Eenmaal in het duister van de gitzwarte nacht heerst hier, afgezien van de talloze op steenharde klei stuiterende eikels, absolute rust. Het stenen bankje ademt nog de zon. Lekker. Dat was vanmiddag wel anders. Dat van die rust. Beestenboel. Ze scharrelen al een paar dagen op en rond het erf. Het donkerbruine zwijn, formaat schaap, en de kameelbruine hen die maatje soepkip ver voorbij is. Het zwijntje, knort er altijd lustig op los maar houdt graag enige afstand. Een metertje minimaal. Het weerhoudt hem er niet van om met enige regelmaat een rits dikke dieppaarse keutels uit te stoten. Af en toe maakt ´ie een uitstapje naar het naastgelegen maisveld om met een vette buit te retourneren.
De kip heeft de merkwaardige eigenschap om op de meest onverwachte momenten op schoot te kruipen en aldaar met beide ogen toe een zacht pokkend geluid te produceren. Binnensmonds. Het heeft iets weg van het kakelen van de talkrijke eekhoorns die hier de takken bevolken. Die twee beesten? Mak als lammetjes behoren ze de buurman van twee huizen terug toe. Hem heb ik echter al enige tijd niet waargenomen, maar dat is niet heel vreemd. In tegenstelling tot zijn beesten lijkt hij enigszins mensenschuw. Tijd hier is traag als stroop.
Gisteren stond er nog een stier op het grasveld rechts van het huis, die, me glazig aanstarend, doodleuk de tuin aan het onderschijten was. Het zal de aankomende herfst zijn: de lust tot ontlasten. Gelukkig lijdt de kip daar niet aan want mijn broek is nog fris. Het is wel vaker gebeurd. Een paar uitgebroken leden van het zwartwitte koevolk hier over de vloer, maar dit was een echte Fransoos met bijbehorende lichte kleur. Hoe heten ze ook weer? Die koebeesten.
Verder, afgezien van een paar reetjes vanochtend langs de bomenrand, valt hier werkelijk geen ene moer te beleven. En dat wil ik graag zo houden. Ik ben ook al een week het erf niet af geweest. De koelkast is goed gevuld en brood heb ik in de ban gedaan. De kilo´s zijn er afgelopen maanden aangevlogen en het wordt hoog tijd deze weer kwijt te geraken. Laat het schorriemorrie mij maar amuseren. De hele dierentuin.
PETER BERGER
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
