De teller ging op tilt daar in de meterkast het zoemde, dreunde en het telde van alles met alles tegelijk werd de kans berekend door de zo matig kunstzinnige kunstmatige intelligentie plus zijn bedrieglijke assistentie
onnavolgbare snelle eindeloze kleine beetjes het draait, beeft en trilt om wat gestolen, bij elkaar gegraaid is tot in het onoverzienbare bewaard is en bestaat tegelijkertijd uit leugen en uit waarheid
ALJA SPAAN gedichten opgedragen aan haar moeder: IETS DAT OP EEN ROUTE LEEK EN EEN KAART VAN DIE ANDERE WERELD – een recensie – de bundel adembenemend: moeder ging niet alleen Alja voor maar ook ons lezers.
Het mag gezegd worden in deze nieuwe bundel van Alja – de bundel met de lange titel – speelt moeder een belangrijke rol. Alja Spaan draagt 37 gedichten op aan moeder in een werkelijk weer schitterende uitgave van Uitgever P uit Leuven.
In het voorwoord op de kaft vinden we in de woorden van Alja een leeswijzer of in ieder geval een aanwijzing hoe de gedichten te lezen zijn. Alja bericht ons over de verwarde laatste/latere jaren van haar moeder, die Alja dichter bij haar – in het gewone leven – ietwat afstandelijke moeder brachten. Hoe moeder Alja voorging en liet zien hoe “daar in die andere wereld” – in die verwarring, in die verwarde wereld het leven is. Welke taal “‘daar in die andere wereld” gesproken/verzonnen wordt: een wereld “met bomen die nu niet meer gemaakt worden..’, en vragen die door een moeder aan een dochter gesteld: “Woon jij nog ergens?” en welke handelingen “daar in die andere wereld” worden verricht.
De bundel is erg actueel. Confronterend actueel: hoe ouder wij lezers worden, hoe groter de kans is dat wij in en aan diezelfde verwarring ten onder gaan – of beter gezegd loskomen van de mensen en de dingen – kortom de wereld waarin we leefden, communiceerden, min of meer voor onze geliefden belangrijk waren, woonden en werkten en lief hadden.
Ik had deze recensie ook heel anders kunnen beginnen. Als volgt: het moet gezegd worden in deze nieuwe bundel van Alja – de bundel met de lange titel – speelt moeder merkwaardigerwijs geen belangrijke rol. Ook al draagt Alja Spaan alle 37 gedichten op aan moeder in een werkelijk weer schitterende uitgave van Uitgever P uit Leuven.
De gedichten gaan in wezen over de dochter van een moeder – laten we voor het gemak de dochter Alja Spaan noemen. Alja haalt herinneringen op – heel veel herinneringen over hoe het vroeger was – thuis met dekentje op de bank, de dominee, de zondagse jas, de geur van 4711, de flessen Exota, haar angsten en ook moeders kilte die zij in haar jeugd voelde, de vogels in de achtertuin, het grindpad, het tuinhek, de melkbussen, in de stallen. Het verdelen van de spullen als het ouderlijk huis moet worden leeggehaald: “..het huis lijkt kleiner zoals ook mijn onderkomen veel kleiner zal zijn als het eenmaal leeg is.” – schrijft Alja.
En hoe het verder moet – hoe ALJA verder moet: “nu zij niet meer lijdt voor mij: aan dit leven, de man of de omstandigheden, nu zij niet meer zegt dat de bloemen in de vaas stinken of hoe het regenen zal …” – “Hoe hard zal ik huilen als ze weg is?” “..mag ik misschien compensatie voor al die kou, zou ik misschien eindelijk haar armen mogen voelen nu”. “….waarom pas ik niet in haar jassen en waarom nooit in haar armen, zou ik niet – moet ik niet vreselijk huilen als ze eenmaal gaat.”
Het hele proces van vroeger naar nu tot aan de dood, de verwarring, de teloorgang en het wegvallen van de echte communicatie, communicatie is instemmend meepraten geworden, liefdevol en met mededogen: “..wanneer dan vraagt mijn mamma en ik zeg overmorgen, ik zeg altijd overmorgen.”
