Laatst liep ik voorbij een televisie. Er waren mensen in. Zij bungelden aan touwen door de jungle. Ze zagen er goed uit. Mannen met wasbordjes en vrouwen met botox. Ze gingen de strijd aan met elkaar. Er moest blijkbaar iemand winnen. Op een ander moment zag ik een televisie staan. En waren mensen aan een tafel. Ze praatten en praatten met meningen en veronderstellingen. Ze hadden blikken van overtuiging en vol met goed gespeelde emotie. Het was allemaal net echt, zoals ook op dat eiland. Het grappige was, dat ik al deze mensen op televisie helemaal niet kende.
Vroeger kende ik op televisie bijvoorbeeld Ron Brandsteder van één of andere quiz. En ik kende de nieuwslezer, omdat er maar één nieuwslezer was. Zo kende ik nog een paar artiesten en dan had je het wel gehad. Als ik tegenwoordig de Privé of de Story opensla, dan herken in Patricia Paay nog en dan heb je het ver gehad. Conclusie mag zijn, dat ik enkel nog oude bekenden ken. Nieuwe bekende Nederlanders, BN-ers genaamd tegenwoordig, herken ik gewoon helemaal niet meer.
Dat komt niet omdat ze minder bekend zijn. Het komt wel, omdat er zoveel zijn. En één ding hebben ze gemeen. Dat je eigenlijk helemaal niets meer hoeft te kunnen om beroemd te worden. Elke nitwit kan beroemd worden. Had Andy Warhol toch gelijk toen hij zei dat in de toekomst iedereen wereldberoemd zou zijn voor een kwartiertje. Je hoeft er ook gewoon niks meer voor te kunnen. Erger nog, vaak als je helemaal niks kan en je komt uit een goed nest, dan maken ze je toch gewoon beroemd. Kun je gaan DJen of ‘influencen’ als ‘beroep’. Vroeger was het nog wat, maar beroemd zijn heeft geen waarde meer.
Maar hoe is dat toch zo gekomen? Die onmetelijke zucht naar sterren en beroemdheid. Laat me u vertellen dat dat is zo opgezet om eenieder een vals gevoel van mogelijkheden te geven. Dat ook als je volkomen talentloos en lui bent, er nog steeds een plek tussen de sterren voor je weggelegd is. Dat alles niet hoeft, maar mag. Het lullige is, dat het een hele generatie beroofd van een motivatie om een vak te leren en een nuttige bijdrage aan de wereld te leveren. Als je vanuit een bubbelbad in Dubai kunt doen of je wat bent, waarom zou je dan in ’s hemelsnaam iets nuttigs gaan doen? Het is afbraak. Terwijl de wereld in de fik staat.
Mij interesseert het geen reet meer wie er tegenwoordig beroemd is. En dat is fijn. Want als je weg stapt uit die overschatte Totaalmaatschappij, dan blijken ‘influencers’ ineens geen invloed meer te hebben. Als je ze niet herkent op straat, zijn ze ineens niets meer, dan de eerste beste huppeltrut of irritante takkelul. Daar luister je niet naar. Daar loop je aan voorbij en gaat door met je eigen dingen. Hopelijk zijn dat zaken, die wel iets bijdragen aan een betere wereld.
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
