onderweg ging mijn koffer kapot behalve mijn tandenborstel enzo zat er van alles in dat ik niet missen kon alsook mijn pas gestorven dode zus die ik had meegenomen om mij te vergezellen op mijn reis
vertwijfeld vroeg ik mij af of zij zich nogmaals in een nieuwe koffer op zou laten vouwen erg meegaand was zij al nooit geweest
bij het overpakken van mijn bagage bleek zij te zijn gevlogen het was mij niet gelukt
Een el cheapo hotelkamer in een uithoek van havenstadje Waingapu met een karaoke om de hoek? Biertje? Karaoke kent vele gezichten. Een dozijn dames van vertier ruilen bij binnenkomst opzichtig hun grimas in voor iets wat voor een verleidelijke lach moet doorgaan. Haren worden haastig gladgestreken en kleding snel geschikt. Er wordt driftig om de madam geroepen maar ik wacht het niet af. Biertje elders! Buiten is het aardedonker. De uitbaatster van een verdwaalde Warung even verderop excuseert zich dat ze alleen wat zwartgeblakerde babi en iets donkergroens heeft liggen. Het oogt pover achter het door groezelige vitrage afgesloten houten vitrinekastje. Doe maar gebaar ik. Je moet toch wat. Het blijkt van die gelakte Chinese cha-chiew te zijn. Roze, droog en verpieterd. Net als het groen. Datzelfde zou je kunnen zeggen van Sumba. Het is er ronduit schraal. Op dat eiland. De afstanden te groot voor scooter. Auto met chauffeur dus. Na een dagtrip nog niks gezien. Behalve de rauwe schoonheid van de eindeloze goudkleurige savanne. De zon wonderschoon in de zee zien zakken. Dat wel. Het westen lonkt. Strand en jungle. Maar daar plenst het inmiddels dagelijks. Druppels als knikkers. Regenseizoen. Op naar Lombok dan maar. Morgen.
Wat meteen opvalt is dat de honden er lui en vetgemest zijn. Van graatmagere scharminkels geen sprake. Relatief welvarend is het er. Hier op Lombok. Want toeristen. Niet heel raar. De parelwitte stranden schitteren verlokkelijk. Bekoorlijker bijna dan elders. Het is even wennen, maar heeft ook iets vertrouwds. Die drukte. In weken geen Europeaan gezien, en hier in Kuta meteen een overdosis aan Nederlanders. Cafe´s te over. Heuse restaurants. Best verfrissend ook dat je als grote witte man geen bezienswaardigheid meer bent. Dat men voortdurend met je op de foto wil. Dat men je starend van verbazing naroept. Mister! Mister! Dat zijn slechts nog echo´s van honderd vervreemdende momenten. Het is een dubbel gevoel. Chaos versus orde. Hoe dan ook, Kuta bevalt best.
Aan de andere kant van het eiland is het wat rustiger. Ook op toerisme ingesteld, maar het seizoen is hier voorbij. Vandaag op een houten boot genoten van de Gili´s, een paar piepkleine eilandjes voorbij de kust bij Senggigi. Hagelwit, de stranden. Water helder als kristal. Schildpadden. Duizend vissen een kleurrijke mozaïek. Enigszins verloederd is Senggigi wel. Zichtbaar het hoogtepunt voorbij. Met dank aan Kuta dat hier op Lombok inmiddels de toeristenmagneet is.
Op dit moment mijn nieuw verworven kookkunst aan het vieren. Lekker. Alles vers uit de tuin van een lokale dame die kookworkshops organiseert. Vanmiddag, na vier uur kokkerellen daar ter plekke al het buikje rond gegeten. Daarna keurig thuis afgezet. Nu de restjes. Op de veranda van mijn hutje met gevlochten bamboe wanden smaakt het nog beter. De avond valt. Krekels. Kikkers. Vliegende torren als veldmuizen zo groot. De jungle is oorverdovend indrukwekkend. Dat ga ik missen. Op zeker!
De afgelopen maanden de bijdragen van André heel graag geplaatst hier op pomgedichten – een ontmoeting uit een ver verleden leverde nieuw en bijzonder dichterlijk leven in de mooie woorden van André. één zondagochtendwedstrijd wist ie te ‘winnen’ – al is winnen niks voor hem – en deze week hier zijn laatste woorden aan en voor ‘de pom’ – eeen eerbetoon komt mooi uit want we hebben geen zondagochtendwedstrijd dit weekend vanwege het optreden met Bjorn in Alkmaar. André gaat zijn ‘eigen baan’- zijn eigen weg – verder. hopen wij van hier dat ie toch nog af en toe iets van zich laat horen. het ga je goed lieve André!