Het is allemaal waar. De gedichten gaan zowel over moeder maar in belangrijke mate zeker ook over de dochter. – in zekere zin worden we ook een beetje door de dichter het proza ‘ingerommeld’ in het tweede deel van bundel. Alja laat daar haar bekende tweeregelige strofen reeksen los, ze verworden steeds vaker en steeds prozaïscher in steeds langere prozaïsche gedachtengangen van moeder, haar woorden , haar humor, haar verwarring, de beschrijving van haar handelen.
De gedichten en later de teksten zijn adembenemend. Adembenemend mooi ook. Dit allemaal staat Alja ook te wachten maar dit staat natuurlijk ook ons lezers te wachten. Moeder ging niet alleen Alja voor maar ook ons lezers. Gelukkig hebben we Alja nog als dichter en dan citeer ik een paar regels uit haar troostrijke openingsgedicht:
“misschien meldt het alleen de zinloze omtrekkende bewegingen die men maakt. (…) / Het maakt niet uit waar je zat, je bent er geweest, ergens, daar dicht bij me (…)/ Misschien zegt het alleen maar iets over de betrekkelijkheid van alles, dat we ons toen zorgen maakten om een toekomst die er later gewoon was..”
Wanneer een ja of toch een nee geen geja ja genee knikje ja zeg je nee wat moet ik ermee dat ik het bega aan grens op grens wat moet ik met blad voor mond en maar slikken ja en nee ja of nee sla mij maar over aan mijn grens met mes op keel of in de rug geen geja geen genee ik doe je op de post opdat je ooit mag aankomen in letters, woorden schreeuw ik ja maar denk toch nee weg ermee over mijn rug de krim op ik wil dat je betaalt ja nu nee dan laat maar zitten knik maar ja denk maar nee ptt
de zondagochtendWedstrijd gesloten – GROTE dank aan alle dichters die instuurden, schreven of zongen van de weemoed – blijkbaar een bekend en geliefd thema onder dichters. leest de comments/ de verantwoording onder de gedichten het knagende gevoel herkend – over hebben en niet hebben wat je wil hebben en dat het hebben niet of niet altijd als genoeg wordt gevoeld. er zijn duizend manieren om weemoed te beschrijven. prachtige voorbeelden hieronder. van de woede en ook van de pijn – van het directe gevoel en van het proces waar je doorheen gaat om bij de weemoed te belanden – kortom het leven beschreven in een staat van wel en weemoed- dank jullie wel – lieve dichters – deze zondag troostrijk en invoelend mooi gemaakt door jullie. als altijd arbitrair het goud en zilver en het brons. op het gevaar af dat u een beetje bevooroordeeld acht toch maar het goud naar Karlijn Groet – fragiel en kwetsbaar mooi – bent u toch met mij eens. het zilver naar martinB met en in zijn onovertroffen beschreven woede uitval en het prachtige brons voor het gemaximaliseerde minimalisme van de dichter Max Lerou – van harte gefeliciteerd.
Karlijn Groet legt een wondertje in taal neer en dan ook nog gezongen gedeclameerd. ‘mag ik een keer niks zijn’ zingt ze ‘niet meer een ik zijn’ zingt ze ‘niet meer op en neer tussen blij en verdrietig zijn’ zingt ze – ‘ik kan niet kiezen tussen winnen en verliezen’ zingt ze ‘dus doe ik het allebei – net als jij’ – ja wie het thema weemoed zo fragiel en kwetsbaar weet op te voeren raakt het eremetaal aan – we waren al zo blij dat ze – vriendin van de show – een tijdje haar poëzie deelde op deze site – als we zo af en toe ook nog een themasong mogen krijgen… mooi gedaan zo!
