Zo af en toe denk ik nog wel aan hem. aan GER BELMER. Niet eens aan de persoon maar aan wat om hem heen hing. Wat hij om zichzelf heen gehangen had. Die bonte mengeling van een soort ranzige lol, cynisme en dat hele precieze op de taal en daarbij die diepe tragische blik achter dat sjonnie jordaanbrilletje. Ik ontmoette hem in de laatste 10 jaar van zijn leven door de poëzie – oa in Purmerend, in café Eijlders. Hij was trots op zijn songteksten die hij oa schreef voor de overleden zangeres Conny vd Bosch, lang geleden. Zijn journalistieke loopbaan in Noord Holland. In zekere zin leefde hij in dat verleden. Buiten Purmerend zat natuurlijk niemand meer op een gepensioneerde Ger Belmer te wachten. Zo af en toe stuurde Ger Belmer in op pomgedichten – light verse – zijn ding – en hij won de zondagwedstrijd op die site ook nog wel eens tot zijn grote verrassing. Prima gedichten.
Rond zijn 70ste levensjaar maakte Ger Belmer een eind aan zijn leven. Ik las over drie dochters en een scheiding. Waarom hij het leven stopte weet ik niet, hij had er geen zin meer in – zag de zin van het leven niet meer. Zoiets moet het zijn geweest. Ik heb er vaak over nagedacht. Ik kan het niet begrijpen. Je staat 70 jaar in het leven – je stapt er 70 jaar NIET uit en dan stap je er toch uit.
Alsof het leven zin heeft – anders dan het leven te leven. En met drie dochters heb je al helemaal geen klagen – alsof er in het leven meer te halen valt dan drie dochters – ja vier vijf dochters maar ergens houdt dat ook op – om het vervolgens op een heerlijk zuipen te zetten in een zalig nietsdoen en om nog zoveel mogelijk ander levensgenot uit de samenleving te trekken. (te geven zeggen de socialen onder ons – ook goed.)
altijd moeilijk voor dichters – het beschrijven van een zonnige toekomst – het leed geleden – de weg van optimisme gesierd met woorden van blijdschap en poëzie. dank aan de dichters die de blijdschap aandurfden. Rik van Boeckel sprak in hoopvolle woorden – Frans Terken beschreef in een mozaiek van gouden woorden en beelden de blijdschap en het optimisme. van harte Frans Terken goud, van harte Rik van Boeckel zilver.
Opgetogen
Terug op de vlakte die ons draagt dansen we weer boven het zand we laten het van de voeten vallen zien hoe het oplost in het schuim
zoeken binnen in een strandtent een uitzicht met rust en liefde vragen om glühwijn en drinken de beker tot de bodem leeg
proeven diep de ommekeer die opstijgt van onder in de benen het blaast de hoofden leeg en warm
gloedvol geschoond stappen we buiten tollen hand in hand het betere leven in onder onze zolen smelt de winter weg
prachtig getroffen in beelden van blijdschap en de drank, voorbij het schuim, de gifbeker leeg, de ommekeer verwoord. hand in hand het betere leven in. (‘geschoond’ is wat mij betreft één Cartouchiaans woord teveel)- gloedvol stappen we naar buiten (kan ook – het was tenslotte al opgelost in de eerste strofe) om hand in hand het betere leven in te tollen, zo dat ons dansen de winter aankan. mooie beelden.
