dank aan alle dichters die de prachtwerken inzonden. en heel vaak het hele jaar door inzonden – de aanwezigheid van de kleinkinderen en de eindejaarsfestiviteiten maken een uitgebreide beschouwing van de ingezonden werken niet heel goed mogelijk – wel wensen wij van de pom alle dichters een bijzonder en prachtig poëtisch nieuw jaar toe. lees de typeringen onder de gedichten en u begrijpt dat het goud vandaag gaat naar Conny om het gouden zonlicht, naar luk paard om het allesomvattende, naar Frans om de persoonlijke taalkracht, naar Rik om zijn aanstekende ritmes, naar Elbert om zijn woorden van euforie en overgave, maar Cartouche om zijn kernachtige benadering van alles en iedereen om hem heen, naar Max lerou om de wereldvrede die hij dient, en naar Anke labrie om de liefde die zij onvoorwaardelijk van een dieprode warme kleur voorziet. GOUD GOUD ALLEMAAL GOUD – dank jullie wel.
Conny Lahnstein – om het gouden zonlicht op zijn donkere wimpers
Frans Terken – de dichter in een van zijn beste jasjes
Rik van Boeckel – Ik zag jou gisteren met een dikke jas en een tas vol liefde
Elbert Gonggrijp – hier, in het volmaakte,
Cartouche – ik sta even stil en kijk de einder voorbij naar binnen
Max Lerou voor JUN
Anke Labrie – ze is nooit meer weggegaan
Luk Paard –tot aan’et einde
wie wint de enige echte virtuele – en wie zag jij? trofee op pomgedichten.nl- wie was het echt waard – heel veel woorden zjjn niet nodig – dus die – en dan graag die in poëzie. u kent de regels : gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
waar jij mij zag
een beeld, een schim een geluid je winterjas
laten we terug gaan naar waar alles ons was
waar alles rook naar wat er was mijn hand zo eindeloos verdwaalde
en wij niet wisten waarom niets meer wisten
maar van de oneindigheid proefden naar waar jij mij zag
pom wolff
(de rockdichter): zo…’et jaar loopt naar’et einde…’n volle spurt…ik moet mee ….ik schrijf je ik zeg je ik zing jou toe…
” tot ‘et einde jij “
ik neem geen bloem maar spuw vuur dat bloedrood liefde wakkert ik heb je lief tot aan de dood zo lang hoe ik van jou dat jij me doet
heel veel woorden zijn niet nodig – de dichter van de opspattende liefde kiest de meest allesomvattende
Schroom
Gezien de tijd, had ik de man op het bankje in het park beter moeten aanschouwen, vertrouwen dat wat hij deed – voer strooien voor de eksters, de vogelvrijen – meer inhield dan mijn eerste diffuse gedachte.
De man van het bankje in het park, een hoed met gestreken veren, zijn schijnbaar dromerige katten naast hem gezeten, overpeinst zijn werkelijke wezen, totdat hij moe berust, rookt nog maar een sigaar.
Hij voert de eksters als betreft het zijn kinderen, en ik loop schoorvoetend voorbij en twijfel, of ik naast hem zal neervlijen om zijn haren zacht te strelen, een lied zal neuriën, al was het alleen maar
om het gouden zonlicht op zijn donkere wimpers van dichtbij te aanschouwen
Conny Lahnstein
heel veel woorden zijn niet nodig – de dichter van de kleine maar prachtige observaties verwarmt de lezer hier met haar gouden zonlicht
Ja, ik zag hem, hij zag ons, mooi om daar het jaar mee af te sluiten! Volgend jaar weer, we blijven gaan en zien, horen en lezen! Fijne jaarwisseling alvast, hartelijks, Frans
Zag ik hem
Zag en zie ik daar de dichter in een van zijn beste jasjes de hand reiken naar de binnenzak
het waardevolle op het hart gedragen en zorgvuldig bewaard tot hij naar voren geroepen
de woorden met verve gesproken en vanaf het papier met ons gedeeld om ons te laten weten dat hij ons ziet
zoals wij hem graag zien en horen het is de kracht van verbinding hoe het ons tot op het bot raakt
heel veel woorden zijn niet nodig – de dichter die de kracht van de taal als geen ander met gewone taal weet te mengen en die van journalistiek poëzie weet te maken maakt persoonlijke poëzie voor iedereen
Kleurrijke ontmoeting
Ik zag jou gisteren met een dikke jas en een tas vol liefde
wij spraken elkaar met liefdevolle woorden gedurende deze waardevolle tijd
jij legde mij jouw reis naar Sevilla uit zoals ik mijn poëtisch verblijf in Tanger en nu zagen we elkaar in Leiden
in kleurrijke kleding gestoken keken wij elkaar telkens aan want we zijn dat zeker waard.