En passant wijst Karlijn ons nog op het prachtige foto streep poëzieboek met een van haar teksten: Het boek van Arne van Steenis is vorm gegeven samen met grafisch vormgever Patrick Jakari Sanders en verrijkt door tekst van Karlijn Groet, dichteres en zangeres. Het boek vormt een donker geheel en is genaaid met een open rug, de zwarte garen met lijm zichtbaar als een rij van pennen van veren. Ook de cover is uitgevoerd in zwart. Stevig en tactiel waardoor het boek als object even mysterieus oogt als de kraaien zelf.
duwt me in de badkuip slingert glazen naar mijn kop mist altijd net
liefde is ook een soort mikken
o wee hè! die vinger dat gezicht haar moeder in reprise
ik blijf rustig zitten
de deur is zachter dan wat ooit haar ogen waren maar het sluit beter
MartinB
zo we weten wat we moeten weten weer – MartinB aan het woord – dames, ex dames zoekt maar uw dekking – elders! (de laatste regel mag wat mij betreft weg. die is teveel) o heerlijk dat die schoonmoeder ook nog een plaatsje kreeg in het gedicht – het thema weemoed in alle woede behandeld maar met de beheersing van B. ja het is genieten van het beschreven leed van de dichter op een vroege zondagochtend en dat is het. het is wel even wennen maar dan heb je ook wat – en of de woorden van de waarheid zijn doet er niet toe. ik krijg het beeld van de titel samen met die opgevoerde ex schoonmoeder maar niet uit mijn hoofd hahaha.
Ha Pom, weemoed ja, daar lusten dichters wel pap van.
Hier zit ik dan
over het land een buizerd een konijn is het haasje
het is de wereld worst en deze observatie overbodig
zie daar de wereld verdwijnt alweer
ml
een gemaximaliseerd minimalisme weet max hier te bereiken met de spaarzame woorden. zo kennen we de ware dichter uit den haag scheveningen en omstreken. geen woord teveel met een maximale zeggingskracht.
Cartouche – de weemoed die me toekomt
Max Lerou – zie daar de wereld
Vera van de Horst – Onmogelijke man
Freda – iedere keer
MartinB – wat ooit haar ogen waren
Frans Terken – de geur van je haar
Rik Van Boeckel – en toch blijf je
Rob Mientjes – vanuit Café Weemoed Tilburg
Ien Verrips- en toch..
Luk Paard – me oge heb je al
Conny Lahnstein – je was heb ik meegenomen
Elbert Gonggrijp – met de moeite van weleer.
Karlijn Groet– ik kan niet kiezen tussen winnen en verliezen – —Karlijn wijst ons en passant nog op het volgende prachtige foto streep poëzieboek met een van haar teksten:
wie wint de enige echte virtuele – over de weemoed die tot alles wel…- trofee op pomgedichten.nl ? – nou ja zoiets – lieve lezer, lieve dichter – de weemoed die een dichter tot in alle staten kan brengen – in vervoering – in een ultieme staat van verlangen of anders wel in die staat van zum tode betrübt – we gaan het lezen – van het gevoel en van de poëzie – we lezen het hier zo graag – u kent de tegels – nee de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
de weemoed die
we waren wie we waren en dreven ooit op iets van wat ze ook wel lichte oneindigheid noemen
later hebben we het nog een keer getracht nee nooit komt iets terug
de oneindigheid niet de schoonheid niet en ook de weemoed die niet triest maakt niet
pom wolff
Haken en ogen
vind me maar gestoord echter noem het vooral niet zo dat het nooit meer klinken zal alles, ja al wat ik verlang wil is woordeloos
daarom laat mij laat me in jou verzwijgen zo alleen, zonder mond of tand valt een tuin te onderhouden blijven wij elkaar – bekennen
drijven op het ritme van een barenswee – hoe wijsheid zegt men haken en ogen heeft, jij mij eigen maakte dichter leerde bij de tijd te leven de weemoed die me toekomt
en zoveel meer brengt als omgaan met gebrek
23-11-2025 / Cartouche
of ik het gedicht zo vroeg in de ochtend wel goed begrijp weet ik niet. maar in ieder geval zit er iets van het gevraagde thema in – die weemoed maar dan de versie zum tode betrübt lees ik erin. het is een gedicht over alleen zijn en zwijgen – de relatie waarin alleen w weemoed nog uitkomst biedt – en dat de weemoed de dichter toekomt – zeg maar het verlangen waarin nog iets van geluk te vinden is. pijn pijn pijn zeg ik. cartouche zal straks wel uitleggen dat het allemaal anders bedoeld is. ik vind het een mooi zoekplaatje zo.
