete teksten. Daarin beveelt de zanger vrouwen zich voorover te bukken, omdat het gezicht hem toch niet interesseert. Hij vertelt hoe hij opgewonden raakt van wit vrouwenvlees en dat hij slechts een gigolo is. En hoe hij paardjerijdt en dat de rit maar kort was, omdat er ook nog andere paardjes gereden moeten worden. Ik heb meermalen gezien hoe de zanger zich live op het podium bedient van een groot imitatie lid, waaruit liters behangplaksel tevoorschijn komen. Heel vermakelijk allemaal. Met zo iemand verwacht je toch heerlijk gezellig een drankje te kunnen doen zonder bijbedoelingen?
Mijn dochter waarschuw ik soms. Ik waarschuw haar dat we leven in een tijdperk, waar fantasie en feit vaker en vaker verward worden. Dat er een bijna onbegrensd, optimistisch vertrouwen in het ‘goede’ in de mens heerst, hetgeen misplaatst is. En ook dat ze sommige dingen beter letterlijk neemt. Ik leg ze het begrip oorzaak en gevolg uit. Hoe een trend of een wet niets afdoet aan wat je kan overkomen. In de ijdele hoop ze voor te bereiden op het wazige grensvlak van verkenning en spijt, waarvan ik hoop dat ze zich er voorzichtig op zal bewegen. Mocht er toch ooit onverhoopt iets voorvallen, dan ben ik wel benieuwd of ze zich de waarschuwingen zal herinneren. Of dat posten op sociale media eerst komt.
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