Rik van Boeckel 27 December 2025
heel veel woorden zijn niet nodig – de dichter die altijd weer zijn wereldreizen in liefdevolle ritmes weet samen te vatten laat ons baden in de liefde van zijn aanstekende reislust
Gelijk Monet
Een vraag naschilderen – bloemenzeeën, waterlelies. Ik heb het in een moment gevangen, ik bewaarde onderwijl een hele vijver. Het kan mij misschien vele malen mooier en beter een meester, maar dat elke vorm mijn palet tot uitdrukking achterliet –
hier, in het volmaakte, rechtstreekse. Naderhand moest mijn hand gissen naar wat mijn oog zoal gadesloeg.
Wat werkelijk waar was en bedacht. Ik hechtte mij aan de keerzijde van het zien, ik liet je een tuin na, weergaloos van natuur die ik onophoudelijk creëerde. Met kleur een toets van suggestie aanbrengend –
Elbert Gonggrijp, Egmond aan den Hoef, zaterdag 1 mei 2021
heel veel woorden zijn niet nodig – de dichter die de natuur, de dichtkunst en de schilderkunst – de gehele mensheid ook altijd maar weer in woorden van euforie en liefdevolheid weet weer te geven, in woorden van poëzie
Hallo Pom, ik had mijn ( 40 regel-) schrijven, net als Frans en Rick eerder op hun manier deden, gewoon als kerstgroet ingezonden, nog vóór het thema van het zondagsgedicht bekend (gemaakt) was. Ik zie dat je het nu als themagedicht hebt gezien en meegenomen en het blijkbaar ook als zodanig vindt passen. Oké, vooruit dan, het raakt, achteraf beschouwd, inderdaad ook wel aan het ‘wat zie ik’ thema van dit weekend. En laat je bij je evaluatie dan nu niet teveel leiden door je allergie voor alles wat maar enigszins naar religie riekt ( al ben je niet vies van regels, haha) zou ik zeggen.
met welgemeende kersgroet, Cartouche
—————————————
Hallo Pom, in deze tussentijd rond de grens van donker en licht wens ik jullie pommerianen, fijne, feestelijke dagen met een opgeruimd gemoed in de geest van Kerst –
Kersttentamen
met de hond door velden struinend langs schapenwei en paardenstal de blik reikt ver, het hoofd zit vol wolken en ík, ik sta even stil en kijk de einder voorbij naar binnen: wat weet een oud verhaal ons nu nog te zeggen?
in den beginne was het woord! mijn waarde maar stilaan in ’t feestgedruis ging het verloren balancerend op het dunne koord van blinde ogen en gebonden oren, zo komt mij voor sprak het niet van eenvoud, van rust en laten terwijl wij het jaar doorblaten als doofstommen
leven als de beesten en in gareel van ossenjuk verbeten jagen op sterrendom en groot geluk en zodra de winternacht op zijn bekrompendst trekken we in kuddepas naar een nachtmis toe
vervuld van hoop op dageraad, oplaaien van het hart en richting aan het heden, vrede op aarde, een kind is ons, kaarsen overal, het stalletje in het licht een stemmig lied alom , oude klanken zingen
maar bezeten van vermeende plicht tot werk genot en consumeerderen dienen wij gevangen in de ban van mammon meerdere heren, in een gouden kooi balken wij als dwazen, wijzen op de splinter in andermans ogen, lijken op laaghartige christen honden met overdadig kwijl bedekte monden
van hier nu stamel ik u toe, goede herder – maak ons lam, lankmoedig als het kempisch heideschaap trouw en waakzaam als oudbrabantse schepershond leer ons luisteren naar de dieren en het vlakke land van zand, van wei en open hei in al zijn wijdte voorbij de dwaling leid ons samen op de weg
laat hen voor zich, voor even, stilte spreken zich ingehouden ongehoord tot ons verhouden alleen zij kan ’s woords verkrachting wreken ons haar onuitsprekelijke kracht hergeven
dan slagen we alsnog voor het ultiem tentamen kunnen engel, ster en ballen rustig aan de kant is het leven goed, goed leven in dit lage land mag tot slot verhoord nog onze bede – Amen.