weemoed
de verhalen zijn bekend Adam en Eva, Romeo en Julia van de liefde het verraad het verlangen dat ons drijft de sleetse pijn die weemoed heet tis alles reeds verteld en toch..
Ien Verrips
en toch en toch en toch – de typisch analyse gerichte benadering van en door Ien bij grote thema’s – drie vier onverwoestbare waarheden op een rij en dan die prachtige poëtische twee laatste woorden – vol verlangen, onzekerheid en overwonnen woede – en toch en toch. de hele door de persoon verwerkte wereld op zijn kop. mooi!
als je toch een pot weemoed over je heen wil Veel liefde uit een herfstig hart.xxx
Onmogelijke man
Ik vraag me af waarom iets wat nooit gebeurde zoveel ruimte kan innemen.
Alsof het verlangen zelf een vorm van bestaan is, een zachte uitleg
van wat het betekent mens te zijn:
dat je soms vasthoudt aan wat er niet is, omdat het is wat je zocht.
Vera van der Horst
nou die pot weemoed van veertje zie ik graag over me heen gestort hoor. kom maar op. haha. ‘omdat dat het is wat je zocht” zou ik schrijven – heerlijke weemoed, vol onzekerheid en twijfel en een halve conclusie die toch liever niet geldt maar de voorlopige stand van zaken is – en meau zou zingen DAT HEB JIJ GEDAAN – de mannelijke lezer legt deze woorden natuurlijk graag op zichzelf – die onmogelijke man wil ik ook wel zijn en dan bezongen worden door dichteres van der horst – dat ze – laat ik de woorden in gewone mensentaal vertalen – dat ze van je houdt.
Sprinkhaan
Je handje grijpt en laat los in een adem mijn borst rent achter je aan met jou is het fijn, zeg je met je kinderstem
ik smelt als de strijkkralenplak met het roze hart dat mij al wekenlang volgt sporen die jij voor mij uitzet
je bent weg het knaagt in een lege ruimte het knaagt aan wie je net was sprinkhaan, je springt door de tijd
je laat telkens een eerdere jij achter je groeit achter je aan en voor mij uit
en iedere keer kom je nooit meer terug
Freda
een soort wel heel persoonlijk heimweegedicht naar het kind dat gelet op de laatste twee regels er wel is en dan ook weer niet meer. en best wel aangrijpend lief – al zou ik voor een kortere versie kiezen in de poëzie – dan en daarmee is ook alles maar dan ook alles gezegd en ook prachtig gezegd: deze versie:
sprinkhaan, je springt door de tijd
je laat telkens een eerdere jij achter je groeit achter je aan en voor mij uit
en iedere keer kom je nooit meer terug
Freda
Weemoed
Hoe het om zakdoeken vraagt de keren dat ik wachtte tot je kwam en jij maar heel even bleef met droeve ogen zag ik je gaan
hoe de geur van je haar zich nestelde in mijn neus niet dat ik die steeds ophaal maar weten dat die er hangt ook zonder je te zien maakt je al tastbaar
het aanraken van iets dat rondom in de lucht zweeft elke dag een verse lading het drijft je dichter bij mij
de foto met jolies heij is volstrekt toevallig hoor – al zouden de dicht regels van dichter terken:
het aanraken van iets dat rondom in de lucht zweeft van toepassing kunnen zijn op die heij – nee grapje! de dichters terken en heij hebben natuurlijk wel samen een of twee bundels over en weer gedichten uitgebracht – ik zou me kunnen voorstellen dat het gedicht in dat kader geschreven is of had kunnen zijn. frans beschrijft een beetje het proces waar een (elk) mens doorheen gaat in buien vol weemoed. en universeel gedicht.
