ik geloof dat we de wedstrijd wel kunnen afsluiten – grote dank aan de singersongwriter Maarten Bogaers voor de inspiratie – wensen we dichter en vaste inzender Anke Labrie een goed herstel toe na haar val en operatie – de zanger zong: ‘geef me iets om op te hopen… in deze rimram van de tijd’ – en zo leverde de zondagochtendwedstrijd prachtige teksten op – als dat maar niet heel veel ere metaal wordt. we lazen en kwamen van dantes hel bij Cartouche tot in de kraamkamer van Vera van der Horst – de commentaren onder de gedichten –
en dan leerden we nog een paar morbide rijtjes uit het hoofd – haha – in de leerschool van de dichters Lerou en Jongejan. noem ik zo maar ineens de vier winnaars van ere metaal – eervolle vermelding natuurlijk voor MartinB: een dichter die ik nooit niet kan vermelden. nu de volgorde nog. Vera vdH goud! tegen zoveel vrouw kan een mannelijk jurylid niet op. Max Lerou en Vera J en Cartouche zilver – van harte winnaars – dank aan de dichters die inzonden. hoe maak je een traumatisch bezoek aan de supermarkt toch nog mooi – bezoek en neem plaats op deze zondagochtend in de rij op pomgedichten.
Geef ons iets
Geef ons iets dat door muren slaat,
als regen door stof —
een woord groter dan troost,
dat niet sust maar wakker maakt.
Geen wens of vergezicht,
maar kracht die tilt,
de stoelen verschuift,
de ramen opent.
Laat het komen zoals stormen:
ongevraagd, eerlijk, niet te houden —
iets dat weigert te zwijgen
wanneer alles zich sluit.
Dat zegt: hier, dit is de dag
waarop het oude breekt,
en wat daarna komt is van ons.
Geen kleine dingen meer,
geen teken in het zand,
maar vuur dat overeind blijft
in de regen.
Iets om op te hopen.
Vera van der Horst
tsja hier laat de dichteres met een soort moederlijke oerkracht de woorden van hoop geboren worden. je staat er als lezer bij en je kan wel meepuffen maar je weet dat je het niet haalt bij de oerkrachten die dichteres in haar woorden weet te leggen.
Hier wordt gestormd, geschreeuwd, gebroken, gevuurd, geleefd, gebaard.
hoop nog voor de deadline
een gedicht te schrijven
maar waar is die supermarkt
sta tenslotte
voorgebakken woorden
blikje zinnen
hijgend in de lange rij
denk mijn god
waar ben ik aan begonnen
moet een tweede leven
Vera Jongejan
Dichter/ik persoon in het gedicht maakt onderscheid tussen haar eerste leven en haar tweede leven – de deadline als markeringspunt – haha mooi gevonden! – snel nog even een dichie voor de deadline in het nu – maar deze rij van dichters en gedichten is voor haar niet meer te harden – doet de hoop op een volgend leven groeien.
ervoor staan
de hele wereld op handbreedte
witbrood en spelen voor wie niet
weet te delen, virtueel alleen nog
in de rij wil, voor de dolle dwaze dagen
van hetzelfde meer en meer – en afstand
van het werkelijke, erzijn, het geloof in
de liefde, die je tenietgedaan ziet als
vroeg avond je voor de spiegel staat
naarstig je rust te begeven verlangt
in dit bed, vergeven van fiolen
nog even een paar regels
-eens geciteerd door vader-
leest: * “lasciate ogne speranza
voi ch’íntrate”- het in je hoofd blijft
schreeuwen, nee in godsnaam nee
ontneem me niet de hoop
dat het echt nog niet te laat is
om een stukgevroren paradijs
als droom te doen ontdooien
dat het morgen ooit
24-05-2025 / Cartouche
{* ‘gij die hier binnentreedt, late elke hoop varen’
Dante’s Inferno, uit de Divina Commedia }
het moderne leven – de jumbo, AH, de hel! de droom, de hoop prachtig verwoord, de dramatisch kern van het gedicht oplopend van strofe naar strofe naar de laatste. over de eerste strofe zouden we kunnen twisten. of de moderne mobiele wereld wel het gedicht moet worden ingehaald bij een beeld van een persoon die nogal alleen de avond en de nacht in gaat met enkel in het hoofd bij elkaar geschreeuwde maar in wezen verstilde existentiële hoop op een samen zijn.