26-12-2025 / Cartouche
de dichter dien als geen ander hemel en aarde het hele jaar door en dat al jarenlang – als geen ander – onder het juk van zijn poëzie laat gloreren – en natuurlijk ook weet dat heel veel woorden niet nodig zijn – mag rustig weten dat wij van de pom hem op handen dragen en hem een geweldig 2026 wensen.
kosmische poëzie – voor jun
met jouw moeder aan de bar van groen op een heuvel met zicht over de andaman zee uit de speakers vloog een adelaar en wij duwden de tijd met hem mee de toekomst in
een filosoof vraagt waar je zou zijn of wie je was geweest als de bar van rood de heuvel een vlakte de zee een woestijn de adelaar vleugellam
het is een zinloze vraag immers de bar was groen het uitzicht riant de woestijn van kristal de adelaar trots de jaren gleden vanzelf
ml
heel veel woorden zijn niet nodig – de dichter die als geen ander de wereldvrede dient – de mensheid op het enige echte rechte pad weet te houden – hoe de mensheid ook anders doet of wil – weet in zijn zoon het leven, de kosmos en de kosmische liefde doorgegeven
dit is het dan, dacht ze haar eerste broodnodige baan in een onbekende stad maar haar kamer moest betaald
hoe kon ze hem niet zien in dat donkere kantoor tussen al die stropdassen waar hij opeens verscheen
niets van een grijze muis met al die rare kleuren die niet klopten, maar hij hij klopte wel zag ze al snel
als ze lunchten aan de gracht kende hij vrijwel iedereen en wat werd er veel gelachen ze is nooit meer weggegaan
anke labrie 2025
heel veel woorden zijn niet nodig – de dichter die als geen ander het leven weet te waarderen in haar oneindige liefde voor de geliefde die in haar leven bleef, in het leven blijft, in haar is en zal blijven
afgelopen zondag in Café Eijlders bij de bundelpresentatie van 85 jaar Eijlders zat ik achterin – ik kon niemand zien alleen luisteren – zo druk was het – de dichters deden zoals gebruikelijk op het beroemde trappetje hun gedichten. op die middag hun gedicht uit de bundel. een stem viel mij op – poëzie dacht ik – poëzie recht uit het hart – wie is dat. ik maakte kennis met Xander Jongejan en vroeg hem een tijdje de vrijdag op de pom voor zijn rekening te nemen. trots zijn we van hier dat ie het wil doen, vandaag de eerste bijdrage van zijn hand – Xander welkom:
een vers gedicht
trillend ligt het nat van moeders vocht in stro zonder te weten waarom probeert het overeind te komen
eerst op de knieën van zijn voorbenen dan met een duw van de neus helpt zij het rechtop
het trekt de achterbenen bij en staart onvast voor zich uit
moeder ziet het aan bedenkt of en wanneer ze naar buiten zullen gaan
Niet gebruikelijk, maar ach het hoort erbij, en daardoor niet minder van harte, integendeel, oprecht de enige rechte weg, wat later in het kerstgebeuren mogelijk schuin, schuinsgemarcheerd zelfs, voor enkelen onder ons.
Wensen vliegen om de oren zonder te verwensen zelfgemaakte zelfverzonnen of geplukt uit de Aldi of d’n Dirk van buren en vervlogen mensen met dieren zwaar verkleed geen kerstboom meer te bespeuren mos verdwenen uit het bos het beste pakje aan rendieroren op het hoofd de kersttrui van het werk die ligt alweer in de kast buiten is het koud witkoud binnen brand de kachel danny kay op de tv voeten gestoken in pantoffels slagroomschnitte welt op in buik verdund met jäger in de thee tijd voor spelletjes hitster risk muzikale oorlog we warmen op met oliebol en pannenkoek peter’s pan en principle john zwelt aan the war is never over jinglebells all the way serious requests all over the top another year over hoe zwaar weegt romantiek zo zonder sneeuw 2026 bonkt op de deur met al zijn wel en wee veel geluk dan maar met dunne buiken binnen buiten lijntjes en des te vruchtbaar inkt en pennen het blijft van alle tijden
Beste wensen en liefs, Rob
P.s.: Met inspiratiebron good old Jiskefet. De weg naar Flappie. Hoe zen!
