VON SOLO en HET MES: een Spyderco PM2 met zwart lemmet

Geplaatst doorPom Wolff Laat een reactie achter op VON SOLO en HET MES: een Spyderco PM2 met zwart lemmet

Afgelopen week stond ik met een paar collega’s buiten te praten. Op een gegeven moment vraagt er één, of hij mijn mes mag zien. Een moment twijfel ik of dit wijs is, maar besluit het risico te nemen en overhandig hem mijn zakmes. Gezien ik een liefhebber ben, die zijn zakmes meermalen per dag gebruikt voor simpele dingen als appels schillen en dozen opensnijden, heb ik een goed stuk gereedschap. Het is een Spyderco PM2 met zwart lemmet van tweehonderdvijftig ballen. Het mes heeft drie grote voordelen boven de meeste zakmessen. Het weegt ongeveer de helft van een standaard mes, heeft een zwart lemmet, waardoor het kleiner lijkt en je kan het met een hand razendsnel openen en sluiten.

Mijn collega heeft het mes nog niet goed en wel in zijn hand of hij begint te zeuren dat het een illegaal mes is. Daarop werp ik tegen, dat ik er zelfs laatst nog de rechtbank in Rotterdam mee ben binnengewandeld. Uiteraard moest ik het bij de beveiliging afgeven, maar ik kreeg netjes een nummertje waarmee ik het na de zitting weer kon ophalen. Daarop begon mijn collega de kaart te spelen, dat ik hem het mes zelf gegeven had en we niet hadden afgesproken, dat hij het zou teruggeven. De andere collega die erbij stond hield wijselijk zijn mond. Het was namelijk zijn leidinggevende. In mezelf dacht ik even na en zei verder niets. Het voelde weer een beetje als het schoolplein vroeger. In mijn hoofd repeteerde ik de rechtse hoek en het knietje in het kruis, dat nodig zou zijn om mijn collega uit te schakelen. Het verbaasde me, dat ik in mijn hoofd al zo ver was. Enigszins uitdrukkingsloos staarde ik mijn collega aan. Hij talmde nog even en gaf me toen het mes terug. Dat ik rustig weer van hem aannam en even omhooghield, alvorens het weer in mijn zak te steken.

Later die week tijdens de lunch besprak ik dit voorvalletje met mijn leidinggevende. Ik had het namelijk als naar ervaren, maar wist voor mezelf ook, dat het geen zin had hierover te gaan zeuren. Het lastige aan dit soort zaken is, dat het altijd dingen zijn die als ‘grapje’ bedoeld zijn. Maar dat zijn ze dus niet. Het heeft altijd een andere bedoeling, want er is niets grappigs aan. De bedoeling van mijn collega was waarschijnlijk om me uit mijn tent te lokken en te kijken hoe ik zou reageren. Eersteklas haantjesgedrag. Het was natuurlijk het mooist geweest als ik iets stoms had gedaan. Want daar azen zulke types op. Ik verbaas me daar al lang niet meer over en laat het over mijn kant gaan. Daarbij was er niets misgegaan. 

Toch vatte mijn leidinggevende het zwaarder op. Dit viel onder ongewenst gedrag en pesten op de werkvloer. Ik gaf aan er zelf niets mee te doen. Iemand die zoiets doet krijgt bij mij gewoon een kruisje achter zijn naam. Aan de andere kant snap ik het ook weer wel. Want hij zal dit soort geintjes zeker ook bij anderen uithalen op allerlei andere manieren. Ook bij mensen die er minder goed tegen zijn opgewassen. Onder de streep verbaast het me gewoon wel, dat iemand op vijftigjarige leeftijd nog steeds dezelfde geintjes uithaalt als op het schoolplein. Dat ook daar nog een hoop onverwerkt verleden zit.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Laat een reactie achter