THOMAS ROSENBOOM – langzaam drong het besef tot me door naast een gek te zitten

[Pom Wolff]

thomas rosenboom – heel langzaam drong het besef tot me door naast een gek te zitten

ik ken rosenboom van een autorit. rosenboom moest optreden en had de organisatie laten weten dat hij terug gereden wilde worden naar Amsterdam na het optreden. heel voorzichtig werd ik gepolst. als u meneer Wolff, u komt toch altijd met een auto, misschien is het mogelijk dat u – na uw optreden meneer rosenboom kunt meenemen. ik bedoel of meneer rosenboom met u mag terug rijden naar Amsterdam.

rosenboom de beminnelijkheid zelve maar niemand houdt het bij hem uit. dat was ook mijn conclusie na anderhalf uur rijden. op een brug aan de rand van de jordaan schudde hij mij de hand en stapte uit. ik had een soort kernbom vervoerd waarvan de betonnen mantel voor de helft was weggeslagen. met het openen van de deur en zijn uitstappen week de druk in de auto.
een bange man die onophoudelijk het woord voerde verdween met mijn autostoel de jordaan in. 90 minuten monoloog rosenboom. in dat hoge stemmetje. pom wolff aangenaam, thomas rosenboom. wat aardig van u dat u mij kunt meenemen. de begroeting laat op de avond in een dorp. ‘o is dat nou een autostoel? weet u daar ik daar nog naar streef?”

ja dat is nou een autostoel. sprak ik lachend niet wetend dat dat mijn laatste woorden zouden zijn die ik de komende negentig minuten zou spreken – op een vraag na. ik zou heel graag een autostoel in mijn huiskamer willen hebben, maar met een asbakje en met al die knopjes. zodat je achterover kunt leunen en weer vooruit kunt schieten. een autostoel zonder auto, schieten? vroeg ik. de monoloog werd ingezet en hield aan. over die autostoel in zijn kamer. elk knopje aan de autostoel dat hij ontdekte werd uitgeprobeerd en verwoord.
heel langzaam drong het besef tot me door naast een gek te zitten. het moet zaltbommel geweest zijn. een beminnelijke gek maar gek genoeg om straks met stoel en al uit te stappen. herinner ik me dat ik dacht. naadloos ging de stoel over in het onderwerp ‘nieuwe vriendin’ die hij zittend vanuit mijn autostoel in zijn huiskamer beschreef. ‘heerlijk stofje ook’ rosenboom streek met zijn hand over de bekleding van de autostoel. alsof hij adem haalde.

ik kom tegenwoordig die autostoel niet meer uit meneer wolff, klonk het naast me ineens bezwerend. en zij verlangt van mij dat ik in de stoel eet en drink. ‘en seks.’ ik keek stoïcijns voor me uit. die rosenboom zit godverdomme nu al, nog dik voor utrecht een beetje depri voor zich uit te ouwehoeren en af te geven op zijn nieuwe vriendin. dit is een nacht die je alleen nog maar in films ziet schalde het uit de autoradio.

de woorden van de schrijver werden drukkender. een beschouwing volgde van het afschuwelijke leven dat hij moest leiden in zijn eigen huiskamer onder de terror van een nieuwe vriendin die hem gelastte bij binnenkomst van zijn woning in zijn autostoel plaats te nemen en zich niet meer te verroeren. het hoge stemmetje klonk depressief van zelfbeklag. en als hij niet snel genoeg zijn stoel in kroop dan werd de schrijver er wel in geslagen. hij beschreef zijn nieuwe vriendin als een nogal struise vrouw van twee meter tien met handen als kolenschoppen. en met die handen werd hij elke ochtend gevoerd. met een slabbetje om zijn nek werd het bruinbrood in zijn mond gepropt. ‘en nou een doetinchems boertje laten!’ het commando. de kolenhanden verschoonden nog de luier van thomas en zo was er elke ochtend hetzelfde ritueel. ‘smeerlap heb je vannacht al weer zitten te schijten?’ waren nog de meest invoelende woorden die de nieuwe vriendin met hem deelde in de ochtend. klokslag 12 werden de zwepen uit de kast gehaald, de schrijver ontkleed – de verplichte seksuele handelingen verricht.
o zijn we al op de rozengracht klonk het opgelucht vanuit de autostoel. een brug verder stapte thomas uit. haastig, angstig, rood aangelopen. ik zocht naar het asbakje om mijn peuk uit te drukken.

[Auteur]

Berichten