de zondagochtendwedstrijd van 11 november 2016
Woodstock
één beeld zal ik bewaren
je toonde me de kracht van poëzie
de stilte
waarin jij het licht ontstak
anke labrie
de dichters bedank ik voor de bijdragen. deze week geen wedstrijdwoorden. de woorden in dit item zijn allemaal gemeend en uit het hart – een dankwoord aan de dichter – zanger – die voor velen een leven lang meeging en in zijn poëtische songs nog wel een tijdje onder ons blijft. wie leonard niet kan waarderen kan van alles zijn, een goed mens ook nog wellicht, maar een dichter is hij of zij niet. dank jullie wel.
vrij naar ‘dance me to the end of love’
ons eerbetoon aan het leven
is dat van hongerige honden
die hun bot afstaan
draag ons door de hel
tot we zekere oevers vinden
wees voor ons de merel
die de hoogste takken zoekt
dans ons naar de vloedlijn
van de liefde
laat ons schreeuwen in woestijnen
de ooggetuigen zingen
jako fennek
eerbetoon (maar ook een lesje spint) van DITMAR BAKKER
_ – – _ (-) A
_ – – _ (-) A
_ – – _ (-) A
-_ (-) Xn
dichteres MIRJAM AL heeft laten weten op zondag een eerbetoon af te geven
met een eerbetoon van MAX LEROU: het zijn altijd de verkeerde
met een eerbetoon van MARTEN JANSE: blauw als de jas die zij droeg
met een eerbetoon van MERIK VAN DER TORREN: laten we lachen en schreeuwen
met een eerbetoon van JOOP KOMEN: nu mijn idool is overleden weet ik pas wat sterven is..
met een eerbetoon van RIK VAN BOECKEL: door de brokate hemelpoort
met een eerbetoon van CARTOUCHE: je rookmond, je stem een bezwering
we kunnen lisan lauvenberg citeren die ooit eremetaal won in de zondagochtendwedstrijd over een regel van de dichter cohen: ‘En toen zag ik jouw thema, en heb het nachtgedicht geschaafd tot wat het nu is, niet af, maar in werking, zoals het verdriet. Dank voor de prachtige song van Cohen, ik was even weer helemaal gelukkig. Liefs Lisan.’
”and you who had the honor of her evening”
groeigedicht bij de overgang van leonard cohen
namen die we lezen in
de sterflijst van de dag
het zijn altijd de verkeerde
nooit eens staat er mark edith
halbe of jetta voor mijn part
was het diederik geweest nee
lezen we godverdomme weer van leonard
na eerst al david habakuk marnix joris
gerrit met de grote snor leo lou maarten
rutger gerrit zonder snor adriaan harry rudy
ramses en simon mies gerard jan hugo
en anders is het johnny wel – die van de kicks
zal je zien dat morgen alsnog
de naam van een klootzak opduikt en
dat ik er dan niet ben om die te lezen
ml
Blauw als de jas die zij droeg
achter papierdunne wanden
in het hotel waar ik mij nooit
thuisvoelde, in het land
waar ik niet woonde, in
de rol die ik niet speelde
Jij wilt het donkerder?
Blaas dan de kaarsen uit!
Juist waar de barst zit
glijdt het licht naar binnen
Ik voel mij de sergeant die
straks voorgoed verdwijnt
Ik twijfel aan het lot
omdat het onbeholpen
onvoorspelbaar en ook
onbegrepen toeslaat
Dood, daarentegen, was
ook voor mij voorspelbaar
Marten Janse
nu mijn idool is overleden weet ik pas wat sterven is..
So long Marianne
Ik zwierf maar miste ieder doel.
Het leven was voor mij een doos
vol avonturen. Tot jij koos
te leiden, onbarmhartig koel.
Ik weet het wel, ik trouwde jou
in tijden, onbezorgd en vrij.
Wij zweefden, maar ik voelde mij
langzaam verankerd aan een vrouw.
Jouw brieven vormen nu de draad
naar een verleden zonder haat.
Soms zachte pleisters, soms een kerf.
In mijn hoofd gonst Leonard Cohen,
als ik weer eenzaam, doelloos zwerf,
klinkt snijdend: “So long, Marianne.”
Joop Komen
—
Het nimmer laatste lied
Er is geen tijd meer voor hen
die sterven als dichters
troubadours van het nimmer laatste lied
so long Leonard als je met Suzanne wandelt
door de brokate hemelpoort
waarachter de zusters van genade wonen
luisterend naar jouw dichtzangstem
je zingt neuriet
met de melancholieke intonatie
van de eeuwig geboren verteller
oh Lady Midnight ik was een man
ik ga nu maar ben bereid om te gaan
als een gelukkige partizaan
de wind waait over de graven
neemt mijn stem mee
zo ging die tijd voor hem
zijn hoed en regenjas hangen voor altijd
aan de kapstok van zijn geschiedenis.