Hallo Pom Hier mijn bijdrage voor het thema weemoed. Over een voorbije relatie met een vrouw uit een ander land. Met dichterlijke groet Rik van Boeckel
De laatste kus
De taxi rijdt weg als in een film het volgende moment verdwijn je uit mijn leven met de laatste kus
ik weet niet wanneer ik je weer zal zien in mijn land en in jouw toekomst een verscheurd hart zegt tot slot ‘ciao’ daarin is alles verwoord
de laatste kus dat was een weemoedige dus de afscheidsdans het slotakkoord ik kan het niet geloven je bent weg en toch blijf je bij mij kan het niet bevatten alsof ik grijp naar wind.
Rik van Boeckel
die wanhopige laatste regel maakt van de beschreven wanhoop poëzie. maar dan ook poëzie met een grote P. beter gezegd met een grote W van Wanhoop & Weemoed. misschien een mooie titel van een liedjesprogramma – van de wanhoop en de weemoed – ze zijn toch zo af en toe van iedereen.
Virtueel vanuit Café Weemoed Tilburg om nooit te vergeten …
Weemoed en pijnlef
Weemoed en pijnlefvechten om lijf en leed spelen landjepik
hoofdpersoon heel ondermaats bevraagt stand van zaken van pijn en wee moed en lef
om lief zijn te bedwingen
de overloop de emmer de tranen wellen op
in ontieglijk verdriet en intens verlangen
naar dat alles achter de wolken pikzwart
Rob Mientjes
het thema helemaal op zijn Mientjes uitgewerkt in kortdicht. alle elementen verwoord – en door de vorm blijft de afstand van de pijn te behappen- Rob duikt er niet in – rob beschrijft en toch ook dan heb je die gitzwarte laatste strofe van gevoel. net niet gelukt om het gevoel van pijn en weemoed ge-elimineerd te krijgen.
fijn inspirerend en sprankelend de woorden alle kanten weer opspattend het gedicht van luk te mogen ontvangen – we begrepen dat hij enige medische ingrepen heeft of nog moet doorstaan – sterkte Luk!- de poëzie leeft godzijdank nog in de dichter – in de ogen van liefde het verlangen gevangen. de liefde als altijd opnieuw en levenslustig weer aangeraakt.
HET VEERTJE
Gemeenschappelijk eenzaam licht – zo her en der, een melkstolp van een verloren verlangen, een vroege geschiedenis – wit te zijn, zonder enige vreugde of verdriet. Ik heb dit leven lief, maar met de moeite van weleer.
Om mij heen niets dan vreemden – ik bemin ze allen evenveel – de bomen met hun kale takken, deze tuin in zijn zachte grijzen, dit langzame monotone blijven.
Ik ben mij niet bij machte, ik wil meer zijn dan ik wil – niet enkel jij of menig ander, ik wil voorbij dit geheel. Even oud te kunnen worden, niet mistroostig of triest – vond ik een veertje, raapte ik het op –
Elbert Gonggrijp, Egmond aan den Hoef, vrijdag 21 november 2025
een soort mijmering – dichterlijke overpeinzing mogen we lezen bij Elbert. we zien hem zitten gebogen over het papier. het gedicht is me net een beetje teveel te persoonlijk – maar ergens – dat heb je dan toch ook weer bij topdichters kan ie het niet nalaten om twee wereldregels te schrijven – regels waar je jaloers op kunt worden:
Ik heb dit leven lief, maar met de moeite van weleer.
wie zo kan schrijven verdient een standbeeld op het leidseplein in 020. zal het bergen zijn of Egmond aan den Hoef – geen veertje.