Rik van Boeckel: zon van leven verdrijf zieke wolken
Petra Maria: en jij bent de troost met kleine woorden
Cartouche: late haver komt ook op
Frans Terken: hand in hand het betere leven in
Erika de Stercke: in zonnekleuren en jij, onverwacht
Ien Verrips: naar de stip op de horizon
Anke Labrie: het beste breekijzer is liefde
ik zie er tóch een keerpunt in – de tijden van armoede van verschraling van cultuurarmoede – van de trumpen en van de corona – door de poëzie met succes – beetje voor beetje – stapje voor stapje – voetje voor voetje – maar toch succesvol bestreden – met optimisme – er komen weer positieve tijden aan! – een goed moment om uw schoorsteen te tooien met de positieve-tijden-trofee (de enige echte virtuele) behaald op pomgedichten punt nl – wie wint deze week de enige echte virtuele positieve tijden trofee op pomgedichten punt nl? u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
woensdagnacht
ze zegt ik ga weer aan het werk dode honden houden op
ik zeg het lijkt wel file in de straat wat een leven
ze zegt het leven gaat altijd door ik kijk en zie haar schaamlippen bewegen
pom wolff uit: een vrouw schrijft een jongen
Zijn vertaling van ‘just a perfect day’ van Lou Reed getiteld ‘Een perfecte dag’ door dichter Benne van der Velde
Een perfecte dag wat sangria in de stad en dan later een donker pad, samen thuis Gewoon een prima dag slenteren in ‘t plantsoen en dan later en filmpje doen en naar huis Oh, het is zo’n perfecte dag blij dat ik hem heb met jou oh zo’n perfecte dag jij bent waar ik vast aan hou jij bent waar ik vast aan hou Een perfecte dag problemen doen geen pijn dit weekend samen zijn doet ons plezier Ja een perfecte dag door jou vergeet ik mezelf ik dacht dat ik een ander was, een goed mens Oh, het is zo’n perfecte dag blij dat ik hem deel met jou oh zo’n perfecte dag jij bent waar ik vast aan hou jij bent waar ik vast aan hou Een ieder krijgt wat ‘ie verdient Een ieder krijgt wat ‘ie verdient Een ieder krijgt wat ‘ie verdient Een ieder krijgt wat ‘ie verdient
Optreedmoed
Dat is de huidige Shakespeare vraag te zijn of niet te zijn in het virusvenijn
laten we opwaaiende bladeren zijn in de toekomst van optreedmoed
water was ons zacht met verve zon van leven verdrijf zieke wolken
universum verjaag president Narcist naar uithoeken zonder waarde
laat sterren in alle staten stralen van gezonde dagen op hemel en aarde.
Rik van Boeckel 6 november 2020
–> pomgedichten ziet er een keerpunt in, de usa ziet een keerpunt, de hele wereld ziet een keerpunt en ook Rik van Boeckel – dichter uit Leiden – beweegt hemel, aarde en gesternte om gezonde dagen terug te krijgen. mooi gezegd – gezonde dagen zonder de narcist en zonder ziekte – laten we weer opwaaiende bladeren zijn in een zon van leven. kort en krachtig de woorden hier van Rik van Boeckel – als die in de toespraak van biden, meer nog als die van Harris.
ALLES KOMT GOED
je loopt op wolken door de straten gelukkig te zijn
waar je moe van werd ebt weg waar je aarzelde spreek je nu uit
wie jou ziet is zichtbaar vol er licht een aura van vertrouwen
alsof het universum jouw kant op draait en jij bent de troost met kleine woorden
harten zullen veroverd worden vreugde en tranen gedeeld
nu valt alles op zijn plek nu komt alles goed
petra maria
–> ook bij petra maria zien we hemel en aarde bewogen. de blijdschap zoals deze vannacht in de usa op het beeldscherm te zien was spat ook hier van de woorden. alles komt goed – volgens mij ook de titel van een nog niet opgevoerd toneelstuk. dezelfde intentie lezen we als bij rik, ietsje minder direct, ietsje wolliger. zachter ook, prozaïsch zacht bijna. nee het kan niet elke week een gouden feest zijn daar in het oosten van het land.
Naar believen positiviteit is plicht alles wordt een keer beter, kom mij daar niet om alles is wel heel erg veel wij zijn meer van de realitijd, zuinigheid de onwerkelijkheid die ik omvat, omvademen kan
een oog dat lacht, de wereld een tepel die ik strelen kan een paar – woorden als ik en jij
een handvol is al heel wat om de nacht te doorstaan
wij als god – late haver komt ook op – in het diepst van ons gedacht 081120 Cartouche
–> Cartouche weet heel goed dat ie met de eerste twee strofen niet bij mij hoeft aan te bellen. ‘realitijd’, ‘positiviteit’, nee weg ermee. en dan als ie eenmaal op hol is geslagen slaat de dichter genadeloos toe in de laatste drie strofen. ‘een oog dat lacht, de wereld’- ja dan smelt elk dichterlijk hart en dan ook nog die late haver die opkomt – god waarom gaf u hem (cartouche) wat wij zo vaak moeten missen?