wij wensen Peter een goed en bijzonder 2026 Peter heeft een aantal jaren prachtige columns geschreven voor en op ‘de pom’. in 2025 nog maandelijks en zal – zo schrijft hij – in 2026 nog zo af en toe ‘de pom’ aandoen. dankjewel Peter voor het prachtige proza!
Het is niet eenvoudig om een en ander uit het verleden in een simpel gedachtenwolkje uiteen te zetten. Hoe je zonder pinautomaat aan je wekelijkse boodschappen geld kwam bijvoorbeeld. Dan ging je bij voorkeur langs het bankkantoor alwaar je je rekening aanhield. Omdat de meeste kassières ter plekke je van gezicht kenden, scheelde dat de tijdrovende stap van identificatie. Eenmaal langs de portier binnengekomen sloot je achteraan aan bij een van de rijen die zich, zeker rond lunchtijd, bij de kassaloketten hadden gevormd. Was je aan de beurt, was een korte begroeting gevolgd door een even zo beleefd praatje een normale gang van zaken. Daarna volgde de vraag hoeveel geld je wenste op te nemen. Dan riep je iets in de trant van: twee geeltjes, twee joeten en vier knaken alstublieft. Dat was voor eenieder duidelijk. Vervolgens schreef de kassière met de hand een klein formuliertje met twee doorslagen uit, frommelde dat na het zetten van haar paraaf vervolgens in een koker die via de buizenpost naar de kluis ging. Een medewerker aldaar verwerkte de opdracht, prikte de onderste doorslag op de prikpen en stopte het betreffende geld met de rest van het briefje terug in de koker waarna het via de retourbuis al rammelend weer bij de kassière terecht kwam. Aldaar werd het keurig voor je uitgeteld. Dat eindigde in dit geval dan met: en dat maakt dan 80 gulden. Vervolgens diende je de bovenzijde van het formulier, als bewijs van opname te ondertekenen – dat op zijn beurt op de prikpen van de kassière belandde. De resterende doorslag kreeg je mee voor jouw administratie. Zo ging dat ongeveer; als ik het me goed herinner tenminste. Het was een proces met vele stappen en handelingen, en dan heb ik het nog niet eens over het verwerken van alle prikpen briefjes door een compleet leger aan pennenlikkers, zodat het juiste bedrag op je volgende afschrift kon worden vermeld. Per post thuisbezorgd in de zo typerende envelop.
Er wordt nu gesproken dat AI alle banen zal doen verdwijnen, maar uiteindelijk is dat van alle tijden. Stoommachines, treinen en automobielen waren ook disruptief. Steeds echter wisten mens en economie zich zo aan te passen dat er voldoende werkgelegenheid bleef. Over hoe dat nu zal verlopen heb ik zo mijn twijfels, want de wereld raast inmiddels op raketsnelheid voort. De wereld draait door. Letterlijk. Tja. Zo zullen Twitter, vooruit laat ik het X noemen, en Whatsapp binnenkort worden vervangen door een dienst die gedachtenwolkjes kan versturen. Je houdt je telefoon simpelweg tegen het hoofd en denkt je boodschap het apparaat in. De ontvanger krijgt een melding dat ´ie een gedachtenwolkje van jou heeft ontvangen; en houdt zijn of haar mobieltje vervolgens tegen de schedelpan om het bericht het eigen hoofd in te laten vliegen. Sterker nog, de dienst wordt vandaag uitgetest. Probeer maar: hou het kreng met sleepscherm maar tegen de kop. Enige afstand mag. Niemand zal er iets van merken. Dat het testbericht geen inhoud heeft doet niet terzake. Dit is heel gebruikelijk op Social Media, het kenmerk zelfs: leegheid alom. Ziedaar het werkt! Mission accomplished.
