pomgedichten.nl

POMgedichten presenteert de donderdag column:

VON SOLO, FEAR AND LOATHING IN POWEZIE LAND!!!

Openhartige openbaringen van de Jeff Koons van de vaderlandse powezie.

Gisteren liep ik door een grote fabriek voor stadsverwarming. Grote buizen. Grote afsluiters. Elektromotoren, lawaai, geknal, gezoem. En ik ineens vroeg mij af hoe de druk in het systeem gereguleerd kon worden over vele kilometers als het water er als stoom in ging en na warmteafgifte als water van zestig graden weer uit kwam. Dat leek me heel ingewikkeld. Niet te bevatten. Te ingewikkeld voor een simpele geest als de mijne. Een vraag die ik mezelf al lang niet meer wilde stellen.

Deel 173. Vragen

Toch stelde ik de vraag. De man van de fabriek antwoordde dat er geen stoom het systeem in ging, maar water van net onder de honderd graden. De stoom geeft via een warmtewisselaar zijn warmte af aan vloeibaar water en dat wordt in een gesloten systeem rondgepompt. Ter bevestiging zei ik daarop: ‘Oh, nou snap ik het. Er is dus helemaal geen verschil in fase aan die kant van het systeem.’ De man knikte. Ik snapte het.

Soms stop je met het stellen van vragen. Soms stop je met het stellen van vragen aan jezelf. Omdat het te ingewikkeld is. Of omdat je de antwoorden denkt te kennen en niet wil weten. En na een tijdje vergeet je de vragen. Achterin je hoofd worden ze stiekem onbeantwoord weggestopt. Om ongesteld te blijven. Gisteren stelde ik een vraag die opborrelde. Uit een tijd die ik dacht dat ik vergeten was. Het antwoord was misschien vroeger onbegrijpelijk geweest, maar was dat nu niet meer. Het voelde als wakker worden.

In de liefde stellen wij ons door ons leven heen vele vragen. Waarom houd je van iemand? Wat maakt een relatie succesvol? Is er een ware? Zal alles voor altijd duren? Vragen waarop we soms de antwoorden denken te weten op bepaalde momenten. Of vragen waar we de antwoorden liever niet op zouden weten. Zeker als alles op rolletjes loopt. Wat is er dan fijner dan zonder vragen te genieten van het geluk dat de liefde geven kan. En de onzekerheid met de vragen op te bergen in de krochten van onze geest. Net zo lang tot we de vraag vergeten zijn. Of het moment dat het antwoord er eerder is dan de vraag weer opdoemt. En we ons afvragen waar het antwoord zo ineens vandaan komt.

Zo komen we bij de dood. Waarom gaan we dood? Wat is het nut van het leven? Wanneer en hoe gaan we dood? En hoe voelen we ons daarbij? Zijn we angstig?

Ik ben in ieder geval wel bang voor de dood. Durf het leven niet los te laten. De gedachte eraan vervult me met een gevoel van onbehagen. Vergelijkbaar met het gevoel dat je hebt als je eerste liefje de verkering uitgemaakt heeft en er nooit meer liefde zal zijn. Niet zo vreemd. Dat eerste gevoel, daar groei je wel overheen, doordat er nieuwe kansen komen. Liefde komt steeds weer. Dood ga je echter maar één keer. Misschien is het ook niet de dood, misschien is het het gebrek aan durf om te leven? Vragen, vragen en nog eens vragen. Je stopt ze weg en leeft. En siddert heimelijk elke keer als de dood haar gezicht laat zien.

Toch realiseerde ik me vandaag dat wat ik ooit niet snapte, later nog steeds te vragen is. Misschien snap je dan het antwoord wel. Zo ook de liefde. Zo ook de dood. Een vraag mag altijd nog een keer gesteld worden. Misschien snap je dan vóórdat alles zo ver is het antwoord al. En is het anders dan je dacht. Of dan niet meer zo erg of zwaar als je toen dacht. Hoef je enkel te berusten, glimlachen. Zonder twijfel. En misschien zijn er geen antwoorden, dan blijven vragen ten minste open. Nooit gesloten. Zonder lijken in kasten of harten in gouden kooien of levens in kaders van weten alleen. Een vraag niet gesteld, zal je tot het einde weten te achterhalen en dat ligt niet lekker. Daarbij is géén antwoord ook een antwoord. Het is niet van belang. Het begint met vragen. Vragen is leven. Ook al heb je daar misschien niet eens om gevraagd.