Hoi Pom, Inmiddels heb ik mijn FB account op slaap gezet en ga ik weer andere dingen doen. Dank je wel voor het plaatsen van mijn opgestuurde werk en dat ik twee keer geen winnaar heb mogen zijn. Als groet een laatste werk. Zie maar. Hoi, hoi, tot later, tot eens, wie weet. Een welgemeende groet, André
Het komt niet in haar op dat ook zout bederven kan. Zoals ze zegt, er zijn doden gevallen. Een mededeling. Ze vallen nog van haar af. Nooit naar haar toe. De dood als het zout. De dagen los van elkaar en elke dag is een belofte in een belofte. Het leven moet nog komen. Er zijn doden gevallen. En in de dag die nog geen dag is rijd ik langs de plek waar alles tot stil stand kwam. Een bord. Het waaide om. De dag beweegt genadeloos. In de zon die opkomt, de flarden mist die verdwijnen. Je was bijna thuis, denk ik. Een stap. Een tel. Bijna. Thuis.
Het is veertig jaar geleden dat het dubbelalbum ‘Welcome to the Pleasuredome’ van Frank goes to Hollywood uit kwam. Ter ere van dit feit had Holly Johnson zich weer eens uit de mottenballen gehaald en een Europese tour gepland om het te vieren. Via het algoritme had de kaartenbalie van de Roma in Antwerpen me weten te vinden en ik was meteen verkocht. Het concert stond gepland op een vrijdagavond. Ik was de afgelopen maanden al zo veel van huis geweest, dat mevrouw Solo het geen goed idee vond, dat ik weer op hotel zou gaan. Daarop besloot ik met de auto heen en weer te rijden. Die week kwam er nog een mailtje van de Roma binnen met praktische tips, dat ik niet las.
Op de bewuste vrijdagavond reed ik om kwart over zes de ring in Rotterdam op. Het concert zou om acht uur beginnen. Ik had gekeken en er zou een parkeergarage recht tegenover de concertzaal zitten. Op de ring stond intussen alles vast. Na twintig minuten begon alles weer langzaam te bewegen. Tijd slipte onder mijn vingers weg. Vanaf Sint-Job-in-‘t-Goor begon het al weer te stropen. Tergend langzaam kroop ik richting Borgerhout. Om tien over acht kwam de Roma in zicht.
Ik sloeg de straat in waar de parking zou zitten, enkel om te constateren, dat de slagboom stuk was. Er was geen plek om te stoppen, zodat ik niet snel mijn navigatie kon raadplegen. Alles was eenrichtingsverkeer en rijen voor stoplichten. Ten einde raad parkeerde ik voor een uitrit en zocht te een alternatief om te parkeren. Dat was er niet. Als ik mijn mail had gelezen, dan had ik dat kunnen weten, bleek achteraf.
Intussen was het kwart voor negen. Het concert zou nog drie kwartier duren. In mijn hoofd speelde ‘The Power of Love’. Als ik het centrum zou kunnen bereiken, daar een beschikbare parking zou vinden en met het openbaar vervoer terug naar de Roma zou kunnen komen, dan zou ik dat nummer misschien nog net kunnen halen. De moed zakte me in de schoenen. Ik had nog geen vloek uitslagen, maar voelde in plaats daarvan een zwaar verdriet over me komen. Mijn verstand zei me dat ik er niet meer zou geraken. Blindelings reed ik maar een kant uit en tien minuten later draaide ik met een traan in mijn ooghoek bij Merksem de ring op naar Nederland.
Om mezelf een beetje op te beuren, bestelde ik de volgende dag de CD van ‘Welcome to the Pleasuredome’ tweedehands. De week daarop luisterde ik hem op vrijdagavond om acht uur. Subliem. Dit had ik dus ook live kunnen zien. Maar dat zou nu nooit meer gebeuren. Dat voelt op zo’n moment heel definitief. Als een soort weg, die voor altijd afgesloten is. Dat je op de splitsing stond en de keuze maakte haar niet in te gaan. Ik troost me met de gedachte, dat ik mezelf in een vlaag van rationele teleurstelling nooit van het leven heb beroofd. En ontspan.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 47 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.
Hoi Pom,Aan de vooravond van de verkiezingen dacht ik aan die stemmers die niet kunnen kiezen binnen de huidige verhoudingen. Vooral aan degenen die met behulp van het internet een makkelijkere manier hebben gevonden om zich er tegenaan te bemoeien. Vandaar het volgende:
Zo ’n dinsdag, zo ’n vooravond van weer een blauwe maandag daar zit je dan met een te veel aan vet wat te zitten op je doorgezeten vlees en altijd een glazen bord pal voor je hoofd een raam, een telefoon, een autoruit, een beeldscherm volledig weggefilterd uit de wereld
dus je gooit er eerst wat ha ha, heh heh, hate mails uit bedreigingen , ook altijd goed er moeten koppen rollen scheld ze allemaal verrot afgelopen uit met dat wauwelende zooitje alles en iedereen naar gort !