kruipt de verfoeide, de knutselaar met zijn ‘gedacht’ onverwacht toch nog het slot van het gedicht in. is het toch een mens onze Cartouche. nou ja als werkwoordvorm kan dit denken natuurlijk wel – houden we alleen de woordspeling over.
en ach zo mooi als hij vorige week dichtte met een overal en altijd geldend gedicht dat hier elke week wel in goud zou kunnen worden belegd kun je ook niet elke week:
Bij de hand
Wat als later nu is katers hun zwaarte verliezen dingen niet meer dan dingen zijn waaien slechts een vorm van wiegen adem die de lucht doet klaren wolken alleen een teken zijn van ingehouden zonneschijn
als het tellen is gestaakt van jaren rondjes draaien nemen wij – jij en ik – elkaar zonder maat, voor wat we zijn in een woordenloos gebaar over en bij de hand
en de tijd in een zelf sprekend verband
301020 Cartouche
Spiegelmoment
ligt het geluk op de dansvloer, ik geloofde erin liep tegen lege glazen aan waar angst zich tegen de wanden vastzette
Herkenning van hopeloos zijn met nachten waar de muren bewogen ik zie oplossingen in het stappenplan een bruisend begin
mijn handen dekken valkuilen toe de kracht borrelt uit het niets alsof een fles water spat naar wolken van verfrissing
patronen veranderen in zonnekleuren en jij, onverwacht er springen tintelingen uit de spiegel
Erika De Stercke
–> ook bij Erika wordt gedanst. en we dansen natuurlijk mee als lezers. maar pas toch op kind – pas op de glazen. loopt ze er toch tegen aan in de eerste strofe. ze blijft optimistisch – in de scherven ligt een bruisend begin lezen we – dat zei mijn overgrootvader al in edam als ie teveel gedronken had – alleen bij hem spatte de alcohol richting de wolken – bij erika het water – een wereldwonder – bij dichteres tintelt thuis haar spiegel – nog een wereldwonder -een gedicht helemaal over de top. met onnavolgbare vergelijkingen – dichteres is geheel in de war van blijdschap – dat ze tot bedaren mag komen helpen we haar hopen. zo bijzonder is biden nu ook weer niet.
in dit land van platte polders waar sloten zich uitrekken als potloodstrepen tot land en lucht in eeuwigheid verdampen
in dit land van grijze tegenwind en miezer wordt van toppen niet gedroomd naar de stip op de horizon strekt het verlangen zich
Ien Verrips
mooie slotregels van de strofen – die van de eeuwigheid en die van het verlangen. het lukt niet vaak om woorden als verlangen en eeuwigheid van de poëzie te laten zijn. meestal wordt er in de poëzie iets van verlangen en van eeuwigheid gesuggereerd. maar bij Ien kan het wel. er verdampt iets, iets strekt zich uit – de dichter hanteert de relativering op knappe wijze – dat we weten dat niets vast staat. op de platte polders en de tegenwind na natuurlijk. een echt noordhollands gedicht tussen de opperdoezer rondes vandaan geplukt.
elke muur kent wel een zwakke plek als je lang genoeg blijft zoeken
hak een nooduitgang voor woorden, beelden en muziek het blijkt vaak een ingang
het beste breekijzer is liefde
anke labrie
een waardig slotwoord aan het thema van optimisme. breekijzer liefde opent nooit gedachte vergezichten in beeld en geluid én in poëzie.
‘Zo kuur nr 3 zit er in…nu even lekker van de zon genieten..’ schreef yvonne 2 dagen geleden. we leven hier op de pom met dichter mee. gisterenavond liet ze weten dat deze derde er toch stevig inhakt. zo stevig dat ze even aan schrijven niet kan toekomen. wij wensen Yvonne sterkte – doordouwen en taai zijn. voor zover wij haar kennen lukt dat haar zeker. de moeilijke uren voorbij – dat ze snel Yvonne passeren. halen we vandaag de schoonheid niet uit de woorden maar uit de foto.
