Smartlappen op bestelling
Hazesdroef kruip ik uit de kroeg
op zijn Frans Duits met dunne buik
Joling nog hijgend in mijn nek
de laatste ronde net gehaald
Waar moet ik nu eenzaam mijn
Kerstmis, Pasen, Pinksteren vieren
wie troost mijn ziel en zaligheid
Corrie, koningen, keizers, admiraals
Zat ik toch even bij Johnny op zijn knie
legde Willy een arm om mijn schouder heen
zocht ik troost aan de borst bij Leen
ik zou blij zweven als een vlieger
Zo eenvoudig zit verdriet niet in elkaar
hemel in prijzen doet soms de muziek
evenzovele noten verstoren de zang
verdrinken langzaam de blijdschap
Was het leven maar een vliegmachien
ik danste, zweefde de hele nacht
met Sjonnies, Sanseveria’s
vrat eindeloos smartlappen met Friet van Piet
Rob Mientjes
we waren op zoek naar de ultieme dichterlijke smartlap – zeg maar een die niet uit het prisma woordenboek voortkomt – want hazes mag dan wel de basis zijn – zijn teksten zijn vaak echt niet meer dan platte rijm. ja hoor morgen rijmt op zorgen andré nou weten we het wel. hij moest het van zijn stem hebben zoveel is zeker – en om die goed te smeren dronk ie liters alcohol uit een beker.
een zeer knappe compilatie van de smartlapliedjescomponenten die van alle kanten op dichters worden afgevuurd door min of meer ranzige smartlappenvertolkers. het had bij HAZES moeten blijven dan had er mee te leven geweest. en al het andere wat weg kan is door Rob hier samengevat. Goud! gefeliciteerd!
de twee vera’s deze week goed voor zilver – hun poëtische benadering van de smartlap goed gelukt. van harte! en als troostmuziek geen smartlap maar het prachtige nummer van jacques mees:
Laatste ronde
Je loopt niet weg je verdwijnt
tussen onuitgesproken zinnen.
Ik roep je niet na —
wat moet ik zeggen?
dat ik je achtergelaten stilte
niet verdraag en jouw naam
mijn gedachten gijzelt.
De bar fluistert:
nee, nee, nee,
hij komt niet weer.
bestel maar niets meer
voor twee.
En ik wacht in mijn schaduw
op iemand die mij al is vergeten.
Een glas valt zonder te breken,
alsof dat ook al zinloos is.
De spiegel achter de toog
ziet hem niet, de kruk naast me
knikt: hij heeft hier echt gezeten.
En de bar fluistert:
nee, nee, nee,
hij komt niet weer.
bestel maar niets meer
voor twee
Vera van der Horst
nee voor een echte dichterlijke smartlaptekst moeten we naar eindhoven – naar mevrouw van der horst:
‘En ik wacht in mijn schaduw
op iemand die mij al is vergeten.’
daar kan Hazes een puntje aan zuigen. het moet erg zijn en het moet ook nog mooi. als vera nou nog even zangles neemt kan de arena of de ahoy geboekt.
Smartlap
uitgeteld en oud ben ik
woorden willen niet verschijnen
tafels van vermenigvuldiging
verdwenen in het niets
lul me uit de kloven van vergeten
ludiek is de performance van verlies
het is te laat voor liefde
op het springtouw van een nieuw verlangen
sta ik te wankelen en sla de laatste bruggen mis.
Vera Jongejan
jaha zo moet dat – wachten en wankelen en dan de plank mis slaan – dat is de ware smartlap – en goed opgebouwd ook – de hoofdpersoon is oud en uitgeteld en heeft ook nog eens haar rekenmasjientje vergeten – half dementerend ook – de liefde is tot overmaat van ramp ook nergens meer te vinden – alles kwijt alles weg alles vergeten alles mis – en wat dan rest is WANKELEN – zo moet dat in een smartlap. keurig.
- VERA VAN DER HORST – En ik wacht in mijn schaduw
- RIK VAN BOECKEL – hartstocht raakt ongetwijfeld onze aderen
- FRANS TERKEN – met gebroken stem meehuilen
- CARTOUCHE een inleiding
- CARTOUCHE een gedicht
- VERA JONGEJAN – sta ik te wankelen en sla de laatste bruggen mis
- ROB MIENTJES – Hazesdroef kruip ik uit de kroeg…
wie wint de enige echte virtuele – de ene smartlap is de andere niet – trofee op pomgedichten.nl?
in tijden van suzan en freek, de toppers en de woppers, van pommelientje en nog wat, van borsato en wat de rechter er ook van zal denken, gordon en de basis van hazes – in tijden van waarom waarom – ja ik weet het ook niet – graag uw eigen bloed zweet en tranen smartlap maar dan een beetje van poëzie gemaakt graag – we lezen u graag hier – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
O
o ben jij die én die
zal ik wel gezegd hebben
ik geloof niet dat je naar woorden zocht
mij is niemand anders dan de zon
een antwoord schuldig
zei ik en ging naast je zitten
jij begon aan een monoloog
niet uitgesproken mensen verzachten
probeerde ik nog
en toch was het mooi
dat jij me zag
zong ik toen je stil geworden was
pom wolff
Hier is op jouw verzoek mijn smartlap gedicht. Ik dacht daarbij ook aan het lied Een beetje verliefd van André Hazes.