Toen de tijd daar was Voor mijn vader
Het is niet de eerste keer dat we afscheid namen, jij in je pyjama voor het raam terwijl we naar elkaar zwaaiden, je stem te zwak van inspanning die het uit bed gaan van je vergde. Ik zie je daar nog steeds, ook al ben je er allang niet meer
Je was heb ik meegenomen, die te grote pyjama gehouden waarin ik elke avond moest schuilen, ik nog niet kon huilen, omdat het verlies te ondraaglijk, de film tijdens elke was moest worden gedraaid, steeds een stukje valer, de stof sleetser
tot ik in een rek een glimp bespeurde van roze rozen en vergeet-mij-nieten, de stof zo zacht en strelend mooi, mij neuriënd toezong dat het tijd was voor ons laatste afscheid en ik mijzelf weemoedig hul in mijn nieuwe lente
Conny Lahnstein 22 november 2025
een lief en mooi beschreven verwerkingsproces. de pyjama van vader gedragen beschreven – gedragen en beschreven en de nieuwe dagen met een mooi soort weemoed omhuld. voor alle mensen die een lieve vader herdenken.
Wat is dat toch met de geslachtelijke omgang tussen mensen. Het blijft een onderwerp, waar je tot aan het einde der dagen over kan blijven praten en schrijven. En nooit is er een uiteindelijke conclusie, die er als een strik omheen kan, opdat het onderwerp definitief afgesloten kan worden. Het verklaart waarschijnlijk een hoop zaken. Dat Von Solo toch ranzige gedichten kan blijven maken, die elke keer weer applaus oogsten. Dat oxicodon en antidepressiva beter verkocht worden als je een vrouwelijk fotomodel gebruikt als verkoopargument. En dat er een welig tierende markt is voor zowel speeltjes voor de man en voor de vrouw, die steeds beter gericht zijn op een imitatie van het echte.
Maar één onderwerp wil ik toch langzamerhand wel tot een slotsom gaan brengen. Dat is een fenomeen (of was het nou feromoon), dat ik al mijn hele leven heb gadegeslagen vanuit diverse invalshoeken. Het dogma, dat mannen altijd meer zin hebben dan vrouwen. Mijn conclusie is, dat dit dogma klopt. De argumenten die hiervoor spreken zijn de volgende. Ik heb aan den lijve nog nooit een vrouw meegemaakt, die net zo veel zin had als ik over een langere periode van tijd. En dan heb ik nog niet eens een buitenissig libido. Een tweede punt van onderbouwing is, dat mannen bijna nooit door vrouwen verkracht worden, terwijl jongens en vrouwen in vijfennegentig procent van de gevallen door mannen verkracht worden. Mannen hebben gewoon altijd zin. Een derde definitief bewijs is het succes van de app ‘Grinder’. Het is de meest succesvolle app die er bestaat om meteen fysiek contact te bewerkstelligen. Maar het grappige is, dat er alleen mannen op zitten. Dat is ook de reden dat deze app zo succesvol is.
De natuur heeft het marktmechanisme van geslachtsgemeenschap zo ingericht dat er op heterogebied altijd een grotere vraag is, dan het aanbod. Het is of er een natuurlijke schaarste bestaat. Het is gewoon onmogelijk voldoende zin in de wereld te vinden om de behoefte van de man helemaal te vervullen. De mythe dat op ieder potje een dekseltje past kan ik ontkrachten. Vrouwen die niet zo goed in de markt liggen, kunnen zich middel de app ‘Tinder’ binnen een paar uur bedienen van een gewillige man. Mannen genoeg, die bereid zijn hun standaarden daartoe wat bij te stellen. Probeer dit echter als man niet, want dat wordt een regelrechte desillusie. Wat ‘Tinder’ voor de lelijke vrouw is, is prostitutie voor de man die er niet uit ziet. Het is tekenend, dat seks voor een vrouw zelfs in de meest hopeloze gevallen gratis is, waar man de man moet betalen voor gespeelde inschikkelijkheid.
Al die vrouwenbladen verhalen over lustige vrouwen, zoals Stella Bergsma, zijn er slechts om een mythe overeind te houden. Nooit zal de vrouw meer zin hebben dan de man. Zo heeft de natuur het gewoon niet geregeld. En dat de man na zijn hoogtepunt vaak even terug op krachten moet komen, alvorens weer door te kunnen, tsjah. Sommige vrouwen daarentegen…. Maar laat ik daar nu verder geen conclusies aan hangen, behalve dat uitzonderingen de regel bevestigen. Dat staat in ieder geval als een paal boven water.
