Een mens als jij en ik
om toereikend voort te gaan
hoe, bij wie vermag men in het krijt
te staan zoekt in jou het zwalkend hart
een blanke borst, de ruimte en de rust
zijn hongerdorst te stillen – doch
lustgedreven blijf je lijden, inboeten
aan al wat anders had gekund, gemoeten
een hele tijd valt te spelen, strelen maar
een gegeven moment is het verkeken
noem het vooral geen liefde
die je zocht te geven, liever stelen
weggeven wat slechts naar zichzelf streeft
o, kon dan niemand me verwittigen
dat je zo alleen jezelf kunt verstrikken
een maas niet zonder bedding kan, een
vloed zich doodloopt zonder oever – hoe
zonde als je dit pas ziet in het zicht van het graf
ook ik hooghartige kreeg mijn straf, eindeloos
gebonden zijn aan iemand die te weinig gaf
11-11-2023 / Cartouche
tsja wat moeten we hierbij nog schrijven – nou ja gewoon zoals het voelt – dat je soms bij een gedicht kunt omvallen – als er van vasalis achtige regels te lezen zijn – regels waarin de lezer verdrinkt – aan welke de lezer zich overgeeft – regels die niet zo heel vaak geschreven worden – of geschreven zijn – en daarom zeg ik goud! de zondagochtendwedstrijd deze week is deze week voor Cartouche – dank aan alle inzenders. en van harte!
‘hoe
zonde als je dit pas ziet in het zicht van het graf
ook ik hooghartige kreeg mijn straf, eindeloos
gebonden zijn aan iemand die te weinig gaf’ –
wedstrijd gesloten – uitslag in de loop van de middag – dank aan de dichters die inzonden.
- LUK PAARD – de weg is lang zo
- RIK VAN BOECKEL – O oceaan leidt ons naar eindige kusten
- FRANS TERKEN – Hier begint de zee –
- MARTIN BERGHOEF – de verdomde glinstering
- ANKE LABRIE – daar schreven we jouw naam in water
- ROB MIENTJES – In waterzee
- CARTOUCHE – Een mens als jij en ik
- PETER POSTHUMUS – op mensen na
je weet het is eens in je leven
en het komt nooit meer
– nooit meer zo –
een bankje aan de rivier
met uitzicht op
het maakte niet uit
alles rook goed
alles naar jou
alles naar eeuwigheid
pomwolff
wie wint de enige echte virtuele – over water over de zee over de eindigheid – zal het de oneindigheid zijn – maakt niet uit – of over jou!/iemand als jij (haar/hem) trofee op pomgedichten punt nl – zoals bjorn van rozen van de week zo mooi zong: ‘jij bent je eigen schilderij..’ X – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
“ zee-dichter/ dichter bij de zee “
altijd verder ga je elke stap
zacht neergezet in’et zand
‘et witte schuim de richtlijn
de weg is lang zo
‘et stappe blijft zacht
de einder ver lijkt koud te zijn
de wolke gaan’r schuile
zij neme gedachte mee
misschien wel’n droom
‘et stappe blijft en altijd
verder ga je
‘et is geen zomer meer denk je
de golve spoele aan
en late de tijd verdwijne
je houdt herinneringe vast
© luk paard
(voor pom wolff)
dank voor het gedicht van Luk Paard, bruisende golvende woorden in de vaart der golven aan uw webmaster meegegeven – meer als eerbetoon bedoeld en ik vermoed minder voor in de wedstrijd – over hoe we herinneringen vasthouden en willen vasthouden. hoe we verder gaan steeds verder gaan in het leven – lieve sprankelende troostrijke woorden – dankjewel Luk.
Pom, hier mijn bijdrage aan over water over zee ea.Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel
Langs de oneindige oceaan
O oceaan leidt ons naar eindige kusten
naar de landing van schuimende branding
vissers en surfers dansen in oneindigheid
onder water zuigen vissen zuurstof uit de lucht
duikers leiden naar de bodem van leven
o oceaan laat hen zwemmen in stille moed
ondergolven van de zee nemen hen mee
langs barracuda’s en riffen vol korale gloed
schepen landen stilaan in blauwe baaien
spiegels vol organische hemelse natuur
wind waait langzaam en snel golven op
eilanden van liggende rotsen nemen afstand
schilderen het zingende springende zand
met spitse stenen voorbij zuchtend strand
o oceaan omarmende energie
draai licht rond het vochtige universum.
Rik van Boeckel
10 november 2023
de oceaan aangeroepen – als hulplijn ingeroepen om zachtjes rond te draaien – als ankerplaats, als plaats voor het voedsel en ontspanning voor mensen, voor dieren ook en voor de schoonheid nog zolang het duurt – met korale gloed. rik weet altijd weer in ritmisch golvende zinnen te bewegen als …… een dichters strateeg.
