Lisan Lauvenberg I.M. 2017
.
Tijd
Vroeger was ik stout
en wild
langzaam word ik oud
en mild
.
En nee, deze tekst is niet van mij, maar nu de schrijver al jaren dood is en nu ik zelf alsmaar ouder word, beginnen de regels steeds beter bij mij te passen. Ik had het geluk om deze geweldige man nog te zien optreden toen hij al ver in de tachtig was. En alles wat hij zei en zong, klonk eenvoudig, maar in de eenvoud lag zijn ongelooflijk grote kracht. In de tram naar het centraal station zaten er allemaal blije mensen, die ook naar Toon waren gaan kijken. Blij en een beetje weemoedig. Wee en moedig samen vormen een woord dat ergens beschrijft hoe het zeer doet, omdat de pijn zichtbaar is, maar je hebt nog wel de moed er naar te kijken. En zo had Toon nog de moed om al zijn mooie liedjes, die hij op muziek had gezet met Gé Reinders, voor ons te gaan zingen. We wisten allemaal dat we voor hebt laatst naar hem keken. Maar hij was te goed en te grappig om daar onder te lijden, of er treurig van te worden. We waren getuigen van een wonder. Zoals hij zo vaak het woord wonder gebruikte in zijn voorstellingen en zijn versjes. Want een dichter vond hij zichzelf niet. Een versjes man een liedjesmaker.
Mijn toenmalige geliefde en ik hebben de cd vaak gedraaid thuis, al zou hij in zijn kringen nooit toegeven dat hij dat deed. Grappig genoeg zat mijn huidige geliefde die avond ook in de zaal, maar dat wisten we toen nog niet. Wij vinden dat een wonder en een wonderbaarlijk toeval. En wij draaien de liedjes nog vaak en ook voor ons bezoek, om dat wonder te delen. De Limburgse liedjes waarin Toon over de dood zingt zijn me zeer lief. Melancholisch en lief. In een van de eerste uitzendingen van de documentaire serie over Toon Hermans 100 jaar praat Gé Reinders over dit late wonder.
.
Wat ik ook een wonder vind, maar van een heel andere orde, is dat iemand vandaag niet mijn fiets heeft gestolen maar mijn fietskettingslot, die lag in mijn gele fietskistje voor op mijn fiets, die ik kortstondig op een brug bij de Da Costakade had neergezet om mijn vriendin, die een zere arm heeft een soepje te brengen. Het korte bezoek werd wel iets langer doordat we in een stevig gesprek over vroeger belanden ( nee dat kwam niet door de soep), maar was kort genoeg om te kunnen beargumenteren dat ik overdag mijn oude fiets niet echt op twee sloten hoef vast te zetten. Maar welke gek steelt er nou een oude, niet eens zo goed functionerend fietskettingslot, waarvan ik het sleuteltje bezit. Dus ik zuchtte:
.
Zou die me kennen
of deed ie het om te jennen
Had ie iets nodig om te slaan?
Of is hij er zonder reden
zonder een gezamenlijk verleden
er met mijn ketting van door gegaan?
.
Ik zie zo een Toon sketch ontstaan.
.
Wereld
.
Eerst is je wereld groot
je kunt er reizen tot en met
maar heel dicht bij de dood
is hij niet groter dan je bed
.
maar als het wonder is geschied
waarop de mensen hopen
dan gaat als je je ogen sluit
een nieuwe wereld open
.
Toon Hermans, cd Ik zing van het leven
morgen zal joop komen zijn visie op de wereld en op de columns te pomgedichten nader onderbouwen: nu alvast een impresssie:
JOOP KOMEN: “vaak boeiende en geestige columns van voornoemde inzenders liggen als dooie paarden op de site, waarbij de inzenders de gedachte krijgen alsof ze een lekke fietsband aan het oppompen zijn, of dat ze een impotente vrouw een beurt geven, en dat alleen omdat nooit een reactie op hun goede werk volgt.
de inzendingen van heer von solo, dame heij, hogehoedje merik van der torren en pomontdekker lisan lauvenberg verdienen beter, waarbij uiteraard voor de dames lauvenberg en heij in mijn vorige vergelijking de impotente vrouw vervangen moet worden door een impotente man, waarbij ze gerust mijn zesentachtigjarige persoontje als voorbeeld mogen nemen.”