Ik wens allen het allerbeste, een mooie toekomst en vooral vrede op aarde toe.
Het zijn enerverende tijden. Niet alleen trekt een Tweede Kamervoorzitster zich geknakt terug in de Kamerbanken, valt een gelauwerde dichteres van een podium, bezetten de barbaren Geldermalsen, wordt een Eijlders-jubileumboekpresentatie een maand uitgesteld, zitten er haarscheurtjes in een Belgische kerncentrale, maar meldt ook nog ’s tot overmaat van ramp Von Solo af te willen zien van monogamie. Waar moet het heen met de wereld! En dan heb ik het nog niet eens over de Amsterdam Light Parade die zaterdag boeren en buitenlui in verrukking zou brengen. Een optocht van feestelijk verlichte boten door ons culturele erfgoed; wij stonden en masse te popelen. Tenslotte is het al weer maanden geleden dat we bij de Gay Pride Canal Parade of hoe heet dat in goed-Hollands, stonden te juichen. Maar helaas. Het winterse lichtevenement is gecanceld. De hemel mag weten waarom. Heeft u een brief ontvangen? Ik ook niet. Men doet tegenwoordig maar! Of wij veel missen is de vraag. Ik heb mij tijdens het eerste Amsterdam Light Festival nog in een bootje gewaagd om alle lichtkunst vanaf het water te bewonderen. Maar daar waar ik het meest enthousiast zat te juichen bleek het om reguliere kerstverlichting te gaan. Intussen is het bijna kerstmis. Want de feestdagen der moederkerk trekken onverbiddelijk voorbij, ‘come rain or come shine’. En ze volgen elkaar steeds sneller op. Vanaf september staan de oliebollenkramen op hun plek. Sinterklaas en de kerstman staan op het punt te fuseren. Over participatie van de paashaas wordt nog onderhandeld. En wat het dezer dagen geboren kindeke Jezus van dit alles vindt, weet zijn vader alleen. Neemt niet weg dat uw columniste al enige uren tot aan haar dijen in de mini-kunstkerstboompjes en lichtornamenten staat teneinde het huis in kerstsfeer te brengen. Opnieuw weigeren voor het merendeel de kaarsjes te branden, ligt de vloer bezaaid met scherven van ballen en kerstengelen, zijn alle extra stekkerdozen ook dit jaar weer onvindbaar en blijven de led-verlichte kerststerren en rendieren niet plakken op de ramen. Zachtjes zingt uw columniste met de moed der wanhoop een van de oeroude, onvergankelijk kerstklassiekers voor zich uit: ‘Jesuke is geboren in een bakske met stro’ (Urbanus van Anus). Het gaat tenslotte om de sfeer.
Het is met kerst als met de lente: ondanks onszelf sluipt er iets van verwachting het brein binnen en tast het verstand aan. In de lente wordt dit teweeg gebracht door alleen al een vleugje voorjaarslucht, zo’n briesje dat van alles belooft en zelden waarmaakt. In de kerst zijn het de verlichte straten en winkels, de kerstbomenhandelaren op elke straathoek, de stemmige kerstmuzak in de winkels. Vrede op aarde, laten wij maar rustig gaan slapen.
Met hartelijke groet, Uw DinLin.
Kerstvers
Die dag baarde zij een tweeling: haar kind en zijn heilloos lot. Een leven in naam van een misverstand met een elftal verdwaasden geleid.
Drie koningen brachten hun gaven en zetten de toon voorgoed, verdwenen toen tussen de schapen, geen herder die ze nog vond.
Aanbidding was hier geboden maar Herodes ontstak er in toorn. Wie hoort nog de zoonloze moeders, elk slagveld geploegd en opnieuw als vruchtbare akker gerooid.
En de laatste stal van de herbergier is gesloten, de os en de ezel geslacht. Maar geen eind aan de kindekes op aarde in doeken gehuld en met alle hun ledekens bevend.
Wij van de pom wensen Frans Terken en familie mooie dagen – de kerstwens graag ontvangen – Frans zorgt er al jaren voor dat de pomsite van de poëzie is en blijft – dank voor alle bijdragen 2025 – zo waardevol!
