Een foto. Zomaar. Het achteloze beeld. Vier vrouwen in het zachte voorjaarslicht. De kamer op het schip waar we woonden. Hoog. Laag. Het water. Van dag tot dag kon alles anders zijn. Mijn oma zit in een schommelstoel en houdt jou in haar armen. Ze kijkt. Met levenslange blik die weet van hoeveel waarde jouw onbevangenheid is.
Met een blik die weet dát er geschonden zal worden. Maar niet als het aan haar ligt. Mijn moeder naast haar. Zo trots. Het kind van haar kind. Ze kijkt alsof ze het niet geloven kan. Hoopje slapend kind voor wie zelfs verlangen nog een belofte is. Ik voor mijn moeder. Ik kijk de camera in. Blauw wit gestreept t-shirt. Alles fris. Ogen die geloven en in wat ze geloven is geen vraag. Zo jong nog. Zo meisjesachtig.
Vier generaties. Vrouwen. En ik dacht dat deze foto zo belangrijk was als vastgelegd beeld van het woordloos weten hoe het is om moeder te zijn. Om door te geven. De geheimen. Het leven. Maar dat is het niet. Het is het weten van blijven. Hoe het is om nooit meer weg te kunnen. Hoe het is om te dragen. Hoe het is om onvoorwaardelijk lief te hebben. Door het vuur zonder denken. Door roeien en ruiten. Door alles heen. Dat sterke vrouwen sterke vrouwen voortbrengen. Dat de generaties achter en om elkaar heen staan. Dit beeld. Een belofte aan dit kind.
YaYa
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