hoopvol in lidl
na zijn laatste provocatietest
gaat ze met genoegen nog maar eens
het histaminelijstje langs
lactose dondert met gemak als eerste
door de bodem van zijn tolerantiemeter
koffie drinken ze voor altijd zwart
en zijn vaten die vernauwen als hij alleen
maar kijkt naar een potje pindakaas
van lidl of de aldi zal hem dan een zorg zijn
zijn leven is niets dan grootschalig lijden
een enkele oester brengt hem dichter bij de dood
zeismans huist zelfs in een sneetje brood
ml
24 5 2025
dichter beschrijft mogelijk hier de mogelijkheden in bewustzijn die een rij in genoemde warenhuizen in dichter oproept – het leven één ‘grootschalig lijden’ – heel gezellig wordt het niet als zij met een lijst door de lidl gaat. zoveel weten we nu heel erg zeker.
- Cartouche – ontneem me niet de hoop
- MartinB – er is iets
- Luk Paard – met hoop gekleurd
- Vera van der Horst – geen kleine dingen meer
- Frans Terken – de wanhoop in donkere ogen
- Rik van Boeckel – wandelen langs een rij van bomen
- Max Lerou – hoopvol in lidl
- Vera Jongejan – nog voor de deadline
zoals de singersongwriter zingt wanneer hij staat te wachten in een rij in de super – en min of meer wanhopig uitroept ‘geef me iets om op te hopen… in deze rimram van de tijd’. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
ach ja
de natuur is mooi
er loopt van alles uit
de bloesem van nu is je graftak morgen
ergens – vallen we uit elkaar
niets is anders geworden
er ligt iets van wanhoop in de woorden
zoals er altijd iets van wanhoop in woorden ligt
als mensen met elkaar praten
soms lopen ze in de nacht langs een deur
waarachter een vermoeden slaapt
fietsen ze door een stad door alles heen
soms praten ze tegen muren
pom wolff
niet verdwenen
er is iets
dat blijft hangen
een hand misschien
die later terugzwaait
een deur
die niet helemaal sluit
je weet het niet
maar je wacht toch
alsof wachten
ook een vorm van geloven is
MartinB
‘geef me iets om op te hopen… in deze rimram van de tijd’. zingt de zanger – de dichter wacht en duidt het wachten. wellicht hebben we hier te maken met een moderne variant van het aloude drie-eenheid-begrip: geloof hoop en liefde. en dat dan allemaal met de subtiele touchregeltjes van B. B is er een meester in om in een paar regels een wereld te scheppen en in nog minder regels die wereld te laten ontploffen. en de lezer maar wachten.
” hoop ”
hoe ze grond leeghale
en hande die om verlossing
er is niemand die wat doet
lamgeslage
vastgezoge
in aarde groeide wat
ergens
kan iemand
de wortels hore
ze spreke vogels
naar de lucht toe
met hoop gekleurd
© luk paard
Luk geeft de hoop uiteindelijk toch weer zuurstof – om de hemellucht met hoop in te kleuren – wat er ook in de wereld gebeurt de hoop is toch te diep geworteld om verloren te gaan. laten we hopen dat de dichter zijn woorden hier dicht bij de waarheid schreef.
Op een hoop
Te hoop lopen en dan
maar hopen dat er nog plek is
ruimte om ruim in te bewegen
dat zij niet onder de voet of
in de menigte platgedrukt
zoals er om voedsel gevochten
als het weinige verdeeld wordt
handen die hoopvol reiken
naar wat er aan aanbod rest
zo tenenkrommend de beelden
de valse hoop op vale gezichten
de wanhoop in donkere ogen
gloort er moed in magere lijven
vuisten geheven om aan te pakken
© FT 23.05.2025
de dichter buigt het thema richting de hongervelden van oorlog en ellende.
beschrijft meer wanhoop dan hoop in hongerogen in een wereld van puin, verwoesting en doden.
Tijd om van te hopen
In de rij staan is zo vrij
hopen is vele kanten oplopen
en problemen oplossen
wanhoop is de tijd weerstaan
en terugkeren naar geluk
wandelen langs een rij van bomen
is zeker van de mooie natuur dromen
bladeren laten in het groene licht
hun hoopvolle gezicht zien
wachtend op de vrije wandelaars
ze gaan graag naar buiten
van supermarkt naar takkenbos
dat is hun tijd om van te hopen
zonder te wachten in een rij
al zijn de kassa’s ook graag open.
Rik van Boeckel
23 mei 2025
de dichter reflecteert op geheel eigen wijze op het lied van de zanger. associaties en vrije gedachten zijn aan de orde van het gedicht. laten we zeggen een hoopvol gedicht.