Kerst
is de maan hoog aan de hemel een donkere wolk weggevlogen sterren schitterend als een vonk
schemer in de kamer geslopen met z’n allen vrolijk bijeen omhelzing knuffel ‘n teder gebaar
een lied bij de boom gezongen kleinkinderen met stralende snoet de ogen gericht op het licht
een met smaak gedekte tafel het dekentje op je benen de kat spinnend op schoot
een vlammetje boven de kaarsen en de allerbeste wensen voor een goed en gezond nieuw jaar
Dag Pom, Ik weet niet of je je vandaag aan het gebruikelijke tijdschema vasthoudt, maar ik wens jou en de dichters fijne dagen rond de Kerst en de jaarwisseling. Wat de vrede en de liefde betreft heb ik weinig hoop, maar wait and see it! Een mens weet nooit en hopen is toegestaan, ook al wordt ons zand in de ogen gestrooid.
Tussen al het vreedzame mijn liefde in ieder geval voor jullie allemaal! Groet van Jako.
zeg je liefde?
achter hem liggen opgestapeld jarenoude kerstgedachten, steeds dezelfde spreuken gelijk paus of koning
in kranten leest hij hoop en vrede
weer wordt de ziel van ‘t volk warmgeblazen, wordt weggewerkte droevenis losgeweekt in etalages tussen boeken hemden wasmachines stralen ballen bellen kaarsen alsof het leven en de liefde uit kitsch en licht bestaan
dan krimpt zijn achterdocht weer samen draagt hij takken hulst in’t huis schrijft op pakjes laatste namen
jako fennek
een prachtig gedicht Jako – dank je wel namens ons allen – ja draag maar takken hulst het huis in – drink iets moois en warms met je lieven drinken wij op jou en op al je mooie bijdragen aan de site dit jaar. we hoeven geen koningen, geen machthebbers of pauzen – wij van hier hebben genoeg aan de poëzie – en dat je het zal blijven schrijven tot in de lengte van de dagen in goede gezondheid.
RENÉ BRANDHOFF – Laat ons samen…
ANKE LABRIE – Oh, de slingers nog…
FRANS TERKEN – weer een nieuw lied gezongen…
RIK VAN BOECKEL – de glinsterende rondjes
ROB MIENTJES – Laat het licht schijnen
IEN VERRIPS – we spelen met vuur
VERA VAN DER HORST – nog steeds zijn er wijzen…
de zondagochtendwedstrijd deze week – dit weekend – in de vorm van kerstgedachten -kerstgedichten – welkom – we zullen ze humaan verwelkomen – vredelievend zelfs – hoe erg u ook de zaken puntslijpt (cartouche haha) – nee we zijn vooralsnog de vrede lievende. wel een reactie en goud gezondheid en liefde voor iedereen die inzendt – én een mooi 2023 – met vrede ja. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
uit goede grond
de oorlog gesloten zoals je gordijnen sluit voor buitenlicht te veel te zien te lang
weer maagdelijk breekt vrede uit goede grond kent aarde geen geschiedenis en wapent zich naïef
in dit totaal verteerde landschap groeit elke dag een nieuwe dochter nog
pomwolff
Kerstnacht
Ik wacht al heel mijn leven op de wijzen uit waar ook vandaan ze zijn toen nooit aangekomen
misschien in een hinderlaag gelopen hun botten door slagen gebroken zij hadden ook enkel wat woorden
het kindje is dan ook nooit gevonden ook omdat het nooit is geboren want zijn moeder was nog maagd
maar ik wil nog elk jaar een keer geloven wat de wijzen ons zouden beloven dat er vrede komt in onze aard
nog steeds zijn er wijzen het aantal groeit traag maar er zijn nog te veel dwazen zie het als de laatste grote plaag
Vera van der Horst
wij van de pom bedanken vera voor de poëtische bijdragen dit jaar en voor haar gastvrijheid om de pomdag te hosten – ergens in augustus – haar kerstgedicht met hoop – “dat mn kinderen het nog zullen meemaken, maar echte grote veranderingen gaan niet in jaren, maar eeuwen eeuwen eeuwen en dan weet je nog niet welke kant op (…) en wat een ergernis dat ik dat nooit zal gaan weten…” – de dagen nu gevuld met de top 2000 klanken – tot 2023 – met op de achtergrond vuurwerkgekkie poetin – zo langzamerhand begin ik hem niet te mogen – de dwaas inderdaad ja. dat ze voorbij gaan de dwazen en iets van vrede ons zal verwarmen.