Dag Pom,
Over de oneindige zee, bij deze een bijdrage.
Weekendgroet,
Frans
Hier begint de zee
Zegt de witte tegel
naast de put boven het riool
dat al het hemelwater
vanaf hier terugstromen mag
in de oneindige zee
en wassen wat aan vuil en
schuim de wereld verziekt
daar in een razende oceaan
wacht een ondoorgrondelijke diepzee
waaruit het leed in wolken opstijgt
en verderop landinwaarts niemand en
niets ontziend in stromen overvalt
© FT 11.11.2023
de kringloop in de alsmaar meer verziekte natuur hier nog in poëzie gegoten. zoals anderen vandaag meelopen voor een meer leefbare toekomst in de klimaatmars zo dicht frans zijn gedichten met zorg en aandacht voor levensgoed. bijna worden we door het zo kostbare bezit van kleinkinderen gedreven in de armen van klimaatactivisten. wat is geld bezit en dat soort dingen nog waard als je weet dat je kleinkinderen bijna geen bestaan meer kunnen hebben. vandaag klimaatpoëzie van frans terken.
golf
soms mis ik het
de verdomde glinstering
in je ogen
daarom loop ik vaak
naar de zee in de hoop
om iets op te vangen
van jouw aanwezigheid
maar het blijft wederom
bij dom kijken
ik keer huiswaarts
maar ook dat is bedrog
Martin Berghoef
een fris klein nieuw en haha iets minder lieflijk gedichtje van de – zoals wij hem kennen – de onmogelijke – maar altijd zal ie mijn vriend blijven – de martinB. ‘die verdomde glinstering’ in haar ogen – staat u mij een luide schaterlach toe? de zee als locatie is in huize berghoef ook al niet alles mogen we begrijpen. het zit niet mee maar B blijft B. heerlijke poëzie met navrante randjes – zeg maar rustig randen meneer wollufsen! ok randen dan.
de plek
daar waar de zee de kust verlaat
de sterke stroom zich schuilhoudt
onder een kabbelend watervlak
daar stonden we vandaag bijeen
daar waar de zon het zilver stort
op golven die wel huiswaarts keren
daar strooiden we de bloemen uit
rond een krans van zwart gesteente
daar waar de lucht de klippen raakt
wit schuim op kale rotsen ketst
die echo’s dragen van een vlinderslag
daar schreven we jouw naam in water
anke labrie
daar waar het verdriet te water wordt gelaten lezen we – min of meer lichtvoetig mee – hoe die beschreven plek een gedenkplaats is en zal blijven. hoe we uiteindelijk OP gaan in het water, de natuur van stroom en zon en mooie luchten. mooi invoelend gedaan – over de pijn heen geschreven.
Oneindigheid in de oneindigheid, wat is het leven lang zal ze leven.Lieve groet en fijn weekend.
Waterzee
In waterzee wil ik leven
Als vis in het natte
Zo hoort vis te zwemmen
Met teugels en vinnen
Houvast bij de kiewen
Snorkelende schubben
Oneindig in oneindigheid
Door holen en spelonken
Onderhuids over de bodem
Tot op de graat en bot
Diepzeeduikend watertrappelend
Van geduld naar ongeduld
Om nooit meer aan te komen
Rob Mientjes
ik zou een uutje toevoegen aan de kieuwen rob – de laatste regel van het gedicht is een mooie regel – de wens is hier de vader van de visgedachte. een lekkerbekkie halen morgen bij de visboer zal wellicht ook kunnen helpen – onee daar kom je wel van aan. nou dan moeten we maar het water in. ik hoorde vandaag die ouwehand van de dieren pleiten voor vissen migratie – dat die beestjes weer overal door heen kunnen – zij zal dit gedicht kunnen waarderen.
De toekomst duurt
zolang ie meegaat
zolang je eraan denkt
en dat is meestal
maar heel even
en ach de toekomst
net als het klimaat
wordt achteraf pas vastgesteld
uiteindelijk is het de aarde zelf
met z’n dunne korst
en dat beetje biomassa
al die soorten
die daar leven
op mensen na, dat duurde
achteraf gezien en
misschien maar even.
Peter Posthumus
dat de toekomst achteraf wordt vastgesteld is wel een nieuw inzicht voor mij. wat peter precies wil zeggen weet ik niet. dat de aarde zal blijven bestaan en de mens zich zelf wel om zeep helpt. vermoed ik. ik hoorde mijn kleinzoon vanochtend een sesamstraat liedje zingen – ‘zoek de zeep, zoek de zeep’ – ja kleinzoon helpt graag mee de de hem minder welgevallige mensheid te elimineren. net zijn opa.
 trofee op pomgedichten punt nl){kind=link}