De werkelijkheid van hartstocht
De eenzame tijd laat ons soms achter
wacht op het moment van verliefd zijn
als het plotseling voorbij snelt
vangt smart de radeloosheid van ‘t hart
maar nu het blijft staan in het heden
wordt de nabije toekomst liefdevol en rijk
de werkelijkheid verschilt zo vaak
leidt naar het ene of het andere
verdriet of geluk kan het zeker veranderen
hartstocht raakt ongetwijfeld onze aderen.
Rik van Boeckel
30 mei 2025
ook hier wordt gewacht – zo moet dat – smart en hart lijken me uit het prisma woordenboek getrokken – maar de ultieme dichterlijke smartlap wordt wel even aangeraakt in de regels:
‘de werkelijkheid verschilt zo vaak
leidt naar het ene of het andere’
het is de dichter teveel geworden – alles leidt naar het ene maar het kan ook het andere zijn – heerlijk – de dichter weet het ook allemaal niet meer. en toch heeft ie gelijk als de werkelijkheid niet het ene is dan is de werkelijkheid in ieder geval het andere.
en dan nog die aderen in de laatste strofe. ik huur de ahoy nog even niet af voor rik – ik vrees dat we niet uitverkocht raken – maar dichter is op de goede een of andere weg.
‘In tijden van waarom’ deze bijdrage, met smart getoonzet, om bij het thema te komen. De brokken in de keel inmiddels doorgeslikt, dat dan weer wel.
Mooi weekend toch, zonder tranen!
Groet, Frans
Waarom toch
Niet dat het alle dagen janken is
tranen deppen met een zakdoek
nu en dan tussen ach en wee door
als het opeens even sneu is
verdriet dat opborrelt om wie je mist
als de radio een smartlap streamt
weer de wanhoop in de keel
en met gebroken stem meehuilen
de toon gezet zonder valse noot
de handen opgooien in de lucht
en met een aansteker in de hand
meezwaaien met het lint van licht
dat het toch niet hopeloos is
er is altijd een arm een schouder
om je hoofd op te leggen
© FT 31.05.2025
tranen van verdriet en huilen maar – aanstekertje erbij en zwaaien jongens – dichter terken vliegt de smartlap op zijn hazes aan – prachtig ook die snik op het einde:
‘er is altijd een arm een schouder
om je hoofd op te leggen’
een smartlap moet ook troost bieden – een arm een schouder een hoofd – de lichaamsdelen lijken losgezongen en dat moet ook – want er moet wel zwierig gezwaaid en meegezongen.
waarom
de opdracht voor zondag
niet uit volle borst door mij gezongen
als lied van dag en dauw en nacht
met een traan en een vette lach
denk je wellicht – het is dat het
te veel te groots is voor een snik
de smart in ons aller hart, een
in zichzelf, herhalend patroon
refrein van schreeuwend genot
en pijn een rare vogel
– mens te zijn –
daarom
lijkt het mij vandaag
hier beter niet mee te zingen
in het koor van de smartlap
maar stilaan voort te lispelen
in het doodlieve – spoor van
de lepelaar
***********************
het lied van lepelaar
jij liet me tot jou
komen als opdienschaal om
honger te stillen – en glas om ons
te bezatten aan al wat in een vat – ik
liet je slikken, hikken en happen
met vel en scherven zitten
aan elkaar gelijmd, zie ons
bloeden en broeden nu
(op de aard van het beestje
dat ons huist en voortdrijft)
koud zweten, dat
hevig hart doet overslaan
traan en lever krijg je niet, alleen
wat hapjes, tapas als social deal
met een glaasje kraanwater
als begeleider – zonder kater
om later in de dure kleine uren
de avond nog eenmaal elkaar
lepel aan lepel de laatste
restjes garnaal en stekelbaars
te voeren, op te vrijen en weg
te steken achter een holle kies
in het diep-droef-geestig lied
van de platalea ajaja
de roze lepelaar
01-06-2025 / Cartouche
Cartouche haalt de gehele vogelkooi van stal – dichter is helemaal in de war. de mens is een rare vogel leren we uit zijn inleiding – en nou gaan we het lied van de lepelaar zingen mensen – zou koos alberts uitroepen – met zijn allen! een hapje erbij een watertje ook – de dichter bedoelt het goed maar het geheel is net te intellectueel voor een smartvolle lap. een lap is het wel. dichter houdt ons voor het lapje zo mag het geheel wel gekwalificeerd. en nou aan de levertraan mensen!