Fijne kerstdagen Pom.
Kerstlicht
Kerstlicht gloeit in ogen van de reizende toekomst
aan de boom met de piek naar de geboorte van liefde
de glinsterende rondjes brengen het universum in zicht
oorlog en vrede trillen met rede op de bodem van moeder aarde
haar zoon de vriendelijke kerstman groet de wereld met een teken van geluk.
Rik van Boeckel 24 december 2022
wij van de pom wensen rik mooie dagen – bedanken hem voor zijn ritmische poëtische bijdragen – voor zijn optreden in het amsterdamse Café Baut op een merik van der torren/mirjam al -dag. zijn heerlijke eeuwig durend – zo lijkt het – universele optimisme. poetin kan veel kapot maken maar nooit het aard en hemelstralen van een rik van boeckel.
Pom, het is niet vaak Kerstmis, het blijft toch echt beperkt tot twee dagen per jaar, al hangt iedereen zijn ballen al eind augustus in de winkel. De wereld lijkt aan twee dagen vrede per jaar wel genoeg te hebben. Nee, dan liever de vrede van pg, die is houdbaarder en klinkt beter. Hierbij mijn bijdrage. Ik wens je een vredig jaar met hier en daar ruimte voor een poëtisch relletje. Groet, René.
prachtig dichtwerk – René dank je wel – nummer 1926 wordt nu gedraaid – ‘what can i say – she is walking away – what can i do still loving you – how can we hang on to a dream …’ – ergens wel passend zo bij het leven van de dichter die René ook is blijkens zijn bijdrage – elk jaar komt er iets bij – er waren jaren van verhuizing en verbouwen, er waren jaren van roeien en nog meer roeien – ik geloof dat ie een keer in zijn eentje van groningen naar amsterdam amstel kalfje roeide – in ieder geval werd er in een lokale krant over enorme spierballen geschreven en dit jaar was ie wereldreiziger Brandhoff – god mag weten hoeveel duizenden kilometers werden afgelegd – (deed ie ook nog even vera’s eindhoven aan) het is maar goed dat er poëzie is – kan ie soms even van enige contemplatieve rust genieten en wij van hier dan ook. wat brengt 2023 een Brandhoff? dat is de vraag.
Dag Pom, Voor jou en je lieven fijne dagen en de beste wensen voor 2023, met poëzie vanzelfsprekend. Heb een kerstgroet/eindejaarsvers bijgevoegd.
In zicht
Een nevel van sterren tegen het zwart aan de wand daarin de deur op een kier
noem het eromheenlicht rond een kern van warmte het vuur dat binnenin brandt
hoe het de kou verdrijft alles met liefde lichter maakt dagen van donker verdrongen
nog wat stappen te gaan weer een nieuw lied gezongen verse adem die al op stoom raakt
op de drempel van het nieuwe jaar genieten we het inzicht van Frans zoals we dit jaar al vaker van zijn poëtische inzichten genoten op de pom – soms vlammend – heel soms de woede over politieke wangestalten – maar veel vaker lezen we van zijn poëtische bouwstenen voor een betere wereld – schudde ik hem de hand in Cafe Eijlders dit jaar waar hij de dichters marathon mede vorm gaf – bedank ik hem voor zijn onophoudelijke steun aan de pomsite. al zoveel jaren lang. naar ik hoop ook weer in 2023. een gezond jaar frans!
onze eerste kerst jij daar ik hier we zouden samen zijn ’t is oorlog deze kerst vandaar
helden worden we genoemd bange helden zijn we we spelen met vuur verdrinken ons heimwee en gemis roepen om onze moeder de laffe schaamte het verraad
dec. 2022 Ien Verrips
ook Ien wens ik een gelukkig 2023 – dank voor de bijdragen op de dinsdag op de pomsite – afwisselend met peter posthumus – prominent aanwezig met haar – ik zeg voorname poëzie – in eindhoven bij vera – ik geniet ook van onze jaarlijkse ‘wijndag’ ergens in het zaanse – over een brug door kleine straatjes – tot je ien ziet schuren en schaven en schilderen aan haar zaanse huisje van hout – tot het glanst – zo als haar poëzie glanst – soms glanst van wrangheid. en een lief 2023 wens ik haar!