VON SOLO (in 2023) DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
De bundelpresentatie van “iets dat op een route leek en een kaart van die andere wereld” van ALJA SPAAN in De Alkenaer – Alkmaar – een mooie en spannende zaterdagmiddag
je hoopt altijd op tijd te komen – het verkeer zo grillig – de files onberekenbaar – het korte ritje amsterdam – alkmaar volgens de anwb 38 minuten – klopt ook – maar dan terug later op de middag 138 minuten – verkeer rond amsterdam muurvast. eigenlijk komt het erop neer dat als je savonds ergens moet zijn in hollanda dat je in de ochtend weg moet en als je sochtends de avond ervoor.
gisterenmiddag dus vol spanning maar met aangenaam gemoed naar de Alkenaer in Alkmaar waar de nieuwe bundel met de lange naam van Alja Spaan het lezerslicht zou gaan zien. een fijne locatie – een paar weken geleden traden bjorn van rozen en ik daar nog op voor een volle zaal – nu dan de zaal vol voor en van ALJA.
de uitgever LEO P werd verwacht en hield de spanning erin – een bundelpresentatie zonder bundels – het zou zo maar kunnen in dit verkeer. ook een uitgever kent vertragingen. zeker als je voor bij 010 moet uit dat mooie België – onder de drones door. Alja hield haar zenuwen goed in bedwang. ze had voor de bezoekers een mooi programma aangekondigd.
en inderdaad Rob van der Plas opende de middag met op werkelijk prachtige muziek gezette gedichten van grootmeesters in de poëzie als een kopland, bernlef en ook een Alja spaan. dit alles na het diepte interview door Wouter van Heiningen – de immer vrolijke – met Alja – de uitgever nog niet gearriveerd.
ik had bij het betreden van de zaal Mandy en Monique begroet – Elbert ook en Conny – Mandy feliciteerde mij met de afvalrace die ik een half jaar hoop vol te houden onder begeleiding van de Hogeschool Holland – gebaseerd op inname van veel plant- aardige eiwitten (kipstuckjes, gerulde gehackt, willieworstjes) en géén ozempic of hoe die spuiten ook heten. fijne resultaten kon ik melden – een rustige afname van kiloos pom van 85 naar 79 in een week of 8. of zoals dichter en singer songwriter Karlijn Groet het onlangs nog verwoordde: ‘hoe minder pom hoe beter dat voor de wereld is.’ de uitgever nog niet gearriveerd.
ik nam plaats naast Helle en Paul Roelofsen – die me aansprak op de recensie die ik onlangs had geschreven over zijn nieuwe bundel – ‘En de vissen lispelen tegen het riet’ – paul de dichter die nog wel eens venijnig uit de hoek wenst te komen – let wel – in zijn Poëzie. is dat werkelijk zo pom? ja hoor paul – alles wat ik opschrijf klopt soms! we gingen aan de witte wijn. een keer per week mag ik van de lieve jonge diëtiste Sanne het dieet minder lief nemen – ‘je moet wel leven pom’- zo hoor ik het graag. de uitgever nog niet gearriveerd.
ik zag nog prachtige optredens van de Alkmaarse hoogheid Margreet Schouwenaar, van Helle, van Wouter en van Alja Spaan die de nieuwe/oude moedergedichten uit de nieuwe bundel voorlas maar van papier – mooie het leven rakende gedichten – de bundel en de uitgever nog steeds niet gearriveerd.
Rob van der Plas zong nog een aantal gedichten tot het tijd werd voor een pauze en nieuwe witte wijn. de uitgever gearriveerd! een werkelijk briljant planning – op juiste moment op de juiste plaats – met die prachtbundel in zijn handen maakte Leo P een diepe buiging voor Alja Spaan. die bundel met die lange naam die ik binnenkort zal recenseren. het was een fijne spannende middag.