Rik van Boeckel
12 november 2016
RIP Leonard Cohen
(in a class of one’s own)
Boek van verlangen
Winterman, novemberregen, hoelang
ik jou bleef volgen, bard van mijn hart
merrie die mij meenam in het zadel
van ballades stapte ik in een lawine
ze dekte mijn ziel
kwikzilverogen en gezangen als rijmen
je rookmond, je stem een bezwering
denken ze echt ze kunnen je begraven
de aarde in donkerte laten verdwijnen
ik leefde met een kind van sneeuw
als partizaan, soldaat in een loopgraaf
bevocht ik elke man die ik tegenkwam
tot de dagen kouder en kouder werden
ik was alleen
een halte, een statie op je weg ik weet
ik ben niet de laatste liefde, als je wilt
dat ik niet meer spreek, stil zal ik zijn
wil je dat een stem oprecht is laat me
op deze plat gebroken heuvel
meezingen van liefde, haat en weemoed
naar de rivier waarheen jij mij leidde
de vogel op de draad, de rollende steen
de nacht die niet overgaat, nooit meer
dezelfde, ik, die de eer kreeg, Suzan
Lisan, een stuk van je avond te zijn
in alles
zit een barst, dat is de kras
waarlangs het licht binnenglijdt
en de vogels, ze zongen ze zingen
bij het breken van de dag, maak
een nieuwe hoorde ik ze zeggen, blijf
niet staan bij wat was of komen gaat
Hineni, hier ben ik, heer, bevlekt
en bezield dat is zoals het is, zoals iedereen
weet een goede manier om gedag te zeggen
stof te over, meer dan as, een boek
van verlangen, een slaapliedje
van liefde die haar eigen weg kiest
halfweg – in eenenveertig verzen-
nooit zelf overgaat
11-11-2016
Cartouche
Pom, liefste,
Stilgezeten heb ik níet, nu ons wederom een grote bard ontvallen is. Ik stuur je hierbij een spintje toe. Een wat? Een spint. Wat is een spint?
De vorm:
_ – – _ (-) A
_ – – _ (-) A
_ – – _ (-) A
-_ (-) Xn
Uitgaande van de choriambe (drie in totaal per stanza), waar een onbeklemtoonde lettergreep aan vastgeplakt kan worden, maar die niet noodzakelijk is. Het maakt het geheel makkelijker, omdat mannelijk en vrouwelijk rijm allebei gebruikt kunnen worden.
Het rijm dan: hierboven staat schematisch een stanza van de spint, bij herhaling naar stanza twee, drie, vier, ad infinitum, verandert rijm A in rijm B, rijm C, rijm D, ad infinitum. Deze zijn steeds in drietallen gelijk. Dan het X-rijm waar elke stanza in een jambe mee afgesloten wordt. Ongeacht het aantal stanza’s blijft deze rijmklank (mannelijk) gelijk.
I.M. Leonard Cohen
Leonard Cohen,
-ik ben een fan-
beter qua stem
dan Maywood,
ligt in zijn kist:
hij wordt gemist.
Méér dan beslist
ooit Weemoedt.
-X-
D.(itmar Bakker)
groeigedicht bij de overgang van leonard cohen
namen die we lezen in
de sterflijst van de dag
het zijn altijd de verkeerde
nooit eens staat er mark edith
halbe of jetta voor mijn part
was het diederik geweest nee
lezen we godverdomme weer van leonard
na eerst al david habakuk marnix joris
gerrit met de grote snor leo lou maarten
rutger gerrit zonder snor adriaan harry rudy
ramses en simon mies gerard jan hugo
en anders is het johnny wel – die van de kicks
zal je zien dat morgen alsnog
de naam van een klootzak opduikt en
dat ik er dan niet ben om die te lezen
ml
(in a class of one’s own)
Boek van verlangen
Winterman, novemberregen, hoelang
ik jou bleef volgen, bard van mijn hart
merrie die mij meenam in het zadel
van ballades stapte ik in een lawine
ze dekte mijn ziel
kwikzilverogen en gezangen als rijmen
je rookmond, je stem een bezwering
denken ze echt ze kunnen je begraven
de aarde in donkerte laten verdwijnen
ik leefde met een kind van sneeuw
als partizaan, soldaat in een loopgraaf
bevocht ik elke man die ik tegenkwam
tot de dagen kouder en kouder werden
ik was alleen
een halte, een statie op je weg ik weet
ik ben niet de laatste liefde, als je wilt
dat ik niet meer spreek, stil zal ik zijn
wil je dat een stem oprecht is laat me
op deze plat gebroken heuvel
meezingen van liefde, haat enweemoed
naar de rivier waarheen jij mij leidde
de vogel op de draad, de rollende steen
de nacht die niet overgaat, nooit meer
dezelfde, ik, die de eer kreeg, Suzan
Lisan, een stuk van je avond te zijn
in alles
zit een barst, dat is de kras
waarlangs het licht binnenglijdt
en de vogels, ze zongen ze zingen
bij het breken van de dag, maak
een nieuwe hoorde ik ze zeggen, blijf
niet staan bij wat was of komen gaat
Hineni, hier ben ik, heer, bevlekt
en bezield dat is zoals het is, zoals iedereen
weet een goede manier om gedag te zeggen
stof te over, meer dan as, een boek
van verlangen, een slaapliedje
van liefde die haar eigen weg kiest
halfweg – in eenenveertig verzen-
nooit zelf overgaat
11-11-2016
Cartouche
Met de hoed in de hand
Was ik maar een vogel
met twee voeten
op een draad.
Ik draag vaak een hoed
of een pet.
Met de leeftijd.
Nooit hebben wij gebogen,
tenzij met de hoed in de hand.
Vaak hebben we het op een barsten gezet.
Daar viel wat licht mee te rapen.
Ik heb mijn zwarte leren jekker
verwisseld voor een blauwe.
Een regenjas heb ik niet,
die laat ik aan die ander,
die van niemands bruid.
Deze nacht is de laatste bruid
van Leonard Cohen langsgekomen
en heeft hem voorgoed meegenomen.