Je kan wel eens plotsklaps ergens heel veel zin in hebben, een stuk chocola, of kaas met heel veel jalapeño pepers of naan met raita, vul maar in en nu had ik ineens heel veel zin in een film met Marcello Mastroianni. Dit sombere regenachtige herfstweer en corona hier en corona daar deed me verlangen naar ongecompliceerde vrolijk romantische taferelen, of juist gecompliceerde temperamentvolle fellini achtige- met veel zon, rondborstige vrouwen en die mooi dansende italiaanse taal en natuurlijk hoort Mastroianni daarbij met zijn altijd elegant en innemend voorkomen, zijn gestuntel, temperamentvolle uitbarstingen, komisch gejammer en tragisch gebluf en vooral met zijn wenkbrauwen. Er zijn acteurs, die verdwijnen zelf in de rol die ze spelen, maar Mastroianni is altijd heel erg Mastrioianni, of je hem nou een snor op plakt, een gek hoedje op zet een kuif kamt, maar tegelijkertijd ook helemaal de persoon die hij in de film moet zijn. Je ziet hem nooit acteren hij is naturel en onbevangen voor de camera, dat vind ik heel prettig om naar te kijken, echter wat me altijd het meest fascineerde waren zijn wenkbrauwen. Ze zijn erg bewegelijk en bepalen voor het grootste deel zijn mimiek. Soms staat de linker hoger, dan weer de rechter, of zijn het allebei halve manen, dan ineens staan ze als een strakke streep vlak boven zijn oogleden- dan vind ik hem het meest sexy- of zit er een golfje in.
Het leek me geen probleem snel een film van Marcello te vinden. Op Netflix, geen één, niet op Videoland, niet op Film 1, niet op Amazone Prime, je kan hem nergens streamen zonder credit card en ik wil geen credit card. Hoe is het mogelijk, de man heeft in 170 films gespeeld, ok, er waren ook wat slechte bij, maar ook ontzettende goede films. Naar alles wat mooi en goed is moet je graven en we breken onze nek over de pulp, om maar even te chargeren. Uiteindelijk heb ik wat fragmenten en ook 2 hele films gevonden op youtube: La Dolce Vita 1960 in zwartwit en A fine Romance 1992. Vreselijk slechte beeldkwaliteit, maar zijn wenkbrauwen waren nog precies zoals ik me herinnerde, gelukkig.
pomgedichten punt nl: BIDEN wint – de nieuwe president van de USA heet Biden – trump slechte verliezer – michigan 16 – arizona 11 – nevada 6 plus de reeds tgv Biden vastgestelde 237 = 270 – klaar over en uit met trump. wegwezen jij.
trump
na verloop van taal weet je dat het dezelfde zin is dezelfde woorden zijn dezelfde hond dezelfde lege ogen op het bordes wegstervend geblaf
Hoi Pom, dit keer stuur ik een recent gedicht van Mirjam Al in voor pomgedichten. In de bijlage, groet, Merik
Pandepop
De poppen dansen niet meer. Roerloos liggen ze op het toneel, de lijnen doorgeknipt. De marionettenspeler kijkt droevig voor zich uit, hij zucht en snuit zijn neus.
Hoe krijg ik mijn poppen weer aan het dansen en de mensenkinderen in de zaal.
in de verte nog wat wanhoop en geschreeuw bedoelingen zijn ver te zoeken…
Hoi Pom, Na deze halve corona zomer dacht ik even terug aan een eerdere zomer op een eiland in Schotland:
Hele nachten, dagen lang was er muziek de zusters van ’t theater in hun vol ornaat kramen met vers gebakken sieraad de nog warme najaarswind die met geruchten zachtjes langs de tenten woei de speelman uit het noorden met z’n harp en z’n glimlach met gesloten ogen
mijn spullen zijn gepakt de nacht is al zowat voorbij in de verte nog wat wanhoop en geschreeuw bedoelingen zijn ver te zoeken hoe kwam ik hier terecht er gaat een bus tot aan de veerboot nog even, dan ben ik weer op weg
 op pomgedichten punt nl – Rik van Boeckel zilver){kind=link}