Voor jullie een kerstgedichtje dat ik eens schreef bijgesloten (op autobiografische basis; mijn vader was tuinder en daar stonden we met vijf kinderen op een rijtje. Hij had het druk met de witlof in die tijd. Leuke herinneringen). Hartelijke groet, Anke
De kerstboom
‘Het kruis, waar is nou weer het kruis? Hoe kan dat nou, hoe is dat zoekgeraakt? Het moet er zijn, ‘t ligt vast ergens in huis, ‘k had nog wel zo’n prachtig kruis gemaakt.’
‘Is er nog hout? Haal dan de zaag maar weer. Nee, niet dat smalle stuk, dan valt ie om. Altijd hetzelfde liedje hier. Dit is de laatste keer. Vasthouden zei ik, doe toch niet zo stom.’
‘Staat ie scheef? Hoe komen jullie daar nou bij, dat lijkt maar zo. Die ene tak is veel te zwaar. Geen goeie boom gekocht? Nou ligt ‘t aan mij. Koop dan zelf een kerstboom volgend jaar.’
‘Eerst de lichtjes. Natuurlijk weer een puinhoop. Jij houdt deze twee omhoog en jij die twee, nou jij ernaast, anders zit weer alles in de knoop. Dan houd je het maar op, nee, nou niet naar de wc.’
‘Even draaien, er zit gewoon een lampje los. nou de piek. Kijk uit! Stap over die dozen heen. Je liet ‘m bijna vallen en dan zijn we echt de klos Want die is nog van opa en we hebben er maar een.’
‘Oh, de slingers nog. Ja, zo, tussen de takken door. Nou nog alleen de ballen en het engelenhaar. Niet zeuren, verder heb ik er geen tijd meer voor. Het is een mooie boom geworden en nou is ie klaar.’
Anke moet echt een ‘beter’ 2023 krijgen – het was weer vallen – qua gezondheid – maar gelukkig ook weer opstaan in 22 – ik verwelkom altijd haar bijdragen aan de pom bij de zondagochtend wedstrijd. vera schreef over de wijzen – dat ze er zijn – wij van de pom hebben er in ieder geval één – die in haar poëzie levenswijsheid weet te leggen op een zeer aangename lichtvoetige wijze – die lichtvoetigheid wens ik Anke ook in het dagelijks leven het komend jaar maar dan zonder vallen. en een mooi 2023.
Hoi Pom, Fijne en zware dagen in alle opzichten. Dit dicht ik toe.
Kerstmis Mis kerst Mist sneeuw Alles groen en op rood Nevel staren In het licht dat maar niet uit wil
Help zingen de Beatles En John wenst geen oorlog Net als ik, net als jullie, toch? George doet het met Michaël D’n heilige engel Geloven zult gij
Laat het licht schijnen Op alles dat donkert Ik gun het iedereen Ieder jaar opnieuw Maar vooral met kerst Zo ben ik
Rob Mientjes
een nieuwe ster aan het fenomeen van de pom dit jaar – onze rob – waar zijn poëzie over gaat moet ik echt in 2023 gaan ontdekken – dat lukte mij nog niet in 2022. dank voor de bijdragen de laatste maanden – en je sportiviteit – het is niet aan velen gegeven de gesel van pomkritiek te overleven. jou wel. en zo moet het ook – een dichter STAAT achter zijn poëzie – wat ze er ook van zeggen. wens ik je een onvergetelijk nieuwjaar.
‘Laat het licht schijnen Op alles dat donkert Ik gun het iedereen…’
Mirjam Al en Vera Jongejan verzorgen op deze pomsite de woensdag – afwisselend bijna altijd met gedichten, heel soms met een tekstje. Beide dames wens ik op deze vooraf Kerstdag hele mooie dagen en dank jullie wel voor die prachtige bijdagen elke woensdag weer. Vandaag viel bovendien een prachtige zeefdruk op de mat van Vera met een natuurwens voor het jaar 2026. dankjewel Vera – wij van hier hopen ook jullie weer te mogen genieten in 2026. een foto van de zeefdruk met wens hieronder:
pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 52 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.
